Er is bij ons een nieuwe gewoonte ontstaan sinds de feestdagen dat we bij ons zoontje moeten zitten tot hij in slaap valt. Ook al brengen we hem vroeg of wat later naar bed, het duurt dan meestal een uur voordat hij in slaap valt, soms 30-45 min. Opzich vinden we het niet zo erg, gewoon even op een stoel naast zijn bed te zitten als hij dit blijkbaar nu nodig heeft, maar ik maak me soms wel zorgen wat ik moet doen als dit echt zo blijft en de baby er is, want hoe krijg ik hem dan aan het slapen met een huilende baby op mijn arm. Ik denk dus dat we ernaar moeten streven weer terug te gaan naar hoe het altijd ging, maar hoe en wanneer weten we nog niet want nu gaat hij huilen zodra we de kamer uitlopen en dat vinden we allebei toch wel erg moeilijk. Rommelen op de gang werkt ook niet meer (eerst wel), we moeten echt naast zijnb edje zitten. Ik ben dus nieuwsgierig of iemand hier ervaring mee heeft en vooral dan in combinatie met een baby erbij, mocht het zo'n vaart lopen dat hij dit nog steeds nodig heeft, hoe pak je dat op zo'n moment dan aan zodat ze allebei aandacht en hun rust krijgen?
hier niet helemaal hetzelfde, maar wel een kleintje zonder regelmaat die we zijn bed niet inkregen. en bij ons in slaap moest vallen. (was toen 1 1/2) wij zijn toen begonnen met voorlezen. we besloten voor te lezen net zolang tot hij slaperig werd maar wel ervoor te zorgen dat hij zijn bed niet meer uitging. eerste avond 1 1/2 uur gelezen en daarna kon ik na een verhaaltje weg. misschien is dit een mogelijkheid? een nieuwe gewoonte kan misschien helpen. afspreken 1 verhaaltje en dan gaat mama weg. en dan zal hij vast gaan huilen. maar hij zal moeten leren dat je niet de hele avond kan blijven zitten. want dit gaat je echt tegenstaan zeker als de kleine er is.
Ik weet niet hoe oud je zoontje is maar dit soort gewoontes zou ik echt zo snel mogelijk doorbreken. Zeker met een pasgeboren babietje straks wil je dat soort dingen niet. Het is overdag al lastig genoeg een peuter en baby tegelijk te troosten (ik spreek uit ervaring ). Gewoon terug naar jullie oorspronkelijke ritueel, wat dat ook was, in ieder geval, het moment dat je klaar bent met boekje lezen, in bed leggen, kusje, slaapliedje gewoon weglopen, licht uit en deur dicht. Gaat hij huilen? Eventjes een minuutje wachten, teruggaan, geen licht of geluid maken, fluisterend zeggen dat het bedtijd is en dat hij moet gaan slapen, kusje, slaapliedje, en weer weg. Etc. Consequent zijn en dan ben je er het snelste weer vanaf.
Verhaaltje voorlezen doen we al, hij weet ook precies tot wanneer ik lees en dan ga ik er dus gewoon stil bij zitten, als we de kamer uitlopen is het huilen geblazen
Oh ja eerlijk gezegd heb ik daar niet zo'n moeite mee als ik weet dat het is om mij te manipuleren....het is geen baby meer he, ze weten op deze leeftijd dondersgoed hoe ze je kunnen bespelen. Ik zou daar persoonlijk niet aan toegeven.
Hoe oud is hij? Hier hebben we net een periode achter de rug waarbij wij ook op de kamer moesten blijven, eerst alleen ik, toen ook manlief. Hier was het een combi van angst (volgens hem zat er nog een zwarte piet verstopt, die hebben we weggejaagd en daarnaast wilde hij vastklitten aan mij) en niet helemaal moe zijn als hij naar bed ging. We zijn hem weer wat later naar bed gaan doen, dan standaard ritueel al veel keer herhalen dat hij na het verhaaltje gaat.... Slapen (zegt hij dan). Dan ook kusje en meteen weg, als hij begon te huilen teruggaan en hem aan zijn afspraak herinneren, ook vertellen dat papa en mama beneden zijn en direct komen als er wat is. Als hij dan nog huilde terwijl er niet echt wat was dan vertellen dat het donker buiten is en het dus bedtijd is en dat als hij doorgaat dat papa of mama boos moet worden en dat niet willen. Weer herhalen dat papa en mama er echt zijn en dat hij lief kan gaan slapen. Hier is de fase nu voorbij en moeten we soms teruggaan maar meestal niet. Onze zoon is trouwens net 2 en heeft het nu ook het rekken ontdekt. Sterkte!
