Dag iedereen, Ik ben Belgisch maar vind in België geen forum dat bij mij past, vandaar dat ik bij mijn Noorderburen mijn toevlucht neem... Laat mij toe om hier even mijn verhaal te doen, waar ik hoop dat anderen zullen weten wat ik bedoel en hoe ik me voel. Ik ben net 30 jaar geworden en ben al lang met mijn partner en in september hebben we beslist om aan kinderen te beginnen. We gingen op reis beginnen proberen. Ik ben al lang gestopt met de pil en heb een heel korte cyclus van gemiddeld 22 dagen. 09 oktober had ik dan een beetje verlies dus dacht ik: OK, mijn regels gaan beginnen en was ook totaal niet teleurgesteld want we waren nog maar net begonnen. Maar mijn regels kwamen dan toch niet door die dag, ook niet de volgende dagen... Ik had ook het gevoel dat mijn borsten gevoeliger waren... Dus 19/10 dan toch maar naar huisarts voor volledig bloedonderzoek. Vrijdagmorgen bloedname en 's avonds mocht ik bellen voor de resultaten en ja hoor: ik was zwanger (hcg: 1309 en progesteron 23, ik weet niet of dat goeie waarden zijn). Voor de rest CMV pos en toxo neg. Ik was heel verrast en blij, ik kon het niet geloven, we waren nog maar net begonnen, zo direct van de eerste keer prijs. Echt verbaasd, want je hoort zoveel tegenwoordig dat ik er echt van uit ging dat het verschillende maanden ging duren minimum. Ik moest dan maar eens binnenspringen om mijn zwangerschapsboekje in te vullen, had een afspraak gemaakt voor de dinsdag. Tegen dan had ik heel klein beetje verlies, maar dat kon allemaal zijn... Maar eerlijk gezegd voelde ik me gauw erna al minder zwanger, was niet bepaald moe, totaal niet misselijk (maar dat moest nog komen, ik was nog niet ver) en de gevoelige borsten namen af. De huisarts deelde wel mee dat het kon misgaan en dat ik ervan bewust moets zijn. Ik wist dat wel, objectief gezien weet je dat en het kan gebeuren. De tijd ging tergend traag voorbij... Je begint te dromen en te denken: het zou voor half of eind juni geweest zijn. Ik had een afspraak bij de gynaecoloog op woensdag 7 november, dan ging ik normaal het hartje zien kloppen op echo en ging het echt 'echt' zijn. Ik had de week ervoor een heel zware week op het werk (moest een collega vervangen) en zag er wat tegenop want tegen dan zou misschien de misselijkheid beginnen en de vermoeidheid... maar die week ging goed, fluitje van een cent en ik vond het wel verdacht. En ja hoor zondag 4 november ben ik beginnen bloeden. Ik ben toen niet naar spoed gegaan want ja, wat gingen ze daar doen? echo: om niets te zien en niets te durven zeggen... om me toch een hele dag aan baxter te leggen en laten rusten en liggen.. had toch een afspraak voor de woensdag... En maandagmorgen vond ik dan 'mijn' embryo in mijn maandverband. Het was heel confrontrerend want toen was er echt geen enkel twijfel meer mogelijk. Ik had tegelijkertijd net de bevestiging te zien gekregen dat ik wel degelijk zwanger was geweest, dat er iets groeide in mij (die bevestiging waarop ik zo zat te wachten maar dan in de vorm van een echo..., is niet hetzelfde als bloedonderzoek) maar ook de bevestiging dat het al voorbij was... Direct gebeld naar de huisarts om te zeggen dat het slecht afgelopen was. Ze vond het echt heel jammer, je hoorde in haar stem dat het gemeend was. Dus woensdag naar gynaecoloog in de hoop antwoorden te krijgen en een beetje gerustgesteld te worden... Het was een nieuwe voor mij, het maakte me ook niet uit. Maar het is echt niet goed gegaan. Ze snapte het totaal niet naar mijn gevoel. De vruchtblaas met embryo had ik in een potje fysiologische water bewaard en volgens haar was het 100% zeker dat het geen embryo was...Wat