O mijn God mijn hart.Ik vind dit zo erg,verschrikkelijk.Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel van mij.
Wat vreselijk. Dit is het ergste wat een ouder kan overkomen.. Heel veel sterkte, ook voor je dochter.
Och meid... wat een pijn.... heb je goede hulp? Heb je iemand waar je goed mee kunt praten? Ik denk dat je daar heel veel aan kunt hebben om je emoties kwijt te kunnen en dit enorme verlies te kunnen verwerken... Dit is het ergste wat je kan overkomen.. goed van je om dit verlies te delen... Ik heb er gewoon niet meer woorden voor dan dat ik je alle kracht en sterkte wens...
Ik lees de wanhoop en het enorme verdriet in je verhaal. Wat een verschrikkelijk verhaal meid. Heb er echt de rillingen van. Heeeel veel sterkte met dit onmenselijke verlies. Ik hoop dat je goede hulp krijgt!
We wonen wel in een een soort van bekende Stad, m.a.w ik heb in andere wijken gewoond. En dat is jaren terug... Ik heb in Neefjes hier niet echt ver vandaan, maar echt praten met hun kan ik er niet over...ze hebben hem ook niet gekend en zijn zo ong. rond de tien jaar jonger dan ik. En 1 in Rotterdam met hem kan ik wel praten ondanks ook hij hem niet gekend heeft maar staat anders in het leven dan zijn broer en broertje. Maarja bellen kost ook zo weer wat eh (Heb een flinke rekening moeten betalen vanwege het bellen naar veel mobiel nummers met de thuis telefoon, omdat veel mensen tegenwoordig meer mobieltjes hebben. Daarnaast heb ik met een paar Tantes van mijn dochter en haar broertjes onverwachts veel contact en bellen mij veel en horen mij aan... J* was/is van een andere... Met de Vader van J* had ik geen contact die heb ik verbroken(we hadden ook niet echt of helemaal geen relatie. Hij is zzp-er en werkte toevallig in mijn oude woonplaats en ik dacht dat hij mij leuk vond, later begon ik hem steeds leuker te vinden... Daarentegen was hij er ook helemaal niet voor mij. Toen J* er nog niet was, dus ik zwanger, heb ik hem zovaak gebeld op zijn beide telefoons, zo gek was ik op hem. Maar geen gehoor en ook niet terugbellen. Of af en toe wel wanneer het hem uitkwam. Zelfs tegen mij een keer gezegd: wat hebben wij nu eigenlijk?' En hij had zoveel beloftes gedaan en afspraken niet nagekomen voor en na J*, dat ik helemaal niks meer met hem te maken wilde hebben. Ik was er letterlijk en figuurlijk 'ziek' van geworden! Had meer contact met zijn zus toendertijd, maar op het moment dat zij zich zo ging bemoeien op het laatst, op een manier die mij niet aanstond e.d. Terwijl zij vanaf het begin 'het verhaal voor tijdens en na wist van het gedrag van haar broer wist en meekreeg! (zij was ook de eerste die ik belde, omdat hij beide mobieltjes voor de honderd duizendste keer niet opnam, om te vertellen dat ik zwanger was) Toen had ie me helemaal en had het hem per sms verteld, die avond daarvoor) Daarna hoorde ik van zijn zus dat hij de middag daarna pas het smsje gelezen had, in haar en zijn vriend zijn bijzijn. Nou dat klopte al niet want ik had een afleverbericht ingesteld en kon zien dat hij deze sms al die avond geopend had... (Maar goed nog meer gebeurd maar daar gaat het hier nu niet om..ik had hem toen medegedeeld van zwangerschap, geboorte via zijn zus en het overlijden aan beiden en de reactie waren nou, hij zei: dan weet ik dat'en hing op, en zij vroeg: wat hij dan had en erbij dat hij verdriet had....wat bij mij in mijn verkeerde keelgat schoot en terug schreeuwde: of zij mij nu nog verwijten wilde maken en toen hing ik op!!) Ik praat met de HA, volgende stap is de Maatschappelijk werker hier en dan toch een psycholoog. Voor mijn dochter heb ik al een adres gevonden die ik moet contacteren. Maandag begint zij dan eindelijk op haar nieuwe school, eerst mar haar draai daar zien te vinden... School is van onze priveomstandigheden op de hoogte en het enorme verlies e.d.
