Ik heb lang zitten dubben of ik dit topic zou plaatsen, want ik weet dat het misschien een beetje raar overkomt van iemand die twee miskramen in een half jaar tijd heeft gehad, maar ik moet het toch kwijt, in de hoop wat herkenning te vinden. Ik ben nu 19 weken zwanger en tot op heden heb ik eigenlijk nog helemaal niet genoten van deze zwangerschap..En dat vind ik heel erg. We wilden zo graag een kindje, het is twee keer misgegaan en nu is het zover, en kan ik er niet van genieten. Tot op ongeveer 16 weken ben ik 24 uur per dag misselijk geweest, dus dat was al niet echt leuk. Daarbij heb ik al sinds juli een hele vieze rare smaak op mijn tong/achter in mijn keel (de doktoren zijn het er nog steeds niet over eens waar deze klacht vandaan komt, aangezien ik nog niet zwanger was toen ik deze klacht ontwikkelde) waardoor ik, nu de misselijkheid wat minder is, me voortdurend niet lekker voel. Sinds 2 weken heb ik nu een soort beurs gevoel down there, wat ik voortdurend voel bij het lopen, en ik zit onder de pukkels. Ik heb die fameuze gloed echt nog niet gezien hoor... En ik kijk enorm uit naar het moment dat ik ons kindje voor het eerst ga ontmoeten, maar ook die bevalling boezemt me enorm veel angst in. Straks scheur ik helemaal open van voor tot achter, straks kan ik het niet, straks raak ik in paniek... Het komt er denk ik gewoon op neer dat ik het allemaal heel anders had voorgesteld. Als je twee mk hebt gehad ga je het misschien ook een beetje romantiseren. Op zo'n moment denk je alleen maar: als ik maar weer zwanger ben, dan is alles weer goed. En dan is het zo'n teleurstelling dat het niet loopt zoals je hoopt. Ik was van de week bij de orthodontist om die te laten kijken naar de rare smaak in mijn mond (heb nog van die draadjes in mijn mond van na mijn beugel) en die was ook zwanger. Ze zei zich nog nooit zo goed gevoeld te hebben, dat ze er zo van genoot, dat het van haar eeuwig mocht duren...Ik kon haar wel slaan! Lag ik daar, kotsmisselijk van die smaak, lilluk te wezen Wie herkent dit?
Och meid, zo erg als jij het beleeft, had ik het niet. Maar ik kon ook pas op het einde ervan meer genieten omdat ik dat heel bewust deed. Maar idd, na mk's sta je er anders in hoor. Dat heb ik ook gehad en denk dat dat wel normaal is. En dan je misselijkheid erbij, je rare smaak die je hebt, pijn van onderen.. dan baal je daar stevig van. Wat betreft de pijn van onderen zou ik eens naar laten kijken door een (bekken)fysio.. Misschien dat ze je kunnen helpen! Zelf heb ik zo'n soort buikband gedragen om alles wat beter op z'n plaats te houden en dat werkte in het begin van de zwangerschap heel goed. En dat je tegen de bevalling op ziet, is ook wel logisch. Je weet niet wat er komt, maar 1 ding weet ik wel: je kunt het! Echt, zodra je bezig bent, krijg je een oerkracht en weet je waar je het voor doet. En tsja, de orthodontist weet ook niet dat jij je zo rot voelt toch? Maar ik kan me levendig voorstellen dat je haar opmerkingen niet leuk vond. Maar de een beleeft de zwangerschap totaal anders dan de ander. Sterkte hoor!! Hou je taai.
Je verhaal komt wel over een met het mijne. Hier ook alle zwangerschappen misselijk geweest. Bij de tweede zelfs op de poppoli geweest. Bij deze zwangerschap ook weer ontzettend misselijk en bijna niet voor te stellen dat het minder wordt. Misschien een lichtpuntje :na mijn bevallingen voelde ik me stukken beter. Zoek op tijd hulp en laat je doorsturen! Het idee dat je op een roze wolk moet zitten geldt voor maar een klein deel van de zwangeren hoor.
Sterkte... Helaas herken ik het ook een beetje. Bij mij oudste 2 kinderen voelde ik me super blij en gelukkig ondanks dat de jongste van de twee niet gepland was. En nu kan ik het niet eens opbrengen over m'n zwangerschap te praten. En als iets minder bekende me feliciteren heel entausiast irriteer ik me eraan. Volgens de verloskundige komt het meestal wel ergens vandaan. Mijn vriend had nog geen kinderen en ik twee meiden en daar was ik erg blij mee. Nooit behoefte aan meer kinderen gehad. Als ik me moe voel kan ik vooral heel geïrriteerd op mijn vriend reageren. Soms vraag ik me dan echt af waarom ik heb toegeven. Gelukkig gaat het dd laatste weken iets beter. Neem extra vitaminen en heb mivocolon zodat ik in ieder geval weer goed naar dd wc kan.
