Hallo iedereen, Ik ben nieuw hier, maar zo toch graag even mijn verhaal doen, want zit er even serieus door. Ik ben momenteel 39 weken zwanger en kan dus elk moment bevallen. En net nu is er een grote ruzie met mijn mama ontstaan. Ik zal mijn best doen hier kort uit te leggen hoe dit komt, maar de volledige draagkracht is moeilijk uit te leggen. Al sinds de aanvang van mijn zwangerschap is mijn mama heel enthousiast, helemaal niks mis mee, was het niet dat dit enthousiasme een lelijk kantje gekregen heeft. De problemen zijn begonnen toen we beslist hadden het geslacht voor ons te houden tot de bevalling (dit is trouwens traditie bij ons, zelfs mijn eigen ouders hebben dit voor zich gehouden). Ze was hier absoluut niet mee akkoord, ze eiste om dit te weten, het was een regelrechte schande dat ze dit niet mocht weten. Sindsdien gaat ze tegen alles in wat wij als koppel beslissen, overal wil ze haar zeg in hebben, en het MOET allemaal gaan zoals zij het ziet. Om een aantal voorbeelden te geven : ze wil meteen op de hoogte gebracht worden als het begint, en ze komt wanneer zij wil, niet wanneer het ons uitkomt. Ik ga borstvoeding geven en ze wil hier bij aanwezig zijn (we hadden beslist dit de eerste dagen toch in de privé-sfeer te houden, tot het goed op gang komt), ze is er niet akkoord mee en weigert weg te gaan als het zo ver is. Ze wil met het kindje binnenkort (als het nog maar een paar maanden is) al alleen, zonder ons dus, op reis gaan. Ze wil het geboortekaartje op voorhand kunnen 'keuren', is er niet over te spreken dat ze het niet kan zien,... En zo kan ik blijven verder gaan. Maar het probleem zit er hem in, dat wanneer je hier tegenin gaat, of iets over zegt, dan begint het drama pas echt, dan begint ze te roepen, te wenen, te schelden. Ik kan hier moeilijk mee omgaan, en dit heeft zijn invloed gehad op mijn bloeddruk, die is sinds heel dit circus begonnen is constant te hoog. Daarbij kwam ook nog eens dat we het nieuws gekregen hebben dat ons kindje een afwijking aan de nieren heeft en moeilijke 'start' in het leven zal kennen. Ze weet dit ook allemaal, maar denk je dat ze zich dan wat gaat inhouden? Neen, de discussies bleven, telkens kon ik blijven aanhoren wat ik allemaal verkeerd deed en hoe ik me moest gedragen naar haar toe. De bom barstte pas echt toen ze me regelrecht in mijn gezicht zei dat "ik voor haar de zwangerschap had verpest". Dit heeft me echt gekraakt. Mijn man is dit ook te weten gekomen, en samen hebben we toen beslist om haar toch op een afstand te houden. Maar het drama blijft duren, en nu vond ze het deze week nodig om mij nog een keer te bellen en meteen aan de telefoon weer te beginnen roepen en te schelden en te wenen. Ik heb dan maar ingelegd, want ik kon echt niet meer. Nu is dit mijn vader ook ter ore gekomen (mijn vader heeft me altijd gesteund en geprobeerd haar tot bedaren te brengen, maar ook naar hem wil ze niet luisteren) en heeft die mij vandaag gebeld. Mijn mama verwacht dus dat ik mijn verontschuldigingen zou aanbieden, anders wil ze ons niet meer horen of zien. Wat dus zo een mooie periode zou moeten zijn, is een complete stressperiode geworden. Ze heeft mijn zwangerschap serieus verpest, en nu vrees ik dat de kraamperiode er niet veel beter op zal worden. En ik weet nu echt niet meer wat gedaan. Ik wil enkel maar samen met mijn familie genieten van wat er te komen staat, maar zij vindt het belangrijker ruzie te maken. Mijn excuses dames, voor mijn lange verhaal, maar ik moest het gewoon ergens kwijt... Ik weet echt niet meer wat gedaan...