Wat een enorm heftig verhaal. Ik merk dat je héél veel boosheid en verdriet in je hebt. Heeft het ziekenhuis bevestigd dat het nalatigheid was? Heeft de HA helemaal niets gezegd over na het ziekenhuis gaan? Dat vind ik inderdaad wel nalatig, vooral met dergelijke symptomen. Ik vind het echt héél erg voor je, je kindje verliezen is werkelijk het meest verschrikkelijke wat je ooit kan meemaken! En al helemaal na zo'n tijd.... Ik wens je het allerbeste toe en ik hoop dat de MW'er en de psycholoog je goed kunnen helpen!
Ik heb er geen woorden voor......niemand zou zoiets mee moeten maken! Ik wil jullie veel sterkte wensen voor de komende tijd!
Het gesprek moet nog plaatsvinden, maar ik ga er nu al vanuit dat zij mij daar geen antwoord(en) op zullen kunnen geven...
O trouwens en nee de HA repte met geen woord over ZH(dit staat trouwens af gemeld in mijn vorige postings, sorry als ik niet aardig overkom nu maar...)
Ik heb het hele topic gelezen voordat ik reageerde, wist niet meer zeker of je het er nou in had staan of niet, dus ik denk vraag het even Vind ik wel raar hoor, dat hij dat niet gedaan heeft. Kan me goed voorstellen dat je er boos over bent!
Daaar heb ik dus OOK grote MOEITE MEE... Hij was nog sterk...hij vocht zeg maar tegen de HA, met zijn gehele lichaampje armpjes beentjes in de lucht, wegdraaiend van hem. Hij wilde naar MIJ! Waarop de HA toen tegen mij zei: hij is nog wel 'sterk'.. JA TOEN NOG WEL JA!!! Op de gang na het uitlopen en tijdens het weggaan zeg maar, uit zijn dokterskamer, probeerde hij(de HA) nog een keer, met zijn ene hand boven J* zijn hoofdje en zijn andere hand onder J* zijn kinnetje nog een keer zijn hoofdje naar beneden toe te drukken. Dit keer (maar dan op mijn arm) vocht en draaide J* zijn hoofdje weer ferm onder protest zijn hoofdje weg. *nekstijfheid, je kin niet meer naar je borst kunnen drukken is ook 1 van de symptomen van mogelijk meningitis* Oja vergeet ik te vertellen dat J* dus een bloedvergiftiging had, ook tewel, sepsis genaamd. Dat vertelde HA van oude woonplaats, en die van nu, n.a.v. mijn verhaal en wat er uit de obductie gekomen was... We schijnen allemaal deze bacterieën achter in onze keel te dragen, maar als deze naar binnenslaan en een lekker broeiend warm vochtige plekje(ontsteking) vinden waarin ze zich kunnen voeden...kunnen ze je bloedbaan ingaan en zich steeds meer gaan vermeerderen.. Zeker als je weerstand imuunsysteem al verlaagd is en oudere mensen etc. (allemaal opgezocht op i-net) En J* had dus die ernstige ijzertekort plus daarbij nog die onstekingen in de long(en?). HA uit oude woonplaats had naar zijn borst en longetjes geluisterd. (Had ik al gepost.) Dus zou hij eerder opgenomen worden geweest, en dat is mijn mening, dan hadden ze dat al in het ZH kunnen hebben kunnen geconstateerd. En hij al eerder aan de antibiotica kunnen gaan met infuus, bloedonderzoeken, EERDERE SCANS etc. GEEN EERLIJKE STRIJD BEHANDELING WAAR HIJ RECHT OP HAD! TIJD VERLOREN!!! GGGRRR En als hij het dan nog niet zou hebben redden...ja dan kon worden gezegd er is adequaat gehandeld na bezoek aan de HA DOOR DE HA!!!!!
