Ik moet even wat van me af schrijven. 2 weken geleden ben ik bevallen van een mooie gezonde dochter. Maar sinds ze er is heb ik continue een soort van gespannen gevoel en stomme gedachten. Bang dat ze gaat huilen, dat ik niet genoeg slaap meer krijg, of ik het allemaal wel ga redden, dat ik het allemaal verkeerd heb ingeschat hoe het echt is. Ik word een beetje gek van mezelf dat ik steeds bezig ben met dit soort dingen en niet kan genieten van mijn meisje. Ik wilde heel graag een kindje en heb een super zwangerschap gehad. Dacht over alles goed te hebben nagedacht en nu ze er eindelijk is denk ik soms heb ik wel een goede keus gemaakt? Dit maakt mij zo onzeker Wij wonen in een flat en had van te voren bedacht hoe ik het allemaal zou doen met de kinderwagen en de hond enzo zag het helemaal zitten en nu is t zover en zie ik erg op om lekker met mijn meisje en de hond te gaan wandelen, omdat ik niet weet of me dat allemaal wel gaat lukken. Maar ik wil zo graag naar buiten met haar, want voel me zo opgesloten hier in huis wat mij alleen nog maar meer negatiever maakt. Ik durf hier niet met iemand over te praten, dus hoop dat er hier meer meiden zitten die dit herkennen of mij weer een positieve kijk op het moederschap kunnen geven.
Ik heb dit ook gehad, en ik adviseer je om er over te praten want ik deed dat niet en kreeg erdoor een depressie.
Het probleem is dat ik niet zo goed weet hoe ik erover moet beginnen en hoe ik t moet verwoorden wat ik voel en denk... Ik zit heel internet af te speuren naar verhalen waar ik mij mijzelf in herken om zo weer wat positiever tegen t moederschap aan te kijken en bijna altijd lees je dat ze zeggen dat t wel goed komt, dat t erbij hoort, ik wil dat zo graag geloven maar op dit moment lukt me dat niet
Daarbij ben ik iemand die snel negatieve gedachtes heeft over zichzelf en erg onzeker is, heb daar al voor in therapie gezeten en ben net klaar bij een andere psych wegens OCS. Ik weet heel goed dat mijn gedachtes onterecht zijn en dat t mij wel gaat lukken om moeder te zijn, maar die gedachtes die ik heb die beknellen mij en maken mij zo dat ik niet kan genieten
Hier was in de verste verte geen roze wolk te bekennen. M'n kind jankte de pannen van het dak, was alleen stil als ik hem bij me pakte dus zat ik heel de dag in pyama en ongekamd haar. Ik hield van m'n kind, maar vond er gewoon geen zak aan. Dit heeft een half jaar geduurd. Toen ging hij van de borst af, ging hij doorslapen en werd het ineens een heel stuk gezelliger! Waarmee ik maar wil zeggen: niet iedereen loopt direct over van liefde, met een baby omgaan (inclusief de heisa van het naar buiten gaan als je een trap hebt en de wagen niet boven staat) moet je leren en het ís ook gewoon een hoop gedoe, zo'n kleintje. Tip: vraag een vriendin/je moeder/buurvrouw/partner om de eerste keer mee naar buiten te gaan, dan heb je in ieder geval hulp. En praat erover! Je hebt vast wel een goede vriendin ofzo voor wie je je niet hoeft te schamen. Veel sterkte, en je zult zien dat het vanzelf beter gaat!
Misschien t CB bellen? Hun hebben mij erg goed geholpen door elke week/2 weken even te praten. Dan kwamen ze langs, kon ik digen vragen en even van me af praten. Ik zou dat naar buiten gaan gewoon doen, plan t in je hoofd. Want door niet naar buiten te gaan word je misschien nog somberder.
De eerste tijd vond ik ook loeizwaar hoor. Ik dacht dat ik de hele dag verliefd naar mn baby zou staren maar ik was oververmoeid en ik vond het vaker niet leuk dan wel. Gek werd ik van het gehuil en de slapeloze nachten. Ik zou je toch adviseren dingen te gaan ondernemen, afleiding helpt vaak heel goed. Maar verwacht ook niet teveel van jezelf want je bent immers net bevallen! En hou je stemming in de gaten en trek aan de bel als je je echt heel slecht voelt/gaat voelen... Sterkte!
