Mijn dochter is nu 5,5 maand, het is altijd een tevreden vrolijk kind geweest, ze sliep al gauw door (2mnd) en na 2 maanden kreeg ik het ook voor elkaar om haar aan te leren om zelf in bed in slaap te vallen. Hoewel ik het advies kreeg haar te laten huilen heb ik dit nooit gedaan, ik bleef heen en weer lopen, troosten, speentje geven, erbij zitten. Ik was zo opgelucht toen ik eindelijk ook een kind had wat ik weg kon leggen en dat zelf ging slapen. Maar met ongeveer 3,5/4 maanden begon ze moeilijker te worden, sprongetje? tandjes? Ik weet het niet, ze heeft nachten gehad dat ze maar niet wilde slapen en als een gek 'beet'. Maar dat is weer over en er zijn nog geen tandjes tevoorschijn gekomen. Tussendoor ging het weer even goed, behalve het slapen, zowel de nachten als overdag sliep ze erg weinig. Ze is ook ziek geweest, verstopt neusje en daardoor last van haar oortjes, een week lang snachts op de bank gezeten omdat ze niet kon liggen vanwege de druk op haar oortjes. Al die tijd was het slapen overdag ook een drama, soms was een kwartier aan de borst terwijl ze dronk al genoeg. Inmiddels is ze weer beter, ze is ontzettend vrolijk en brabbelt nog meer, nu met klanken 'dadada' etc. Maar ze kan zichzelf niet lang vermaken en het slapen is nog steeds niet wat het was geweest, als ik haar wakker in bed leg krijst ze de boel bij elkaar, snachts word ze meerdere keren wakker, soms is een speen genoeg en soms wil ze drinken of bij me blijven. Ik neem haar niet meer in bed, ook niet tijdens het voeden. Ik weet dat er sprongetjes zijn en ziekte, maar ze is zo een moeilijk kind geworden, kan een sprong zo lang duren??? Of moet ik haar gewoon weer helemaal opnieuw het zelf slapen aanleren? Het meest frusterende vind ik dat ze het allemaal zo goed deed, dus iedere dag hoop ik weer op een goede dag, maar ik merk aan mezelf dat mijn geduld een beetje opraakt. Misschien moet ik me er bij neerleggen dat ze gewoon veranderd is en nu een wat pittiger meisje is geworden? Ik weet niet wat ik nu precies wil bereiken, maar het doet goed het van me af te schrijven
Terwijl ik de rest van het forum lees zie ik tig topics die over het slapen gaan haha, misschien toch een fase?
Kindjes veranderen echt veeeel het eerste jaar, ze leren ongelooflijk veel, maken van alles mee, groeien enorm, krijgen tandjes, worden ziek... Dat heeft voor zo'n kleintje echt impact en daar moet het even aan wennen telkens. Ik vond (en vind) dat ook heel moeilijk; heb je eindelijk een ritme gevonden, begrijp je je kind, is alles ineens weer helemaal anders en begin je bijna weer van voren af aan.... Maar het zijn fases en het wordt echt weer beter!
Kinderen hebben het geweldige eigenschap om om de paar maanden totaal te kunnen veranderen, vandaar die 'sprongen'. Dus hoe je baby was de eerste weken/maanden zegt helemaal niks over hoe je baby zich nu gedraagt, of zelfs over een maand, over een half jaar, als peuter enz... Wij dachten rond 2,5 jaar dat de 2-jaar fase ons wel overgeslagen heeft (ikke blij), nou dat heb ik geweten toen ze 3 werden hier
Inderdaad proberen te accepteren dat dit soort fases er nu eenmaal bij horen en het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Dus als jullie allemaal wél lekker slapen als je haar bij je in bed neemt, wat is dan het bezwaar? Mijn ervaring is dat je snel genoeg merkt dat de fase weer voorbij is en dan kun je dus weer over naar een normaal regime .
