Hallo, mijn zoontje van 7 maanden is nog altijd erg snel overprikkeld en van slag. Verjaardagen en visites (hoeft niet druk te zijn, andere omgeving is genoeg), het gaat allemaal niet vanzelf. Hij heeft echt tijd nodig om te wennen, en zit het liefst op schoot, schrikt van geluiden van andere kinderen, etc. Hij is vanaf jongs af erg op ons als ouders gericht en zit dan ook het liefst bij ons. Wordt het teveel, dan wordt hij heel druk (te druk), gaat heel hard schoppen etc, en anderen denken altijd dat hij dan erg vrolijk is. En dat is dus niet het geval, thuis kan hij dan uren huilen en de hele nacht spoken. Bij de gastouder wil het maar niet goed lukken, en moet hij nu misschien zelfs stoppen, omdat hij teveel zorg vraagt (er zijn nog twee kindjes). Zelf heb ik het wel geaccepteerd en ga er gedeeltelijk in mee, in de zin dat we wel gaan naar visites en verjaardagen, maar dat hij dan best bij mij mag blijven zitten, pas bij opa of oma zit als hij echt op zijn gemak zit, verzoeken of harde muziek wat zachter mag, naar huis als het teveel wordt, etc. En thuis is het echt een heerlijk mannetje, lacht veel, vrolijk, wel wat onrustig en druk qua bewegen, en slaapt nu pas heel soms een nachtje door, maar verder niets aan de hand. Ik heb altijd gedacht dat het wel vanzelf over zou gaan en ga hem dus niet bewust overprikkelen. Er komt vast een moment dat hij de wereld aankan, en wat meer prikkels kan hebben en ons wat minder hard nodig heeft om zich veilig te voelen. Maar zo langzamerhand krijgen we steeds meer opmerkingen, dat we te voorzichtig zijn met hem, er geen kasplantje van moeten maken, niet zo overdreven moeten doen. En de gastouder benoemt ook steeds dat ze hem erg onrustig vindt en niet weet hoe ze hem gerust moet stellen (hij zit veel op schoot, gaat nu twee halve dagen), dat hij zo bang is van andere kindjes, hun emoties niet lijkt te begrijpen, zich pas ontspant als ik binnenkom, etc. En ik weet wel dat wij geen gemiddeld kindje hebben en dat hij wel wat bewerkelijker is dan dat, maar meer dan dat heb ik er tot nu toe niet in gezien, maar nu maak ik me toch wel zorgen. En praktische problemen, hij gaat nu maar 2 halve dagen naar de opvang (meer mag niet gezien de zorg die hij nodig heeft), hoe moet het als hij daar niet meer heen kan/mag? Zijn er ouders die dit herkennen, en hoe zijn jullie ermee omgegaan? Mijn eerste neiging blijft het accepteren en rekening mee houden, maar misschien is dat helemaal niet zo goed? Maar anderzijds, een totaal overprikkeld kind dat helemaal niet slaapt 's nachts is ook niet alles. En hoe ga je met alle opmerkingen om? Groetjes Anna
Ik herken je verhaal voor een deel. Wij hebben een meisje dat heel gevoelig is voor prikkels, alleen in tegenstelling tot jouw zoon, zuigt ze juist alles op. Ze ziet en hoort alles en wil overal bij zijn en aan mee doen. Ze gaat naar een kinderdagverblijf en is daar dus de hele dag wakker omdat ze wil zien wat de andere kindjes doen. Met als gevolg dat wij 's avonds een overprikkeld en oververmoeid kind thuis hebben. Slapen deed ze overdag weinig tot niet, waardoor ze niet te genieten was. 's Nachts is ze zo moe van de dag dat ze gelukkig wel slaapt. Ik moet er wel vaak meerdere (soms 1, soms 10x) uit, omdat ze gillend wakker wordt. Wij hebben aan de bel getrokken bij het CB omdat we niet meer uit de cirkel kwamen. Gelukkig goede hulp gehad. We maakten altijd al alles heel voorspelbaar door alles in een vaste volgorde te doen. Nu moeten we een heel strak schema volgen, alles gaat op tijd. Ik deed alles op verzoek, dus moest erg omschakelen. Maar heb het toch een kans gegeven en op de een of andere manier werkt het wel. Ze slaapt nu op vaste tijden overdag en is daardoor ook rustiger. En nog blijft ze onrustig als de dag anders loopt. Bijvoorbeeld als er visite is oid. We proberen ons zoveel mogelijk aan haar aan te passen, maar dat is inderdaad best lastig. Vooral als mensen opmerkingen maken als 'je moet je baby gewoon veel meenemen, dan wennen ze er aan". In het begin probeer je het nog uit te leggen, nu negeer ik ze en doe gewoon mijn eigen ding. Ik heb trouwens ook heel veel aan het boek "baby in een droomritme" gehad. Is speciaal voor onrustige baby's geschreven.
