Allereerst wat goed van je dat je het zelf ziet! En wat goed van je dat je het hier met ons deelt. Je schrijft dat je je goed voelt als je maag gaat knorren. Als dat echt zo was dan zou je het bericht hier niet plaatsen. Er is een stemmetje die zegt dat je lichaam voedingsstoffen nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Dat stemmetje heeft gelijk. Ik heb geen ervaring hiermee en kan je helaas niet adviseren. Ik kan je enkel heel veel sterkte en geluk toewensen om deze nare ziekte te overwinnen. ga er aub voor, je bent het zeker waard!
ja helaas, ik ben ook weer bezig. Eerst ging het goed, bleef ik hangen op 56 bij 1.70 maar is nu in de laatste 2 weken al gezakt naar 54. Het begint nu op te vallen, Ik "vergeet" gewoon te eten. Zelfs als mijn meiden eten, denk ik, oh dat doe ik zo wel even, nu eerst dit even en dat even. En dan is het alweer bijna avond. En heb ik nog niks gegeten. Op een rijstewafel na oid. En ik heb zo mijn goede dagen hoor, dan eet ik netjes mee. Gewone porties. Maar dan krijg ik na een week "spijt" omdat ik dan weer aangekomen ben. Voel ik me dik. Onlangs ook moten beginnen met de pil. En ik ben zooo bang om dik te worden
Ik zie echt mensen die helemaal niet dik zijn, zeg maar gerust gewoon dun En toch gaan lijnen omdat ze bang zijn dik te worden of zichzelf dik vinden Dat lijkt me echt nie zo gezond.. Ik zou een moord doen wat aan te komen Ts, ik zou toch hulp zoeken oid.. Want als je denk dt je van ibuprofen kan aankomen is er iets goed mis.. En natuurlijk merken kinderen wel wat, ze zijn niet gek..
Pff nou dat eetpatroon wat jij hier opnoemt heb ik nog NOOIT kunnen eten! Ik eet smorgens 1 cracotte met beleg en thee smiddags 2 cracottes met beleg of 1 boterham. Soms een snoepje of een appel al tussendoortje. Vaker komkommer met wat saus(yoghurt of dressing) en een wat kleinere portie avondeten. Dan zit ik propvol! En ja ik ben ook aan het afvallen. Het enige wat ik nu doe is niet meer snoepen tot ik misselijk ben en chips/friet/pizza laten staan (1 x per 2 weken). Wel ben ik elke avond 18 km gaan fietsen.
Het is niet goed om er zo mee bezig te zijn inderdaad. Ook al heb ik ook wel eens slechte dagen dat ik maar 400 calorieen eet, vaak is dat als we savonds soep eten of salade. Normaal zit ik (heb ik eens bijgehouden) rond de 800/1000 a 1200. Veel meer niet want dat is teveel eten (dan voel ik mij echt rot, zere maag etc )boven de 1600 ga ik ook weer aankomen. Ik heb blijkbaar niet zoveel nodig. Het is inderdaad een kunst om te zeggen nu ben ik op gewicht en klaar ermee.
Ik denk toch echt dat je hoger op moet want jij verwaarloost je lichaam door teveel van je lichaam te eisen. Je doet echt een aanslag op je eigen lijf! Als ik jou was ging ik echt hulp zoeken want dit is ziek!
Heb je gesprekken met een psycholoog, psychotherapeut of psychiater?! Ik ga er even vanuit van het laatste aangezien je ook schrijft dat je anti depressivia slikt. Hou je er rekening mee dat je antidepressivia ook niet meer goed werken als je zo weinig eet.. Ik zou zeker hulp vragen bij een hulpverlener gespecialiseerd in eet stoornissen. Ondanks dat het nu nog niet een daadwerkelijke stoornis is. Os het er wel eentje in ontwikkeling. Hier op een forum kunnen we je voorzien van advies maar lang niet specifiek genoeg omdat niet alles bekend is. ALS je dit wil omdraaien en dan zeg ik ook bewust ALS dan zul je hulp moeten zoeken. Als je geen hulp wilt dan zul je de gevolgen zelf moeten dragen en bewust zijn dat je oudste dit gedrag wel degelijk al mee krijgt en dit als "normaal" gaat ervaren. En dat je je kind dus opvoed met een verstoord zelfbeeld waar ze de rest van haar leven last van zal hebben... Daarnaast is het gevaarlijk voor jezelf en als het wel door slaat dan heb je zelf de kans dat mama er straks niet meer kan zijn voor haar dochters... Sorry als ik zo hard ben maar hier moet je niet mee op een forum komen. Je moetprofessionele hulp gaan zoeken. Want dit zijn wel de gevolgen als dit gedrag daadwerkelijk een stoornis wordt...