was het dan? placentair weefsel... Hoe ziet het er dan uit? ja, dan kon ze zo niet uitleggen zei ze... Ik wel: een blaasje (vruchtzakje) met daarin iets dat drijft, waar je al iets rood ziet wat het vasculair stelsel in wording is en 2 donkere puntjes waar de ogen moesten komen. Heel mooi vond ik het eigenlijk. Dan toch maar laten onderzoeken om zeker te weten... Ze snapte echt niet dat het nu voor mij een helse kwelling was om te komen, ipv zo'n mooi, onvergetelijk moment. Ze miste volgens mij ook in haar uitleg: 1/8 kans op miskraam, maar eens je het hartje hebt zien kloppen op echo daalt het naar 15%... 1/8 = 12,5 % dus eigenlijk stijgt het dan of is er quasi geen verschil toch... Wat nu? Bloedonderzoek om hcg te volgen, om zeker te zijn dat het goed zakt en dat alles weg is. Ik stond daar met mijn kop heel rood van te wenen en moest doodleuk in die kliniek rondlopen om naar de dienst bloedafnames te gaan... sorry maar daar had ik echt geen zin in... Ik zal dat wel bij de huisarts doen zei ik. Laat me dan wel op de hoogte van de resultaten zei ze... Eens thuis direct gebeld naar mijn huisarts en ik mocht direct komen voor de bloedname. Ik vertelde hoe het geweest was (veel uitgebreider dan wat hierboven vermeld staat), dat ik me eigenlijk slechter voelde na de consultatie dan ervoor en ze zei ook direct, oei, je mag niet meer naar haar teruggaan als het zo gegaan is. Hcg was 400 dus toch al veel gedaald wat mijn gevoel dat al langer dood was bevestigt volgens mij. De week erop iets van 27 en dan 2 weken erna onder 5 dus gelijk aan 0. De bloeding was ook gestopt na een dag of 10 - 12. Lichamelijk heb ik niet veel afgezien. Een hevige menstruatie met wat krampen maar viel allemaal mee met wat Dafalgan... Maar psychologisch heb ik het heel zwaar, ik had het onderschat... Kan het nog altijd niet van mij afzetten. Daarom ook de nood om mijn verhaal te delen op dit forum. Kreeg dan weer mijn regels, we hadden de ovulatie wellicht gemist, maar gingen opnieuw proberen. Maar dan 3 weken later, weer die regels, weer mislukt. En nu normaal vrijdag mijn regels verwacht en zijn maar maandag echt doorgebroken. Dus was ik alweer stiekem aan het hopen. En komen er zoveel vragen in mijn op: Is dat gewoon een normale variatie in mijn cycluslengte (kan gebeuren) of was ik zwanger en is het weer misgegaan? Er speelt zich van alles door mijn hoofd. Waarom lukt het nu niet meer? Of was de eerste keer echt een lucky shot? Had het verschillende maanden geduurd eer ik de eerste keer zwanger was, dan had ik nu meer gedultd, zo van: het is normaal, het duurt een tijdje, zoals de eerste keer. Maar nu is het van: het zal niet meer lukken en als het lukt , zal het wel weer misgaan. Ik ben iemand die voor mij eigen redelijk pessimistisch/realistisch ben. Ik heb al wat tegenslag meegemaakt en als je er van in het begin van uit gaat dat het slecht gaat gaan, dan ben je minder ontgoocheld. Maar bij die eerste zwangerschas was ik er ECHT NIET VAN UIT GEGAAN dat ik wel weer in de minderheid zou vallen bij wie het verkeerd gaat... Dus positief denken haalt volgens mij niets uit. Als het slecht moet gaan, zal het ook slecht gaan. Ik weet 1 ding: als het ooit weer lukt, zal ik nooit zo gelukkig zijn als de eerste keer toen ik het hoorde van de huisarts en er niet van kunnen genieten zolang de 10 of 12 of 14 weken gepasseerd zijn. Ik had het ook aan niemand verteld van de familie, ben er wel blij om, want ik kan die extra druk echt wel missen. Mijn broer heeft er al 2, de man van mijn broer, wel ze verwachten hun tweede. Ze is wellicht een maand na 1 zwanger geworden, is voor 24 juli of zoiets en ze is