Zo wat manipuleert jouw moeder zeg! Gewoonweg onbeschoft zoals zij zich bemoeit met jouw zwangerschap! Ik denk dat je haar het beste even op afstand kunt houden tot na je bevalling, om te voorkomen dat zij zich overal mee bemoeit. Eventueel met uitleg waarom (als ze luistert). Maar zeker niet ingaan op haar eis om excuses. Is ze helemaal idioot geworden? Als er iemand excuses aan moet bieden dan is zij het. Zij gaat veel te ver! Vind jij het moeilijk om je grenzen naar haar aan te geven? Want ze gaat wel heel ver in haar eisen en bemoeizucht en het lijkt me dat ze dat doet omdat ze steeds die ruimte kreeg. Als je nu toegeeft aan haar eisen blijft ze voor je bepalen en dingen doen waar jij niet achter staat. Succes meid, de timing van je moeder is echt allerbelabberdst. Heftig ook dat je kindje iets aan de moeten mankeert, deze stress kun je echt niet gebruiken.
Precies wat Username zegt. Excuses aanbieden? Laat me niet lachen, dat moet jij niet doen, maar zij! Heel veel sterkte meid, probeer haar echt op afstand te houden nu, hoe moeilijk dat misschien wel is. Geniet nog even van je laatste loodjes!
Wat een nare situatie voor jou. En , denk ik, ook voor je moeder. Want die heeft blijkbaar een heel ander beeld van het (aanstaande) oma-zijn dan jullie. Heb je enig idee hoe het komt dat ze zich zo dwingend opstelt? Heeft ze zelf iets gemist tijdens haar zwangerschap dat ze nu probeer in te halen ofzo.
Bedankt alvast dames! Om even te reageren, heb ik, naar mijn gevoel, wel atijd duidelijk mijn grenzen aangegeven, maar mijn mama is iemand die zich echt van iemand anders zijn mening helemaal niks aantrekt. Ze is zo iemand die er van overtuigd is dat ze ALTIJD gelijk heeft. Ikzelf mag nog alles 100 keer herhalen, ze zal altijd haar zin doen. In haar ogen ben ik ook nog altijd een kind, en ze wil alles altijd van me over nemen. Het is net altijd als ik die grenzen duidelijk aangeef, dat het spel begint, dan begint ze zooooo dramatisch te doen.
Oohw wat vervelend? Heb je verder wel altijd een goede band gehad? Raar dat ze zo omslaat anders?? Heb je geen hele lieve tante, vriendin, zus oid waar je je nu meer op kan richten? Steun kan krijgen, zodat je afgeleid wordt, met jezelf bezig kan zijn? Dit is erg belangrijk denk ik, straks krijg je een pdd?! Succes!!!
Ik herken mijn moeder wel een beetje in mijn moeder. Nu is mijn moeder niet zo extreem als die van jou, maar mijn moeder kan ook zo doen. Waarom mijn moeder dat doet? Ze heeft angst dat ze anders niet meer nodig is, ze voelt zich heel snel tekort gedaan, ze heeft verlatingsangst en ze is claimerig en bezitterig. Als je een tip mag geven. Geeft niet toe aan haar gedrag. Als je toegeeft aan haar gedrag wordt het alleen maar erger, omdat ze denkt dat het werkt. Blijf je eigen grenzen aangeven, blijf consequent en houdt je poot stijf. Doe wat het beste is voor jullie kindje en jullie gezinnetje. Breng de kraamhulp, verpleegkundige en personeel in het ziekenhuis op de hoogte. Dat als zij onverwacht voor de deur staat, zij haar weg kunnen sturen. Is er vroeger wat in het verleden gebeurd waardoor ze zulk gedrag vertoont?
Goh, goeie vraag... Ik denk dat het probleem toen vooral bij haar moeder lag. Alles wat ze nu met mij doet, heeft mijn grootmoeder met haar gedaan. Ze herhaalt dus gewoon haar fouten. Het ergste is dan nog dat ze daar nu nog over kan klagen, hoe mijn grootmoeder toen was (bv. ook eisen om te weten wat het geslacht was, zij heeft hier toen aan toegegeven, ik nu dus niet). Maar ze ziet wel absoluut niet in dat ze met mij juist hetzelfde doet. Mijn vader heeft haar hier ook al meermaals op gewezen, maar nogmaals, ze blijft er van overtuigd dat ze niks verkeerds doet.
