Hoi allemaal, Nu jullie waarschijnlijk toch allemaal wel weten dat ik een postnatale depressie heb, ben ik benieuwd hoe lang jullie depressie / postnatale depressie duurde? Moesten jullie je levensstijl drastisch aanpassen? En is het normaal dat ik nu al een jaar onderweg ben, met megaveel ups en downs? Ben er zo onderhand wel een beetje klaar mee ! Maar dat is wel logisch denk ik ! Bedankt alvast voor jullie reacties!
Dat is wel een beetje moeilijk te zeggen. Officieel heb ik een ppd gekregen na de geboorte van mijn3e kindje. Ik heb bij de bevalling erg veel bloed verloren wat waarschijnlijk de trigger is geweest. Maar jaren daarvoor heb ik een miskraam gehad met 15 weken ongeveers en heb daarna een soort ptss opgelopen en eigenlijk tussen 2002 en 2007 steeds overspannen etc. Dus dat zat toen ok al niet helemaal snor. Is lastig te zeggen. Na de 3e voelde ik me pas weer beter toen ik 3mnd zwanger van nr 4 was. Ook daarna weer ppd gekregen en na de 5e ook weer. Zij is nu 14mnd en kan nu wel zeggen. Ja ik ben eraf. Belangrijk is dat je rust en regelmaat in je leven houdt. Goed eten veel drinken. . Ik heb nooit medicijnen gebruikt.
ik ben herstellende van een "gewone" depressie. In september werd geconstateerd dat ik weer depressief was en het ging erg snel achteruit wat resulteerde in een spoedopname. De medicatie sloeg goed aan maar dan ben je er nog lang niet. Het is een aanzet tot herstel. In het begin knapte ik in het ziekenhuis snel op maar de laatste weken thuis gaat het veel langzamer. Ik kan nog niet zoveel prikkels hebben , moet erg opletten dat ik genoeg rust pak. Momenteel ben ik het even spuugzat en had van de week echt de neiging om degene die zegt dat ik echt rustig aan moet doen een dreun te verkopen. Het is zo lastig om niet in oude denkpatronen te vervallen. Vandaag bij mijn therapeut wel weer goed mijn hart kunnen luchten . Duidelijk wordt wel dat ik alweer veel te streng voor me zelf ben en als ik behoorlijk in paniek ben beter zo nodig medicatie kan pakken ipv denken dat ik me niet zo moet aanstellen. Beter worden is gewoon retelastig en snap dat je er af en toe helemaal klaar mee bent. Ik wil dat alles weer normaal is en ik gewoon weer aan het werk kan ipv van een uurtje koffiedrinken op mijn werk in paniek raken!!
Geen idee... Ik ben zelf net begonnen met het aanpakken van mijn paniekstoornis (is wel wat anders dan een depressie maar komt vaak wel in combinatie voor).... Ik hoop ook dat het snel zal gaan maar ik denk dat we ons zeker een jaar moeten geven, en daarna zul je er altijd gevoelig voor blijven. Mocht iemand behoefte hebben aan wat meer contact, bijv via Facebook of whatsapp, dan laat maar weten, ik zou het wel fijn vinden om meer contact met lotgenoten te hebben! Dikke knuffel en veel positiviteit voor iedereen!
Ik ben ook herstellende van iets wat mogelijk een verwaarloosde postnatale depressie is Tevens angststoornis kan.ook wel wat steun gebruiken slik.nu zo'n 6 weken anti depressiva en ben nu angstremmers aan het afbouwen en dat is pittig
Hier nu dochter 16 maanden is begin ik goede dagen te krijgen en minder terug te vallen, postnatale depressie is best heftig dus.
