Ik snap je heel goed. En begrijp ook dat er zeker meer aan de hand is dan wat je nu schrijft. Ik kan echt niet tegen mensen wat profiteren om er zelf beter van te worden en ook niet tegen ouders wat het ene kind voor trekt op het andere. Je hebt kinderen gekregen, met de een heb je vast meer dan met de ander maar kwa dingen doen mag er eigenlijk geen verschil in zitten. Ik zou gewoon tegen je ouders zeggen wat je dwars zit en zeer zeker ook tegen je zus en ook niet meer oppassen. Je hebt je eigen leven focus je daarop meid. Dat jullie alles goed voor elkaar hebben is alleen maar mooi meegenomen. Als er mensen zijn die wat jou zo een frustraties geven zou het voor mij einde oefening zijn want je hebt er toch niks aan.
Weet je mijn zus en ik gaan een hele tijd terug en ze heeft me veel aangedaan. Benook daardoor eerder uit huis gegaan omdat ik t nie meer trok. En toch geef ik altijd weer het voordeel van de twijfel. Mijn kinderen slapen uit tot 10 u half 11, klopt. Vaak omdat we snachts aan t tobben zijn omdat wij een ziek kindje hebben. Sommige dingen doen gewoon zeer. Misschien moet ik gewoon is kappen ermee om het iedereen naar zn zin te maken, want het gaat gewoon nie.
Ik snap het niet zo goed. Je hebt het erover wat jij allemaal (in jouw ogen goed) doet voor je gezin en anderen, maar je verwacht daarin wel iets terug schijnbaar. Maar je moet dingen doen omdat jij dat zo wilt en je daar goed bij voelt. Dat jij het niet belangrijk vindt om voor jezelf te shoppen en.kleding te kopen is geen mooie daad ofzo, maar gewoon iets wat niet zo bij je past, dat je zus dat wel graag doet is toch niet erg?? En dat jij je niks waard voelt wanneer je naast haar zit zegt denk ik meer over jou dan over haar... Hoe zij.haar leven leidt is aan haar, ik lees echter niet echt iets waarin ze bewust bezig is jou te kwetsen of te benadelen. Als je met je ouders en/of zus al eens gesproken hebt en wat jouw kwetst en.zij doen daar niks mee, dan is het aan jou hoe je hier verder mee omgaat en je grenzen te stellen, want anders blijf jij hierover vallen.
Cherie en nova dank je wel meiden. Jongemama, heb dit al héél vaak voorgelegd, gaat even goed en dan weer als voorheen. Berbel, indd! En dan wil ze ook nog eens dat dr hond uitgelaten word.. Manyana dank je wel meid.
Probeer alstjeblieft om jezelf los te laten van je familie. Zodra je zelf besluit aan kinderen te beginnen moet je je eigen gezin echt op de eerste plaats zetten.. Jouw relatie met je zus is nul komma nul belangrijk nu. Denk aan je kids!
Ik snap je. Maar dit deed ik meer om een beetje een indruk te geven hoe mijn zus in elkaar steekt en hoeveel wij verschillen. Zij vind het de normaalste zaak vd wereld dat iedereen voor haar kruipt.
En schijnbaar doen mensen dat ook altijd voor haar. Meid ik zou het loslaten concentreer je lekker op jezelf en je eigen gezin. Je hebt het geprobeerd door altijd klaar te staan, maar.krijgt dat nooit eens terug, ik zou er mee stoppen eens kijken hoelang het duurt voor ze eens komen vragen wat er aan de hand is. Ze zijn het misschien zo van jou gewend dat ze misschien niet beter weten of anders verwachten. Respecteert jezelf dan gaan zij het misschien ook eens doen. Sterkte!
Ik zou overigens veel trotser zijn op mijn eigen gezin dat je dat draaiende houd en dat je weet wat zorgen is dan 'jaloers' te zijn op je zus. Ik zou me daar ver boven plaatsen. Maar dan nog begrijp ik dat het af en toe kan steken en irriteren.
