Hoi meiden, Ons manneke is een heerlijk, lief en vooral makkelijk baby'tje. Hij is bijna altijd vrolijk en heeft vooralsnog nooit problemen met anderen of alleen zijn gehad. Tot de laatste week: zodra een ander (behalve mijn vriend of ik) hem vasthoudt gaat hij huilen en als hij te troosten is zit hij continu te kijken waar ik ben. Als ik hem neerleg (box of bed) gaat hij ook huilen. Als ik hem dan eventjes laat houdt hij ook op en gaat hij spelen of slapen. Zou dit nu al een soort verlatingsangst zijn? Ik dacht namelijk dat dit pas na tien maanden kwam, maar ik vind dit wel vreemd. Als hij me vervolgens ziet verschijnt er een grote lach op zijn gezicht. Mijn vriend denkt dat het komt doordat ik hem in zijn ogen te snel optil als hij huilt. Als hij jengelt hanteer ik de vijf minuten-regel, maar als hij echt overstuur gaat huilen til ik hem wel op. Ik vind het onzin om een overstuur kind te laten liggen.. Wat denken jullie?
Hij kent zijn ouders nu zeker wel, en wil gewoon het liefst jullie! Ik zou 'm gewoon oppakken hoor, het is echt een fase waar ze door moeten, dat kun je niet afdwingen door 'm maar veel bij vreemden te zetten of alleen te laten huilen. Op een dag begrijpt hij dat jullie er ook zijn als hij jullie niet ziet.
Ja hier ook, was van t weekend naar schoonfam. nou krijsen! zijn snel weer weg gegaan (heb er ook geen goede band mee) En ze zit vaak wat te zeuren/simmen in de box, geef dr dan een nieuw speeltje. Pak dr ook wel snel op moet ik zeggen, maar dan verveelt ze zich, ze kan ook nog niet rollen, op dr buik vind ze 2 min leuk, wipstoel vind ze wel leuk, maar dat doe ik toch niet vaak/lang. en verder zing ik liedjes met dr, boekje lezen of kletsen/knuffelen. soms denk ik geef ik wel genoeg aandacht? of misschien juist teveel. lastig is dat..
Volgens mij is dit zo een fase waarin de baby ontdekt dat andere mensen vreemd zijn en gaat hij andere mensen nu kleren kennen/ herkennen Oook ontdekken ze natuurlijk dat ze met huilen een hoop kunnen bereiken zoals weer opgepakt worden Het is echt iets waar je door heen moet Hier duurde het niet zo heel lang
Ja, dat is misschien ook wel zo. Ik geef hem ook niet aan wildvreemden, maar aan familie en vrienden die hij vaak ziet. Dat is dus ook niet goed volgens hem. Ergens vind ik het wel schattig en ik vind het heerlijk om met hem te knuffelen, maar ik wil soms ook wel even m'n handen vrij hebben. Het liefst heb ik hem lekker zelf de hele dag, maar ja.. Jullie weten vast wel hoe de meeste familie is met jullie eigen kleintje(s), toch? Ik dacht alleen dat vijf maanden vroeg is voor dit. Zoals ik al zei dacht ik dat dit over het algemeen later kwam. Maar ja, elk kindje is natuurlijk weer anders... Het zou inderdaad ook kunnen zijn dat hij nu begint te begrijpen wie "vreemd" is en wie hij echt kent.
Ik dacht dit pas ook al te bespeuren met mijn schoonmoeder. Die zien we niet zo vaak. Dus t zou best al kunnen begrjp ik? Ik vond het ook vroeg...
ons dochtertje heeft het ook altijd bij me schoonmoeder, die zit vaak in portugal dus die zien we ook niet zo vaak maar dat was al vanaf 2maanden zowat :O
Ja hoor, dat kan heel goed. Het is wel wat vroeg om die angst ook te uiten, maar baby's kunnen al heel goed onderscheid maken tussen eigen en vreemd. En inderdaad niet laten liggen als hij overstuur huilt, je kan het niet afdwingen en je kan hem nooit teveel aandacht en liefde geven! Het is een fase en gaat vanzelf weer over.
Ja, heel herkenbaar, onze dochter is 27 weken en heeft het nu ook. Schijnt bij de mentale ontwikkeling te horen. Onderscheid maken tussen relaties en afstanden leren inschatten. Ze merken nu opeens dat je weg bent.... En kwijt? Daar schrikken ze van. Gewoon doen waar je je goed bij voelt, en lekker oppakken en knuffelen!
Onze oudste was ook erg vroeg.. Die is van 7 tot 14 maanden ontzettend eenkennig geweest.. In het begin schattig idd, omdat ze zo graag bij je zijn, maar op den duur wordt het ook gruwelijk onhandig als je ze niet even uit handen kunt geven..
Het is heel normaal denk ik. Een baby is liefst bij de ouders en rond deze leeftijd krijgen ze in de gaten dat "mama weg kan gaan en ik er nog niet achteraan kan, help!" Een kind laten huilen is volgens mij nooit zinvol, het geeft ook niet veel vertrouwen denk ik. Juist als je kleinte zeker weet dat jij als moeder er áltijd bent, zal het makkelijker zijn om los te laten. Omdat ze zeker weten dat mama altijd komt.