dus zoals de vraag het zegt Wie heeft het, wie gebruikt er medicatie of therapie en welke dingen doe je als crisisplan. Ben vooral benieuwd naar het medicatie/therapie gedeelte
Mijn moeder is een borderliner... en die heeft ongeveer 2-3 jaar in therapie gezeten, 2 of 3 hele dagen geloof ik. Kwa medicijnen ben ik niet bekend... zover ik weet krijg mijn moeder geen medicijnen. T is een lastige stoornis... en mijn zusje heeft een anti-depressiva geloof ik, die heeft Bi-Polair.
Vanuit mijn werk ken ik de linehan-cursus. Het wordt bewust cursus genoemd en geen therapie. Ik hoor daar goede geluiden over.
Ben bezig met de VERS training.. voor Borderline... En heb het medicijn Fluvoxaminemaleaat, AD ben ik net mee begonnen dus of 't helpt weet ik over 2 weken pas.. iemand bekend trouwens met dit medicijn?
thx voor de reacties, Mijn psycholoog wil linehan met mij opstarten (intermenselijke deel, 8 sessies). Maar ik zou graag eens wat ervaringen van lotgenoten hebben, tot hier toe enkel hulpverleners. Maar ja, heb gevoel dat ze natuurlijk enkel het positieve vertellen. AD neem ik niet meer, heb sinds de bevalling wellbutrin genomen en in gesloten opname geweest. Maar AD leek niet te helpen (efexor vroeger ook niet trouwens). Heb nu wel ambulante thuisbegeleiding hiervoor, maar het walt mij steeds zwaarder. En ben gewoon bang dat ik er nooit van af ga geraken. VERS training ken ik niet, wat is dat voor iets? En 3 jaar in opname , amai dat moet ook zwaar geweest zijn.
ik heb mijn therapieen gehad heb 3 verschillende gehad en het heeft mij heel erg geholpen vooral ook om een dagboekje bij te houden ik slik vanaf mijn 17e geen medicatie meer omdat ik daar heel erg tegen ben wegens mijn kindjes en wilde het zelf in de hand houden heb een zware vorm borderline maar ik doe het nog steeds zonder medicatie en daar ben ik heel trots op het is soms heel moeilijk maar kom er elke dag weer kinderen hebben er geen last van en mijn borderline staat heel erg op een laag pitje ben ermee leren om gaan en het werkt perfect zeg niet dat het voor iedereen werkt want het is toch elke dag onwijs hard knokken om te komen waar ik nu sta soms nog steeds erg moeilijk vooral als ik bv mijn dag niet heb maar het gaat nog steeds goed heb alles af gerond en ben er tot nu toe nog steeds erg te vrede over hou nog steeds n dagboekje bij en daar schrijf ik alle emoties in en wat mijn dag me heeft gebracht en hoe ik me voelde succes
mv3hartediefjes: Goed voor jou dat het zo goed gaat. En je staat er ook alleen voor zie ik in je banner (zou ik niet kunnen) Heb je ook linehan gehad? Bij mij is het gissen en gissen, ben zo een moeilijk geval dat ze het zelf niet schijnen te weten. Eerst dachten ze gewone depressie (en dit al jarenlang sinds mijn kindertijd). Bij mijn zoontje kreeg ik een aanval en ben naar zh gebracht, daar dachten ze PND. Maar later werd het borderline (toen ik naar de moeder-kindunit van een psychiatrisch zh werd gebracht). Hierdoor dus al 5 jaar in behandeling bij psycholoog. Ook tekenen van posttraumatische stress, schuw in menselijke contacten en autisme (maar wisten niet of ik autistisch was van geboorte of het copinggedrag was voor mijn "prachtige" jeugd). Nu weer aangemeld met PND eerst, maar gaat nu weer borderlinekant uit (zelfbeschadiding). Ik zou gewoon eens willen dat het stopt, dat ze er zelf eens uikomen aan de diagnose en dat ik redelijk normaal kan leven.
Is 8 sessies niet een beetje weinig? Mijn psych wil dat ik anderhalf jaar 3 keer per week in therapie ga.
die 8 sessies zijn enkel het stuk intermenselijke relaties van linehan. Ik krijg momenteel 2x week ambulante begeleiding van een psych verpleegkundige. En de ene week ga ik naar psycholoog (die waar ik al 5 jaar ga) de andere week naar psychiater. Word er soms zo moedeloos van, lijkt of dat geen enkele weet wat ik heb en ook of ze niet afgestemd zijn op elkaar. Verpleegk werkt rond echt PND en hechting van de baby, maar niet rond de borderlineproblematiek op zich. Psycholoog doet enkel mijn borderlineprobleem en niets met de baby. Psychiater hangt er tussen maar is steeds over medicatie bezig. Ik denk echter dat het een combinatie van de 2 is. Door de baby verergert mijn borderline en door de borderline kan ik niet goed overweg met de baby enz... heb je een cirkeltje natuurlijk. Ook moet ik tegengestelde dingen doen, vb: wandelen is heel goed voor een depressie, verzet je zinnen en je bent buiten. Dus dat moet ik doen van verpleegk. Maar door borderline roept dit allerlei slechte associaties op waardoor ik mij juist slechter voel.
O gelukkig dat ze je intensief helpen. Ik ben niet zo goed bekend met allerlei namen. Ik heb zelf pnd en daarboven op nog iets chronisch maar ze zijn er nog niet hele,aal uit wat. Misschien borderline, misschien chronische depressie. Hardlopen is trouwens beter, hebben ze die tip niet gegeven. Je word vrolijk van sporten en het is heerlijk je hoofd leeg te maken. Boxen was ook een tip die ik gekregen heb om frustraties kwijt te kunnen.
