Even van me afschrijven... Mijn dochtertje van 5,5 maand is eigenlijk vanaf het begin geen súper makkelijke baby. In tegenstelling tot andere babies in onze omgeving slaapt mijn meisje niet door, wil ongeveer continu vermaakt worden, sliep ze overdag weinig, heeft veel noten op haar zang, is hangerig, huilt veel, lacht beperkt, heeft woedeaanvallen (?)... Het lijkt eigenlijk aslsof ze continu in een sprong zit met af en toe een paar weken (zoals de laatste 3) waarbij ze een heel vrolijk en makkelijk meisje is. De omgekeerde wereld dus. Hoewel ik zelf wel weet dat het vast allemaal weer over gaat en ik er eigenlijk van overtuigd ben dat ze niet abnormaal is merk ik dat ik er soms toch wel last van heb. Ik zie in mijn omgeving namelijk nóóit een "probleemgeval" maar allemaal perfecte babies. Er wordt soms geïnsinueerd dat ze verwend is en dat ik haar maar wat "harder" moet aanpakken. Maar sorry, ze is nog maar 5,5 maand! Ik troost haar dus als ze huilt en probeer haar wel zelf te laten spelen maar als het escaleert dan ben ik er om haar gerust te stellen. En nee, ik ga niet bij élke kik kijken. Laat haar soms gewoon jengelen, maar je hoort vanzelf wanneer dat overgaat in huilen. En wat betreft het doorslapen, dat komt vanzelf wel. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo'n enorme twijfelaar. Naast de richtlijnen volg ik mijn gevoel en gezond verstand. Toch merk ik dat na 3 weken een zonnige baby in huis de schrik me weer om het hart sloeg toen het gisteren weer escaleerde met een "woedeaanval". (De stemming slaat dan ineens om. Ze begint met huilen en dat mondt uit in krijsen en gillen waarbij ze bijna stikt lijkt het. Dan is niks goed, behalve als ik met haar ga douchen en haar vervolgens de hele middag/avond bij me op schoot neem. Bovendien is het dan soms ook ineens weer over. ) Momenteel gaat ze nog naar mijn moeder de dagen dat ik werk (dit zal over een tijdje gedeeltelijk gastouder/kdv worden) en begin hier wat moeite mee te krijgen omdat ik merk dat ook mijn moeder het lastig vindt op de dagen dat ze bij haar is. Ze is hartstikke goed voor mn meisje hoor maar ook zij heeft dan gewoon nóóit haar handen vrij met hopeloze krijsmomenten waarvan je nooit weet wanneer ze ineens komen. Gewoon als geruststelling en als wetenschap dat niet alle babies altijd gezellig zijn en goedgehumeurd: zijn er nog meer mama's met een veeleisende baby? Wat zijn jullie ervaringen? Enne (voor de mama's van wie de kindjes al wat ouder zijn), is het uiteindelijk allemaal goedgekomen? Pfieuw, dat lucht op!
Een baby van 5 maanden kent geen woede of boosheid. Ze kennen pijn, ongemak en behoefte. wat jij boven beschrijft klinkt als een baby dat ergens last van heeft...
hmmm misschien een gevalletje van meer willen dan kunnen Dat had ik hier ook en is pas overgegaan toen ze kon lopen en dus kon wat ze wilde
@Adi: Ja, weet ik, daarom staat "woedeaanval" ook tussen aanhalingstekens. Juist omdat ik weet dat een kindje het niet op die manier kan beleven, het is enkel een manier om op "grote mensenmanier" uit te leggen hoe ze overkomt. Ze kan idd ergens last van hebben, maar zo snel als dat het komt, zo snel is het soms ook weer overgevlogen. Dan is ze ineens weer blij... En, hoe kom je erachter dat ze ergens last van heeft? Waar begin je dan?! Met krampjes bijvoorbeeld, reageert ze heel anders. Ze heeft ook wel echt temperament, dat merk je als ze iets wil en het lukt niet bijvoorbeeld. Dus hoe onderscheid je het één van het ander? Ben vooral benieuwd naar soortgelijke ervaringen en hoe dat is afgelopen. Óf er een aanleiding was of dat ze het gewoon overgroeid zijn...