Onze peuter van 3,5 heeft dit ook. Bij hem is het angst. Heeft onze veiligheid nodig. Ik probeer wel eens dat ik boven van alles ga doen, was opvouwen etc. Hij blijft dan echter wakker totdat ik kom. Roept dan ook een aantal keer en ligt met zijn hoofd onder de dekena verstopt. Wij geven hem dus de veiligheid die hij nodig heeft. 1 van ons blijft bij hem totdat hij slaapt. Gelukkig is dit al binnen 10 min. Je kan een beloningssyteem proberen. Is hij wel moe genoeg als hij naar bed gaat, gezien het inslapen zo lang duurt? Als ons zoontje zo lang nodig heeft om in te slapen, komt dit omdat hij s middags een dutje heeft gedaan. Misschien het middagdutje wat korter doen?
Ja hij is echt moe, dat is het gekke, soms heb ik zelfs zo lang gewacht tot hij bij de lunch zat te knikkebollen, en dan nog duurde het een uur, maar ik probeer gewoon dezelfde routines aan te houden en hem dus tijdig na de lunch (nog voor het knikkebollen begint) naar bed te brengen. Ik zit er dan ook naast en ben dan heel saai, dus houd mijn ogen dicht en dan valt hij meestal wel binnen 45 min ongever in slaap. UIk vind het ook niet erg om te doen, ik denk dat hij die veiligheid idd nodig heeft zoals jij dat zegt, en dat het wel weer over zal gaan, net als dat hij soms periodes bij ons in bed slaapt en dat dan soms weer weken niet nodig heeft. Ik vraag me alleen af hoe ik het moet aanpakken als de kleine er is en hij dit dan nog nodig heeft of toevallig dan weer..
Toen de jongste pas geboren was, dan was 1 van ons beneden met de jongste en de ander bracht de oudste. Toen ik na 3/4 maanden weer aan het werk moest, stond ml er vaak alleen voor s avonds. De jongste werd dan eerst naar bedje gebracht en daarna de oudste. Meestal verliep dat zonder problemen. Als het eens voorkwam dat de jongste niet wilde / kon slapen en alleen huilde, dan ging de oudste even op de bank liggen met een dekentje totdat er weer de gelegenheid was om naar bed te brengen. Dit was dan op dagen dat ik ' s avonds werken was en ml het alleen moest doen. Dit gebeurt nu nog wel eens als de jongste moeite heeft met slapen gaan. Ze gaan namelijk tegelijk naar bed.
Ik weet niet hoe oud je zoontje is, maar het huilen kan op deze leeftijd echt wel (onnodige) aandachttrekkerij zijn. Onze zoon huilt bij mij veel meer dan bij mijn man. Terwijl we allebei toch echt behoorlijk consequent zijn. Uiteindelijk was ik het zat. Dus laatst op een moment dat ik het zelf even moeilijk had en dat gehuil gewoon niet kon 'hebben', heb ik in een opwelling gezegd: "Je bent steeds aan het huilen in plaats van spelen. Je zult wel moe zijn. Dus ik breng je nu naar bed." Ik stond ook gelijk op om de daad bij het woord te voegen. En wat denk je; het gehuil was gelijk over. Daarna nog een paar keer geprobeerd. Ook gewoon in de trant van "Stop eens met huilen, want ik versta niet eens wat je vraagt." Meestal is het gelijk klaar dan. Ik merk dat ik nu bij onnodig gehuil vaak alleen maar een wenkbrauw hoef op te trekken en hij gaat normaal praten. Dit doe ik dus alleen als er echt niks aan de hand is hè. Dus niet na valpartijen, schrik of echt verdriet. Toen we laatst op vakantie waren, heb ik één nacht bij hem in bed geslapen. Hij was niet lekker en dan in een vreemd bed. Ik vond dat sneu. Maar de nachten erna wilde hij dat natuurlijk ook wel, lekker knus met mama slapen. In het begin ging ik troosten en knuffelen. Maar hoe meer ik dat deed, hoe meer hij ging huilen. Voor mezelf heb ik echt even de conclusie moeten trekken dat ik toch te vaak mee ging in het gehuil. Toch weer vragen wat er is, troosten, aandacht geven. En dat vond mijn zoon wel prettig. Ik moest dat echt even doorbreken. Dat was voor mij soms moeilijk en voor hem leverde het ook even een paar lastige