Mijn zoontje, nu 4 jaar deed dit ook lange tijd. Ik had een stoeltje staan waar hij op moest als hij gooide met iets wat niet mocht of vanuit boosheid! Lange adem moeten hebben maar meneer stopte er wel mee.
Nou ja precies, want super gaaf toch, dat je erachter komt dat er zwaartekracht bestaat? En dat wanneer jij iets gooit, het ergens anders terecht komt. En waarom zou je wel mogen gooien met die bal en niet met dat blokje?
Ik denk dat het een wereld van verschil is of je over een dreumes van een jaar, of eentje van een jaar en 10 maanden praat... denk dat een kindje die richting de 2 jaar gaat, wel een idee heeft dat hij niet voor de gezelligheid op het strafstoeltje zit...
Maar wat is dan wat ze snappen? Mama is boos, of mama is boos omdat ik gegooid heb? Ik denk dat ze inderdaad wel doorhebben dat mama boos is, maar niet waarom dan precies. En op een gegeven moment stoppen ze inderdaad met gooien, maar ik vraag me wel, nogmaals echt oprecht, af of ze niet sowieso wel een keer stoppen want het is ontdekt en ze gaan we verder met nieuwe dingen ontdekken. Of dat ze stoppen omdat ze op een strafstoeltje moeten zitten. Ik denk namelijk dat eerste eigenlijk.
Die van mij is 1,5 jaar en snapt het om de donder wel. Daarna is het ook meteen afgelopen en laat ze het ook even uit haar hoofd. Ze loopt meteen naar speelgoed en zegt, mag niet. Op het kdv zetten ze haar ook voor time out op de bank. Doen ze bij alle kinderen na paar x waarschuwen. Werkt super.
Ik denk niet dat je alles kan afdoen als een fase die vanzelf weer over gaat. Kijk, mijn zoontje gooit ook de hele dag zijn duplo olifant door de kamer en rent er dan lachend achteraan. Dat vind ik prima, het is zijn speelgoed, kan tegen een stootje, en hij mag daarmee spelen op de manier die hij leuk vindt. Maar ik vind het niet nodig dat hij zijn eten op de grond gooit, of zijn bordje, beker of bestek. Of spullen die kapot kunnen. En als hij zo hard met zijn speelgoed smijt dat ik denk dat hij daar iets anders mee kan beschadigen, dan vind ik dat niet goed. Ik vind het ook belangrijk dat hij leert dat hij niet altijd in alles zijn zin kan krijgen. soms zegt mama gewoon dat iets niet mag. Het feit dat het even in de box zetten binnen de kortste keren er voor heeft gezorgd dat hij niet meer eten op de grond gooit maakt duidelijk dat hij heel goed snapt waarom hij er in werd gezet. Ik moet overigens wel zeggen dat ik het uit mezelf nooit had gedaan, ook vanuit het 'dat snapt hij toch niet' oogpunt, maar toen mijn man het een paar keer had gedaan merkten we gelijk dat het hielp.
Omdat ik vind dat gooien niet nodig is. Ja wellicht is het een fase en gaat het vanzelf over, maar dan wel dat ze weet dat het niet mag. Reageer ik er niet op dan leert ze ook niet dat het niet mag. Zo zie ik dat, en het idee van de zwaartekracht ontdekken, dat doen ze op vrij jonge leeftijd. Meestal onder de 1 jaat. Met als verschil dat ze niet gooien maar iets laten vallen en dat papa of mama het weer opraapt. Een kindje boven de 1 die continu met alles gooit vind ik heel anders.
Ik weet niet precies welke leeftijd je bedoelt, hier heb ik het ingevoerd vanaf dat ze een maand of 15 was. En zeker dat ze het snapt, en zelfs ook af en toe nodig heeft. Ze begon hier vanaf toen soms echt te zeuren. Afleiden lukte ineens niet meer. Ze wilde iets (vlg mij een koekje of iets) en dat mocht niet van mij. Ik kreeg haar niet meer afgeleid, ze bleef huilen. Tja kon twee manieren verzinnen om het huilen te laten stoppen. Toegeven of even laten afkoelen. Toegeven was voor mij geen optie, dus heb haar even op haar kamertje gezet (wonen gelijkvloers). Na enkele seconden weer opgehaald, was gelijk over. Achteraf wel niet blij met de keuze om haar op haar kamertje te zetten, vind dat geen goede plek, dat moet ze fijn vinden en niet associëren met straf. Dus toen eens goed gaan nadenken hoe we de time out het beste konden aanpakken. Dat werd dus haar stoeltje, die we dan tegen de muur zetten en waar ze even moet blijven zitten. Ik probeer nog steeds alles positief te benaderen, zoals ik zei mag er veel, maar er zijn grenzen en zo af en toe is het gewoon nodig. Denk ongeveer 1 x per week/twee weken dat ze op haar stoeltje zit.
