ADD ervaring

Haha typisch ADD!

Maar fijn dat je een verwijzing hebt!

 

ik kom even binnenvallen omdat het topic mijn aandacht trok..
ik lees momenteel veel over Hoog sensitieve personen..
het blijkt dat add en adhd vaak een link hebben naar hoog sensitiviteit..
en het mooie daarvan is dat als je een goede coach vindt die jou kan leren leven met je hoge gevoeligheid..teveel in het hoofd zitten verminderen en de onrust die je vaak snel hebt wat ook weer kan lijden naar paniekaanvallen..

wilde het ff kwijt kijk maar of je er iets mee kunt
deze pagina legt het uit:

HSP/ADD | Enlightening Media

 

je zou al veel kunnen hebben aan het leren aarden....
negatieve ladingen die je tot last zijn daarmee kwijtraken en meteen weer opladen...
leren je grenzen aan te geven zodat je het voorkomt dat je jezelf weggeeft....energetisch gezien
wanneer energie te hoog gaat zitten in ons lijf raken we het niet kwijt en blijft het rond het hoofd zitten... (druk in je hoofd) niet kunnen stoppen met piekeren)

hier een lijst met hsp symptomen:

HSP kenmerken

Wat betekent het om hoogsensitief te zijn?
Een opsomming met daarbij de aantekening dat ieder mens uniek is en niet alles op iedereen van toepassing is!
• HSP’s zijn zich zeer bewust van hun denken, voelen en handelen. Van al dat bewustzijn kunnen ze heel vermoeid raken. Zo zijn ze slechter gegrond en verliezen makkelijker het contact met hun lichaam en de realiteit. Snel geboeid, snel vermoeid.
• Hoogsensitieve personen (HSP) nemen erg veel subtiele informatie in zich op welke andere mensen minder snel opnemen. Men is eerder overprikkeld met als gevolg dat je jezelf niet prettig voelt. Hierdoor kan men eerder geprikkeld zijn en voelt de hooggevoelige persoon zich eerder ongemakkelijk.
• Een hoog sensitief persoon is gevoelig voor prikkels uit de omgeving. Blozen, trillen, een snelle hartslag, niet kunnen nadenken zijn voorbeelden van symptomen. Verwar het niet met angst of verlegenheid.
• Een HSP vindt het lastig bekeken, gemeten of te worden geëvalueerd. Ze functioneren dan niet voor de volle 100%.
• HSP zijn zeer goed in het zorgen en verzorgen van anderen. Dat komt omdat ze de nood van anderen ‘aanvoelen’. Ze vergeten echter vaak goed voor zichzelf te zorgen. Hun hulp komt vaak opdringerig voor omdat zij meer aanvoelen dan de persoon in kwestie en die nog geen hulpvraag heeft gesteld.
• HSP kunnen snel verbindingen leggen door hun sterke intuïtie. Deze verbindingen worden vaak door anderen niet begrepen.
• Veel HSP’s zijn creatief, kunstzinnig, hebben een rijke fantasie , een groot gevoel voor schoonheid en hebben een sterke intuïtie.
• HSP hebben een beter ontwikkeld 6e zintuig maar zijn niet per definitie paranormaal.
• Een HSP is minder goed in feitenkennis al zijn ze meestal goed in talen en leren.
• Nagenoeg alle hoogbegaafden zijn HSP.
• Een HSP trekt zich graag terug in een voor hem veilige ruimte, bijv. het bed.
• Een HSP voelt snel aan hoe de sfeer is. Ze willen harmonie en in een omgeving waar die ontbreekt (zakelijk, competitief of vijandig) functioneren ze minder goed. Bij stress en werkdruk presteren ze minder.
• HSP hebben vaak een laag zelfbeeld omdat ze vaak afgewezen werden en ervoeren dat ze ‘anders’ zijn dan anderen.
• Ze lijken verlegen, maar zijn dat niet. Ze zijn juist zeer sociaal. Wel zijn ze zeer gevoelig voor de meningen van anderen. Die ervaren door het gedetailleerd waarnemen van lichaamstaal welke een niet-HSP meestal niet of minder registreert.
• Ze kunnen midden in het leven staan. Een voorwaarde is dat zij zich geborgen voelen.
• HSP hebben een grote fantasiewereld. In deze wereld creëren zij veel. Het daadwerkelijk gaan vormgeven is meestal een minder sterke eigenschap.
• HSP kunnen anderen goed motiveren en inspireren. Ze zijn visionair en zien de mogelijkheden vanaf een zeer pril stadium, waar dat voor anderen nog niet zichtbaar is. Hierbij kunnen zij het contact met de omgeving verliezen.