Mijn dochter is ook snel overprikkeld, dus heel simpel; wij beperken die prikkels en gaan kort op visite etc. Als we naar een drukke verjaardag gaan, slaapt ze een week onrustig en is ze echt uit haar doen. Er komt heus wel een tijd dat ze dit wel aan kan, maar nu duidelijk nog niet. (Mensen begrijpen dat ook niet altijd; ze is op visite altijd super vrolijk, maar ze wordt dan enorm druk en hyper, echt overprikkeld. Thuis stort ze dan praktisch in; hysterisch huilen, geen rust kunnen vinden...)
@Mieke; Thuis zijn we ook wel van ritme en regelmaat, met 7 weken hebben we dat boek strikt gevolgd, wat een flinke vooruitgang gaf. Zo precies als toen, dat doen we nu niet meer, maar ik denk eigenlijk dat als we normaal thuis zijn, dat er uiteindelijk hooguit een kwartiertje wisseling per dag in zit, de volgorde van alles is eigenlijk praktisch altijd hetzelfde en de tijden ook. En ook als we ergens heen gaan, probeer ik dat aan te houden. Thuis gaat het dan ook eigenlijk best heel goed. Maar bij anderen is mijn zoontje eigenlijk nooit op zijn gemak, lijkt het. Het is snel teveel, zeker als er andere mensen zijn, spelende kindjes om hem heen, andere geluiden, hij reageert heel snel op alles... @Andrea: heel herkenbaar, mijn zoontje doet dat soms ook. De ene keer gaat hij jengelen en huilen, dat is dan in elk geval duidelijk. De andere keer wordt hij echt heel druk, en begrijpt niemand waarom je weg gaat en doet men al snel of je overbezorgd bent, terwijl het thuis een groot drama is dan. Maar er zijn dus meer kindjes die dit nog altijd hebben. Gaat jouw dochter naar een opvang/oppas? En hoe doen jullie dat dan?
Het klinkt mij niet zo gek in de oren. 7 maanden is ook de tijd van verlatingsangst en in combinatie met heel gevoelig zijn kan het zijn dat je zoontje nog meer naar jullie toetrekt. Mijn dochter heeft een heel ander temperament, zij heeft prikkels nodig, anders wordt ze verveeld en chagrijnig. Op verjaardag of visite vindt ze het geweldig en ze zoekt met iedereen contact, schrikt niet van andere kinderen of stemmen en gaat rustig de hele kamer door (van schoot tot schoot). Natuurlijk deden we dit niet toen ze pas 3 maanden was, maar zo met 6 a 7 maanden begon ze echt zelf contact te leggen en ze vindt andere mensen ook bijna altijd leuk. We merken nu wel meer dat ze ons echt wil als er iets is, maar als ik haar dag heel voorspelbaar zou maken zou ze zich kapot vervelen en daar weer heel prikkelbaar van worden. Je mannetje is altijd zo geweest, schrijf je? Heeft hij een goede start gekend (bevalling, kraamperiode)? Heeft hij de eerste zes weken het rustig gehad thuis? Als dit allemaal ja is, is het toch zijn temperament en moet je er gewoon rekening mee houden (wat je zo te lezen al doet). Natuurlijk moet je wel blijven leven en daar horen onverwachte dingen nou eenmaal bij, maar hem zoveel mogelijk rust en voorspelbaarheid bieden zolang hij het nodig heeft. Niet luisteren naar je omgeving, hoor. Jij kent je kindje het beste en weet wat hij wel of niet aankan. Dat heeft niets met overbeschermen te maken. Misschien de volgende keer zeggen als je zo'n opmerking krijgt dat ze ook mogen komen om hem die avond te troosten als ze het allemaal zo goed weten.