Fijn om te lezen dat ik niet helemaal alleen ben Ik heb al een afspraak gehad op de POP-Poli maar ik weet niet zo goed wat ik daar van vind. Ik kan goed onder woorden brengen wat ik voel maar ik kan het tegelijkertijd zelf ook wel nuanceren. De verpleegkundige met wie ik sprak zei dan ook dat ik op dit moment niet depressief ben (ben in het verleden wel depressief geweest, vandaar ook de afspraak bij hen) en dat ik aan de bel kan trekken als het niet gaat. Maarja, dat vind ik ook weer zo wat...dan ga je het traject in en ik heb zoiets van: misschien moet ik maar gewoon de tanden op elkaar doen en accepteren dat ik gewoon niet zo iemand ben die geniet van zwanger zijn..
Hallo, volgens mij ken ik jou nog van de oktober of september club. Hebben toen dacht ik rond dezelfde tijd een mk gehad. Maar hier de hele zwangerschap al hetzelfde gevoel. Ik geniet er weinig van. In het begin er onzeker door de mk. Met 15 weken een extra echo gehad, toen wat meer gerustgesteld. maarja toen kwam de 20 echo in beeld. Kreeg toen ook meer last van rugklachten. 20 weken echo gelukkig goed. Weer wat stress weg. Helaas ging het steeds slechter met de rug en kreeg ik bekken klachten. Vanaf week 25 al therapeutisch aan het werk en vanaf week 30 zit ik thuis. Door de BI kan ik weinig,dus kan ook niet voor afleiding zorgen. De momenten van de echos vind ik leuk. Dan zie ik mn beebje weer en dan wordt ik er weer aan herinnerend waar ik het allemaal voor doe. Maar verder, de buik, de bewegingen ed dat hoeft van mij niet zo. heb er vanaf week 20 al wel genoeg van. Liever gister dan vandaag bevallen. en nu de bevalling dichterbij komt vind ik die weer zo eng dat ik denk blijf maar zitten. Hoe erg ik het zwanger zijn ook vind. Ben ook steeds minder benieuwd naar mn kleintje, wat ik heel erg vind. De pop poli? dat ken ik niet, zal eens kijken wat dat inhoud. Ik weet dat ik een volgende zwangerschap ook eerder aan de bel moet trekken dat ik deze gevoelens heb. Heb het met de vorige afspraak bij de vk wel aangegeven. Vind het namelijk wat lijken op prenatale depressie maar dan in mindere mate. Nu moet ik gewoon nog even een paar dagen doorbijten.
He Kell, inderdaad, jouw naam komt mij ook bekend voor! Ik vind het natuurlijk rot dat jij je ook zo rot voelt, maar het is voor mij ook wel geruststellend: ik ben dus niet gek.. Ik herken alle dingen die je noemt: onzeker door de mk, elke keer even blij zijn met de echo's, en de onzekerheid voor de 20 weken echo, daar zit ik nu midden in, wij hebben em de 31e. Ik heb er slapeloze nachten van; zal alles wel goed zijn? Wellicht moeten we gewoon accepteren dat wij gewoon niet bij die blije zwangeren horen..hoe rot dat ook is. Maar jij bent er bijna meis!
ja ik ben er bijna, maar moet toch nog een paar weekjes. en die vallen me best zwaar. vk zei laatst dat veel vrouwen niet echt genieten tijdens de zw. maar je moet wel meer genieten/blij zijn dan dat je het niet doet. en dat is dus bij mij het geval. Ik heb er al regelmatig helemaal doorheen gezeten en heb toen geroepen van haal aub die baby dr uit want ik kan het niet meer. Zelfs nu ik thuis ben en minder last heb van de BI, geniet ik nog niet echt.
Oh, ik vind het vervelend voor jullie maar ook een hele geruststelling om te lezen. Ik kon ook bijna niet genieten van het zwanger zijn. Misselijk, bekkenpijn, slecht slapen, geen trek, geen energie en inderdaad erg bezorgd en een constant schuldgevoel omdat ik me nu toch enorm gelukkig en stralend moest voelen. Misschien een geruststelling voor jou: sinds ik de baby goed voel gaat het allemaal wat beter! Het is nog steeds niet wat ik ervan had verwacht. Nog geen roze wolk of stralende gloed Maar ik kan af en toe op de bank zitten en mn kleintje voelen bewegen en denken "ja, het komt allemaal wel goed he mini?" Het is wel een gezellig gevoel en stelt me ook wat gerust. Nu ik elke dag activiteitjes voel vind ik het wel prima en heb ik minder de bevestiging nodig van echo's en controles.