• Er zijn niet meer jongens of meisjes met hooggevoeligheid.
• Een HSP is zeer gevoelig voor fysieke of psychische pijnen bij zichzelf of anderen.
• Hoog Sensitieve Kinderen (HSK) houden niet van ruige spelletjes en zonderen zich makkelijker af.
• HSP willen vanuit hun hart kunnen werken en creëren. Ze presteren dan optimaal.
• Veel HSP’s zijn perfectionistisch en ze zijn bang om fouten te maken. Het voordeel is dat ze zeer zorgvuldig en accuraat zijn en fouten eerder signaleren.
• HSP leven regels meer dan anderen na om afkeuring en commentaar te voorkomen.
• Storingsfactoren uit de omgeving worden zeer sterk opgemerkt. Onuitgesproken negatieve gevoelens van anderen doen hen snel van slag raken. Ook onvriendelijkheid maakt hen eerder van streek.
• Een HSP heeft sneller last van stressverschijnselen zoals maagpijn, onrustige darmen, hoofdpijn, kriebelende zenuwen of een algeheel onbehaaglijk gevoel.
• Een HSP kan snel ‘leeglopen’ in contact met andere mensen.
• Een HSP een grote wens geaccepteerd te worden wie hij is.
• Een HSP is vaak ‘onbegrensd’, ( ook wel een groot energieveld of aura genoemd) en daardoor extra gevoelig voor de externe prikkels. Grenzen (h)erkennen en aangeven vinden zij moeilijk.
• Zij nemen veel externe prikkels op zoals geluiden, gesprekken, geuren, drukke straten, sferen etc. Hierdoor zijn ze sneller moe.
• Een HSP denkt veel na (intelligentie, reflectie, piekeren) en dit kost veel energie.
• Een HSP heeft vaker last van hooikoorts en/of eczeem door (over)gevoeligheid.
• Een HSP is als geen ander in staat te beluisteren wat in communicatie niet gezegd wordt. Stemnuances, klank, toonhoogte en lichaamstaal worden gemakkelijk waargenomen en hierdoor wordt de ander doorzien (ook hulpverleners).
• Andere mensen voelen zich vaak op hun gemak bij HSP’s en delen hen hun problemen. Het nadeel is dat de HSP zich teveel inleeft wat ervoor zorgt dat zij hun eigen kracht weggeven met leeglopen en vermoeidheid tot gevolg.
• Een HSP is gevoeliger voor stimulerende middelen zoals bv drugs, cafeïne, alcohol en vaak ook voor medicijnen en kruiden (bijv. Ginseng)
• Als een HSP zich ergens mee verbindt, gaat hij er ook volledig voor.
• Een HSP is authentiek en origineel. Zij hebben een grote rijkdom aan plannen en nieuwe ideeën. Echter als zij moeten functioneren met vaste taken en rollen, presteren ze duidelijk minder. Ze willen alles te goed, te diep en te perfect. Het woord ‘te’ is de grootste valkuil.
• Een HSP neemt vaak een adviesrol aan, zoals schrijvers, geschiedkundigen, filosofen, rechters, kunstenaars, onderzoekers, theologen, therapeuten en leraren.
• Een HSP is niet het type voor ploegendiensten of nachtdiensten.
• Een HSP houdt van rust en stilte.
• Een HSP heeft veel eigen tijd nodig. In deze tijd is het belangrijk dat hij zijn ziel voedt. Hierdoor is hij echter niet egoïstisch omdat juist in deze eigen tijd veel werk verricht wat uiteindelijk ten goed komt aan anderen.
• Een HSP is allergisch voor alles wat MOET. Planning en structuur verkrijgen kan problematisch zijn. Ze zijn goed in het uitstellen van ‘moet’ activiteiten wat voor hen zelf een nadelige uitwerking kan hebben.
• Een HSP weet vaak niet welke gevoelens, emoties of lichamelijke klachten van zichzelf zijn of zijn overgenomen van anderen.
• HSP’s hebben een groot rechtvaardigheidsgevoel en een grote afkeer van geweld.
• Onder de HSP’s zijn zowel rustzoekers als spanningzoekers. Ongeveer 30% van de HSP’s zijn extravert maar wel snel overprikkeld.
• De meeste mensen met een eetstoornis zijn hooggevoelig.
• Een HSP heeft vaak een diepe verbondenheid met de natuur, de planten- en de dierenwereld.
• Voor een HSP zijn Rust, Orde en Regelmaat belangrijke peilers om een evenwichtig leven te leiden.

