En heb je hem ook gezegd dat je je alleen voelt hierin? Het is altijd moeilijk, en als ik nu bij de tweede zwangerschap het hierover heb met mijn man blijf ik merken dat het voor hem sowieso allemaal anders is. En zeker als hij bijvoorbeeld druk is met werk (en het daar alleen maar over heeft!) dan praat je soms langs elkaar heen. Is niet hetzelfde, dat ik weet ik, maar hij is nu zo duidelijk met zichzelf bezig dat een zwangerschap waar hij zelf niets van kan voelen (nog) ver weg is en dus misschien ook moeilijker zich in jou te verplaatsen? Maar hoe dan ook, veel succes. Persoonlijk aangevallen en alleen voelen is nooit leuk; zeker niet als je zwanger bent. Als je het nodig hebt, maak ook gebruik van de therapeut!
Ja dat heb ik hem idd verteld; uitgebreid, al verschillende keren :s en met voorbeelden en al. Doe onwijs mijn best om mezelf begrijpbaar te maken, en nog veel harder mijn best om hem te snappen. Ja dat langs elkaar heen praten herken ik heel erg. Super frustrerend...
Hij beleefd het nu misschien opnieuw alleen bewuster. Hij ziet nu misschien dingen die hij toen niet gezien heeft.... Je kunt jezelf zoveel vragen stellen. Vragen waar je geen antwoord op krijgt. Je zit in een blije periode maar je kunt niet blij zijn, je zit niet op die zogenaamde roze wolk. Maar is elk moment dat jullie samen zijn zo?
Hm ja das mss wel waar. Klinkt als waarheid... Eigenlijk ook wel logisch dat hij het allemaal opnieuw beleefd enzo. nee, zit idd niet op een roze wolk. En das jammer, maar goed, daar kan ik me nog mee verzoenen. Veel erger vind ik de stress en het verdriet die me dit opleverd en die zo niet goed is voor mijn kleintje! Als hij weer eens tegen me staat te roepen denk ik: Shit he, en dat hoort en voelt mijn kleintje allemaal! Niet alle momenten samen zijn zo; hoewel de laatste maand wel dagelijks zo. Tussen ruzies door gaat het de laatste weken soms even goed. Om vervolgens weer om zeep te gaan...
Wat vervelend voor je, zeg ! Vat het inderdaad niet te persoonlijk op. Hij valt niet jou persoonlijk aan maar moet zijn frustraties en verdriet kwijt. Verder zou ik er absoluut voor zorgen dat je niet (te veel) reageert op de buien van hem. Hij heeft duidelijk iets/iemand nodig om op af te reageren en zolang jij erop in gaat of er op wat voor manier dan ook op reageert, ben je een makkelijk doelwit. Zoveel mogelijk van je af laten glijden dus. Dikke kans dat het dan al wat minder wordt... Voor ruzie heb je twee mensen nodig, heb ik wel eens gehoord. Zorg zoveel mogelijk dat jij die andere niet bent. En dan wel op de stoere manier, hè . Dus niet 'zielig' reageren (al hoewel je je vast wel eens verdrietig voelt) maar vooral 'sterk': in de trant van: hier ben ik te goed voor.
Goh das wel een goeie... Maar hoe zou jij dat dan doen als hij iets zegt wat jou kwetst? Gewoon denken van: dit is niet persoonlijk etc... en doorgaan? Want dan denk ik van ja, en dan? Het me dus dan niet LATEN kwetsen ofzo?? Want das wel pittig om te dragen nu...
Als jij je ervoor af kunt sluiten en de stress wegduwt komt t echt wel goed met je kleintje. Ik heb een superlieve vrolijke dochter. Die heeft er dus niks van meegekregen. Heb ik ook voor gezorgd. Probeer jezelf blij te maken op zo'n moment. Is heel moeilijk maar het zijn maar gedachtes/fantasien. Wel rot voor je, maar ook rot voor je man. Hopelijk komt hij en ook jullie er sterker uit. Je mag me ook pm-en als je je ei kwijt wilt hoor.
Dit is een lastige situatie voor jullie allebei. Toch lijkt het mij het beste om er nu samen in te gaan staan.. Zoals de meiden hier al aangaven: Ga met hem mee naar therapie. Wellicht begrijp jij hem dan ook nog wat beter, en ziet hij minder reden om ruzie met je te zoeken. Daarnaast, ondanks dat het een moeilijke periode is voor jou: probeer er voor hem te zijn. Hij gaat nu door een erg moeilijke periode.. En hoe meer jij hem steunt en naar hem luistert, hoe sneller hij wellicht ook hersteld. Ik weet niet of hij een prater of een binnenvetter is? Het is natuurlijk niet de meest ideale tijd, maar gelukkig heeft hij hulp gezocht nog voordat jullie kindje geboren is.
@KimvH: Dankjewel. Bemoedigend om te lezen dat jou kleintje er niets van heeft meegekregen. Wat een bikkels van vrouwen bestaan er eigenlijk ook! In zo'n periode van je leven zoveel verdragen, en je hoofd nog recht houden ook! Goed idee om mezelf op zo'n moment af te leiden. Denk je alleen niet dat hij dan gaat denken dat het 'ok' is dat hij zo doet, of het doordat ik mn mond hou geeneens doorheeft?
