Wat me opvalt aan jouw verhaal is dat je een probleem hebt met je stiefmoeder maar dat met je vader bespreekt. Als jouw ouders gewoon bij elkaar waren geweest en jouw moeder had iets dergelijks gedaan, was je dan ook naar je vader gegaan of had je het aan je moeder zelf gevraagd?
Ik kan wel begrijpen dat je dit niet leuk vind voor je zoon, maar ik zou er zelf niet een al te groot probleem van maken. De kinderen van mijn broer en zus krijgen ook meer van mijn ouders dan mijn kinderen. Ik kan me er niet druk om maken, ik zou me ontzettend opgelaten voelen als mijn ouders allerlei dingen voor mijn kinderen zouden kopen.
In dit geval heb ik het idd met mijn vader besproken omdat hij er op dat moment alleen was en ik niet wist dat hij alleen zou komen. Op een moment dat het me echt hoog zat dus. Anders had ik het wel besproken uiteraard met haar. Maar ze zijn getrouwd, dus mag toch wel aannemen dat mijn vader dit met haar besproken heeft na mijn gesprek met hem... Misschien naïef van mijn kant?
De reden dat ik het vroeg was om aan te geven dat er nu eenmaal een verschil is tussen "eigen" en "stief". Dit geldt voor jou net zo goed als voor jouw stiefmoeder. Niet dat dat het goedmaakt hoor. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben van mening dat er geen onderscheid gemaakt mag worden.
Ow nee, dat maakt mij niet uit. Denk zelfs dat haar hier nog sneller op aan spreek, dan ik bij mijn eigen moeder zou doen.
Ik kan me je heel goed indenken!! Heel sneu voor jou zoontje, want kindjes hebbrnnsnel dingen door! Ik zou mn eige opvreten daaraan! En hoe moet geen verschil maken of het je stiefmoeder is, want jou vader beschouwt haar kleinkinderen ook als eigen.
Excuse me! Reageer op je openingspost. Dan moet je daarin maar direct duidelijk aangeven waarom het dan wel gaat.
Nu ik weet dat ze al 25 jaar bij elkaar zijn vind ik het wel wat raarder. Zeker omdat je vader niks van je stiefmoeder mag kopen voor de kleinkinderen, (wat natuurlijk heel raar is) moet zij dat zelf dus allemaal doen en eerlijk verdelen. Mijn ouders hebben allebei een nieuwe partner, maar ze zijn pas uit elkaar gegaan toen wij al volwassen waren. Ik beschouw de partners totaal niet als stiefouders en wij benoemen ze zelf ook niet als opa en oma (maar als opa en [naam vriendin] en oma en [naam vriend]). Vooral de ene toont heel weinig interesse in mij en in mijn kinderen en van de ander weet ik niet zeker of ze wel 'voor altijd' bij elkaar blijven. Ik vertel dit omdat ik een beetje mijn situatie als uitgangspunt nam, maar dat lijkt er dus helemaal niet op. Vandaar dat ik het nu vreemder vind en sterker van mening ben dat je vader+stiefmoeder samen moeten zorgen dat alle kleinkinderen gelijk behandeld worden.
@fenneke Ik begrijp wat je bedoelt. Bij mijn vader en zijn vrouw is het gewoon opa&oma omdat ze al zo lang samen zijn, maar bij mijn moeder is het ook oma + naam vriend. Ze zijn ook inmiddels we lang samen, maar af en aan uit elkaar geweest. Toen mijn zoontje geboren werd waren ze bijv. ook uit elkaar, vandaar dat ik niet wil dat hij opa genoemd word. Bedankt voor je uitleg, snap idd nu je reactie beter.
op basis van alleen je openingspost...ik vind het belachelijk! Mijn ouders zijn ook gescheiden, en mijn vader zijn vriendin (al 8 jaar) is voo rmijn kids gewoon oma. Zij heeft ook 2 zonen, die beide ook 2 kids hebben. zij heeft niet 4 maar 6 kleinkids en zo worden ze ook behandeld! Zowel met logeren, verjaardagen en andere extratjes. Nu wonen haar kids bij haar om de hoek en wij 80km verderop, dus ja ze ziet hun vaker, en ws zullen die 4 kleinkids vaker iets krijgen, maar ze zullen nooit haar biologische kleinkids voortrekken op de van mijn kids! Ik zou er dus echt iets van zeggen, en dan maar in de trant van: Prima als je meer met je biologische kleinkids hebt, maar wil je dit aub niet tot uiting laten komen waar mijn kids bij zijn? Vind dat je dit best eerlijk mag zeggen. ' suc6, xx miek
Bedankt voor je reactie. Idd in die trant wil ik het ook doen. Maar ga haar toch eerst vragen waarom ze m'n nichtje iets gaf en mijn zoontje niet afgelopen zondag. En aan de hand van haar antwoord wilde ik idd zoiets zeggen.
Ik vind dat je gelijk hebt TS. En zeker als ze al 20 jaar samen zijn. Mijn vader en stiefmoeder trekken hun gezamenlijke kinderen voor en als kind heeft me dat heel veel pijn gedaan. Inmiddels heb ik zoiets van bekijk het maar lekker allemaal.
''eigen'' of niet, ik vind het echt niet kunnen. Kleine kinderen snappen de verschillen in personen nog niet, maar voelen het onderscheid wel. Zij heeft er toch voor gekozen om deel uit te maken van jou familie door voor jou vader te kiezen, dan horen daar toch ook de kleinkinderen bij. Zou het zeker wel bespreekbaar maken, dat het niet eerlijk is om het ene kind wel wat te geven en het andere kind niet en dat ze anders de kadoos aan het andere kind maar ergens anders geeft zonder dat zoontje er bij is.
Nou ik zou dus ook niet blij zijn hoor....ik vind dat je vader hier ook wel een beetje op mag letten, of de kleinkids gelijk behandeld worden. Zeker als jij hem er al eens op aangesproken hebt en hij het wel best vind?
dit dus! ik neem aan dat je stiefzusje ook niet met haar kids naar jouw moeder's (en diens partner als ze die heeft) feestje toegaat, aangezien jouw moeder ook helemaal geen familie van je stiefzusje en haar kinderen is. Zijn er verder wel feestjes waar je stieffamilie en je eigen moeder allebei aanwezig zijn? en hoe wordt het dan opgelost als jouw moeder bijv. iets voor je zoontje heeft?
over dat kadotje: voor het kind zal het helemaal niet vreemd zijn, ALS je je kind zo opvoedt dat het gewoon kan gebeuren dat een ander kindje een kado krijgt en hij niet. Waarom zouden kinderen moeten verwachten om telkens kadotjes te krijgen als een ander (klein)kind dat krijgt?? Vind ik nogal verwend overkomen. Mijn moeder koopt vaak iets van kleding voor mijn kids als ze iets leuks tegenkomt. En vaak zat is dat maar voor 1 kindje (anders zou ik boos moeten worden omdat ze niet telkens met 3 kados aan komt zetten??) en dat kindje krijgt het gewoon waar anderen bij zijn. Niks raar gevoel, het is maar wat je als ouder ervan maakt. Voor mij is het normaal, en ik ga er normaal mee om, dus de kinderen ook. Ts, ik zou dus over jouw gevoel zeker praten met je ouders. Maar probeer dat gevoel niet te reflecteren op je kind...