het komen zeggen 22 december!!! Nog geen 2 maanden ver, maar bij hen zal het wel niet misgaan hoor... En ik die zo voorzichtig ben... Ze hebben aan mijn man gevraagd om peter te zijn en ik kan niet de foto van de echo die ze mee hebben gegeven bekijken. Ik steek ze weg en haal ze uit de kast als ik weet dat ze gaan langskomen... Erg hé. Volgende cyclus begin ik met ovulatietesten, we zien dat wel weer. We kunnen maar door doen en verder gaan, maar ergens vraag ik me af of ik me er beter niet kan bijleggen en opgeven en aanvaarden dat ik geen moeder zal kunnen worden. Misschien verdien ik het niet? Misschien zou ik een heel slechte moeder zijn en weet de natuur de beste beslissing te nemen... Tot voor kort had ik niet veel twijfel dat het wel ging lukken en dat ik in 2013 mama ging worden, maar nu begin ik te beseffen dat het hoogst waarschijnlijk niet eens meer voor 2013 zal zijn... En de tijd gaat nu nog trager voorbij. Zou graag een glazen bol hebben soms om in de toekomst te kijken... En je kunt er niet met iedereen over praten: deze die er nog niet bezig mee zijn, weten niet wat het is en degenen die mama zijn, weten het ook niet want ze hebben wat ze wensten. Moest ik al mama zijn, zou het allemaal beter kunnen relativeren. Maar nu heb ik niets behalve onzekerheid. Waarom moest ik direct zwanger vallen om dan het direct te verliezen? Ik voel me leeg, rot, niet bekwaam om een vrucht vol te dragen. Ik weet wel dat er veel ergere situaties bestaan dan deze waarin ik nu verkeer, maar ik lijd er toch onder, hoewel ik misschien dankbaar zou moeten zijn en stoppen met zagen. Sorry dat het zo'n lange epistel is geworden, ik moest het eens van mij afschrijven en delen met onkekenden/eventueel lotgenoten. Alvast bedankt aan degenen die het geduld hadden om het volledig te lezen. Is wat ik schrijf herkenbaar voor sommige mensen? Voelen jullie je ook zo? Hoe ga je ermee om? Als je tips en advies hebt, laat maar horen, zou het al te graag maar willen weten. Veel liefs, Eda
Volgens mij herkennen alle vrouwen die een mk hebben gehad, wel iets in jouw verhaal hoor. En nee, dat is geen zeuren, klagen of zagen. Alleen hoe je ermee omgaat en het verwerkt... dat is wel voor een ieder persoonlijk. Tips heb ik eigenlijk zelf niet. Zelf heb ik na tien jaar een vmk gehad, juist toen we eingelijk hadden geaccepteerd dat we met z'n 2-en zouden blijven. Het hele rouwproces begon dus weer op nieuw. Fysiek had ik er ook behoorlijk last van, dus wij hebben de tijd genomen om het plekje te geven. Maar hoe je dat doet, is wel persoons- en relatiegebonden. Als je behoefte hebt om het van je af te schrijven, doe het. Wil je huilen? Boos zijn? Slapen? Doen! En om je even een oppepper te geven... ik ben nu bijna op de helft van een zwangerschap (ja.... na bijna 12 jaar!!!) en voorlopig gaat alles goed met mini! Veel sterkte.
He meid, Heb net zelf ook de 2e MK achter de rug en herken je verhaal idd heel goed. Hier ook dezelfde gedachten maar ben inmiddels ook bezig om ze een plekje te geven en te hopen dat het de volgende keer wel goed gaat. En idd als je er zelf mee bezig bent, is iedereen in je omgeving zwanger en gaat het daar goed mee. Dan is erg frustrerend als het jullie niet gegund is. En het is idd minder genieten de eerste tijd van een zwangerschap. Hier de 1e keer geen hartje gezien en de 2e keer nu wel. Voor mijn gevoel zat het dus goed. Toch niet dus. Toch sprokkel ik al mijn hoop bij elkaar en hoop dat het toch nog wel mag gaan lukken. En idd doe wat goed voelt. Boos zijn, huilen maakt niet uit wat.Ik heb het gedeeld met iedereen wat voor mij veel opluchting heeft gegeven. Sterkte meid!!