Bedankt meiden! Doet me goed dit te lezen. Ik heb mijn twee beste vriendinnen net gevraagd of zij dit ook hadden en ik ben dus idd geen apart geval/slechte moeder want ook zij hebben dit gehad. Ik moet er gewoon even door heen blijkt en dan kan ik straks ook lekker genieten.
helemaal eens met de voorgaande reacties. ook al was ik niet moe, huilde mijn baby niet eens zo veel, en voelde ik me verder best prima (fysiek/mentaal): ook ik moest echt wennen, zat niet op een roze wolk, en voelde me vooral heel 'neutraal'. de eerste glimlach was voor mij echt een doorbraak wat betreft liefde die ik voelde. voor die tijd leek het meer een aanname maar ik voelde het nog niet zoals ik het nu vaak wel voel. kortom: ook al is het moeilijk te beseffen, en lijkt het ver weg: het verandert echt. probeer je niet blind te staren op die negatieve gedachten maar ze echt als gedachten te zien en niet de waarheid ('blijkbaar heb ik de gedachte dat ik moet genieten' ipv 'ik moet genieten'). en verder mensen inschakelen! ook met naar buiten gaan en activiteiten ondernemen. meestal voel je je daardoor ook stukke beter. plus, mij hielp het ook om je dochter aan de wereld te laten zien. als mensen benoemden hoe lief/mooi/bijzonder ze was deed me dat beseffen dat het ook echt zo was (is natuurlijk ). succes!
roze wolk nooit bespeurd (orkaan katrina wel). Je bent niet de enige hoor, mijn kraamhulp vertelde het me gisteren nog. de eerst 2 a 3 maanden zijn loodzwaar. slechte nachten, huilen, nieuwe verantwoordelijkheden enz... Maar maak je geenzorgen: moeder ben je niet direct, je wordt het elke dag een beetje meer. Heb er 3 en geloof mij elke dag gaathet iets makkelijker. Dit zei mijn schoonzus mij ook (ze zei dag je elke dag meer van ze houdt dan de dag voordien, maar minder dan de dag erna)
mooi gezegd van je schoonzus, erg waar! hier ook geen roze wolk, eerder een donderbui waar geen eind aan kwam. moedergevoel moet groeien vaak, en je hebt verkeerde verwachtingen, omdat moeder worden wel zo je leven op je kop zet, dat je dat nooit van te voren kunt vermoeden. ga er op uit met je meisje, doe iets van babymassage, en praat, praat veel! je zult zien, ze gaat straks naar je lachen, je herkennen, en ga jij je steeds meer moeder voelen, je weet dat je het kunt, geef t tijd!
Ook hier...heel herkenbaar! Voelde me thuis opgesloten en niet in staat om met ons manneke en de 3 honden op pad te gaan. Het heeft hier minstens 5 weken geduurd voor ik me wat beter ging voelen en nu loop ik over van liefde en gaat het me iedere dag makkelijker af. Je kunt je gewoon niet voorstellen hoe het zal zijn en het is zo wennen dat ik denk dat de gevoelens die jij beschrijft er bij veel meiden zijn. Je leest er voor mijn gevoel in ieder geval steeds vaker over en dat is alleen maar goed, dan weten nieuwe mama's dat het niet alleen maar een roze wolk hoeft te zijn, maar dat het echt wel goed komt. Succes de komende tijd!
Heel herkenbaar! Vooral de week na de kraamweek vond ik heel zwaar. Heb heel veel gehuild! Ik moest verplicht genieten van mijzelf en voelde mij zo schuldig naar mn kindje dat ik dat niet kon. Ik wilde ook meteen een ritme hebben. Nu weer twee weekjes later gaat het alweer beter. Elke dag leer je meer. Echt je bent lang niet de enige. Volgens mij is het juist een uitzondering als je wel op de roze wolk zit!