toen ik 15 was was ik het zat om dik te zijn. ging toen 2x daags fitnissen en leefde dan op 1 milkshake op een dag. ik ben toen zomaar 30 kilo kwijt geraakt en woog nog maar 48 kilo. als ik wel eens wat normaal at ging ik extra fitnin omdat ik bang was om zwaarder te worden. tot ik op een avond zo pijn in me lichaam kreeg. ik kon niet meer ademhalen want dat deed zelfs zeer. ben kruipend na me ouders slaapkamer gegaan en zakte daar door me benen. me ouders schrokken enorm. heb ze toen alles eerlijk verteld. dat ik me eten op school gewoon weggooide, en dat ik thuis het ook niet op at. me ouders hebben me toen voor de keuze gesteld, of ik zou beetje voor beetje proberen weer wat te eten of ze zouden me laten opnemen per direct. dat wss wel t laatste wat ik wou, dus ik ben de volgende dag licht verteerbaar gaan eten en elke keer een beetje meer. ik kon niet meer smokkelen want ik moest eten bij me ouders en op school werd ik ook in de gaten gehouden. het heeft me veel moeite gekost omdat ik natuurlijk zwaarder ging worden, maar ik had geen keus....door dit gebeuren ben ik heel snel geneigd om mezelf weer uit te hongeren....ik zal dus me hele leven strijden tegen me gewicht en om niet weer te ver te gaan met afvallen. dat laatste is erg moeilijk, maar gelukkig weet mij man van mijn verleden en zal hij me asltijd in de gaten houden! zoek hulp meid voor t echt weer te laat is, en geloof mr dat wil je niey!
Ik zit nu stiekem tijdens het werk even te kijken dus ik kan niet goed reageren op alle verhalen maar dat laatste van je viel me erg op. Waar ik voornamelijk naar op zoek ben is tips van damens die dit ook hebben mee gemaakt (vandaar het forum). Ik sta onder supervisie van een psychiater maar praat vaker met een psycholoog. Zij probeert me te helpen maar ik voel altijd een stukje onbegrip als mensen het niet zelf hebben meegemaakt, en dat is logisch dat ze het nooit volledig kunnen begrijpen. Ik neem haar daarom niet altijd even serieus (en ja dat moet ik wel doen maar het is makkelijker gezegd dan gedaan helaas). Ik ben een hele moeilijke patient want ik ben heel erg bewust hoe gek ik eigenlijk ben en ik ben slim genoeg om iedereen naar zijn hand te praten maar toch mijn eigen plan te trekken. Verstandig ben ik uiteraard niet dat ik geen hulp kan aanvaarden. Kort samengevat, ik neem sneller dingen van mensen aan die het ook hebben meegemaakt dan iemand die er zijn beroep van heeft gemaakt. Ik zit nu nog in de vechtfase trouwens, ik eet nu 700 calorieen denk per dag maar ik voel me er zo rot bij want het liefste sluit ik mezelf op en eet alleen nog een snee brood, en ik weet dat ik bij het minste of gerinste door kan slaan.
Het komt er dus op neer dat je heel goed weet waar je mee bezig bent en dat je gewoon geen hulp wilt. Doorslaan zal dan ook erg meevallen..aangezien je dan ook weet wanneer je moet stoppen met dit gedrag. Sorry maar lijkt mij meer een vorm van aandacht vragerij.
het is ook gewenning he. als je altijd weinig eet raakt het lichaam daar aan gewend en zal je uiteindelijk moeten opbouwen elke keer een beetje meer.
wat een grote onzin, je lichaam komt gewoon veel te veel tekort en gaat het daarom vasthouden als het eindelijk eens een beetje genoeg krijgt, een normale vrouw hoort echt minimaal 1500 binnen te krijgen (om af te vallen is dat zelfs genoeg) en 2000 als je niet wilt afvallen. Je bent je lichaam gewoon langzaam aan het stilzetten en hiermee heb je dus steeds minder "nodig" , dat je een zere maag hebt als je normale kcal inname hebt zegt eigenlijk al genoeg, wat ontzettend ongezond zeg.. de enige dag dat je misschien aan 400 kcal hoeft te komen is als je zware buikgriep hebt ofzo... Misschien als je je lichaam voedingsstoffen zou geven kan het ook goed spieren opbouwen (die verbruiken in rust meer kcal) Ik eet elke dag denk ik zo'n 2300-2600 kcal en val nog steeds 500 gram per week MINIMAAL af, als ik minder eet sta ik zelfs stil... dus het kan wel degelijk, normaal en gezond en vooral genoeg eten en nog afvallen maar dan leuk en gezond...