momenten op. Maar het geeft ons uiteindelijk allebei veel meer rust. Ik zou je dus toch het advies willen geven: pak door. Leg uit wat je gaat doen en waarom je dat doet. (Ik ga nu weg. Jij kunt best alleen in slaap vallen.) Eventueel als tussenstap afspreken dat je na 10 minuutjes één keer komt kijken en nog een korte knuffel geeft. (Dat hebben we bij onze zoon ook nog lang gedaan, en laatst dus weer een tijdje toen we dus weer moesten 'afbouwen' na dat nachtje samen slapen.) Als ik dan na 10 minuutjes nog weer bij hem terugkwam, zei ik er wel duidelijk bij dat hij daarna moest gaan slapen, dat ik niet meer kwam kijken en dat we morgenochtend weer samen gaan eten. Daarna is het echt even doorbijten en op je handen gaan zitten. Als je zoon op de mijne lijkt, trekt hij nog even alles uit de kast. Maar onze ervaring is: een paar nachten doorzetten en echt binnen een week is de rust in huis alweer weergekeerd.
Mijn zoontje was en is een erg onrustige slaper...net als ik was schijnt haha!al vanaf het allerbegin.iedereen kan zeggen, manipulerend gedrag, je moet t doorbreken enz enz maar ik heb het allemaal geprobeerd.ik wil geen kind dat overstuur is dus ik blijf bij hem tot hij slaapt...ik heb niet nog een tweede dus dat scheelt!maar geloof mij, ik ken heeeeeel veel gezinnen waarbij het zo gaat haha! Als het je lukt, gewoon de veiligheid geven...dat heeft je kindje nodig blijkbaar...
Hier nog geen tweede maar ook hier is zoonlief vanaf het begin een onrustige slaper en bij hem is het daadwerkelijk angst. Het 'laten huilen' voelt voor ons niet goed. Dus wij blijven bij hem totdat hij in slaap is gevallen. In het begin kon dat gerust drie kwartier duren, nu is hij bijna 3 en is hij binnen 5min weg.. Merk duidelijk verschil als hoe het was in het begin en nu, het gaat steeds beter. Dus we houden deze routine erin zolang het nodig is voor hem.
Onze zoon heeft dit ook een tijdje gehad. Wij geven hier aan toe want er is dan echt wat aan de hand (ziek,angst,te moe enz) Als zo'n periode voorbij is,is ook alles weer goed en gaat hij weer zelf slapen. Wat hier ook helpt is zeggen mama gaat even .... en komt dan zo nog even bij je kijke . In het begin ging ik dan alleen even bv raampje dicht doen op onze slaapkamer of even naar de badkamer wasbakje wegzetten,in ieder geval iets wat een of twee minuten duurde en ging dan weer terug. Troostte hem,stopte hem opnieuw in en vroeg of hij lekker lag. En op een gegeven moment "mocht ik zelfs" de was opvouwen op zolder of de was halen en beneden zetten om te vouwen. Wij brengen onze kinderen samen naar bed: Manlief ruimt beneden zoveel mogelijk de taf op en ik ga met beide kinderen naar boven. Ik leg dochter even in bed en ga mn zoon wassen,tanden poetsen en pyama aandoen. Ondertussen is manlief boven en die knuffelt en speelt even met onze dochter. Als ik klaar ben met zoon aankleden gaat die naar bed en zegt mij weltrusten en geeft een kus, dan leest papa een verhaaltje met hem en stopt hem daarna in en zegt gedag. En ik ga onze dochter wassen en omkleden. Ik neem haar mee naar beneden en geef haar een fles. Als ze die leeg heeft knuffel ik nog even met haar en breng haar naar bed. Negen van de tien keer slaapt onze zoon dan al. Als hij niet slaapt ga ik nog even naar hem toe. En daarna ga ik naar beneden en ruim alles verder op. Sorry voor het lange verhaal
Dat is een goede tip dat ga ik proberen, echt de tijd opbouwen van eventjes de kamer uitgaan, en dan het vertrouwen geven dat we idd ook wel meteen weer terugkomen (man of ik). Bedankt Wat betreft met de baby die komt, ik maak me meer zorgen voor overdag als manlief er dus niet is, want dan kan hij dus niet even het andere kind knuffelen of vermaken terwijl ik de een naar bed breng.