Bij mij wisselt het erg, af en toe roze wolk, maar ik ben wel jaloers naar die aanstaande moeders die overduidelijk stralen... En dan kijk ik in de spiegel... Wit, wallen (geluukig geen puistjes), maar ik zie er biet bepaald uitgerust uit... Lang leve de make-up! Ik zit nu aan het eide en merk dat ik wel erg uitkijk naar het moment dat onze kleie op een veilige manier geboren kan worden. Ik ben door de artsen zo bang gemaakt met wat er allemaal mis kan gaan (grotere kans op miskraam door mijn leeftijd), complicaties dor mijn gewicht, complicaties door de zwanerschapsdiabetes etc etc), dat ik nu niet kan wachten tot we ons kleintje eigenlijk kunnen zien! Mijn advies: probeer te genieten van de momenten die wel fijn zijn (bewegingen, echo's etc) en beleef de zwangerschap gewoon week per week...
Nooit op een roze wolk gezeten tijdens een zwangerschap. Ik ben gewoon niet gemaakt om zwanger te zijn. Wel om moeder te zijn. Het is niet anders. Depressief ben ik niet, maar een blije zwangere ook niet, terwijl al onze kinderen ontzettend gewenst zijn. Ik heb me er bij neer gelegd, het is niet anders.
Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt! Maar geloof me, die alleen maar stralende zwangeren en kersverse moeders zijn in de minderheid hoor! Het heeft alles te maken met je verwachtingen inderdaad. Wanneer je (eindelijk) zwanger bent, ben je natuurlijk helemaal happy dat het gelukt is en iedereen roept : " Geniet er maar van!" Maar zwanger zijn is hard werken en het genieten laat vaak op zich wachten. Daar zit je dan met je torenhoge verwachtingen. Hetzelfde gebeurt na de bevalling : " Geniet maar lekker van de kleine!" Terwijl je lichamelijk en geestelijk een wrak bent, vanwege een 24-urige bevalling, slaapgebrek en je kraamtranen. En de meeste zwangeren/ moeders houden het ideaal beeld hoog, door alleen te praten over de leuke dingen (en die zijn er ook absoluut!). Dat ervoer ik zo tenminste. Maar toen ik voorzichtig tegen mijn nichtjes en vriendinnen met kinderen begon over mijn negatieve ervaringen en emoties, nou toen kreeg ik allerlei soortgelijke verhalen! Die ze nooit eerder verteld hebben, in mijn idee was alles prachtig bij hen. En daardoor voelde ik mij nog ellendiger, want zij konden het wel en ik niet. Maar ben er nu wel achter dat dat een illusie is. En natuurlijk gaat het de één makkelijker af dan de ander. Maar dat is van tevoren niet te voorspellen helaas, hoe het jou zal vergaan. Wat je wel kunt sturen, zijn jouw verwachtingen. Laat het los, accepteer dat het zwaar is en bedenk vervolgens hoe je het jezelf gemakkelijker kunt maken. Schakel hulp in, doe het rustig aan, verwen jezelf en praat erover. Je zult zien dat er dan opeens een beerput open gaat en andere (aanstaande) moeders ook hun beproevingen hebben. Wat je vooral niet moet doen, is jezelf vergelijken met 'perfecte' anderen en denken dat jij 'faalt' in het rozengeur en maneschijn gebeuren. Geloof me, je gaat je echt beter voelen en er komen absoluut een hoop geniet momenten. Zie het als een investering: af en toe moet je inleveren, zijn er zware tijden, maar het zal zijn vruchten afwerpen. Zet hem op!
Voel je nt schuldig, want daar heeft niemand wat aan. Ik heb geen miskramen gehad, maar ben ook geen blij zwangere. Dat is dé reden waarom er hier geen nummer 3 komt.( los van eventuele twijfels). Ik ben ABSOLUUT niet leuk als ik zwanger en, terwijl de kindjes heel erg gewenst zijn. Ik voel me zo slecht, zo anders..... Nee ben heel blij m weer te mogen bevallen. In jouw geval snap ik het helemaal, dus ja nog even doorzetten, maa deel het met anderen, want je mag dit echt wel voelen Veel sterkte. Maar het komt goed!!!
Hey meid, wat vervelend dat je je zo voelt. Maar het is niet raar of gek hoor. Zwanger zijn heeft leuke maar ook minder leuke kanten. En soms neig je eerder naar de minder leuke kant dan naar de leuke kant. Ik voel me deze zwangerschap tot nu toe ook een stuk minder blij dan bij mijn vorige. Komt waarschijnlijk ook door de onzekerheid, ga ik weer te vroeg bevallen?? etc. Die ziekenhuistijd die ik bij mijn dochter moest meemaken vond ik echt vreselijk en heb het liefste niks meer met het ziekenhuis te maken. Ik weet nu wat er allemaal mis kan gaan, dat had ik bij mijn vorige zwangerschap niet. Toen dacht ik dat het wel goed zou komen allemaal. Ik vond het een stuk leuker worden toen ik wat meer een buik had en ik haar voelde schoppen enzo. Dus daar kijk ik nu ook weer naar uit
ik vind het iig al erg fijn dingen hier op zp te kunnen delen en ook te kunnen lezen hoe anderen zich voelen. want idd je hoort een blije zwangere te zijn.....en anderen lijken het zo leuk te hebben. terwijl ik het alleen maar zwaar vind. Helaas hier in de familie en vriendengroep etc als eerste zwanger dus kan het ook met niemand delen of iig met niemand die me snapt.