hoi meiden, Ik kan je helaas ook geen tips geven maar wel delen wat ik he meegemaakt. Zomer 2011 is er bij mijn man zaadalkanker geconstateerd. Hij heeft heel accuut een bal moeten laten verwijderen en de avond voor de operatie wist ik dat ik rond die tijd ovuleerde. we waren nog niet echt bezig maar hadden het er wel veel over, dus op dat moment hadden we zoiets van: laten we het proberen, wellicht kan het na morgen niet meer (we wisten immers niet wat er na de operatie verder zou gaan gebeuren). Man geopereerd en twee weken later bleek ik zwanger. Dat ging helaas al heel vlug mis. In korte tijd dus twee enorme klappen gehad: man kanker en een miskraam. Gelukkig zag het er voor mijn man goed uit en ik raakte na 3 maanden weer zwanger. So far, so good. De hele zwangerschap was ik wel erg moe en ik merkte vanaf een week of 20 dat werken me steeds zwaarder viel. Ik had geen overzicht meer, begon dingen te vergeten, werd chaotisch. heb het met heel strak plannen en alles op te schrijven etc een tijdje kunnen rekken, maar ergens in april trok ik het niet meer: helemaal ingestort op het werk en besloten halve dagen te gaan werken en werkzaamheden over te dragen op collega's. Ondertussen van dit alles ook nog een bruiloft geregeld (gevraagd met 18 weken, getrouwd met 30) wat wel heel erg leuk was natuurlijk, maar ook enorm belastend. Een week nadat we terug kwamen van onze huwelijkreis belde de arts van mijn man. Zijn bloedwaarden waren niet goed en we moesten de volgende dag komen. de kanker was terug en er zouden allerlei onderzoeken worden gedaan om te kijken hoe of wat. Dag 1 van mijn zwangerschapsverlof was de start van twee weken onderzoeken en onzekerheid en uiteindelijk de start van zijn chemo. met 36 weken reed ik dus 3 keer per dag op en neer naar het ziekenhuis om mn man te bezoeken. hij moest steeds een hele week opgenomen en dan twee weken thuis met af en toe een behandeling van een paar uur. met 39 weken was hij dus weer een week in opname en reed ik weer de hele dag op en neer. Lekker op de bank zitten en van mn verlof genieten was er dus niet bij. Daarbij zat ik te stressen: als de baby nu maar niet komt want dan kan hij er misschien nit bij zijn. week 39 ging voorbij, week 40 ook... op maandag van week 41 de verloskundige gebeld en gezegd dat ik het niet meer trok, man moest de week er op weer opgenomen worden en ik wilde gewoon zeker weten dat de baby er voor die tijd was. op donderdag was ik 41 weken en mocht ik worden ingeleid. Donderdag gebeld, geen plek, dus een dag moeten wachten. Uiteindelijk is onze kleine zaterdagavond geboren (vrijdag gestart met inleiding) en moest mn man maandagmorgen weer een week de chemo in. En dat na een drama weekend: hij had een infectie onder de leden die hij had zitten "inhouden" (in verband met de op handen zijnde bevalling) en die na alle spanning van de bevalling er in hakte. 's nachts in het ziekenhuis is hij dus om 3 uur nog naar de ehbo gebracht met flinke koorts. zondag dus een doodzieke man thuis en een babytje dat niet goed wilde drinken. Mijn kraamweek was in dat opzicht dus echt een hel! Onze zoon deed het gelukkig al heel snel weer super goed en ook lichamelijk knapte ik snel op. Maar man, wat voelde ik me beroerd! wat een tegenstelling van leven en dood zo dicht bij! De eerste weken leefde ik echt in een roes: voor mn man zorgen en voor de baby zorgen en ik kwam later wel een keer. pas na een paar weken ging het met mij echt bergafwaarts: ik had nergens meer zin in, was moe, had af en toe echt geen zin in de kleine (ik was er gewoon zo moe van dat hij zo afhankeijk van mij was ivm de borstvoeding) en voelde me algeheel klote. Ook merkte ik dat ik de hele dag voor mezelf aan het uitdenken was wat ik wel niet allemaal moest gaan doen en gaan regelen wanneer mijn man zou overlijden. En dat terwijl de uitslagen goed waren en hij schoon lijkt te zijn. ik bleef hangen in het idee dat hij er misschien straks niet meer zou zijn. Ook voelde ik me heel erg schuldig dat ik af en toe geen zin had in onze zoon en het ook fijn vond dingen zonder hem te doen. De echte hint kwam bij mij pas toen we een weekje weg zouden gaan naar frankrijk om bij te komen en ik er enorm tegenop zag. Geen zin in een vakantie leek me niet echt gezond.... naar de huisarts gestapt en doorverwezen naar een psycholoog. die hield het op een depressieve stoornis en ik ben een tijd bij hem geweest. Gelukkig gaat het nu wel weer een stuk beter, maar ik heb af en toe nog echt dagen dat ik me echt beroerd voel. nergens zin in, moe, duf en ongeinteresseerd. Ik probeer me er wel uit te trekken en ik weet wel hoe ik mezef weer een beetje op kan peppen, maar het blijft moeilijk. Fijn om ervaringen van anderen te lezen en te delen. Mensen die het niet zelf heben ervaren denken dat je je gewoon ff niet lekker voelt en dat je " gewoon ff de schouders eronder moet zetten" en je er dan wel weer bovenop komt. want tja: "iedereen is wel eens een beetje depri" Maar dat uitzichtloze gevoel wat maar niet over gaat, dat begrjp je alleen als je het hebt gevoeld.
hier ook een postnatale depressie weet ik sinds een week. De huisarts heeft me doorverwezen naar de ggz maar daar kreeg ik vandaag te horen dat ik niet depressief ben...? Beetje raar dat ze zo snel iets kan bepalen. Volgens mij is het echt wel een postnatale depressie met angststoornis. Ik slik geen medicatie, en ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen, maar ik moet ook wel zeggen dat ik de tijd vaak niet heb om te ontspannen, want als de strijk ligt te wachten kan ik niet ontspannen. Ik heb geen idee hoe lang zoiets duurt maar ik hoop dat het gauw over is want het is echt zooo slopend.