 

Continu door de bomen het bos niet meer kunnen zien, gehaast zijn en geen goede prioriteit kunnen stellen...zoo herkenbaar!!! Het is ook ontzettend vermoeiend..

Hebben jullie ook dat als het zo druk in je hoofd is, en iemand naast je zit continu tegen je te praten..of er is constant "herrie" om je heen..dat je dan het id hebt dat je gek wordt en ontzettend geirriteerd raakt en uiteindelijk boos wordt en het liefst wil schreeuwen dat iedereen ze kop dicht moet houden?? Dat heb ik thuis nu heel erg..als ik druk ben in me hoofd en bijv. me vriend vraagt gewoon normaal wat, dan raak ik geirriteerd...en als hij dan gewoon door blijft gaan raak ik echt geirriteerd waardoor ik uiteindelijk ontplof... Ik woon nu sinds bijna zeven maanden samen en merk dat ik het er steeds moeilijker mee krijg...want het wordt er gewoon niet gezelliger op..ik reageer overal heel heftig op..is ook niet eerlijk tegenover hem. Toen ik nog thuis woonde (ben op me 18e het huis uitgegaan, ben nu 26 dus dat is al een tijd geleden) ging ik gewoon op me eigen kamer zitten als ik me zo voelde en was ik rustig alleen...maar als je samenwoond met iemand is het ook niet leuk voor de ander als je regelmatig even aan de situatie moet ontsnappen en jezelf "afsluit"...maar als ik dat niet doe...wordt ik echt niet rustig. Ik ga wel regelmatig als ik me zo voel ff op bed liggen en zoek ik ff de rust op om die prikkels niet binnen te krijgen, maar mijn vriend die heeft het daar best moeilijk mee...hij begrijpt het goed en weet ook dat ik meestal daarna wel weer rustiger wordt..maar leuk is anders. Die wisselende stemmingen helpen ook echt niet mee, want het ene moment ben ik heel gezellig en ontzettend druk en het volgende moment gaat er een knop om ofzo en ben ik het helemaal zat...Ik hoop zo dat ik van de medicijnen die ik ga krijgen rustiger wordt..anders weet ik het ook niet meer

 

Vlindertjuh1987, ik herken het wel wat jij omschrijft. Ik kan dan ook vrij explosief reageren. Het is dan net even teveel terwijl iemand je dan gewoon een normale vraag oid stelt. Maar ik heb dit eigenlijk alleen nog maar als ik mijn medicatie niet heb gehad.
(ik gebruik trouwens concerta, ritalin werd ik knettergek van. Het is hetzelfde middel maar concerta heeft een gereguleerde afgifte)

 

Wat "fijn" dat ik niet de enige ben die dus zo reageerd...ik voel me dan ook zo schuldig achteraf maar het is zo klote als je je zo voelt..en als iemand dan constant aan je hoofd blijft "zeuren" is dat idd echt teveel. Maar bij jou werkt de medicatie dus goed?? Heb je dan echt minder last van dat opgefokte gevoel?? Ik heb ook vaker gehoord dat mensen niet goed tegen bepaalde medicijnen kunnen en er juist nog rotter in hun vel van gaan zitten...was dit bij jou ook zo met de ritalin?? Ik loop nu bij de psycholoog en psychiater voor medicatie en hoop echt zo dat het bij mij werkt en dat ik me rustiger voel en gedraag..want thuis is het echt bijna niet meer te doen op deze manier..het lijkt ook wel alsof het steeds erger wordt de laatste tijd

 

Ik vind het echt zo bizar om dit te lezen, ik had het zelf kunnen zijn. Wat jij zegt over onverwachts ontploffen en het eerst alleen met je stem verheffen af kunnen en nu zelfs agressief worden, ik heb dit ook!! Ik zeg ook de meest verschrikkelijke dingen tegen mijn vriend als ik me zo voel, maar hij kan me soms ook echt helemaal gek maken...hij weet dat ik regelmatig echt niks kan verdragen en even met rust gelaten moet worden maar dan gaat hij toch maar dooor en dooor en dooor...en als dit dus gebeurd..wordt ik echt helemaal gek... Ik hoop ook echt zo dat de pil bij jou werkt en dat het minder wordt!! Ik wordt er ook onzeker van, want ik had allang weggeweest als mijn partner zo tegen me doet... maar hoe vervelend hij ook kan zijn..hij is wel degene geweest die me mee heeft gesleurd naar mijn afspraken en me echt er toe gezet heeft om nu toch eens iets met de diagnose te gaan doen.. Ik hoop echt dat ook jij je beter gaat voelen en dat je snel beter in je vel gaat zitten. Is bij jou ADD vastgesteld of heb je zelf het id dat dit het geval is?? Anders moet je echt een test laten doen en miss ook medicatie nemen als dat nodig is. Ik dacht ook een heletijd dat ik dat niet nodig had en wilde dit ook niet, deed alles om er maar onderuit te komen..maar nu wil ik ze gewoon heel graag...want anders gaat het echt niet goed. En het ergste is nog dat ik me regelmatig een waardeloze moeder voel omdat ik dus deze buien vaak heb, ik ben gewoon niet gezellig op die momenten en zit dan maar als een zombie op de bank. Pff, echt zo klote dit. Wel "fijn" dat dit topic er is en om te lezen dat je niet de enige bent..