Ja die indruk heb ik inderdaad ook een beetje. Ze kan heel driftig worden als iets niet lukt. Als ik dan niet op tijd ingrijp, wordt t van kwaad tot erger..
mijn eerste dochter was ook zo als jij beschrijft. hierna nog 2 dochters gekregen dus merk wel degelijk verschil. mijn eerste dochter is nu 8,5. ik moet zeggen het is nog steeds wel een kind dat vooral moeite met zichzelf heeft en veel boosheid in zich heeft.... het was nooit een tevreden baby, en ze is ook nu zelden een tevreden meisje. ze lachte als baby niet veel, was ook serieus en nu eigenlijk nog. zal niet in alle gevallen zo zijn natuurlijk, maar hier zie ik wel degelijk de gelijkenis in gedrag met hoe ze als baby was.
oh, ik vergeet te zeggen dat mijn dochter reflux had. zijn ze pas met 2 jaar achter gekomen in t zknhuis door foto's van haar maag en slokdarm. niemand nam me serieus omdat ik gewoon een "overbezorgde moeder" was. dat zal er ook veel mee te maken hebben gehad hoor. daarom zat ze gewoon denk ook niet lekker in haar vel.
Dank voor je reactie! Dat het een deel karakter is daar ben ik wel van overtuigd. Maar hoe sluit je uit dat er inderdaad niet ook iets fysisch aan ten grondslag ligt. Ze heeft geen symptomen van reflux bijvoorbeeld en ook is ze altijd helemaal "goedgekeurd". Maargoed, dat zegt natuurlijk ook niet alles...
Hier ook zo een. Pittig karaktertje... Wil meer dan dat hij kan. Ik geloof er niks van dat ze nog geen frustratie kennen Ook ik zie om me heen perfecte baby's die normaal hun flesjes drinken en gaan slapen...
Hier nog zo één. Wel met Reflux waar ze medicatie voor heeft gehad en daardoor is het nu al een tijdje helemaal over gelukkig! Maar ze is en blijf een pittige dame.... Nog steeds een moeilijk kindje ook, al kan ik er nu beter op inspelen omdat ze praat en mij begrijpt. Met een klein babytje is dat natuurlijk hartstikke moeilijk, je voelt je zo machteloos.. Ik weet het! Vooral dat gevoel van 'ze zit voortdurerend in een sprongetje, lijkt wel' ken ik heel goed! Dat zeggen wij hier thuis nog regelmatig tegen elkaar.. Slapen overdag doet ze al een tijdje niet meer helaas.. Dat was ook wel te voorspellen.. Dus nee een succes verhaal heb ik niet voor je, maar ik ben er wel aan gewend moet ik zeggen. Het is Mira gewoon en ik heb daar mee weten te dealen.. Elke dag is weer een verassing hier
Tsjaa ik denk toch echt wel dat er iets anders is... Ongemak oid... Je kan altijd even langs een osteopaat om te laten checken of er niet wen wervel oid vastzit of iets waar ze last van heeft.. Want een baby die niet vaak vrolijk is vind ik wel apart als dat zonder reden zou zijn
Ons zoontje (nu 2 en 4 mnd) was ook zo'n baby. Hoewel hij wel veel lachte. Nu is het nog steeds een pittig mannetje dat snel huilt of boos wordt als t hem niet zint. Maar dat zal ook wel karakter zijn. Ik zag/zie ook altijd alleen maar brave baby's en peuters die altijd goed luisteren en rustig zijn, maar dat is denk ik ook niet altijd wat het lijkt
nee, volgens mij is dat hetzelfde effect dat wanneer je zwanger wilt worden, maar nog niet zo wil lukken, dat je dan overal zwangere meiden ziet... ik zou ook eens verder gaan kijken inderdaad misschien een osteopaat? Dan heb je het iig geprobeerd, wie weet helpt het wel? Als ik haar hier op schoot heb is het leuk, maar als ze dan een lampje ziet wil ze er heen, maar dat lukt natuurlijk nog niet, dan zie ik haar denken, haar gezichtje betrekt en dan gaat ze soms wel eens huilen. Dan lukt het niet wat ze wil, misschien heeft jouw kleintje daar ook een beetje last van?