Dat is een geruststelling, misschien omdat het nu nog iets nieuws is dat we erbij zitten is hij nog wat onrustig en blijft hij nog langer wakker, en misschien is het op een gegeven moment maar 5 min nodig, dat zou fijn zijn endus ook helemaal geen probleem dan
Het kost ook wel even wat doorzettingsvermogen hoor want je moet wel elke keer terug maar het zal vruchten afwerpen. Vooral als ik langer weg ging blijven maakte ik meer geluid met dingen zodat hij wel hoorde dat ik er was. Bijvoorbeeld met raam dicht doen ook vast de lamellen dicht draaien en de gordijnen dichtrekken en dan met wat extra geluid of ik zei dan tegen mezelf: zo en dan nog even de gordijnen sicht. Of als ik in de badkamer was ging ik die altijd ff "opruimen" tandenborstels in het bakje zetten (beetje harder erin zetten) en het wasbakje waar ik onze zoon mee waste stoott ik per ongeluk altijd tegen de wastafel aan. Nouja je kent het wel. Boven op de zolder liep ik wat vaker heen en weer: in plaats van de hele stapel wasgoed uit de trommel te halen deed ik drie of vier stukken per keer. Hahahah jaja een heel "strijdplan" hier maar het heeft zn vruchten afgeworpen. Ik kan nu zelfs 300x langs hem heen lopen zonder dat hij zn bed uitkomt of verdrietig wordt dat ik naar beneden ga. Ik kan zelfs wasgoed in zn kast leggen en dan gewoon weer weglopen. Nou dat hoefde ik eerst niet te proberen wa t dan was er grote paniek als ik weer wegging. Ik heb voor overdag een draagzak (bondolino) voor mn dochter. Eerste twee maanden woonde ze erin Ze was heel onrustig,huilde veel en wilde niet in haar eigen bedje alleen bij mij. Dus dan lekker zo en had mn handen vrij voor onze zoon en huishouden! Heb zo vaak gestofzuigd en gedweild met haar op mn borst! En zij vond het allemaal prima! Naar buiten met onze zoon,hij blij want het is een buitenkind en ook mama en dochter helemaal gelukkig
Maar je geeft nergens antwoord hoe oud je zoontje nou eigenlijk is. Dat maakt nogal uit bij de vraag hoe je er mee om moet gaan, want op een gegeven moment hebben ze echt door hoe ze je kunnen manipuleren, (hard huilen) en gebruiken ze dat dus ook... Dus: hoe oud is je zoontje?
Wij hebben net een dramatische slaapperiode van onze dochter achter de rug. Het ging van kwaad tot erger tot het erop neer kwam dat ze (en wij dus ook) bijna niet meer sliep 's nachts, niet wilde gaan slapen in de avond en ook 's middags weigerde te gaan slapen. Toen was ik het zó ontzettend zat en er ook wel achter dat ze gewoon gezellig wilde dat je bij haar bleef dat we maar eens de "harde" aanpak hebben toegepast, waarbij we nog 1x naar haar toe gingen en daarna niet meer. De eerste nacht heeft ze 3,5 uur gekrijst, maar binnen een week sliep ze de nachten weer door. Nu gilt ze nog wel eens een beetje als we haar naar bed brengen, maar nog geen 5 minuten en slaapt ze ook tussen de middag weer. Ik ben dus van mening dat als je hebt uitgesloten dat er echt iets aan de hand is, je zulk gedrag zsm de kop moet indrukken. Wij hebben het bijna een half jaar volgehouden tot de maat voor ons vol was, maar een 2e keer zou ik veel eerder tot rigoreuzere maatregelen over gaan. Want zoals ik al zei, uiteindelijk gaat het van kwaad tot erger. En zeker met straks een baby erbij kan je dat echt niet gebruiken.