Ze vullen mijn hart met liefde en heb genoeg voor hun alle drie en straks vier. Ik hou net zoveel van mijn man als van mijn kinderen. Ik kan soms echt nog de kriebels krijgen als ik naar mijn man kijk en dan ben ik zo blij en trots dat hij de papa van mijn kindjes is en mij man. Ja we hebben jaren terug eens een dip gehad, maar je moet altijd blijven werken aan je relatie.
Dat is denk ik ook een keuze die ieder voor zich neemt. En als we geen kinderen hadden gehad had het allemaal heel anders gelegen, maar de kinderen zijn er wel. En ik vind het antwoord op de vraag waar worden mijn kinderen het meest gelukkig van? meer gewicht in de schaal leggen dan het antwoord op de vraag waar ikzelf het meest gelukkig van word. En ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen er niet gelukkiger van worden als wij uit elkaar gaan en ze moeten pendelen tussen 2 huizen. En nee, ik zal niks ergens anders gaan zoeken terwijl ik nog getrouwd ben met mijn man. Als ik wl op dat punt zou komen zou ik alles uiteraard in heroverweging nemen.
Lastige situatie.. Ik hou net zoveel van mijn vent als van mijn zoon, tis alleen anders.. Als we op een feestje zijn en ik zie mijn vent staan kan ik helemaal vlinders krijgen.. Na 6 jaar ieder feestje wel een keer.. Of als ik hem bezig zie met onze zoon Dus kan me moeilijk inleven.. Ik hoop dat je een weg vindt om hier mee om te gaan. Succes x
Ik hou ook anders van ons zoontje.. Intenser.. Maar komt denk ik ook omdat ik weet dat ons zoontje onvoorwaardelijk, vreselijk veel van mij zal houden.. Ik zal altijd zijn mama zijn en de vrouw die hem heeft gedragen, gebaard en gevoed.. Mijn vriend kan zomaar voor een andere vrouw gaan en die kan hem alles geven dat ik ook kan.. (hoop dat zoiets nooooooit gebeurd) Maar zal daar m t verschil niet in zitten?
Maar verliefdheid gaat toch in elke relatie op den duur over, dat hoor je toch zo vaak. Ik geloof niet dat je dat wauw-gevoel voor altijd blijft houden. Ik merk aan mezelf ook hoor dat ik wat minder voel voor mijn man, maar ik weet ook heel goed hoe dat komt. We hebben gewoon minder tijd voor ons zelf. We hebben alleen maar tijd om over de hoognodige dingen te praten. Wij gaan binnenkort samen voor een paar daagjes weg, zonder de kinderen. Hopelijk zien we dan weer waarom we voor elkaar hadden gekozen.
De relatie met mijn ex, daar dacht ik erg verliefd te zijn. Dat was ik ook en dat heeft mij weinig goeds gebracht. Toen ik mijn man nu tegen kwam had ik niet direct iets van Wauw! Dit heb ik nog niet. Echt zwaar verliefd ben ik denk ik nooit geweest. Toch, bij hem voel ik mij zo lekker. Toen ik bij hem kwam thuis toen was daar zoveel warmte en gezelligheid. Dat gevoel had ik nog nooit gehad. Ik ben nu nog elke dag blij als hij thuiskomt vanuit zijn werk. Het is erg gezellig en dat vind ik belangrijker als het hebben van dat 'Wauw' gevoel wat vaak binnen een jaar vervliegd. Sex hebben we echt al meer als een jaar niet gehad. Dit komt omdat we het tijdens de zwangerschap niet durfden vanwege onze geschiedenis. Ook nu heb ik er totaal geen behoefte aan maar toch staat het ons niet in de weg.
Ik hou heel veel van mijn vriend, maar het wauw gevoel is er echt niet meer. En de verliefdheid ook niet. Het is omgeslagen in houden van. Maar ik zou hem echt niet kwijt willen. We zijn erg gelukkig samen en daar is onze zoon uit voortgekomen. Dat geeft een bepaalde binding. Een tijdje terug hadden we flinke ruzie en toen is hij boos de deur uitgelopen. Hij reageerde ook ff niet op smsjes etc en toen was ik als de dood dat hij nooit meer terug zou komen. Nee, we kunnen niet zonder elkaar. Ik hou wel anders van mijn zoon als van mijn vriend. Ik denk dat ik zelfs wel kan zeggen dat er in mijn hart meer plek is voor hem als voor mijn vriend. Als het ooit zou moeten zou ik namelijk ook altijd kiezen voor mijn kind. Mijn vriend komt op de tweede plek.
