het 1e wat in mij opkwam was de 2e bevalling, die was echt pijnlijk, ik zeg nog steeds, nooit weer! we hebben al veel meegemaakt met onze dochter, ik zal niet alles opnoemen maar ik voelde me verschrikkelijk toen ze met 6 maand onder narcose moest omdat haar been recht gezet moest worden. toen dochter 2 weken was kreeg ze geen adem meer, heb toen heel snel 112 gebeld, dacht echt dat ik haar ging verliezen. voor mijn gevoel duurde het uren dat de ambulance kwam, verschrikkelijk om te zien als ze je kindje gaan beademen..
Dat je man ALS had wist ik, en dat vond/ vind ik al zo verschrikkelijk maar dat drie van je kinderen het waarschijnlijk ook krijgen, dat wist ik niet en daar heb ik gewoon geen woorden voor... Wat afschuwelijk om mee te moeten maken. En voor de rest heb je ook veel meegemaakt zeg. Heel veel sterkte en ik hoop op meer geluk in je leven.
Nou die lijken godzijdank niet op me schoonmoeder hoor.. Mijn man trouwens ook niet anders was ik niet op hem gevallen
Het verlies van mijn eerste kind na een vroeggeboorte. De zware angstige zwangerschap van mijn tweede kind geboren met 32 weken Mn miskramen en de jarenlange vergeefse strijd voor een broertje of zusje Psychische pijn dus
1) blaassonde geplaatst krijgen 2) eerste dagen na de kz (lachen, niezen, bewegen... alles doet pijn) 3) tattoo (ring op vinger)
Het zwanger worden via ICSI,vmk,bevalling/ks maar vooral dat mn zoontje gelijk na zn geboorte heel ziek werd wat deed dat pijn om hem zo aan al die slangentjes en hartsaturatie te zien liggen.
Ergste tot nu toe: salmonellainfectie waar ik op het nippertje niet aan overleden ben, 2e bevalling (sterrekijker, dat deed #^&%#%^pijn, oor en slokdarmontsteking.
Mijn ergste pijn duurde maar 1 seconde.... Op zich niet de bevalling zelf, maar bij de 2e had ik geen persweeen, hartslag zoontje viel weg, en toen hebben ze hem met z'n 2en uit mijn buik geduwd Zal ook nooit de geschrokken blik in de ogen van mijn man vergeten.
Bevallen vind ik een piece of cake maar die naweeën... Na de 4e heb ik die heftige naweeën wel 3 weken gehad. Uiteindelijk bleek na 5mnd dat er nog een stukje placenta zat... Ergste wat ik zelf heb gedaan past in de avondfilm van vandaag... mijn dochter van een paar weken oud uren laten huilen in haar bedje terwijl ik mezelf onder de dekens verstopte...
Bevallen was zeker niet prettig te noemen, maar vond het niet het pijnlijkste moment in mijn leven. Mijn pijnlijkste moment was, toen ik het nieuws kreeg, dat mijn beste vriend een ongeluk heeft gehad. En daarbij om het leven is gekomen. Tot op de dag van vandaag, nu 7,5 jaar geleden, heb ik er nog moeite mee.
11 weken NICU bij ons zoontjeniet wetend of je hem uiteindelijk mee naar huis mag nemen en ook niet hoe. de aftakeling van mijn vader door M. Alzheimer. Wat een verschrikking
trombose, Had a-typische symtomen met de pijn van een infarct. En dat 7 uur lang. Morfine hielp zelfs niet. Ze hebben nog meerdere malen de slagaders getest omdat alle andere symptomen ook op een infarct leken. Kwam haast geen bloed meer door het been.
Bewust afscheid nemen van mijn vader en horen hoe bang hij was om te gaan. Hij wou ons niet alleen laten... Ik was nog maar 22 en wist niet goed hoe ik iedereen moest troosten inclusief mijzelf. Bevallen van ons kindje dat met 20 weken overleden is in mijn buik. Lichamelijk ging het maar geestelijk.. Ik was echt even van mijn padje. Wilde niemand zien of spreken, schoonmoeder heeft alle baby spullen opgehaald en ik heb me letterlijk en figuurlijk opgesloten. Het enige wat ik deed was op zoek gaan naar lotgenoten op internet. Vreselijke tijd.
Lichamelijk: - De naweeen van tonsillectomie op mijn 22e - Verwijdering van tampons uit mijn neus na de septumcorrectie - Ontsteking van gewrichten in mijn voet Geestelijk: - Stoppen met mijn dansopleiding (droom) vanwege gezondheidsproblemen - Burn Out