Ik weet niet wat ik moet zeggen....wat ontzettend vreselijk allemaal. Ik zou willen dat ik wat kon doen voor je..heb het erg met jullie te doen. Heel veel sterkte meis.
Ik hoop oprecht dat je naar een maatschappelijk werker of psycholoog zult gaan. Dit krijg je niet zomaar verwerkt, vooral niet omdat er zo veel boosheid bij zit. Verdriet kan je misschien nog zelf aan, maar zo veel boosheid en het 'wat als' gevoel, daar zou je misschien beter hulp bij kunnen krijgen door een prof. Ik hoop voor je dat je het dan makkelijker een plekje zal kunnen geven en dat je (voor zover dat kan) 'verder' kan met je leven. Het blijft voor altijd jouw kindje.....
Wat onzettend heftig verhaal zeg. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen. Het lijkt me onmenselijk om je kindje te verliezen en ik voel je woede en verdriet. Ik heb eerst het hele topic gelezen, maar ik moet zeggen dat ik wel begrijp dat je iemand zoekt waar je alle woede, verdriet en frustratie kwijt kan, maar tot zo ver ik nu heb gelezen heeft de HA toch wel het een en ander gedaan en ondanks dat ik je boosheid, verdriet kan begrijpen zal ik niet alles op de HA afrekenen. Je krijgt er helaas je kindje niet mee terug. Heel erg veel sterkte ik hoop dat je goede hulp krijgt en misschien dat je het in de toekomst aan kan om eens met de HA te gaan praten om je gevoel te bespreken wat ze anders had kunnen doen. Je krijgt jou kindje er niet mee terug, maar misschien voor jezelf wel goed om die boosheid en verdriet na haar uit te spreken. Nogmaals veel sterkte. Ook voor je dochtertje, was zou ze haar kleine broertje missen zeg!
Hallo allemaal sinds mijn laatste posting, helaas liep de site bij mij net vast. Dankjewel voor de lieve warme woorden begrip... Met de laatste posting ben ik het met een aantal zinnen absoluut niet mee eens, maar daarvoor ben ik hier niet, geen discussie dus. Woorden als 'je krijgt er helaas je kindje niet mee terug'. Is in mijn ogen so not done...kan ik niks mee. Ik zeg ook niet het zal jou maar...of het zal jou kind baby maar zijn. En het uiten van mijn gevoelens naar die HA(trouwens een mannelijke), ben ik al duidelijk geweest! Er is niemand die mij dit hoeft te vertellen!!! IK onderga dit...op mijn manier..de rouwverwerking en alles wat dat met zich meebrengt...ik voel de pijn het gemis net als mijn dochter..
Wanneer het je ook maar een heel klein beetje helpt om het hier van je af te schrijven, dan hoop ik dat je hier nog heel veel neer gaat schrijven. De woede, wanhoop en verdriet, het hoort allemaal bij de verwerking. Logisch dat je het je huisarts kwalijk neemt. Iedereen die door ziekte iemand verliest zal zich afvragen of de medici er werkelijk alles aan hebben gedaan wat binnen hun macht ligt. Ik hoop dat je je antwoorden vind. Heel veel sterkte.
Dank je VEROX...daarvoor schrijf ik hier ook. Niemand hoeft het met mij eens te zijn:met jou woorden kan ik meer...J* blijft voor altijd mijn baby en broertje van.......... Iedereen gaat anders om met zijn of haar verdriet, elk zwangerschap geboorte en het leven(tje) daarna...en dan (helaas voor toch velen)...een ander manier van rouwen...er staan stadia's voor, maar niemand doorloopt deze hetzelfde,. Zoals gezegd alles en iedereen is uniek!! Ongeacht wel(ke) stadia zij ook doorlopen in hun leven, zij het qua verdriet, relatie zwangerschap werk(ontslag), onrecht hun is aangedaan etc.
Hi meis, Sorry ik heb het misschien helemaal verkeerd verwoord, maar ik bedoelde het goed. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je kindje te verliezen en het lijkt me de ergste pijn die je maar kan hebben. Ik wens jou en je dochter heel veel kracht toe samen.