Ik hou net zoveel van mijn man als van mijn dochter. Alleen op een hele andere manier. Zou niet zonder hem willen.. Ik kan niet oordelen of ik zo zou kunnen leven als jij dat doet ts. Wat ik me zou kunnen voorstellen is dat zolang de kinderen nog thuiswonen ik het nog wel zou volhouden. Maar er komt ook een dag dat die uitvliegen en dan ben je weer met z'n 2en..
Ik dus ook. Mijn meiden zijn mijn eigen vlees en bloed, (en ook van mijn man uiteraard), en daarmee is dat toch anders dan de relatie met mijn man, die geen bloedverwant van me is, maar voor wie ik gekozen heb. Bovendien: mijn man is een zelfstandige volwassene, mijn dochters zijn van ons afhankelijk. Dat maakt het gewoon anders.
Dat zou hier echt een groot probleem worden en zelfs misschien op ten duur wel het einde van ons huwelijk. Ik heb ook een fijne man maar het spannende is er inmiddels na 7 jaar ook wel vanaf. Wij hebben het samen goed maar verliefdheid is er allang niet meer. Je moet er samen aan werken dat je niet in een sleur terecht komt van werken, huishouden en zorgen voor de kinderen. Hier sluipt dat er ook weleens in en trekken elkaar dan aan ons jasje om hier elkaar aan te herinneren. Onze relatie is hard werken met ups en downs maar toch kunnen we niet zonder elkaar. En betreft anders houden van je kinderen dan van je man is hier ook aan de orde. Dat lijkt mij zelfs gewoon logisch.
Ik ben nog steeds verliefd op mijn man en ik hou natuurlijk van onze zoon. Allebei zijn ze mijn alles.
Ik denk dat die liefde los staat van het aantal kinderen wat je hebt, hoewel je met kinderen wel steeds minder quality time voor elkaar hebt, of dat dat niet meer vanzelf gaat, maar je er echt tijd voor moet maken. Liefde is niet een hoeveelheid, die je maar over een x aantal personen kunt verdelen. Tijd en aandacht wel. En ja, als je wil dat jullie beide nog een goede relatie hebben, dan moet je daar dus moeite voor doen, daar waar het voorheen vanzelf ging. Over het wauw/gevoel. Dat heb ik af en toe nog wel eens met mijn man, maar inderdaad niet meer zoveel als voorheen. Komt ook een beetje, omdat ik een hoop al gewend ben en dan is het 'gewoon' geworden en niet meer bijzonder. Maar af en toe doet of zegt hij iets, wat ie al een tijdje niet meer heeft gedaan en dan komt dat weer even boven. Maar ook zonder wauw-gevoel houd ik zielsveel van mijn man. Het is een ander soort liefde, maar ik kruip nog steeds heel graag tegen hem aan. 's Avonds op de bank, of in bed. Als je het idee hebt, dat de liefde over is (dus niet alleen het wauw-gevoel), dan moet je bij jezelf te rade gaan, hoe dat komt. Dat doe je nu ook al, want je denkt dat er een verband is met de kinderen. Ik denk dat dat niet zo is en dat je nog even verder moet zoeken. Dus zoek en vindt die oorzaak en doe er wat aan! Het kan ook zijn, dat de conclusie is, dat jullie beter uit elkaar kunnen gaan, maar doe dat dan in elk geval als je zeker weet waar het door komt, dat je er niets aan kunt veranderen en dat voor de relatie vechten geen verbetering zal voortbrengen. Soms werkt een relatie nu eenmaal niet. Maar het gebeurt vaker, dat een relatie wel verbeterd kan worden, als beide partijen er iets mee willen doen. Alleen de mensen van tegenwoordig zijn egoïstisch en lui en kiezen de makkelijke weg: Stoppen i.p.v. investeren. Ik hoop dat TS en anderen die in deze situatie zitten, toch gaan vechten om deze situatie en gevoelens te overkomen.
Dat lijkt me heel lastig! De liefde voor mijn dochter is anders, maar voor mijn man is het zeker net zo sterk... alleen op een andere manier. Er is dus gelukkig wel ruimte voor beiden.