@Nescio: het is altijd zo geweest. Geen superstart gehad trouwens, hij lag verkeerd bij de bevalling, wat ze na zijn geboorte opmerkten. Maar op dat moment leek alles goed. Al in de kraamtijd had hij veel darmkrampjes, waardoor hij veel huilde. Dit nam na drie maanden af, maar bij nieuwe voeding heeft hij er nog altijd last van en hij gebruikt nog laxeermiddel. Hij reageerde al heel snel op drukte, en dus hebben we het qua visite rustig aan gedaan en is hij zeker niet van hand tot hand gegaan. Hij had een sterke voorkeurshouding en na 3 maanden bleek hij het Kiss-syndroom te hebben. Dit is verholpen middels een manueel therapeut, wat veel verbetering gaf. Thuis werd hij veel rustiger, lachte meer, echt een meer ontspannen kereltje. Maar wel heel afhankelijk van structuur en regelmaat en gebaat bij rust. Ik denk zelf dus dat het ook in zijn karaktertje zit.. Maar soms is het zo moeilijk, toevallig deze week ook veel commentaar gehad, de gastouder die aankaart dat dit eigenlijk zo niet door kan gaan omdat hij teveel zorg vraagt... En het is zo'n leuk ventje! Ik ben er echt een beetje verdrietig van, en dan ga je toch twijfelen of je het zelf wel goed doet en niet per ongeluk versterkt...
Mijn dochter is trouwens ook heel sociaal, ze zoekt echt contact met mensen en vindt kinderen helemaal geweldig, maar ze gaat dan maar door en door en door; ze kan niet zelf 'stoppen' als het genoeg is. Dat resulteert in een heeel druk en vrolijk kind dat vervolgens ineens heel erg gaat huilen en ontroostbaar wordt. Nu zijn wij dat altijd voor, dus dat hysterische huilen heeft ze niet meer. Op schoot vindt ze ook fijn de eerste paar minuten in een vreemde omgeving, even de kat uit de boom kijken. Ze gaat niet naar een kdv of gastouder, dus daar heeft ze geen prikkels van, maar lijkt me erg zwaar voor een kindje dat daar zo gevoelig voor is! Mijn dochter is na een bezoekje aan opa en oma al helemaal uit d'r doen, en daar komen we regelmatig, dus geen compleet onbekend terrein én papa en mama zijn er gewoon bij...
Hier ook veel ritme, zij geeft het zelf aan, maar ik geef wel 'cues' zeg maar. Dus vaste volgorde van dingen, en inmiddels ook wel op de klok (heeft ze zelf zo ontwikkeld, ik heb een tijdje de tijden geobserveerd en volg die nu).
Heel herkenbaar! Die van ons is ook heel vrolijk en sociaal in gezelschap. Ze geeft 200% en wij moeten echt voor haar op de rem trappen, anders is het echt hysterisch huilen. Dan huilt ze bijvoorbeeld al als ik haar iets te hard neerleg in de box, terwijl ze "normaal" niet eens huilt als ze haar hoofd stoot. We zijn nu heel erg aan het twijfelen of het kdv wel zo'n goede keuze is.. Misschien toch beter een gastouder.
Dan is het denk ik een combinatie van zijn temperament en de wat moeilijke start. De ene baby is sneller met 'verwerken' dan de ander, hoop dat ik het zo goed verwoord. De gastouder kijkt natuurlijk puur professioneel, ze heeft waarschijnlijk nog meer kindjes rondlopen en moet evenveel zorg/aandacht aan hun allen geven. Als zij merkt dat je zoontje echt meer schoottijd nodig heeft dan ze kan geven, kaart ze dit aan. Is het ene optie om (tijdelijk) te stoppen met opvang?
Mijn zoontje kan heel gezellig zijn en zich laten overprikkelen, maar dus ook bijna direct gaan huilen of blijven jengelen in gezelschap. Andere kindjes lijken helemaal onvoorspelbaar voor hem... En gastouder werkt hier dus ook niet helaas, wel als wij erbij zijn (dan lacht hij naar haar en de andere kindjes, spelen ze samen op het kleed), maar zo gauw ik weg ben, wil hij alleen bij haar op schoot en kan er een lachje van af... En ik werk nog maar twee halve dagen in verband hiermee, maar veel minder is toch ook niet mogelijk. Hoop echt dat het op korte termijn verbetert, want anders weet ik echt niet meer hoe wij het moeten oplossen...
Vervelend zeg... is het geen optie minder te gaan werken voor een bepaalde periode en daarna nog eens te kijken hoe het nu gaat? Kan je man ook niet minder gaan werken?
Wat naar voor jullie. Ik herken het deels, mijn dochter had dit ook wel, maar alleen in de eerste 2/3 maanden ofzo. Ze is inmiddels bijna 10 maanden en ze wordt een "fuifnummer" genoemd Ze houdt echt van mensen om zich heen en lacht tegen iedereen. Maar in het begin was ze echt prikkelgevoelig hoor! Is het een idee om een gastouder te zoeken die aan huis oppast? Dit kan toch ook? Ik denk dat je er goed aan doet om zijn behoeftes in de gaten te houden. Ik denk ook niet dat je het versterkt. Hij is nog zo klein. Als je je zorgen blijft maken, kan je altijd advies vragen bij het CB. Veel succes!