Eens! Bij mijn meisje zie je echt wel het verschil tussen 'ontdekken' en 'afreageren'. Tuitbeker melk, tuitbeker te snel leeg, weeeeh, plop, beker op de grond Tuitbeker water, water bah, weeeeeh, plop, beker op de grond Bordje pasta lekker, bordje te snel leeg, weeeeeh, plop, bordje op de grond. Stukjes groenten bah....plop! Ik ben boos. Lepeltje rijst........met een grote boog plop! Weeeh ik wil niet op de grond spelen....driftige plop! ........... Heej, wat leuk, ik kan met de bal gooien, niks weeeeh, smile....plop! Jaja, het opvoeden is begonnen
hier ook hoor, dan roep ik best hard, maar da lacht tie nog harder.. jaa..haha.. is vaak moelijk...meestal krijgt tie een tik op zn handen.
Een kind dat op slinkse wijze spullen op de grond gooit, zoekt aandacht. Een kind dat daarna waarschuwingen en 'straf' krijgt, krijgt aandacht. Conclusie voor het kind: wanneer ik aandacht wil, ga ik vervelend doen en met spullen gooien of bijten, dan heeft mama namelijk 100% aandacht voor mij, hoe negatief dan ook. Dit is mijn idee, ik probeer daarom ook altijd goed gedrag te belonen, gewoon met een lieve blik, aai over d'r bol, en vooral: aandacht. En soms is een kind wel eens verveeld of moe en gebeuren er dingen die niet wenselijk zijn, het is ook moeilijk om goed om te gaan met dat gevoel, moeten ze leren. Ik denk dat het gooien snel stopt wanneer je er niet meer naar omkijkt. Wat is de lol dan nog voor het kind? Als ze dat doorhebben en stoppen, loop je erheen en speelt even mee, zonder over het gooien te beginnen. Je beloont ze dan voor het goede gedrag.
Hier is het gooien met speelgoed, boekjes, drinkbekers al een tijdje aan de gang. Het gooien met eten is gelukkig zo goed als voorbij maar dat komt omdat hij altijd aan tafel naast mij zit en ik direct merk wanneer hij van plan is om de boel op de grond te gooien. Ik probeer hem dan voor te zijn door aan hem te vragen 'ben je klaar? Zet maar op tafel. Vervolgens beloon ik hem door heel enthousiast te roepen 'goedzo!' Dit is voor hem nu ook duidelijk, hij zegt klaar en zijn bordje word meteen weg gehaald. Geen strijd over eten, niet willen eten? Prima dan zijn we klaar. Wel moet hij altijd even proeven en krijgt hij ook een lepel om te oefenen. Gooien. Vreselijk vind ik het, in het begin was het nog niet altijd bewust maar tegenwoordig doet hij het wel bewust waarschijnlijk omdat hij daarmee mijn aandacht krijgt en als reactie op zijn boosheid. Maar dat betekend niet dat ik zijn gedrag ga negeren. Dat zou lekker zijn, ben ik ergens op visite en zie dat mijn kind met andermans spullen loopt te smijten en dan zal ik mijn schouders ophalen? Zo van 'het is maar een fase, gaat vanzelf weer over.' Kijk dat het gebeurd is 1 ding, kind eigen, maar hij word daar zeker wel op gecorrigeerd.
Haha, leuke theorie hoor, maar hier niet van toepassing . Weken geprobeerd te negeren, af te leiden, uit te leggen, enzv, maar hij had er gewoon lol in om zijn bordje (liefst nog vol) op de grond te keilen. Vond ie grappig, lachen joh. Maar zoals gezegd: ik vind het niet nodig dat hij dat doet en vind er helemaal niets mis mee om hem zoiets af te willen leren, is ook onderdeel van een goede ouder zijn: er voor zorgen dat je kind leert dat er in het leven dingen zijn die wel of niet mogen. En ik ben echt niet streng hoor, hij mag heel veel, maar een paar dingetjes niet.
