Hoi allemaal, Wat denken jullie? Zijn de papa's of de mama's geduldiger met de kindjes? Ik merk bijvoorbeeld echt dat mijn vriend soms horendol wordt van gewoon peutergedrag en het lastig vindt om het niet persoonlijk of als expres op te vatten. Ik ben ook niet een heel geduldig mens, maar met mij dochtertje lukt het wel. Hoe zit het bij jullie?
hier eigenlijk precies zo. Het gekke is dat in het 'normale' dagelijkse leven mijn man veel meer geduld heeft dan ik (en dat is nog zachtjes uitgedrukt ) Maar met ons zoontje neemt hij alles persoonlijk en kan hij zich helemaal op zitten vreten als ons zoontje maar blijft doen waar hij net "nee" tegen heeft gezegd, terwijl ik gewoon heel geduldig blijf. Ik verbaas me er ook regelmatig over
Met de kleintjes ben ik geduldiger. Was ook zo toen de kids van mijn man nog klein waren, (4- enzo). Daarna wordt het hier toch meer een karakterkwestie. Mijn man heeft meer geduld met mijn stiefdochter: die lijkt net als hij AD(H)D te hebben en hij snapt dus helemaal hoe dat werkt, terwijl ik af en toe, net als bij hem trouwens, helemaal horendol kan worden van die AD(H)D-fratsen. Mijn man pakt dus ook meer met haar op, omdat hij minder frustratie voelt als zij voor de zoveelste keer .... (en vul dan maar in ). Met mijn stiefzoon wisselt het. Stiefzoon is nogal geen machojongen, wat maakt dat hij goed kan praten over wat he bezig houdt en daarin vinden wij elkaar. Hij is daardoor tegelijkertijd wel best een watje als het op pijn aankomt, en daarmee heeft mijn man meer geduld. Ik vind dan veel sneller dat ie zich niet aan moet stellen, (heb ik bij alle kids trouwens, en zowel stiefdochter als Thirza zijn geen pieperds ook), terwijl mijn man dat wat geduldiger aan kan pakken Thirza heeft nogal een sterk eigen willetje en is nog een echte kleuter die vaste structuren nodig heeft. Daar is mijn man met zijn ADHD niet zo goed in, dus als hij vergeet voor te bereiden dat ze over 5 minuten .... (vul maar in), en ze moet het dan direct van hem, dan botst dat dus nog wel eens. Zijn oudste twee waren veel volgzamer met die dingen en gingen dan wel, Thirza doet dat dus niet. Ik kan dat veel geduldiger en rustiger oppakken. De eerste twee jaar met Thirza zijn nogal heftig geweest door allerlei pijnklachten en ook daarmee had ik heel veel geduld en mijn man totaal niet. Hij geloofde mij wel dat ze pijn had, maar zolang dat niet aangetoond was, handelde hij er niet echt naar. Pas toen in haar tweede jaar stap voor stap dingen duidelijker werden, kon hij er iets meer geduld voor opbrengen. Nu met Caitlyn was van meet af aan duidelijk wat er speelde, en met haar brengt hij veel meer geduld op. Ik ben wel echt veel beter in het handelen van de huilbuien enzo: hij kan daar echt heel slecht tegen, terwijl ik veel meer de knop om kan zetten en denken: het gaat vanzelf een keertje over. Dus het wisselt nogal en we vullen elkaar daarmee wel aardig goed aan
Oja, tijdens zwangerschappen ben ik ook veeeeeel minder geduldig. Heel vermoeiend. Blij dat dat hoofdstuk nu gesloten is
mijn man toch wel, tenzij hij moe is of ziek, dan kan hij boos worden, hij vind dat ze dan stil moet zijn (lees in een hoekje gaan zitten en geen geluid geven) maar zo werkt dat helaas niet. dan kan ik meer hebben.
Ze is nog geen twee weken oud, maar ik merk wel al dat ik geduldiger ben met de kleine dan mijn vriend. Maar misschien heeft de natuur dat wel zo geregeld... Dat moeders geduldig en rustig zijn als het gaat om hun kind. Je voelt ook veel beter aan wat je kindje nodig heeft natuurlijk... Maar desalniettemin valt het me niet tegen .
Hier evenveel geduld. Maar als ik een dag met de kids thuis ben geweest dan heb ik op het einde van de dag minder geduld met ze. Dan heeft mijn man, die heeft gewerkt, savonds méér geduld. En andersom is dat ook zo. Het is wel zo dat ik de dames beter begrijp dat hij...
Overduidelijk papa... Mijn man is sowieso alle rust zelve, moet veel gebeuren wil die uit zijn slof schieten
Wij zijn allebei geduldig. Bij ons mag en kan eigenlijk alles. We laten de kinderen kinderen zijn, maar natuurlijk als het écht te gek wordt gaat er wel ingegrepen worden. Als ik op dag overal achteraan moet rennen en "Nee Nee" moet roepen kun je me aan het eind van de dag opvegen..
Ik ben alleenstaande moeder dus kan niet vergelijken met partner, maar als moeder natuur het zo geregeld zou moeten hebben dat mama's meer geduld hebben dan is er bij mij duidelijk iets heel erg mis gegaan Ik ben heel erg ongeduldig, ik had gehoopt dat dat anders zou worden als ik eenmaal moeder zou zijn, maar het is niet zo. Ik heb gewoon erg weinig geduld.
Mijn Lat is geduldiger maar dat komt vind ik dat ik ze meer moet opvoeden hij bemoeid zich er haast niet mee. Maar hij heeft echt veel meer geduld.