Hey meiden, Naar aanleiding van het topic over de ware, vraag ik me af of hier ook vrouwen zijn die hierover twijfelen... Het verliefde gevoel heeft hier niet lang geduurd. Ik heb eigenlijk een beetje gekozen voor de veilige optie... Een betrouwbare lieve jongen. Maar sinds we kinderen hebben, lijkt het wel alsof er geen ruimte genoeg is voor iedereen? Ik wou dat ik voor mijn man net zoveel voelde als voor mijn meiden, maar ik moet eerlijk zeggen dat dit niet zo is... Mijn meiden zijn mijn alles, ik hou zoveel van ze. En mijn man... Tsja... Hij is de vader van m'n kinderen... Nog steeds betrouwbaar en lief, maar ik mis het wauw gevoel... Soms droom ik ervan iemand anders tegen te komen waar ik dat gevoel wel bij heb... Herkent iemand dit? Zou mijn gevoel weer terug kunnen komen? Het maakt me best verdrietig dat ik zo weinig voel... Tips?
Ik zou als eerste tip geven; ga met je man een weekje weg. Zonder kinderen. Gebruik die week om weer man en vrouw te zijn, en niet pa en moe...dat lijkt me een goed begin. Dan kun je misschien op een zuivere manier naar je man kijken, en niet alleen als vader als je snapt wat ik bedoel.
Ik hou ook meer van mijn meiden dat van mijn man, dat vind ik eigenlijk logisch. Misschien zitten jullie in een dipje? Dan is idd. een weekend weg een goede optie!
Ik hou natuurlijk anders van mijn dochter dan van mijn vriend, dat is andere liefde dat zit zo diep voor mijn kind, maar mijn vriend is ook mijn alles en zou voor hem ook alles doen! Wat je zelf al zegt je hebt de veilige weg gekozen, ben je ooit verliefd geweest?
Tja, liefde is niet iets wat vanzelf komt.. Ik geloof altijd dat dat een keuze is en iets waaraan je moet werken.. Hier doen we dat door bewust tijd voor elkaar vrij te maken; dagjes weg, spelletje doen (niet tot dat altijd goed is voor je relatie), even lekker samen in bad en vooral ook met elkaar blijven praten oprecht interesse tonen ipv de standaard; "hoe was jou dag" maar ik luister bijna niet naar wat je zegt Dit helpt hier heel goed! Wij hebben toen ook samen een boekje gelezen " de 5 talen van de liefde" van Gary Chapman. Dit leert je vooral kijken naar de liefdestaal van de ander omdat we vaak denken dat we alles goed doen richting onze partner terwijl je partner mss heel andere dingen belangrijk vind. Bijvoorbeeld de vrouw wil graag tijd samen met haar man terwijl de man denkt dat alles goed is als hij een bosje bloemen oid geeft. Spreek naar elkaar je verwachting uit en dan zul je al veel "happy-er" met elkaar zijn dan dat je langs elkaar heen leeft.. Doordat wij hier heel bewust mee bezig zijn gegaan zijn we al 7 jaar heel gelukkig met elkaar en kan oprecht zeggen dat ik soms nog verliefd ben op mijn man naast dat ik natuurlijk superveel van hem hou.. En ik vraag me serieus wel eens af of ik net zoveel van mijn kinderen kan houden als van mijn man maar dat zal vast een heel ander soort liefde zijn (denk ik) want je kind is iets uit jouzelf, een deel van jou.. En je man komt ergens halverwege binnenvallen haha.
Haha, een redelijk lang dipje dan Dat hou ik mezelf ook maar voor. Iets met voor- en tegenspoed... Ik weet niet of weggaan gaat werken. Mijn fantasieën gaan over slapen
Alsof ik mijn eigen verhaal lees... Dus ja, herkenning. Tips...nee. Ik doe het ermee. Mijn man is een goede man, echtgenoot en vader. We hebben samen een leven en gezin opgebouwd. Ik houd van hem, maar heb geen WAUW-gevoel. Ik ben niet ongelukkig en zie dus geen reden om bij hem weg te gaan.
Voor mij niet herkembaar Ik hou heel anders van mn man als van mijn dochter. Evenveel denk ik, maar anders. Zou het helpen wanneer je tijd samen met je man doorbrengt? Hier hielp het wel toen we in een dip zaten. Even samen zijn, kletsen, wat leuks doen.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik zal eens kijken naar het boek. Mijn man is alleen niet zo'n prater... Denk ik. Haha. Wat betreft het gevoel voor je kinderen: in mijn geval is dat zo sterk dat ik het met geen woorden kan beschrijven. Ik krijg meteen tranen in mijn ogen als ik denk dat er misschien iets ergs met ze gebeurt. Ik zou gek worden zonder hun.
Ik herken het gevoel vanuit mijn vorige relatie. Wij waren bezig met kinderen, maar een verliefdheid op een andere man heeft mij de stap doen nemen bij hem weg te gaan. Ik zeg nog steeds: hadden we kinderen gehad was ik waarschijnlijk nooit bij hem weg te gaan. Het was een goede, lieve, hardwerkende man. We hadden het gewoon goed samen. Maar nu ik weet wat voor gevoel je kan hebben voor je partner, naast het gevoel voor je kinderen. Ben ik blij dat ik de beslissing "op tijd" heb genomen. Super lastige situatie voor jou kan ik me helemaal voorstellen. Als ik weet wat ik nu weet zou ik (als ik jou was) voor mezelf kiezen, want er is zoveel meer. Maar...wat je niet kent mis je niet, en "gewoon" gelukkig met je gezin is ook veel waard! Sterkte/succes?!