Ik herken je gevoel wel een beetje, heb het zelf namelijk ook. Ik hou evenveel van mijn vriend als mijn man. Maar denk vaak hoe het zou zijn met een ander het ideale leven zeg maar. Dat is meer fantasie. Ik ben ook nooit verliefd geweest op mijn vriend. De liefde is gegroeit zeg maar. Mijn vriend heeft echt alles voor ons over en is echt super lief. Knap is hij ook nog eens daarbij. Niets is hem te veel gevraagd maar ik verlang wel eens naar iets wat niet bestaat. Als ik me indenk dat we zonder elkaar zouden leven doet het wel een beetje pijn maar is niet ondraagbaar. Maar als ik me dan voorstel dat hij een andere vrouw zou hebben ga ik door de grond heen. Dan maakt zij al die leuke en lieve dingen mee en dat doet echt pijn.
Moeilijk lijkt me dat Hier houd ik net zoveel van mijn man als mijn kinderen ( natuurlijk op een andere manier) De bedoeling is dat als de kinderen het huis uit gaan dat wij samen dan verder gaan. Reizen ed. Ik denk dat een basis van alleen leuk voor de kinderen en als gezin niet echt goed is. Want wat gebeurt er zodra de kinderen het huis uit zijn?
Tsja lastig. Ik ben blij te horen dat meer mensen dit in elk geval wel herkennen. Ben ik in elk geval niet de enige die niet nog hoteldebotel op z'n man is We hebben ook 2 lastige jaren gehad... Gebrek aan intimiteit wegens een fysieke (bijna) onmogelijkheid waar ik uiteindelijk aan geopereerd ben... Man raakte 2 keer werkloos, depressief (denk ik, hij wil geen hulp).. Ik raakte werkloos. Afgelopen jaar ook verhuisd... Ik ben eigenlijk aan het wachten tot mijn man weer een baan heeft, wat lekkerder in z'n vel zit en dan aan de relatie gaan werken. Mijn man is heel gevoelig, als ik er nu over zou beginnen, raakt ie nog depressiever dan hij al is en hij moet nu zijn aandacht steken in het zoeken van een baan... Wil hem niet "afleiden" met zoiets. Ik hoop dat het niet heel lang meer duurt... Heb vorig jaar al eens gezegd dat het best een wonder zou zijn als onze relatie dit allemaal overleeft.. Het klopt dat we meer tijd aan elkaar moeten besteden, maar hij doet alles met tegenzin. Heeft nergens zin in en is vaak negatief. Dan wordt het voorstellen om iets leuks te doen steeds vervelender als je vaak negatieve reacties krijgt. Ook zelf neemt hij geen initiatief. We lachen zelden met elkaar. Ik hou me nu dus maar voor dat het komt omdat ie niet lekker in z'n vel zit en dat het straks hopelijk beter gaat. Dit duurt alleen al zo lang... Ik merk dat het gebrek aan intimiteit dit ook erg in de hand speelt. Mijn man zit hier erg mee. Gelukkig is het sinds de operatie vorig jaar wel fysiek wel weer mogelijk, maar ja, dan moet ik wel zin hebben en dat heb ik eigenlijk nooit... Misschien moet ik 50 tinten grijs eens lezen? Ondertussen hoop ik aan de ene kant dat ik niet iemand anders tegenkom, want ik kan dat mijn kinderen niet aan doen. Hun geluk gaat ook zeker boven de mijne. Mijn schoonouders kan ik het ook niet aandoen, dat zijn zulke schatten. En nee, mijn man ook niet... Maar aan de andere kant zou ik me zo graag weer verliefd willen voelen. Ik wil zo graag weer passie voelen.. Zin hebben Ik fantaseer zelfs van het hebben van een verhouding zodat m'n gezin gewoon gezellig blijft en ik wel weer wat voel.. Maar ja, dat is een droom, dat werkt in de praktijk niet en kan ik ze wederom niet aandoen... We ploeteren voort En hopelijk lossen we het op voor ik een ander tegenkom of de kinderen het huis uit zijn... Maar als de kinderen uit huis zijn, is de stap om uit elkaar te gaan wel makkelijker. Als hij me dan nog mee blijft slepen in z'n negativiteit, ga ik er vanuit dat ik er dan wel klaar mee ben...
Niet herkenbaar! Ik hou net zoveel van mijn man als van mijn zoontje, zonder hun kan ik niet leven !! ♥