Geestelijke pijn is wel mijn jeugd geweest. Mijn vader heeft epelepsie in mijn kindertijd was het heel hevig en heb ik dingen gezien en meegemaakt waarvan ik nooit hooo dat een kind dat mee hoeft te maken. 1 nacht zal ik mijn leven lang niet vergeten. Soms zie ik het als een film voor me.
Oh my... meid wat vreselijk! Proberen te vergeven is alles wat ik kan zeggen... achter je laten en positief verder. Moeilijk, bijna ondoenlijk maar anders letterlijk alles consumerend als een rotte plek op een appel... sterkte
-groot abces op mn tandvlees die opengesneden moest worden. -bij het afwassen van mn glasservies, toen ik op mezelf ging wonen, klapte er een glas in mn hand kapot. Buiten wat oppervlakkige snijwonden had ik 1 grote winkelhaak aan de zijkant van mn hand, bij de wijsvinger. Open tot het bot en zonder verdoving moeten hechten. Ben 2 keer van mn stokje gegaan. (tja en toch ook wel mn totaal ruptuur bij mn 3de bevalling, maar bevalling mocht niet, toch? )
Bevallen! echt, ik kan me geen ergere pijn bedenken! En enorme cystes op mn eierstokken, doet ook errug pijn!
Die foto vond ik dan weer een peuleschil,haha! Na bevallen komt toch op nr 2 wel mijn tweede punctie waar Beer uit is gekomen. IVF punctie was appeltje eitje, maar de punctie van de ICSI was ff andere koek. Maar t is net als met bevallen, t is t waard geweest,
Goh, ik dacht dat alleen ik zo'n achtelijke ouder kon hebben. Mijn vader zei precies hetzelfde tegen me toen mijn broer overleed aan leukemie. Het heeft er wel toe geleid dat ik hem al 11 jaar niet gezien en gesproken heb en dat ik me totaal afsluit voor gevoelens, heb zeg maar een muur om me heen gebouwd. Alleen mn kinderen mogen in mn veilige wereldje komen. Daarvoor was er natuurlijk al genoeg gebeurd.
fysiek gezien tot nu toe bevallen mentaal gezien: dat eigen familie mijn moeder zo hebben laten vallen toen ze ze zo nodig had. (ze was toen al "dood"ziek)
heb er 2 gehad en die in utrecht academisch was killing, deden ze nog met klem en vacuum (1999) en in refaja was makkie
Ik denk dat het verwijderen van mijn ontstoken oorpiercing (zo 1 bovenin je oorschelp) toch wel een van de pijnlijkste momenten was. Auw! Dikke ontstoken bal van bloed en zooi zat erachter..
Pff ik ben echt geschokt door verhalen van sommigen. Wat zitten hier sterke vrouwen. Respect! En voor sommigen: heel veel sterkte gewenst. Voor mij: -lichamelijk: het niet bepaald goed plaatsen van de naald bij mijn ruggemergpunctie. En dan ook nog totaal niet luisteren als ik het aangeef. - geestelijk: de vele kwetsende opmerkingen over mijn ziekte en de verschrikkelijke opmerkingen die mijn man elke keer van zijn moeder mag incasseren. Ik kan daar heel moeilijk mee omgaan.
op 15-jarige leeftijd mijn kleine teentje gebroken op een extreem lompe manier. Deed de deur open en op de een of andere manier besloten mijn kleine teen en die daarnaast zich van hun eeuwige vriendschap te ontdoen, uit elkaar gehaald door de deur. Dwars ertussen! Compleet in een hoek van negentig graden stond dat kleine klere-ding. En ja, daar valt de bevalling bij in het niet. man man man, ik heb toen echt maanden vreemd gelopen. (ik werd dus ook liefkozend "eendje" genoemd door pa, ma en broertje....)
Maanden met buikpijn lopen en maar terug naar huis gestuurd worden.. Uiteindelijk toch geopereerd worden en voilà blinderdarm armer.. Het herstel daarna was ook een hel, ik was al niks voor de operatie door de vele pijn (20 kilo afgevallen, alleen maar ziek/zwak/misselijk) Geestelijk: toch ook wel die periode.. Ze riepen op een gegeven moment de meest vreselijke dingen in het ziekenhuis.. Zoals we vermoedden hodgkin etc.. Daardoor ook een half jaar langer over mijn opleiding moeten doen..
Punctie, overstimulatie en bevalling. Ohja en ik heb vaak hoofdpijn, is af en toe ook om van te gillen.
Lichamelijk; Een zenuwbeschadiging in mijn onderrug. Hierdoor heb ik ondraaglijke pijnen gehad in mijn gehele rechterbeen. Is gelukkig alweer wat jaartjes geleden, heb er wel een "zwak" been aan overgehouden. Er zitten "dove" plekken op mijn kuit een voet en m'n spieren schieten regelmatig in de meest waanzinnige krampen (in spieren waarvan ik het bestaan niet eens wist) Bevallen was ook hell, maar toch ervaarde ik die pijn anders.. Geestelijk; Mijn zwager zien aftakelen van een boom van een kerel, naar een uitgeteerde kleine man.. Hij had kanker. Het moment van afscheid nemen valt me nog steeds enorm zwaar. Het bewust gedag zeggen tegen iemand die weet dat hij binnen enkele minuten in slaap gebracht gaat worden en nooit meer wakker wordt. Iemand die al vanaf mijn 9e in mijn leven was. Zoiets is onmenselijk, het heeft me blijvend veranderd...