Je mag best aangeven wat jouw grens is als hij te ver gaat. Probeer het alleen niet vijandig te brengen, want dat uit zich vaak weer in ruzie. En mocht hij toch ruzie gaan zoeken, dan moet je hem maar net zo lang negeren tot hij weer op een normale manier een gesprek voort kan zetten.
hmmz... True alleen weet ik op dit moment niet meer waar ik het vandaan moet halen. De energie en fut om eindeloos te luisteren en te verdragen. Doe mijn leven lang al nix anders. 't Is een binnenvetter trouwens. En hulp gezocht; mja... ni echt: Hij is al langer geleden naar een therapeut beginnen gaan - op mijn aanraden, omdat hij met dezelfde dingen worstelde. En omdat het daar niet opschoot gaat hij nu naar zijn huidige therapeut. En sinds dan is er ook pas echt wat in gang gekomen... Maar ook deze nieuwe is op mijn aanraden, heb hem deze getipt... met enige -goedbedoelde- druk erachter...
Oh, das een hele goeie! Dan ga ik proberen. Als hij weer zo doet en t gaat over mn grens, dat rustig proberen zeggen en dan pas als hij weer normaal doet er ver praten. Of zeggen van: k wil t er wel met je over hebben als je weer normaal kan doen...+-
Inderdaad! En probeer het vol te houden.. Desnoods ga je gewoon naar een andere verdieping of kamer als hij niet ophoudt. Hopelijk ziet hij dan vanzelf wel in dat het geen enkele zin heeft om zo lelijk tegen je te doen. En ik begrijp dat het lastig is om de moeite nog op te brengen, maar houd jezelf voor dat dit een fase is.. Er komt een moment dat hij weer 'boven water' komt..
Ja das echt een goeie. Enneu fijn om te horen: wil zo graag geloven dat hij weer boven water gaat komen! zag vandaag door het bos de bomen niet meer, afgelopen tijd eigenlijk. En vroeg me serieus af of ik wel moest blijven. Maar idd, het is wss ook maar een fase...
Negeren is ook niet altijd de beste oplossing. Kan hem ook kwader maken natuurlijk. Het is niet leuk om gekwetst te worden, maar hou in je achterhoofd dat hij de kwetsende dingen waarschijnlijk echt niet meent. Ga juist in op hetgeen waar het over gaat. Laat hem merken dat je alleen daarnaar luistert. Er schuilt altijd iets achter. Als je je man goed genoeg kent moet je daar doorheen kunnen prikken. Iedere situatie en iedere persoon is anders dus kunnen wij hier wel vanalles zeggen, maar ik ken jou niet en ik ken je man niet. Mijn eigen man ken ik wel door en door waardoor ik weet hoe of wat...
Hoeft helemaal niet hoor. Zelf depressief geweest en daar hadden mijn naasten geen last van in de zin dat ik me op hen afreageerde. Wel dat ik hun inspanningen om me op te vrolijken niet altijd kon waarderen, maar dat is wat anders. Het is gewoon een kwestie van normaal doen, ook voor hem. Ik snap wel dat juist nu die adoptie hem dwars zit, en dat dat moeilijk los te koppelen is. Maarja, hij moet zichzelf wel een schop onder z'n hol geven ter voorbereiding op de kleine.
@KimHv: Beste KimHv, Daar heb je helemaal gelijk in. Alleen is jouw zienswijze wel geheel gericht op je/ de partner. En vanuit een therapeutische houding erg kloppend, zinvol en correct. Alleen kan ik dat thuis niet doen. Dat heb ik al veel te veel gedaan. Je beroepshouding in thuissituatie toepassen is in dezen heel nobel, maar ook erg ongezond vrees ik. De dames die tips geven welke negeren inhouden, gaan uit van een stuks zelfbescherming. En ik ben blij dat ze daarmee rekening houden. Want al weten we nog zo goed hoe we zouden moeten handelen, of hoe we dat in professionele situaties zouden doen; thuis zijn we gewoon vrouwen, met emoties, verstand maar ook hormonen - zeker nu we zwanger zijn- en weten hoe het zogezegd hoort; betekent niet dat we ons moeten laten kwetsen of onze gevoelens moeten negeren, uitschakelen of secundair maken.
Ik ben het helemaal met je eens! Ik wil inderdaad dattie zichzelf een schop onder zn kont geeft. En dat heb ik m al heel duidelijk gemaakt ook! En dat doet niets af aan alle nuanceringen in deze situatie. Want inderdaad, at the end of the day, moettie gewoon normaal gaan doen. Ik las wat je schreef en zo ervaar ik het ook: Ik ben ook depressief geweest en heb my fair share of shit meegemaakt. Maar uiteindelijk moet je er toch gewoon weer voor gaan.
Daar heb jij weer gelijk in. Mooi gezegd. Nogmaals, ik ken jou, je partner en de situatie niet. Het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop wel dat het goedkomt en je/jullie alsnog van de zwangerschap kunt genieten.