Ben je dan niet bang dat je jezelf tekort doet? Leef je wel echt als je "het ermee doet"? Daar ben ik dus wel bang voor. Ik denk er ook niet over om weg te gaan, want ik ben ook niet ongelukkig. Maar denk dus weleens "wat als..." Heb je toevallig ook ervaring met een slechte eerdere relatie?
Jazeker, er is in mijn hart genoeg ruimte voor allebei. De liefde voor mijn kinderen is anders, intenser. Maar voor mijn man voel ik nog steeds enorm veel liefde. En ik kan ook niet zeggen dat hij op de tweede plaats komt. Tuurlijk hebben wij ook weleens een dip gehad, zeker nadat de oudste geboren was. Wist ik even niet hoe ik om moest gaan met de liefde voor een kind en ook nog het liefhebben van mijn man. En had ik weleens de gedachten; is dit t nou? Maar wij maken ook geregeld echt tijd voor elkaar. Dan gaan de kindjes logeren en gaan wij even lekker een dagje weg met zn 2tjes.
Het probleem is dat dat veel mensen denken dat een relatie "dood" is als de verliefdheid weg is.. "Ik moet verliefd zijn, ik moet aandacht krijgen, ik moet, ik moet, ik moet" maar ik denk juist dat het heel belangrijk is om aan je relatie te werken, want verliefdheid is niet iets wat voor altijd blijft. Bij de meeste stellen is dat slechts 1 jaar (of korter ).. Je moet het zelf "levend" houden.. En tuurlijk kan er een punt komen dat het echt niet meer gaat, ruzie enz.. Dat is anders in mijn ogen.. Maar wel eerst er echt aan werken!
Ja, ik denk wel dat ik mezelf wellicht wat tekort doe. Maar wat ik voor mezelf het belangrijkste zou vinden als we nog geen kinderen hadden gehad vind ik nu we wel kinderen hebben ondergeschikt aan hun geluk. Zoals ik al zei, ik ben niet ongelukkig en we hebben eigenlijk nooit ruzie. We hebben het best gezellig, maar voor mij voelt het gewoon niet meer als een echte liefdesrelatie. Mijn kinderen lijden hier niet onder, dus ik wil het hun (en mijn man!) niet aandoen om te gaan scheiden met al het gedoe er omheen. Dan kies ik er liever voor om mijn kinderen gewoon in een gezellige gezinsituatie op te laten groeien. Buiten dat...wie zegt dat je die "liefde van je leven" ooit wel tegenkomt? Mijn moeder heeft 28 jaar geleden voor dezelfde keuze gestaan en heeft de stap genomen om de scheiding van mijn vader in gang te zetten. Zij heeft die liede van haar leven nooit gevonden en is heel erg lang alleen geweest. Nu sinds een aantal jaar heeft zij een nieuwe partner. Mijn moeder heeft hier denk ik geen leuker leven van gekregen. Nu ik zelf uit een "gebroken gezin" kom wil ik alles op alles zetten om dat mijn kinderen te besparen. Dat houdt voor mij dan dus ook in om met minder genoegen te nemen. En begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige jeugd gehad ondanks dat mijn ouders gescheiden waren, maar toch zijn er natuurlijk dingen waar je als kind tegenaan loopt. Denk aan het opdelen van vakanties en feestdagen en het loyaliteitsconflict wat bij een kind om de hoek komt kijken. Ja...óók als je als ouders prima met elkaar omgaat.
Wat jij voelt, lijkt me zo moeilijk! Ik ben na ruim 20 jaar nog steeds stapelgek op mijn vent! Hij is mijn rots. Ik kan echt vlinders in mijn buik krijgen als hij na een zakenreis van een week weer thuiskomt! De liefde voor mijn kind zit zeer diep en is heel intens. Ik houd evenveel van mijn man als van mijn kind, maar het is toch een heel ander gevoel.
Amethist: respect dat je dit zo eerlijk vertelt. Ik zou met zulke gevoelens voor mijn man niet kunnen leven; voor mij is prima niet goed genoeg. Wij hebben soms wel ruzie en flinke meningsverschillen.
Ja ik hou net zoveel van mijn man als van mijn dochter, hun 2 zijn mijn alles en zou me geen leven zonder ze kunnen voorstellen.. Ook al voelt de liefde voor mijn dochter anders dan voor mijn man, ik hou echt van alle 2 evenveel.
Voor mij eigenlijk ook niet, maar ik laat het maar zo voor de kinderen. Als we veel ruzie zouden hebben dan was het misschien ook wel een ander verhaal. En heel eerlijk...ik weet ook niet hoe ik erin zou staan als ik iemand tegen zou komen op wie ik tot over mijn oren verliefd zou raken... Maar bovenstaande is allemaal niet aan de orde, dus nou ja...
Als ik me zo zou voelen dan zou ik niet bij mijn man blijven. Ben juist stapelgek op mijn man, zou geen dag zonder hem willen zijn en wil oud met hem worden. We zijn elkaars beste maatjes en geliefden. Klinkt misschien jut en jul maar het is zo. En de kids ben ik op heel gek op. Vooral als ik 's-morgens de jongste uit zijn bedje haal en hij lacht mij tegemoet dan vliegen de vlinders als een gek in het rond Daarom denk ik dat als je geen of weinig gevoel voor je partner hebt maar alleen maar denkt : hij is er en we hebben kinderen samen dat je moet overwegen of dat het is wat je wil tot aan je dood. Denk je zelf ook niet dat je die passie op een bepaald moment ergens anders gaat zoeken?