Ow, oké hahahaha...!! Tja, tegenwoordig weet al gauw meteen de halve wereld het als je iets op fb plaatst of zegt
Geen idee moet ik zeggen. Bij mijn oudste waarschijnlijk ook een postnatale depressie gehad, maar niet officieel erkend toen. Toen voelde ik me na een maand of 14 beter. Bij mijn dochtertje ging het een stuk beter, maar bij deze zwangerschap begon de depressie al tijdens de zwangerschap en nu dus wel een postnatale depressie vastgesteld. Ik slik geen medicijnen, daar heb ik geen goed gevoel bij. Ik heb de neiging om thuis op te sluiten, maar wat bij mij juist heel goed helpt is om erop uit te gaan en wel te blijven werken.
Oké, ik heb er namelijk helemaal geen probleem mee om bekend te zijn voor zp'ers. Maar omgekeerd hoeven de mensen op fb niet van al mijn shit op de hoogte te zijn
Ik heb afgelopen jaar een burn out gehad. Ik was zo ontzettend in de war, ik kende mezelf totaal niet meer en voelde mij ook onbegrepen. Ik was ook zo ontzettend moe, terwijl ik een duizendpoot ben/was en opeens kon ik niks meer. Uiteindelijk een groepstherapie gevolgd en het gaat nu beter. Ik vind het wel heel eng om terug te vallen. Dat gevoel van totale machteloosheid en uitzichtloosheid was zo eng. Tenslotte vond ik het erg eenzaam, niemand leek het echt te begrijpen...
Het is bij mij begonnen 7 maanden na de bevalling. Nu ruim een jaar verder en helaas nog steeds aan het vechten. Ook met heel veel ups and downs. Tot 7 maanden na de bevalling had ik last van onrust en angsten, concentratie problemen en gewoon niet lekker in mijn vel gevoel..maar niets vergeleken met wat het daarna werd. Ik was toen net geen maand gestopt met borstvoeding. Ik had geen idee dat je het dan ook kon krijgen...ik heb letterlijk maanden rondgelopen en gedacht dat ik gek werd. Ik had angsten, zware depressieve gevoelens en zogenaamde dwanggedachten. Ik schaamde me ook heel erg, vooral voor het laatste, pas met 10mnd post partum ben ik naar de huisarts gegaan omdat ik niet alleen thuis durfde te zijn. Ik werd gedianoseerd met verwaarloosde postnatale depressie en angststoornis NAO. Korte tijd anti depressiva geslikt op lage dosis die eigenlijk niets hielp, maar ik vocht en vocht en vorige zomer ging het redelijk goed, los van de eigenlijk continue spanning en angst dat het weer volop terug zou keren..die was er elke dag en ik was altijd op de hoede zeg maar. Ergens heb ik mezelf voor de gek gehouden dat het wel over was, of vanzelf over zou gaan als ik me maar groot hield. Ik zat in therapie bij een hypnotherapeut, die me onverwerkte dingen uit het verleden aan de slag ging. Dit blijkt dus compleet niet de juiste weg te zijn geweest om dit aan te pakken omdat het niet de oorzaak was van mijn postnatale depressie. Schijnt dat dit wel vaker verkeerd wordt behandelt. Nu oktober, november, december dusdanige "terugval" gehad dat ik me weer echt wanhopig begon te voelen. Ook elke keer dat ik ovuleer en de weken voor menstruatie gaat het zo slecht dat ik nachten lang alleen maar kan huilen en alle angsten zijn vollop terug. Ik heb eigenlijk maar een of anderhalve "goede" week per maand. Ik meid trouwens sowieso tv, vooral nieuws alle enge thriller/ horror etc. films of series triggeren zo veel angst en ik kan er gewoon totaal niet meer tegen. Nu weet ik gelukkig wat het is en ik heb eindelijk gespecialiseerde hulp ingeroepen. 21 mnd na de bevalling Ik wil gewoon eens en voor altijd mijn oude ik weer terug. Ik heb nu intakes gehad bij een psychologe specialiserend in postnatale depressie en natuurgeneeskundig therapeut die zich ook in postnatale depressie en hormonen specialiseerd. Het is bij mij zo duidelijk hormonaal.. Ik heb ook recent pas gelezen dat postnatale depressie na jaar over kan gaan ik PMS. Dit is zo herkenbaar voor mij, ook de therapeute had het gelijk door. Ik zou dit mijn ergste vijand niet toewensen. Laatst een quote gelezen over postnatale depressie die bij mij pijnlijk hard en herkenbaar aankwam.. Hij is wel in het Engels; "A mother lion will fight to the death to save her cubs, and this illness is what happens if that lioness turns that same ferocity on herself." Ik ben op Facebook al lid van een Engelstalige post partum depression, anxiety and obsessive compulsive disorder support groep. Zou fijn zijn om een Nederlandstalige groep te hebben. Sowieso is trouwens in het Engels veel meer informatie te vinden dan in NL, vooral "post partum anxiety" ..er ging echt een hele wereld voor me open.