Goede tips inderdaad. Duidelijk zijn, je aan je grenzen houden en niet steeds meer ruimte geven. Wil ze niet naar je luisteren dan kan ze vertrekken en terug komen als ze normaal kan doen. Zo simpel is het. Ik heb zo'n oma. Die heb ik toen ze 87 was eens de deur uit gestuurd omdat ze weer overal een drama van maakte. Gezegd dat ze terug kon komen als ze weer volwassen kon doen. Tien minuten later kwam ze terug en gedroeg zich daarna alleszins redelijk. Bovenstaande is echt veel vaker gebeurd, klinkt raar, dat snap ik, maar ik moest wel anders was er niet met haar om te gaan. Dit gedrag was bijzonder hardnekkig helaas.
Om heel eerlijk te zijn, heb ik nooit echt een goeie band met haar gehad... Ze is tijdens mijn kindertijd ook zwaar alcoholverslaafd geweest. Iets waar ze nu wel vanaf is, maar mijn kindertijd is er wel zwaar door getekend. Toen al was ze heel manipulatief en moest ik voor haar "perfect" zijn, minder was niet goed. Ze heeft er ook nooit een geheim van gemaakt dat ze veel liever een jongen had gehad (zegt ze nu nog) en heeft ze me meermaals naar mijn hoofd geslingerd dat ze beter een abortus had gepleegd... Tja, met zo'n iemand KAN je moeilijk een goeie band opbouwen...
Och jeetje meisje toch.. Dikke knuffel al vast. Om op je stukje in te gaan, je moeder komt niet echt over als iemand die door een goed gesprek even tot rede te brengen is, want dan was je waarschijnlijk niet met haar in deze situatie terecht gekomen. Dus hoe je dit moet oplossen kan ik je niet vertellen. Wat ik je wel mee wil geven is dat je natuurlijk NIET je excuses aan moet bieden, je hebt tenslotte niets verkeerds gedaan. Ik sluit me aan bij de tip van jongemama22.. blijf consequent en (hoe jammer dat het nodig is ook) richt je even op je gezinnetje. Sterkte met alles!
Ik denk gewoon dat ze de fouten die ze in het verleden gemaakt heeft, nu wil rechtzetten adhv dit kindje... Maar in mijn ogen is het hiervoor rijkelijk te laat.
maar dat maakt het nog belangrijker om op je strepen te leren staan en haar op 'gezonde' afstand te houden!
heb je eigenlijk wel eens getwijfeld of je nog wel contact met haar wil? Ik vind dat namelijk best knap van je dat jullie nog zulk (zo klinkt het) intensief contact hebben, gezien jullie verleden!
Lees je eigen berichten eens terug en bedenk eens hoe je hier op zou reageren als bijvoorbeeld een vriendin van je met dit probleem zou zitten. Welk advies zou je haar geven?
Als ik haar moeder juist inschat, zou ze er dan een enorm drama van maken dat haa ontaarde dochter haar hier zo als een naar portret durft neer te zetten en allerlei leugens over haar vertelt. Ik denk namelijk dat moeder de waarheid heel anders beleefd dan ts en absoluut niet het idee heeft dat zij iets verkeerd doet. En dit topic zou haa ogen ook niet openen.
De ontzettende eigenwijsheid en ik-heb-altijd-gelijk-en-weet-alles-beter mentaliteit herken ik helaas enorm van mijn schoonvader. Nu is dat een man en hebben we gelukkig niet zulke problemen als jij met je moeder. Waarom ik dit hier dan toch neerzet? Mijn schoonvader is alcoholist. En schoonmoeder en ik denken dat zijn gedrag toch zeker door de alcohol komt. Was ook het eerste wat ik dacht toen ik je eerste post las:zal moeders aan de alcohol zijn? Niet meer dus, maar wie weet is dat nu alsnog een oorzaak. Wat de andere meiden ook zeggen: heeeeeel duidelijk je grenzen blijven aangeven en overdreven duidelijk communiceren. Vraag haar ook als jullie een afspraak maken om deze te herhalen. Klinkt kinderachtig, maar werkt wel. Heel veel sterkte! Blijf ook goed communiceren met je man hierover. Samen gaan jullie er wel uitkomen