Dikke knuffel!!

 

Mijn partner heeft 2 jaar geleden de diagnose gekregen. Het eerste jaar met medicijnen (en de omslag naar "normaal" worden) was heftig. Inmiddels zijn we weer een jaar verder en gaat het, met een slechte dag op zijn tijd, erg goed. Hij heeft via PsyQ behandelingen gehad, maar wat het allermeeste heeft geholpen was een cursus om in het hier en nu te blijven. Hij mediteert, wat helpt zijn gedachtes onder controle te krijgen.

Hij heeft medicijnen, welke zijn concentratie vermogen helpen. Het is immers zo dat mensen die ADD hebben een te kort aan dopamine hebben. Het hoofd maakt deze stof niet aan. Dit zorgt ervoor dat je moeilijk tot activiteit kunt komen.

Niet alleen voor mensen met ADD is het lastig om de diagnose te krijgen, maar ook voor hun partners. Ik zweer bij dit boekje:

http://www.bol.com/nl/p/samen-leven-met-add/1001004002132988/

Dus mocht je de diagnose hebben, of jouw partner, ik zou echt dat boekje lezen. Het helpt echt om te kunnen begrijpen wat er door degene zijn koppie omgaat. Als ik het even niet zie zitten met mijn partner (want soms begrijp ik zijn acties wel, maar snap ik het niet) dan lees ik dat boekje weer even door, en kom ik tot rust en kan ik zelf ook weer adem halen en snap ik waarom er iets is gezegd of gedaan.

 

Je zegt dat het een heftig jaar was voor je partner (en denk ook voor jou) toen hij aan de medicatie begon en de omslag naar "normaal" onderging..weet niet zo goed hoe ik het allemaal moet verwoorden..maar ga je je dan echt zo anders voelen?? Wat gebeurde er met hem?? Ik ben daar wel erg benieuwd naar. En hoe is het voor jou om met iemand samen te leven die dus ADD heeft?? Ik weet dat mijn partner het er weleens moeilijk mee heeft omdat hij mijn acties en dingen die ik zeg ook niet begrijpt..en het ook moeilijk vind om me zo te zien als ik weer een bui heb, maar hoe is dat nu eigenlijk voor de partner?? Ik snap soms echt niet dat hij bij mij blijft...en ik probeer echt "normaal" te doen..maar het lukt gewoon niet op die momenten..

Bedankt trouwens voor de tip, ik ga er zeker naar kijken!!

 

Ik zal proberen het wat beter uit te leggen. Het eerste jaar was zwaar doordat hij zag wat hij al die jaren 'gemist' had, of fout had gedaan. ADD-ers staan er veel al om bekend dat ze niet goed kunnen accepteren. Onnodige ruzies die wij hebben gehad waarvan hij zag dat het anders kon, dat hij de opvoeding van onze hondjes eigenlijk niet goed mee had gekregen, dat soort dingetjes. Dat is erg zwaar om die verandering te zien. Zowel voor hem, als voor mij. Het impulsieve werd minder, toch iets waardoor ik verliefd op hem werd. In mijn eigen was het spontaniteit, tot ik erachter kwam dat hij andere dingen links liet liggen die erg belangrijk waren.

Ik quote even een zinnetje van jou: "Ik snap soms echt niet dat hij bij mij blijft..."

Dat is voor iedereen een vraag. Ik heb dan geen ADD, maar ik heb een eetstoornis. Ik vraag me ook af waarom hij bij mij blijft Ondanks dat hij veranderd is, zoals ik al gaf, dat impulsieve is weg, ben ik nog steeds enorm gek op hem. De negatieve dingen die we ervaren door zijn ADD wegen lang niet op tegen de positieve dingen. Nu heb ik (mede door dat boekje) geleerd om tot 10 te tellen, en te begrijpen dat af en toe zijn 'ziekte' praat, en niet hijzelf.