Ik ben afgelopen maandag officieel genezen verklaard!! En Y. wordt bijna 2. Ik heb er ook te lang mee doorgelopen. Ik heb goede groepstherapie gehad. Dat was echt fijn. Nu ook een goed terugvalplan opgesteld. Ik ga van het positieve uit dat ik gewoon helemaal terug ben als de oude ik. Zo voelt het ook. Nu deze saaie maanden nog door en het lekkere weer in dan komt het helemaal goed! Succes! Helaas heb ik geen fb
Mag ik vragen bij je wie je hulp hebt? En wat je krijgt km je hormonen weer in balans te krijgen. Ik heb ook een postnatale depressie ( grotendeels voorbij) die voortkomt uit een disbalans van mijn hormonen. Dus vandaar de vraag.
Ik vind het een beetje eng om te vragen (bang om die welbekende stempel te krijgen) maar ik wil toch graag weten of anderen dit herkennen. Heb al vaker wat dingen op zp gepost omdat ik geen roze wolk had. Nu 15 maanden later geniet ik wel van mijn mannetje maar vallen de dagen me zo zwaar.. Altijd maar wat moeten, altijd maar zorgen enz. enz. Ik hou heel veel van hem maar vind het op sommige momenten echt niet makkelijk (moodswings). Nu heb ik ook weleens nare gedachten.. Wat als gedachten.. Ik ga een voorbeeld geven maar vind het wel heel eng om op te schrijven. Een vriendin van mij woont in een flat op 4 hoog.. In mijn hoofd speelt zich dan een heel scenario af wat er zou gebeuren als mijn zoontje naar beneden zou vallen.. Even voorop gesteld ik zou zoiets NOOIT laten gebeuren of toelaten maar begrijp gewoon niet waarom ik dit soort dingen denk. Ik zit nu met tranen in mn ogen want welke moeder denkt nou zulke rare dingen. Ik hou toch zoveel van hem! Mijn partner en ik hebben het er weleens over (ik heb het niet altijd maar soms) en hij zegt dat mensen van zulke gedachten schrikken en het niet gedacht mag worden. Ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de ha om ea op een rijtje te zetten. Ik heb na de geboorte van mn zoontje ook met hem erover gepraat maar toen aangegeven dat ik geen hulp wilde. Maar goed herkent iemand dit???
Blegh voel me nu zo klote omdat ik net het stukje gepost heb.. Ik hou echt heel veel van hem! Ik haat die gedachten!!
3,5 jaar helaas. Na de bevalling van me dochtertje kreeg ik het. En na 3 jaar kwam ik er pas achter, of beter gezegd besefte ik me pas wat er aan de hand was. De dokter had het al daarvoor gezegd maar ik had zoiets van die is gek. Maar na 3,5 nadat het weer goed ging tussen mij en me man besefte ik pas echt wat er aan de hand was en dat ik er wat aan moest doen. En daarna is het alleen maar beter geworden eigenlijk. Heb nog weleens een slechte dag maar echt postnatale depressie/depressief ben ik niet meer !