Lang leve internet Wat fijn om al die herkenning te lezen! Ik kan soms zo jaloers worden op die meiden die van die probleemloze zwangerschappen (lijken te...) hebben. Lichamelijk mankeer ik dus best het een en ander, maar psychisch vind ik het ook enorm zwaar. Ik moest aanvankelijk ook vooral wennen aan het idee dat iemand anders opeens de dienst begon uit te maken, dat ik niet meer 'alleen was in mijn eigen lijf'. Dat begint nu gelukkig weg te ebben maar ik heb nog steeds zoiets van: is dit nou het geweldige gevoel waar iedereen het over heeft? Ik voel mijn kindje nog niet, en daar maak ik me dan ook weer zorgen over..
Ik denk dat iedere zwangere vrouw wel een mindere dag/dagen hebben. Zonder een miskraam te hebben gehad hoop je toch dat je kleintje blijft zitten, met een miskraam te hebben gehad zal je (waarschijnlijk) meer angst hebben. Je hormonen jagen dor je lijf en je vraagt je toch af of je het straks wel goed zal doen. Als je kindje geboren is heb je ook je onzekerheden. Doe ik het wel goed? Etc. Kijk maar bij topics over eten, slapen, huilen en poepen, welke vragen er voorbij komen. Ik heb tot 22 weken meedere malen per dag de wc geknuffeld, dag en nacht. Soms dagen dat ik zelfs water etc niet binnen kon houden. Vanaf toen aan de medicijnen, die het onderdrukken. Maar zondag zowel lunch als avondeten eruit gegooid. Ben nu bekaf, lig elke avond rond half 9 op bed. Dus nee ik zit niet op een roze wolk. Na de bevalling heb ik hem ook niet gezien en zal hem na de bevalling ook niet verwachten. Maar ik probeer wel elke goede dag als iets positiefs te zien, hoe moeilijk dan ook. Daarnaast kijk ik dan naar onze zoon en weet ik waar ik het voor doe. Sterkte!
Hier ook geen roze wolk gehad in mijn zwangerschappen. Vooral de laatste niet. Ben alleen maar bang geweest dat het fout zou aflopen, na 3 mk's en verlies dochtertje. Als je niet zwanger bent romantiseer je de zwangerschap van tevoren, je wilt het zo graag, maar als je dan eenmaal zwanger bent.. De keren daarvoor vond ik het alleen bijzonder dat er een kindje zou komen, maar roze wolk nee.. zowel geestelijk als lichamelijk niet. Ik was enorm aan het aftellen tot de zwangerschap voorbij was. Voel me onhandig, groot, opvallend.. Last van bi en ischias. Ik heb trouwens juist nog niemand ontmoet die op een roze wolk zat in de zwangerschap. Opvallend!
hier ook geen roze wolk hoor ik roep nu ook echt heel, heel hard dat ik dit NOOIT meer wil het enige leuke is de buik.. Nu die nog niet in de weg zit. Ik ben hartstikke dankbaar, maar van mij mag het voorbij zijn.. een lange winterslaap. Hoewel dat dus ook tegenstrijdig is, want dit is dus wel de laatste bio-beeb. en hardop zeggen dat je er helemaal niet van geniet schijnt niet te mogen, want tja.. Het is zo'n wonder. En dat klopt ook, echt een groot wonder... Maar al die hormonen en de lichamelijke klachten en nu bij deze zwangerschap de spanning.... BRRRRRRRRRRRRr zo, dat lucht op
Ik herken het verhaal an sich niet zo heel erg. Alleen het 'ik voel me lelijk' gevoel wel. Voor mij persoonlijk werkt het goed dat ik me er gewoon bij neergelegd heb dat ik er tijdelijk niet uitzie. Ik doe nu ook geen moeite meer. Ik draag alleen nog kleding die lekker zit, draag geen make-up meer (loopt toch alleen maar uit omdat ik continue verkouden ben). Het interesseert me ook echt niet meer. Ik heb zoiets van, dat mooi zijn komt later wel weer. Het hoeft nu gewoon even niet van mezelf. Sinds ik in die 'mindset' zit, voel ik me er ook helemaal niet meer vervelend bij.