Minniemouse In wat voor klachten heb jij hier werd het ook steeds op angststoornis gegooid door de huisarts en psycholoog maar achteraf gezien ( en dat denkt de psychiater ook ) is de kans groot dat er toch een verwaarloosde postnatale depressie zit....altijd maar doorgegaan, huilbaby, zieke moeder etc nou heb ik zeker wel.een angsstoornis ( uit het verleden al bekend mee ) Maar ik had er nu hele andere klachten bij afgelopen oktober ben ik zo'n beetje ingestort en.krabbel nu heeeeeeeeeeel langzaam omhoog te langzaam.naar mn zin...had liever een gebroken been gehad
Mijn depressie (geen postnatale depressie) duurde een aantal maanden. Weet niet meer precies hoe lang dat was. Sterkte!
Ik loop al 4 jaar met een àngststoornis en ben 'm nu net wat aan het overwinnen. Heb 6 maanden neurofeedback gehad en dit heeft mij enorm goed geholpen. Ik ben overigens ook te bereiken via een privé bericht. Wolkje, respect voor jou en fijn dat t nu zo goed gaat
Ik ben begin 2009 in een hele zware depressie terecht gekomen. Tegen de tijd dat ik me echt weer wat beter voelde en op eigen initiatief de A.D. af ging bouwen was ergens halverwege 2010. Aan het begin van deze periode heb ik ook met een psycholoog gepraat maar deze zei elke gesprek meerdere keren dat hij me niet kon helpen. Dus toen ben ik na een aantal gesprekken maar niet meer gegaan en heb ik het uiteindelijk allemaal zelf gedaan. Halverwege 2012 heb ik heel slecht nieuws te verwerken gekregen waardoor ik opnieuw in een depressie ben beland. Dit maal met hele erge paniekaanvallen er bij. Kennelijk heb ik de eerste depressie toch ook niet goed verwerkt in mijn ééntje en was het slechte nieuws net dat duwtje de verkeerde kant op. De paniekaanvallen waren wel helemaal nieuw voor me. Het was vreselijk, ik had gewoon de hele dag door aanvallen en zat daardoor op een vrij hoge dosering oxazepam. Hier is opnieuw A.D. bij gekomen en hierdoor heb ik de paniekaanvallen nu gelukkig onder controle en hoef ik bijna nooit meer oxazepam te slikken. Ik heb nu opnieuw hulp van een andere psycholoog gekregen. Opmerkelijk is wel dat die eerste psycholoog in 2009 kennelijk al vastgesteld had ik een paniekstoornis heb en hier niets mee heeft gedaan en mij hier zelf ook niet van op de hoogte heeft gesteld. Dit lazen wij dus recent pas terug in zijn verslagen. Misschien hadden al die paniekaanvallen dan voorkomen kunnen worden. Ondertussen ben ik nu alweer een half jaar op weg en het gaat al weer iets beter. Wanneer ik volledig "genezen" zal zijn is moeilijk te voorspellen. Ik zal mijn hele gedachtegang moeten veranderen en daar zal tijd over heen gaan... Iedereen in het zelfde schuitje, heel veel sterke in de moeilijke tijden...!!
postnatale depressie betekend niet automatisch dat je depressief bent hoor. Hier voornamelijk paniekaanvallen en toch een postnatale depressie volgens de huisarts. Ik ga nu weer de goede kant op met dank aan een goede psych, maar duurt nu al 17 maanden. Gelukkig weet ze hoe ze de stier bij de horens moet vatten. Iets wat de psych in 2009 al had moeten doen.
Toen mijn zoon 4 maande was raakte ik depressief.......hij is nu bijna 2 en een half en kan nu zeggen dat de ''donkerste dagen'' voorbij zijn, maar af en toe heb ik een kleine terugval......dus ik ben er bijna vanaf na 2 jaar...