Het is een heel erg diep verdriet, wat je dmv rouwen een plaatsje moet proberen te geven. En dat kost tijd. En dna gaat het even goed, en dan stort je weer in.... Ik heb na 12 jaar mmm (eerst een zoontje geadopteerd uit china) een gezonde zoon erbij mogen krijgen, na 5 missed abortions waarvan 1 tweeling (rond de drie maandne ging het mis, een keer met 16 weken) is het ons toch nog gegund. Maar............mijn zw was een hel. Het ging sowieso niet lekker lichamelijk (ernstige BI, wat nu pas wat beter gaat, zw suiker en ik spoot op een gegeven moment 4/6 per dag insuline, hoge vliesscheur met 30 weken en vroegtijdige weeen en dus ziekenhuis opnames)niet maar vooral psygisch was het voor mij een hel. Het eerste begin, tot aan 20 weken omdat je zelf niets voelt of merkt van je kindje en ik dus 1 a 2 keer per week in de zenuwen en soms paniek bij de verlos zat om het hartje te luisteren (ze had alle begrip) en vanaf het moment dat ik hem kon voelen, raakte ik echt in paniek als hij even sliep of minder bewoog....gek werd ik van angst hem te verliezen. Em dat gevoel is tot en met de bevalling gebleven. Je moet vertrouwen in je lichaam, maar ik kon dat niet meer..
Je gevoel is zeker herkenbaar hoor. Het heeft zijn tijd nodig, kan ik inmiddels uit ervaring zeggen. Maar ik weet ook dat je daar niet zo veel van hebt. In 2009 had ik een miskraam en dat heeft best een tijd geduurd tot ik dat een plekje kon geven. Om heel eerlijk te zijn pas met de zwangerschap van onze zoon. En ook nu zit ik weer middenin dat verdriet. Ik snap ook wel dat jij je niet kunt verheugen op een nieuwe zwangerschap. Ik heb dat ook. Veel sterkte.
Dank u iedereen voor jullie reactie... Doet gewoon deugd om mijn verhaal te delen en weten dat er helaas ook andere mensen weten wat ik bedoel... Sommige dagen gaat het goed, soms een terugval, maar eigenlijk denk ik dat ik er maar over gaat zijn als ik eens weer zwanger en goed zwanger ga zijn... Het is zo moeilijk om zich niet te hechten en niet beginnen nadenken van binnen zoveel tijd gaat mijn leven er zo en zo uitzien... Met de feestdagen was het lastig: dan gingen we het al mogen zeggen en nu was er dus niets te melden en schoonzus kwam dan met goed nieuws (best dat ze het niet weten, dan moeten ze me niet ontzien en ben ik geen pretbederver, want ze hebben natuurlijk ook recht om gelukkig en trots te zijn...) En ik denk dat als ik tegen ik normaal moest bevallen nog steeds niet zwanger ben, dat ik het dan echt wel lastig ga hebben... We zien wel binnen 6 maanden hé. Heb het wel aan een aantal mensen gevraagd (degenen die er echt naar vroegen van: en wanneer gaan jullie ervoor?) en heb gelukkig mijn hart kunnen luchten bij iemand die het 2 maal meegemaakt heeft en nu ook 2 gezonde dochters heeft. Die wist perfect hoe ik me voelde. Maar je kunt er niet constant over bezig zijn, je moet vooruit hé. Maar denk er wel elke dag aan... Zou graag weer vertrouwen hebben in mijn lichaam, dat is nu een beetje zoek. Sterkte aan iedereen die ook in die situatie zit... Ik heb echt veel bewondering voor sommige mensen als ik lees hoe ver ze gaan zonder op te geven, ik weet niet of ik het zou kunnen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap, dat is fantastisch nieuws!!! Na zoveel meegemaakt te hebben, ga je dat volgens mij 100% meer appreciëren (wat mijn schoonzus dus niet doet denk ik omdat ze het niet beseft, voor haar is het normaal dat alles goed gaat). Zo'n verhalen geven idd hoop!
zo erg van je 2de MK.... ik voel met je mee. En vooral dat je nu wel het hartje hebt mogen horen... leven is onfair. En de tijd gaat zo verschrikkelijk traag hé. Als we alle 2 eindelijk ons kindje in onze armen hebben, zullen we het niet vanzelfsprekend vinden en er des te meer van genieten!!! Veel sterkte aan jou en je partner om dat te verwerken...