Vers training is in het kort leren omgaan met emoties/ emotieregulatie. Op Google vast wel veel over te vinden. Is namelijk een bekende training bij borderline. Zelf geen ervaring, werk zelf als hulpverlener vandaar.
@marieke4mei: heb je er nog maar kort last van (zie dat je kindje ook van oktober is) of is het al van het eerste. Hardlopen of boxen hebben ze niet gezegd tegen mij (heb er ook niet echt het figuur voor, tenzij je de schaal van richter wilt doen overslaan). Is gewoon dat ze elkaar een beetje tegenspreken de mensen van de pnd en die van de borderline. Heb trouwens mijn psychiater de schrik van haar leven bezorgd, wist niet dat zoiets kon Verder ga ik ook ens naar die VERStraining kijken, ook het boek kraamtranen heb ik gelezen,maar niemand die schijnt te denken dat het hormonaal is (nochthans zijn de bevallingen echt wel de trigger)
Ik heb pnd sindsnde geboorte van de oudste. Een jaar gehad zonder hulp. Toen na een half jaar besloten voor een tweede gegaan en bij 16 weken zwangerschap begon het weer, dit keer wel om hulp gevraagd. Ik krijg medicijnen tegen de depressie maar de persoonlijkheidsstoornis gaat er niet mee weg. De zwangerschap is bij mij ook eentrigger dat het verergert. Ik ben heel erg teruggetrokken loop voor alles weg, daarnaast hou ik heel veel verborgen en speel vaak voor mooi weer totdat de bom barst en dan barst iemook goed. Ik weet niet of jij daar ook last van hebt?
nee heb geen linehan gehad ik ben sinds juli alleen het is echt heel erg wennen geweest vooral omdat het ineens allemaal anders werd maar heb me er door geloost moeilijk en soms nog steeds hoor maar gelukkig kan ik er goed over praten of van me afschrijven toen ik medicatie slikte kreeg ik dipiron en oxepam laat je niet altijd alles wijs maken vooral niet door andere mensen sommige weten het altijd maar beter maar je kan alleen maar je eigen gevoel volgen en er naar luisteren gaat het niet schaad het niet duw je eigen nooit weg of in een vergetel hoekje ook jij bent een mens en een mooi persoon hou dat altijd voor ogen.. als je wilt mag je altijd praten of mij een pb sturen wie weet is de ervaring die je deelt ook wel fijn voor je hele dikke knuffel
Tot mijn eerste kindje heb ik normaal kunnen leven. Wist niet eens dat ik bps had. Werkte deed alles gewoon zonder hulp. Wel was ik toen al wat anders dan andere dat gevoel heb ik altijd al gehad. En ook hier iemand met best wel een rot jeugd( maar zeer zeker ook mooie tijden) Het in 2010 de vers gevolgd individueel in een groep willen ze mij niet plaatsen omdat dat te belastend voor mij zou zijn. Twee keer op genomen geweest en twee keer na dat ik een kindje gekregen heb. Dan blijk ik behoorlijk uit onbalans te raken en liggen bepaalde problemen op de loer zo als depressie periode. De psychiatrie verpleegkundige heeft mij in 2010 laten testen op bps en een iq test. Bps heb ik maar daar bij bleek ik ook een scheef iq te hebben. Met andere woorden ik woord werd overvraagd. Zou als ik jou was dat ook eens laten uit zoeken woord je niet overvraagd van uit je iq. En tijdens dat gesprek werd mij ook duidelijk verteld ik kan er niks aan doen. Mijn ziekte. Maar daar leg ik me niet bij neer nu niet nooit niet. En dat maakt de last natuurlijk zwaarder. Vorig jaar heb ik een dag therapie gevolgd van twee dagen in de week de structuur groep de stemmingsgroep mocht ik wederom niet doen omdat ik dat niet aan zou kunnen. Die therapie was er vooral op gericht op dat structuur gedeelte. Met regelmaat leven. Moet zeggen het was een leuke therapie. Hoop dat je er wat aan hebt. En stuur je even een pb.
Wat fijn om al jullie verhalen te lezen! Ik ben nu ruim 4 jaar in behandeling. Regelmatig op het punt gestaan waarop de behandeling vast driegde te lopen. Gelukkig al drie jaar een psycholoog die er helemaal voor wil gaan. Veel ups en downs gehad. Na de geboorte van de oudste een pnd gehad. Na de geboorte van de jongste gelukkig niet! Nu helaas wel weer een down. Ik heb niet een bepaalde therapie gevolgd. Was van plan de vers te gaan doen maar dat gaf toen zoveel spanning dat we dat toen eerst geschrapt hebben. Nu is het vooral veel praten. Moet gaan accepteren dat ik bps heb maar dat is moeilijk! Mijn zelfbeeld is niet al te best en vanuit de maatschappij komt er toch een hoop negativiteit naar boven over bps. Heb trouwens ( nog?) geen officieel diagnose, is toen wel aan de orde geweest maar ik wilde het niet weten. Ik ben christelijk en heb heel veel steun aan mijn geloof, zonder had ik het niet tot hier gered.
Effe zeggen dat we het toch allemaal goed doen. Moeder zijn en die k*taandoening hebben. Mijn begeleider zegt dat ik het te goed wil doen soms en dat ik daardoor crash. Donderdag gesprek met psychiater en zal haar eens voorleggen wanneer ik therapie voor de borderline krijg en de welke, momenteel zit ik op moeder-kind en dat is voor een PND alleen. Wil wel eens dat het stopt. @Knap: thx voor je berichtje, heb het al gelezen, maar is te confronterend. Als het bezonken is, zal ik eentje terugsturen