Je schrijft dat je pas met 2 maanden een kind had dat je weg kon leggen in bed en dat dan zelf in slaap viel, alsof dat abnormaal zou zijn. Maar dat is volgens mij vrij normaal... Wat je over de laatste periode beschrijft, daarvan gaan bij mij wel wat alarmbellen rinkelen: oorklachten gehad en daarna is het niet meer rustig geworden zoals voorheen. Dat klinkt herkenbaar: onze oudste dochter had voortdurend oorklachten, die helemaal extreem werden als er iets van tandjes speelde. Die kondigden zich ook steeds lang van te voren aan: een paar weken voordat er tandjes doorkwamen, was het al drama. Wat ik je aan zou raden, is dus vooral om de oortjes goed na te laten kijken. Mocht de huisarts niets zien, maar de klachten blijven wel, dan zou ik een doorverwijzing naar de KNO vragen: die hebben veeeeeeeel beter apparatuur en kunnen dus veel beter zien of er wel of niet iets aan de hand was. Wij kregen van onze huisarts geen doorverwijzing, maar de kinderarts vond minimaal 1 oorontsteking per maand gelukkig wel abnormaal en heeft ons doorgestuurd naar de KNO. Met 17 maanden kwamen we daar, met 19 maanden heeft ze buisjes gekregen en daarna kwam er eindelijk rust!
Hoi Dit klinkt een beetje als mijn zoon. Ik heb gevochten weken om hem overdag in zijn bedje te laten slapen tot ik het na 2 maand zo beu was. Mijn oplossing hij slaapt op schoot en niet in bed. Vanaf de 6e maand en nu nog. De nachten gaan prima 8 uur in bed tot z'n half 7. Hier werkte oké overgeven aan de kleine het heeft mij ook een rustige mama gemaakt. Genieten met z'n kleine op schoot. Zal nog wennen worden als hij geen dutjes meer nodig heeft.
Klinkt wel als een sprong hoor. Die sprong rond de 4 maanden (begint soms al met 15 weken), duurt aardig lang, ongeveer een maand. Daarin voelen ze zich gewoon niet lekker en wat jij zegt herken ik wel, mijn dame heeft dat ook, verschilt van dag tot dag.. ene dag is ze de vrolijkheid zelve en de andere dag kan ze alleen maar op mijn buik slapen! Heb je dat boek niet van Oei Ik Groei? Ik vind het best verhelderend af en toe
Wat Rozemarijke ook zegt, ik zou eens heel goed naar haar oortjes laten kijken. En wat iedereen hier zegt: er verandert zoveel dat eerste jaar. Het hoort er allemaal bij, heb je net een ritme, gooit ze het weer helemaal om. Eerst doorslapen geeft geen garantie op altijd doorslapen en eerst tevreden geeft ook geen garantie op altijd tevreden. Overigens vind ik het apart dat je het zelf leren slapen in bed noemt als iets dat je haar hebt aangeleerd, aanleren kan niet, kinderen doen dat als ze eraan toe zijn. Zo klein (onder de 1 jaar) is er nog geen sprake van gewenning, en ook niet van verwennen!
Ik heb er inderdaad 2 maanden over gedaan, het voelde lang aan omdat je altijd hoort en leest dat ze het na een paar dagen wel door moeten hebben. Ik moet denk ik wat minder naar anderen luisteren.. Ik zal eens een bezoekje naar de huisarts brengen voor de zekerheid, de vorige keer dat ik een afspraak wilde maken vroeg de assistente me naar haar symptomen en aan de hand daarvan zei ze dat het de oortjes waren en dat het vanzelf over zou gaan, ze was verkouden en had een verstopte neus en dat zou voor druk op de oortjes zorgen. Dat is niet hetzelfde als een ontsteking toch? Ze had namelijk geen koorts. Na een paar dagen ging het weer wat beter. Vannacht was het weer een lekkere nacht, weer een verstopt neusje en dat werkt niet bij mijn speenverslaafde dochter.
Verkeerde woordkeuze, ik leer haar natuurlijk niet slapen.. Maar ik geloof wel dat ze tot op zekere hoogte aan bepaalde zaken kunnen wennen. En je hebt gelijk over het veranderende ritme. Dat is wel duidelijk het geval hier.
Ik merk dat ik daar niet zo goed tegen kan, dat onvoorspelbare, terwijl mijn humeur natuurlijk ook van dag tot dag kan verschillen..