Ik heb me ENORM verdiept in ADD en ik denk dat het daardoor goed gaat tussen ons. Als voorbeeld, zijn vader daarintegen heeft een keer gezegd dat zijn eigen zoon, mijn vriend dus, dat hij die diagnose maar een lachtertje vond, want: "Wat je niet ziet, is er ook niet". ADD-ers worden vaak verward met mensen die verlegen zijn. Maar dat is absoluut niet zo. Ja ze zijn stil, terughoudend enz enz, maar in dat koppie gaat 24/7 vanalles door. Ik merk het snachts aan mijn vriend, dan wordt hij wakker, begint te praten over iets wat hij die dag eerder heeft meegemaakt, en wat hij nog niet verwerkt heeft. Hij kan ook dingen niet snel verwerken, want is hij nog met het één bezig, krijgt hij alweer een andere impuls. Ik ben ontiegelijk blij dat we de diagnose kregen. Wij zijn nu 4 jaar samen, maar hij is zelf sinds zijn 16e al opzoek. Pas op zijn 28e kreeg hij de diagnose. ADD is helemaal nog niet zo bekend. Bij ADHD zie je dat de persoon druk is, en dan is het al snel: Oh ADHD. Maar bij ADD-ers.... die vechten echt met zichzelf.

Ik wil iedereen ook echt aanraden om bij een bedrijf langs te gaan die alleen gespecialiseerd is in AD( H)D. Is het een bedrijf die meerdere 'ziektes' behandeld, neem dan van mij aan dat ze zich niet 100% kunnen focussen op waar jij voor komt. Helemaal als het ADD is.

Mijn vriend heeft elke dag een strijd. En als ik dat zie, dan praten we. En het mooie is, hij is geen prater (wat een stukje karakter is). Ja, het kost enorm veel tijd, maar hey, als we ooit trouwen is het toch ook: In voor -en tegenspoed? Engelengeduld. Heel erg belangrijk voor een partner van ADD-ers. En laat je niet gek maken door je omgeving. EN! Heel belangrijk, medicijnen lossen niet je problemen/symptomen op. Je zult ook cursussen moeten volgen.

 

Mijn zoon heeft ADD, daarnaast is ie dyslectisch, heeft dcd (developmental coordination disorder) en is begaafd (iq van 134).
Hij is chaotisch, hij kan bijvoorbeeld nog steeds zijn kamer niet opruimen (hij is 13). Huiswerk gaat redelijk tenzij het een grotere opdracht is of een grotere hoeveelheid leerwerk. Hij heeft een laag concentratievermogen maar voor dingen die hem interesseren kan ie juist wel concentratie geven. Als baby was ie ongelofelijk aangetrokken door lichtjes, kon er uren naar kijken. Een complexe opdracht geven als ga naar je kamer, doe je gordijnen open, trek dan een schone onderbroek aan, maak je bed op en pak je schooltas gaat nooit goed.

We verdenken onze dochter van 4 er ook van en ik twijfel wel eens of ik het zelfnheb...

 

Jeutje! Dat is een handvol! Het zou best kunnen dat er een ouder is welke ook ADD heeft. 9 van de 10 kindjes die geboren wordt met ADD heeft het erfelijk meegekregen.

 

Héél herkenbaar! ik bedacht me vandaag dat ik je een dergelijk voorbeeld zou geven maar dat het misschien niet te volgen zou zijn

 

Heel herkenbaar

Als ik thuis met dingen bezig ben herinnert mijn vriend mij er ook constant aan dat ik weer van alles door elkaar aan het doen ben. Wat begint met een klein dingetje op 1 plek opruimen wordt al gauw van alles uitzoeken, ordenen, zoeken, opruimen en verplaatsen door het hele huis heen. Dat komt omdat ik dan tussendoor steeds afgeleid wordt door van alles wat ik dan weer eerst ga doen. Vaak weet ik dan ook niet eens meer waar ik nou eigenlijk mee bezig ben

Je zou me eens moeten zien als ik ga verhuizen en spullen in moet pakken... com-ple-te chaos. Overal staan dozen half ingepakt, kasten half leeg want dan ben ik echt alles tegelijk aan het doen. Dan wordt ik ook echt helemaal gek van mezelf...!!
(Helaas de afgelopen 10 jaar best vaak verhuisd, loop elke keer weer tegen mezelf aan)