Ik vraag me wel eens af of het ooit helemaal over gaat of dat het een levenslang gevecht blijft, maar misschien is dat nou juist een teken dat het bij mij nog niet helemaal over is Ik ben begin vorig jaar behoorlijk ingestort, het gaat wel veel beter nu maar om nou te zeggen dat ik me heel sterk voel... Ik heb nog regelmatig instort momentjes maar ze duren steeds korter en ik kan mezelf makkelijker herpakken...
Denk niet dat er een tijd voorstaat. Denk wel dat er op een geven moment een klik komt waar in je denkt ja dag depressie paniek angst en dat je het denkt bekijk het maar in neem het lot weer in eigen hand. Zelf denk dat ik een combinatie van depressie postnatale depressie en bps bij mij de oorzaak zijn geweest niet dat ik er al ben. Maar het gaat in eens z.n stuk beter. Die klik he. Persoonlijk heb ik nooit beseft dat ik wel paniekaanvallen had en angsten en nu ik dat echt beseft lijk ik er ook in eens er een stuk beter mee om te kunnen gaan de paniekaanvallen en angsten mogen niet mijn leven over heersen en neem dus het lot in eigen handen. En daarom denk ik dat er geen tijd voorstaat en ook zullen er hier triggers blijven waar ik bedacht op moet blijven. Maar nu ik ze beter herken gaat het gewoon een stuk beter. En naar deze kracht heb ik een tijd gezocht omdat ik wist dat ik het ergens alleen en zelfstandig weer kon doen alleen was het deze keer anders dan tijdens en na de bevalling van mijn zoon. Wat dat betreft ben ik gegroeid in het proces van depressies bps en al die ellende die een samenloop van omstandigheden waren en zijn. Meis neem je tijd elke stap die je doet en het voelt goed is er een. Leg de lat niet te hoog en herken je knelpunten. Ik heb ondervonden dat daar een stuk verwerking inzit en kracht om de wereld weer aan te kunnen.
Inderdaad: iedereen heeft er zijn eigen tijd voor om er weer bovenop te komen. Achteraf heb ik de laatste jaren al vaker zo'n periode gehad. de eerste keer een jaar of 6 geleden: een paar maanden lang kon ik alleen maar huilen en kwam ik mn bed niet uit. en waarom?? geen idee... uiteindelijk ben ik daar zelf weer uit gekomen, maar een paar aar terug had ik weer even zo'n periode. Toen herkende ik de signalen en heb ik zelf meteen actie ondernomen en ook toen er weer bovenop gekrabeld. Alleen nu was het echt een stuk erger en heb ik dus ook hulp gezocht. Bij mij ging het na een paar gesprekken bij de psych al een stuk beter. Stom, maar als een wildvreemde je ineens een spiegel voor houdt zie je het ineens veel beter. Hij heeft me ook echt handvaten gegeven om dingen te veranderen in mijn denkpatroon. Nu gaat het weer een stuk beter, maar zoals gezegd zat ik vanaf het moment van geboorte tot eigenlijk een paar weken geleden in een diepe put. Een maand of 4-5 heeft het bij mij zeker wel geduurd dus. En ook nu ben ik nog aan het herstellen. Wat mij wel heel erg heeft geholpen is om weer te gaan werken (wel maar halve dagen). dat geeft mij weer wat zelfvertrouwen (dit is iets dat ik al jaren doe en waar ik goed in ben, in tegenstelling tot thuis met een kindje waar alles nieuw is en je onzeker bent) en je hebt gewoon een andere rol. Je bent even geen mama van of vrouw van, maar je bent jezelf. je collega's kennen je niet anders. de eerste twee dagen als je terug bent is het heel veel bijkletsen, maar daarna is het nieuwtje er af en ben je weer jezelf. Dat heeft mij heel veel geholpen en dat doet het nog steeds. Je bent er verplicht even uit, moet je bed wel uit en moet je weer even fatsoenlijk aankleden etc. Ik denk wel dat je er altijd gevoelig voor blijft. als je eenmaal ooit zo'n periode hebt gehad ben je in mijn mening wel gevoelig dat het weer eens gebeurt. aan de andere kant herken je dan de signalen misschien wat sneller en kun je sneller actie ondernemen. succes en sterkte allemaal in ieder geval!
Herkenbaar hoor meid en zie het als een teken dat het niet helemaal over is Mijn dochter is nu 2 jaar en zelfs nu heb ik heel af en toe nog een kleine terugval maar die duurt echt niet langer als een uurtje en ik heb het gelijk door en onder controle. Het is gewoon iets wat ontzettend lang kan duren. Echt donkere dagen die heb ik niet meer, maar meer een gevoel van onbehagen soms. Het gaat echt over, soms een stapje vooruit en soms weer een stapje terug