Knap van jou dat je het allemaal volgehouden hebt, dat vraagt zo enorm veel doorzettingsvermogen denk ik. Ongelooflijk dat ouderschap zo'n lijdensweg moet zijn voor sommige van ons... Ik word er stil van
Zo erg dat je het moet meemaken... Veel sterkte met het verwerken van dat verlies... Hopelijk kun je je zo wat optrekken aan je zoontje. Zo blijf je bezig en moet je er niet constant aan denken... Ik heb mijn hondje (ook is dat natuurlijk niet hetzelfde), ze beseft dat verdriet niet en trekt me terug in het "gewone" leven. Maar er is inderdaad niet echt iets dat we kunnen zeggen om het beter te maken. Dank u om je verhaal te delen...
Het is zeker niet niks om mee te maken.. Wat je verteld is denk ik voor heel veel vrouwen herkenbaar die het ook hebben meegemaakt.. Hier ook een miskraam met 14 weken.. Klein ukje was al helemaal af hoefde alleen nog te groeien.. En nog denk ik aan hem.. Hij zou nu een jaar zijn geworden begin januari.. Het blijft moeilijk. Maar heb nu ook een wonder hier liggen slapen dus is het draaglijk, maar ik ken je gevoel maar al te goed.. Tussen mijn miskraam en zwangerschap zat ook 6 maanden.. Het kan snel gaan maar ook wat langer duren. Hou hoop meid.
Hoe kort het ook was, het was leven, in jou. Zelf hebben wij na een zwangerschap van 15 weken afscheid moeten nemen van ons kindje ivm een chromosoomafwijking. Dat was in augustus 2012. Sinds die tijd is de wens alleen maar groter geworden en heb ik soms het gevoel op een postzegel te wonen als het gaat om tijd en perspectief. Relativeren van tijd en toekomst is soms heel erg lastig inderdaad. Hoop houden, uitkijken naar morgen en proberen het leven zo ook mooi te laten zijn. Een grote uitdaging, maar gelukkig ook de moeite waard.
Heel herkenbaar. Ik heb in augustus 2012 een vmk gehad. En heb heel eerlijk mij vergist in de impact van een miskraam. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was waren we ontzettend blij en stond er niet bij stil dat het ook fout kon gaan. Immers, de eerste zwangerschap ging ook goed, op de hoge bloeddruk op het einde na dan, maar dat kan gebeuren was mijn gedachte toen. En hoe dichter bij de uitgerekende datum, hoe moeilijker het weer wordt. Ik zou 6 weken later uitgerekend zijn dan een vriendin van mij, bij wie het natuurlijk wel weer goed gaat, en zij is over 2 weken uitgerekend. Niet dat ik het haar niet gun, maar wij willen ook zo graag een 2e kindje...we blijven hopen. Sterkte voor jou en je partner!
Dank u iedereen voor de reacties. Het doet deugd om jullie verhalen te lezen, hoe pijnlijk ook, niemand van ons verdient dat, maar het troost enigszins te weten dat ik helaas geen uitzondering ben en dat anderen het ook zo lastig hebben... ja, voor mij gaat de tijd enorm traag voorbij, we blijven wel proberen, maar de eerste keer zo rap raak en nu telkens weer een teleurstelling... 't is daarmee dat ik er van uitga dat het helaas niet voor 2013 gaat zijn, maar op zijn beste begin 2014 dat ik een kindje in ons midden kan verwelkomen... Deze keer doe ik het eens met ovulatietesten om een beter idee te krijgen van mijn cyclus, al 4 negatieve, dus zou toch gauw moeten komen normaal gezien. Maar denk inderdaad dat het minimum 6 maanden zal duren.. Ik mag blij zijn dat het van mij nog vroeg gebeurd is, er was wellicht echt wel iets mis met vrucht, na 12 weken moet het nog erger zijn, dan is iedereen ook op de hoogte en zo, echt verschrikkelijk. Sterkte aan iedereen!