hier heb ik de 1e 6 maanden ook als heel zwaar ervaren. precies zo als jij beschrijft behalve de woede aanvallen. sinds ik gestopt ben met bv, hij vast voedsel krijgt en kan zitten, dus wat meer kan ontdekken, is hij een totaal ander mannetje. hij is ineens vrolijk en makkelijk en slaapt 's nachts door! hopelijk is het voor jullie ook zoiets en voelt ze zich snel beter!
Hier ook een baby die meer wil dan hij kan. Hij is wel een hele vrolijke baby maar het snel zat (box, wipper, speelkleed, bij mama/papa etc.) maar heb dit geaccepteerd. Ook slaapt hij erg weinig maar heb er wel regelmaat inzitten wat erg help. Maar heb, helaas voor jou, geen baby die driftig is qua woede dus heb daar geen tips voor maar denk toch dat er iets dwars zit denk ik.
Ook hier herkenbaar, ook bij ons denk ik dat ons zoontje meer wil dan hij kan en het lijkt ook wel steeds beter te gaan. Mijn zoontje van 7 maanden is trouwens wel heel vrolijk en lacht veel, maar vraagt ook veel aandacht, kan maar heel kort zelf spelen, wil veel afwisseling, is snel overprikkeld, en heel druk (tijdens het eten en de fles probeert hij voortdurend te draaien, aan mijn haar te trekken, aan mijn neus te pakken, de fles weg te duwen (ook als hij nog wil eten), de wipstoel uit te komen, etc;(is die onrust bij het eten voor anderen ook herkenbaar trouwens?? Zie het andere baby's nooit zo doen?). Kortom; het is best een klus om hem tevreden te houden, ook 's nachts gaat het nog altijd niet best helaas. Ik vind het wel grappig; ik las idd ook 'Oei, ik groei', en dacht precies hetzelfde; het lijkt alsof hij voortdurend in een sprongetje zit, met af en toe een of twee weken niet; heb het nog nooit iemand anders horen zeggen, dus ben wel blij dat we niet de enigen zijn.. Zelf hoop ik dat het beter gaat als hij eenmaal kan kruipen en zitten, maar denk dat het ook wel wat temperament is... Echt boosheid zie ik trouwens niet, eerder verveling en wat frustratie... Manueel therapeut had hier vooral effect op het vele huilen (voor we met drieenhalve maand gingen uren per dag) en de voorkeurshouding; het onrustige en snel overprikkelde is gebleven. Ook hier met rust en regelmaat wel wat vooruitgang geboekt. Succes!
Ik herken het niet, maar als ik een tip mag geven? Een afspraak maken met de osteopaat! In mijn omgeving nu al zoveel positieve ervaringen gehoord met baby's. Wie weet wat hij/zij voor je dochtertje kan betekenen. Baat het niet, dan schaadt het in elk geval ook niet.
Ze heeft het nog wel eens bij vlagen hoor, maar als ze ouder zijn kun je het iets beter uitleggen/bijsturen. Hier een foto van een gevalletje willen kruipen maar het lukt "nog" niet.
Natuurlijk kennen baby's woede..... Ze zijn ook wel eens gefrustreerd net als ieder ander mens of kind. Hier zie ik duidelijk verschil tussen pijn en woede... Ze loopt echt rood aan van gif. Meisje is nu 4,5 maand. Neemt niet weg dat ze met 4,5 maand nog niet om kan gaan met haar frustratie en woede dus dat je hun er wel mee moet helpen, troosten, zeggen dat boos zijn best mag proberen af te leiden en lekker te knuffelen..... En zekers niet boos moet laten wezen in hun eentje.. Maar ben het niet met je eens dat baby's geen woede kennen