Mag hopen dat hij dat in een soort schok toestand zei en uiteindelijk wel is gekomen toen het tot hem door ging dringen... Vreselijk om je kind te verlizen, echt een nachtmerrie.
Nee helaas niet. Hij is eenmaal langs geweest om te vertellen hoe eng ons kind eruit zag. Vervolgens weigerde hij zijn deel van de rouwkaarten op te halen en ook maar iets bij te dragen aan de begrafenis (zowel qua planning, steun als kosten). Hij is wel op de begrafenis geweest en schijnbaar ook wat vrienden van hem maar die heb ik niet gezien want ze zijn niet komen condoleren. Laten we zeggen dat ik mijn eerste zoontje ook evt als iets van mij zie en niet als iets van ons.
Pijn is voor mijn inherent aan emotionele tegenslagen. De bevallingen vond ik allebei wel een beetje pijnlijk maar niet ondraaglijk en daar ben je ook zo weer vanaf.
Lichamelijk: - m'n hersenvliesontsteking - m'n autoimmuunziekte - de punctie in m'n zwaar ontstoken long waar achteraf 1,5 liter vocht in bleek te zitten - de zweepslag in m'n nek Geestelijk: - m'n vader die geen vader is (en me zoveel ellende heeft bezorgd), ik heb er jaren over gedaan om afstand van hem te kunnen nemen. Maar het blijft pijnlijk... - het verwerken van m'n jeugd, het feit dat ik geen kinderen mocht krijgen en alle suïcides die ik in werk en privé heb meegemaakt - m'n autoimmuunziekte Vergeet vast een paar dingen, maar dit zijn wel de heftigste.