@Lun: heeft het lang geduurd tegen je zwanger was de vorige keer? en zijn jullie alweer bezig of even een rustpause ingelast? ja, we proberen ons leven zoveel mogelijk te vullen en genieten van uitstapjes, we kijken enorm uit naar onze skireis in februari, eens weg van thuis, de donkere gedachten thuis laten... we hopen dat het van ons ook mag lukken, maar of het ooit effectief lukt en wanneer dat weten we natuurlijk niet en dat maakt het zo moeilijk, die onwetenheid en onzekerheid..
@Lizzy86: proficiat met je kleine wonder!!! je bent wellicht zo gelukkig... zou graag weten waar ik zou staan binnen een jaar... hoe ging jij om met de tijd tussen je mk en tegen je wist dat je zwanger was? en wanneer was je angst weg? want kan me voorstellen dat tot 14 weken je zeker niet op je gemak was... @ Redrose82: gelukkig heb je al een kleintje om je vooruit te trekken, maar idd je staat er echt niet bij stil dat het verkeerd kan gaan, ook al weet je dat dat het gebeurt... nu bij mij gaat het nu omgekeerd zijn, ik sta er momenteel niet echt bij stil dat het kan lukken en allemaal goed gaan, ik ga nu een beetje van het slechtste uit, dan komt het minder hard aan denk ik dan... ik heb dat ook totaal onderschat dat psychologisch aspect, mijn leven is echt een rollercoster van emoties en vragen geweest: ligt het aan mij, heb ik iets verkeerds gedaan, gaat het telkens zo gaan, misschien lukt het nu wel niet meer om zwanger te raken..
Het krijgen van een miskraam is denk ik voor veel vrouwen heel ingrijpend maar het verschilt wel per persoon. Ik heb zelf een miskraam gehad bij 9 weken en ben daar helemaal niet mee bezig. Ik zal het zelf ook niet in mijn onderschrift zetten of mezelf moeder van 3 kinderen noemen. Dat past niet bij mij. Ik zie het als een medische ingreep omdat er iets mis zal zijn geweest. Natuurlijk was het op dat moment jammer, erg jammer maar daarna heb ik het ook afgesloten. Misschien dat het nu - omdat ik zo graag een derde wil en dat het niet lukt - anders voelen maar toen had ik nog geen kinderen en hoewel ik heel blij was met de positieve test kon ik me verder geen voorstelling maken. Iedereen is anders en iedereen rouwt anders... want natuurlijk is het rouw.. het is tenslotte verlies. Laat nooit iemand je vertellen hoe je er mee moet omgaan.. dat kan alleen jij zelf bepalen. Veel sterkte.. ook aan de anderen hier.
Dank je wel En wat je schoonzus betreft.... Je weet het, je kunt pas gelukkig zijn, als je ook ongelukkig bent geweest. En het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat je schoonzus niet heel blij is met haar kindje. Aan de buitenkant is het vaak lastig oordelen hoor. Bij ons weet bijna niemand dat we ongewild kinderloos waren. We zijn niet het type om dit rond te bazuinen. En bijna niemand weet dus, dat er al een vmk aan deze zwangerschap vooraf is gegaan. Dus nu moeten we opmerkingen incasseren als: je hebt wel lang gewacht,hè, zometeen heeft je kind een oude moeder... Maar ja, ik ga mijn verhaal niet aan de grote klok hangen, dus die stomme commentaren neem ik maar even voor lief. Niettemin... ik wil je heel veel sterkte wensen bij het verwerken en heel veel geduld en geluk voor de toekomst!
zo erg dat je zo rotte commentaar krijgt... getuigt echt van weinig verstand en inlevingsvermogen. Ofwel zijn het van die gelukzakken die nog nooit pech hebben gehad in hun leven en die er dus echt niet bij stil staan... ik hang het ook niet aan de grote klok, maar denk dat ik eens zwanger ben en iedereen weet het, dat ik het wel zou vermelden dat het de 2de zwangerschap is en dat ik het dus niet zomaar aanneem want ik besef maar al te goed dat het soms niet lukt... ja, geduld is wat ik nodig heb hé; ooit moet het wel eens weer lukken...
ps: ik zeg niet dat mijn schoonzus niet gelukkig is, maar wel dat ze dat alles gewoon/normaal aanvaardt en niet zozeer beseft dat ze zich echt wel gelukkig mag prijzen...