Sommige kinderen hebben een lange adem. Ik snap dat het vervelend is dat hij zijn bord steeds op de grond gooit, maar de enige reden waarom hij dit doet is omdat er een reactie op volgt. Als je het een paar keer negeert en hij blijft bezig, komt er toch weer een reactie. Als mijn dochter zoiets zou doen, ga je gang maar. Ik kijk er niet naar en ga gewoon verder met mijn eten en doe gezellig tegen de anderen aan tafel. Slecht gedrag is lastig af te leren, als ouder moet je ook een lange adem hebben. Uitleggen zou ik al helemaal niet aan beginnen. Is namelijk ook een reactie. Zo denk ik dan maar ja, elk kind is ook anders en soms heb je er als ouder ook gewoon even helemaal genoeg van.
Maar je kind loopt toch bij een ander niet de hele dag met spullen te smijten : Dan zou ik nagaan waarom mijn kind de behoefte heeft om de hele dacht om aandacht te vragen. Hij weet blijkbaar dat hij die krijgt op deze manier dan toch? Wanneer je die gedachte consequent afleert, moet hij wel zijn eigen gedrag veranderen. Hij heeft dan door dat smijten niet het gewenste resultaat geeft. Maar zoals ik al zei, dat is mijn idee.
Nou nee, ik wil dat gewoon echt niet hebben, hij is oud genoeg om te snappen dat iets niet mag, hij doet het dus ook echt niet meer. Als hij niet meer wil eten dan geeft hij zijn bordje nu terug aan mij. En daar is geen lange strijd aan vooraf gegaan, na een paar dagen had hij door dat het echt niet de bedoeling was en hield hij er mee op. Negeren had misschien uiteindelijk hetzelfde resultaat opgeleverd, maar ik had er weinig trek in om in de tussentijd het eten van de muur te moeten schrapen
Is dat zo? Mijn dochter heeft ook een tijdje (rond 9 maanden) dr bordje op de grond gekeild als er naar haar zin niks lekkers meer in zat. Dat deed ze echt niet omdat ze aandacht wilde maar gewoon omdat ze dacht: "dit wil ik niet... *smijt*...zo, nu is het weg: opgelost!" Dus toen heb ik haar echt wel geleerd dat dat niet de manier is waarop je het "oplost". Dus net zo lang bordje terug zetten op haar kinderstoel, tot ze het niet op de grond gooide maar aan mij gaf. Zelfs met 9 maanden kostte dat slechts 3 maaltijden om aan te leren. Sindsdien heeft ze nooit meer met haar eten gegooid. Niet alle acties zijn om aandacht te vragen, maar sommige dingen zijn gewoon hele primitieve reacties op een situatie (zoals iemand ook schreef die het over gefrustreerd gooien vs experimenteren had) en dan mag je best aanleren hoe je daar als volwassene mee om gaat.
Ik reageerde op een reactie waarbij de kinderen wat ouder zijn. Zoals ik eerder schreef is er een verschil tussen een dreumes en een baby. Mijn dochter is ook 9 maanden en die gooit ook alles naar beneden, logisch, hoort bij die leeftijd. Maar een kind van bijna 2 die zijn bord naar beneden blijft gooien, krijgt een reactie en dat is leuk. Wanneer die reactie er niet meer is, is het ook een stuk minder interessant.
Het zijn buien, uitingen van zijn frustratie, natuurlijk niet de hele hele dag. De ene keer uit hij zijn frustratie door op de grond te gaan gillen en schreeuwen en de andere keer door met spullen te gooien. Dit heeft niks te maken met een tekort aan aandacht maar gewoon omdat iets niet lukt, hij ergens op word gecorrigeerd of omdat hij iets moet wat hij niet wilt. Dit gedrag is ook niet vreemd voor een kind van 1,5 jaar, ze moeten leren omgaan met hun boosheid en elk kind uit dat op een andere manier de een feller als de ander. Het gooien met spullen wil ik niet hebben, thuis niet en ook niet bij een ander, net zoals aan spullen komen wat geen speelgoed is. Ik ga dat gedrag dan ook niet negeren want dat vind ik totaal geen opvoedingsmethode die hierbij past.