Weet je. mijn zusje en ik verschillen ook te veel en heb haar ook altijd veel geholpen( zij mij ook vorig jaar heeft ze zes weken mijn kinderen opgevangen omdat ik opgenomen moest worden) maar even dat buiten gelaten. Ze doet en doet gewoon zonder na te denken ect ect ect. Al die jaren heb ik ook mijn oordeel daar over klaar gehad. Andere situatie.s maar neem aan ook niet de makkelijkste situaties. En ze komt er ook altijd mee weg. Maar ondertussen leer ik ook zij heeft haar onzekerheden. We waren kloos en niet kloos haat en liefde nu nog en dat zal altijd zo blijven. Nu ik richting de 40 gaat heb ik zo iets het gaat mij allemaal niet meer aan jij leeft jou leven ik het mijne. Wat ik er van vind hoe ik het vind dat doet er allemaal niet toe. En weet je zij is ook jaloers op mij. En misschien heeft jou zus dat ook wel ergens. Als je toch geen afstand er van wilt nemen en de relatie wilt verbeteren ten goede voor je zelf praat met haar op een manier die niet aanvallend is( heel lastig) en op een volwassen manier probeer haar keuze.s te respecteren. Als ze jou keuzes raar vind dan hoef je alleen maar te zeggen mijn leven. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar keuze.s even min ze dat voor de jouwe is. Woord harder net zo hard als zij tegen jou kan doen. Dan zal je zien dat het verandert. Ze weet namelijk echt wel jou zwakke plekken net zo als jij die van haar kent. Lastig allemaal he
Exact verwoord wat ik dacht! Je verwacht allerlei complimentjes over het doorgeven van de kleding ed. Wat iemand anders ook al noemde: doe omdat je het zelf wil, niet omdat je er iets voor terug verwacht. Ik zie eigenlijk ook echt je probleem niet, behalve dat je jalours overkomt. Ik maak dit op door het noemen van haar dure kleding ed. Als je dit zelf ook wilt, zorg dan dat je het krijgt. Als je het niet wilt, dan zal het je niet steken. Ik zou als ik jou was meer afstand nemen van je zus. Je kan alleen jezelf veranderen, en niet een ander!
Ik snap je wel, en het is ook irritant.. De 1 werkt hard en krijgt niks.. De andere loopt te lanterfanten en kijgt alles zo aangereikt Toch zou ik me te trots voelen als ik jouw was om mij te verlagen tot het niveau van je zus. Daarbij voel jij je er rot bij omdat je afspraken niet nakomt en je zus vindt wel weer iemand anders die voor haar springt.. Ik zou alleen niet voor haar springen en zeggen dat het voor jou net zoveel moeite is om de kinderen mee te nemen als voor haar om haar zoontje naar jouw toe te brengen.. Ik zie niet in waarom jij naar haar toe moet komen, zij wil toch iets van jou? Niet andersom.. Daarmee stel je normale grenzen, zonder afspraken niet na te komen. Gr. Carlien
Hey meid, het is meer om een beeld te geven waar haar prioriteiten liggen. Dus je ziet t verkeerd ben NIET jaloers op haar kleding etc.
Ik zeg ook niet dat je jalours bent, maar als ik je verhaal lees klink je wel zo. Dat vind ik bijzonder. Ik snap het dan nog steeds niet: zoals je zegt zijn het HAAR prioriteiten. Nou en?? Dat heeft toch niet met jouw gezin te maken. Eerlijk? Ik zou zeker niet gaan oppassen! Als er zoveel wrok en ergernis zit, hoe kun je dan op een lijn komen wat betreft het opvoeden van een kind?
Van kwaaiigheid is mijn verhaal heel anders over gekomen dan dat het had moeten zijn. Nog even in het kort, ouders trekken mn zus voor. Mn vader verteld in de kroeg dat mijn zus een streepje voor heeft wegens een slechte start. Zij kan alles klaarmaken, grote mond etc en ze kruipen terwijl als ik mn stem probeer te verheffen ze me in me nek hangen. Zus is heel druk met stappen, parties.. haar zoontje schiet er dan bij in om t zomaar te zeggen. Ze vind het de normaalste zaak van de wereld dat iedereen voor dr kruipt, ouders kruipen ook voor dr. Ze eet t liefst altijd op n ander want scheelt haar weer. Terwijl er daar niks vanaf kan. Is dit meer duidelijk dan het begin?
Als ik kwaad ben schrijf ik hele warrige verhalen las ik net terug. Heb even opnieuw in t kort gezegt wat er speelt.