Ik slaap helemaal niet lekker met haar bij ons in bed, ik durf me dan niet te bewegen en slaap in 1 houding en heel slecht. Ik word dan echt gebroken wakker. Vandaar dat ik haar niet meer bij me neem, ik zit dan liever met haar op de bank tot ze goed slaapt en ik haar kan wegleggen.
En op haar eigen matrasje tussen jullie in? Werkt dat wel? Overigens zou ik toch eens proberen naar haar oortjes te laten kijken. Op het eerste gezicht kan er niets aan de hand zijn, maar alleen een KNO arts kan echt diep genoeg kijken of er iets aan de hand is, een huisarts niet. Jij hebt gemerkt dat ze erg is veranderd en dat kan toch heel goed met pijn/ongemak te maken hebben. Als je het niet vertrouwt, gewoon stappen ondernemen. Jij als moeder kent haar het beste!
Ja, ik moet het gewoon loslaten en haar volgen. Dat lukt me wel steeds beter, maar de nachten vind ik nog wel moeilijk. Soms heb ik geen zin om te gaan slapen, omdat ik ipv slapen aan het wachten ben op haar gehuil, dat berooft me ook van de nodige uurtjes slaap. En terwijl ik het hier allemaal neertyp denk ik, ooooh, stel je niet aan, er zijn er die het veel moeilijker hebben..
Helemaal mee eens. Thirza veranderde bij ons ook zo, na de 4/4,5 maand: ineens vaak ziek, veel oorklachten, vaak mondde dat uit in een ontsteking... Geirriteerde oren hoeven niet perse direct een ontsteking te zijn voor je kleintje er last van heeft, maar dat wordt het wel heel gemakkelijk. Als je merkt dat ze pijn heeft, (huilerig en hangerig, evt koorts, grijpen/klauwen naar de oortjes, huilen bij neerleggen (handig om te checken bij jou op de buik, dus zelf met haar naar beneden zakken en kijken of ze dan onrustig wordt en/of pijn aangeeft. Dan weet je zeker dat het is vanwege het liggen en niet omdat ze bij jou wil zijn). Maar als je dus merkt dat ze pijn heeft: goed het neusje sprayen en -zeker als het echt een ontsteking is- 3 keer per dag een zetpil geven tegen de pijn. Als een oorontsteking langer dan 3 dagen aanhoudt en je nog geen verbetering merkt, naar de huisarts, want dan krijg je meestal een AB-kuur. En dus echt naar een KNO, want onze huisarts dacht ook dat er niet zoveel aan de hand was, terwijl de KNO nauwelijks hoefde te kijken om te zien dat er echt veel vocht achter haar oortjes zat. Na de buisjes en het knippen van de neusamandel heeft ze ooit nog 1 keer oorontsteking gehad, (maanden later), en verder nooit meer! We kregen er een totaal ander kind voor terug!
Wat betreft ritme is het dat eerste jaar wel echt heel wisselend, dus je doet jezelf wel een grote lol door je in te stellen op wisseling. Boodschappen doen plan je dus niet op een bepaalde tijd, maar gewoon wanneer je kind wakker is en gedronken heeft...
Rond drie/vier maanden krijgen ze ineens veel meer prikkels binnen dan voorheen heb ik begrepen. Bij mijn kinderen duurde de onrust die daaruit voort vloeide tot ongeveer zes en een halve maand. En al die tijd had ik het gevoel dat het nooit meer goed zou komen.. Gelukkig wel dus
Ik denk dat het het beste is om je erbij neer te leggen, zo heb je meer rust geloof mij. Je kun nl een kindje niet dwingen en ze veranderen zoveel de eerste jaren. Ik heb ook een kindje die veel wakker is en af en toe een echt driftkopje is (maar wel een hele vrolijke) en mijn geduld raakte af en toe ook op. Totdat ik het boek las 'de perfecte moeder bestaat niet'. Het heeft mij erg geholpen om het los te laten en moet zeggen: het geeft mij erg veel rust. Als hij niet wilt slapen, dan niet of we proberen het later nog eens.