Wat fijn om steeds meer herkenningsverhalen te lezen, doet me goed Ik heb t mn vriend gister verteld en gelukkig snapte die mij wel. Ben blij dat ik t gedaan heb dan hoef ik me niet steeds groot te houden als hij er is. Vanmorgen maakte die nog een hele lieve opmerking, dat ie vond dat ik t zo goed deed en al een echt moedertje werd. Dit vond ik echt fijn om te horen, dat iemand anders t ziet dat ik t toch wel goed doe alleen moet ik dat zelf ook gaan zien
Onze Naomi is nu 4,5 week. Ik vind het loeizwaar! Zwangerschap ging tot 28 weken prima, toen was ze veel te klein en gingen we ziekenhuis in, ziekehuis uit. Gelukkig is ze goed bijgekomen en mochten we met 37 weken terug naar de vk. Maar tijdens de bevalling werden we weer overgedragen aan de gyn, wegens langdurig gebroken vliezen. Bevalling heeft 35 uur geduurd en doordat de borstvoeding niet wilde lukken kon ik de eerste week hier niet van bijkomen. Toen overgestapt naar flesvoeding. Kleine heeft lichte reflux wat erger lijkt te worden. Nu begon ze net weer te slikken en zo terwijl de voeding al ruim een uur geleden is. Veder slaapt ze erg weinig, maak ik me zorgen over. En als wij in bed liggen en zij onrustig is maak ik me zorgen of ze weer maagzuur heeft of ze bloot licht en het koud heeft (de tante kan zich bloottrappen door de onrust). Ik heb elke week wel meerdere huilbuien. Verder hebben we de afgelopen 4-5 jaar veel pech met dingen die klauwen vol geld kosten en is ons dak weer lek. Gaat weer de spuigaten uitlopen, ons spaargeld is nu op. Verder heeft mijn moeder mijn man niet eens gefeliciteerd met zijn dochter wat ik ook verschrikkelijk van haar vindt!!! Oh ja... ik heb nog niet verteld dat ik tijdens het overstappen van flesvoeding flinke koorts kreeg, antibioticakuur wegens vermoeden borstontsteking. Meteen na de ab kuur kreeg ik weer bulten in mijn linker borst en nu zit ik dus met een flinke ontsteking. Ben in deze weken 3 x bij huisarts en 1 x in ziekenhuis voor een echo van de linker borst geweest. Voel mij gewoon beroert en zit nu op pijnstilling die het verlicht. Maar mijn linker arm kan ik slecht bewegen erdoor, bemoeilijkt flink de verzorging van Naomi. En regelmatig voelt mijn hele lijf ziek, grieperig. Voel me echt beroerd... rose wolk waar blijf je? Over 5,5 week moet ik alweer werken, hoe moet dat gaan....
Sandana, wat een rot situatie zeg! Hopelijk komt daar snel verbetering in, zodat je ook kunt gaan genieten, de tijd gaat ook zo snel met zo'n kleintje. Ik vind het echt naar voor je, een hele dikke digi knuffel van deze kant!
Naar de HA gaan, klinkt als een depressie .... Ik heb 2 hondjes en redt het ook met m'n dochter. Ben noodgedwongen alleenstaand, maar het gaat je lukken. Als ik het kan, kan jij het ook!
SLuit me aan bij Babii. Ik vond het ook soms erg vermoeiend, maar nooit negatief vermoeiend. Zelf vond ik het heerlijk dat ik mijn zoontje hele dagen tegen me aan droeg in de bondolino. Hij wilde bij mij zijn hele dagen en ik bij hem. De eerste 10 weken sliepen we samen in 1 bed. ALs hij dan snachts wakker was en met die grote kijkers naar me lag te kijken dan werd ik gewoon warm van geluk. De nachtvoedingen 2 maal per nacht vond ik zwaar, maar niet vervelend zwaar. Ook al kon ik overdag niet meer slapen ivm de oudste. Het is heel druk en een heel geregel en geplan en dan nog loopt het altijd anders Ik denk echt dat je even naar de ha moet gaan. DIt is voor jou niet leuk zo..even ervoor zorgen dat je niet verder wegzakt. Het heef ook wel met je hormonen te maken. Ik was de eerste tijd bang dat ik zelf dood ging en 2 kindjes achter zou laten, ik kon het niet geloven dat dit mooie geluk voor mij was weggelegd. Ik heb dat ook bij de ha neergelegd, en wat bleek, veel vrouwen hebben angsten na de bevalling ogf voelen zich down. Hij adviseerde ook altijd dit te bespreken met een huisarts.... Sterkte en ik hoop dat het snel beter met je gaat want het is echt genieten!
@ smoothie88 dank je. Gister weer huilbui. Man gaat nu een hek om het huis maken zodat ik de honden zonder toezicht buiten kan laten. Nu kunnen ze weg en altijd onder begeleiding naar buiten vraagt erg veel van je aangezien je de kleine niet zomaar alleen kunt laten. Hopelijk geeft dat al wat rust Verder ga ik maandag weer bellen met de ha. De ontstekingsbult is weer groter en eerst had ik temp 36,7 zonder medicijnen maar nu 37,4 met 3 x 400 ibuprofen (ontstekingsremmend en koortsverlagend). Pijn wordt ook erger dus wordt weer moeilijker bij de verzorging van de kleine. @ babii Depressie is wel nog een groot woord vind ik, dat wordt te snel gebruikt. Maar goed... ik wacht nog even af.