Vind het knap TS dat je je probleem inziet, dat ze je niet serieuzer nemen vind ik jammer want je doet je lichaam geen gunst, maar daarnaast is het ook geen goed voorbeeld voor je gezin om zo weinig te eten, veel te sporten en obsessief ermee bezig te zijn.. Wil je je meiden doorgeven dat ze zo met hun lichaam moeten omspringen (dat is wat ik mezelf afvraag als ik iets ongezond of "verkeerd" doe ) ik zou niet willen dat mijn dochter denkt dat dat de manier is en een goed eetpatroon doet goed volgen, je ziet vaak dat moeders met eetproblemen dit vaak overbrengen op hun kinderen) Ik zag pas een aflevering van My Mum is obsessed en vond het echt vreselijk wat voor een impact dat heeft op kinderen.. Misschien is dat een goede (betere) motivatie voor je , soms werkt iets niets als ik het voor mezelf doe maar als ik dan iets voor hun doe kan ik alles (moeders kracht!) en uiteindelijk zie ik dan zelf ook in dat het ook voor mij veel beter is natuurlijk, maar als schopje onder je kont kan het soms goed werken! (ik bedoel het dus niet negatief, sorry als het verkeerd overkomt)
aah nu lees ik dit pas, wat erg van je moeder zeg maar onbewust doe je dit straks ook bij je eigen meiden, want door er zelf zo mee bezig te zijn geef je de boodschap af dat je anders niet goed genoeg bent (dus hun moeten ook jouw voorbeeld volgen, kinderen zijn daar gevoelig voor) Ik hoop dat je de cirkel kan doorbreken en een gezonde levensstijl voor jezelf en je kinderen kan volhouden en die moeder van je is gewoon echt niet leuk dat ze dat zo duidelijk maakt..
ik heb hetzelfde gehad en woog veel te weinig...ik at bijna niets meer op een dag. Het bleek dat mijn gewicht het enige was wat ik zelf nog onder controle kon houden. Inmiddels gescheiden en een nieuwe man, ik ben heel eerlijk over mijn eetgedrag,heb hem alles verteld en doe dat nog steeds. Ik weet dat wanneer ik het weer verborgen ga houden het weer verkeerd gaat. Tijdens de zwangerschap niet gewogen en nu nog steeds niet, ik mag geen weegschaal in huis want anders sta ik daar continu op. Het blijft een strijd, ik vin dhet aan de ene kant erg dat mijn broeken niet meer zitten zoals voor de zwangerschap,aan de andere kant weet ik dat ik nu een veel gezonder gewicht heb en er beter uit zie.
Zucht:x....Ik wil hulp (anders liep ik niet bij een psych en ging mezelf verblijden met een dikke vette rekening omdat ik aandacht geweldig vind), ik vind het heeeeeel moeilijk te accepteren en te krijgen. Heeft een hele goede rede maar ik ga jullie niet vervelen met mijn levensverhaal. Komt er op neer, ik krop alles op en wil het heel graag alleen doen. Ik weet dat ik moet stoppen, ik kan het alleen niet. Er zit een heel groot verschil tussen verstand en het ook werkelijk doen. Mijn vorige keer dat ik was doorgeslagen had ik dat niet door en vond mijn eetgedrag normaal. Achteraf gezien herken ik nu de signalen en wil het dit keer voor zijn. Ik vraag hier toch ook om hulp trouwens, ik heb al goede dingen voorbij zien komen waar ik jullie damens wil bedankten, behalve uiteraard mijn quote want daar heb ik natuurlijk niet zo veel aan
wat vind je partner trouwens hiervan, ben je hier ook open over met hem (er even van uitgaande dat je een partner hebt hihi) helpt het om met hem hier open over te zijn? ook bij een (betere!) psych en dan hem mee te laten gaan als een soort van extra stok achter de deur om opener te zijn en je niet mogelijk maakt om "te praten alsof het goed gaat" bij de psych zeg maar, want je partner zou daar toch doorheen moeten kijken (anders een ander persoon in je leven??) Trouwens "alleen" willen doen is voor watjes, stoer is pas hulp vragen en samen er te komen, daar ben je familie / vrienden of whatever voor, ik vind dat zelf ook vaak moeilijk hoor dus begrijp het wel!
Ligt ook aan je huidige gewicht dat je met die calorie inname nog steeds afvalt. Ik weeg 59 kilo bij 170. dus met 2600 kcal heb ik gewoon veel te veel. het advies bij mijn gewicht/lengte/activiteiten combi is 1800 kcal om op gewicht te blijven (afhankelijk van je vertering natuurlijk). En ik heb een vreselijk zere maag omdat ik erge maagproblemen heb door een maagafwijking (over vooroordelen gesproken bijv.). Ik ben blij dat ik al een tijdje niet meer heb gespuugd en dat ik deze kleine (voor jou dan) hoeveelheden goed kan verdragen. Daarbij heb ik genoeg spieropbouw, daar sport ik immers ook hard voor. Ik eet gewoon 2 boterhammen / 3 cracottes per dag en normaal avondeten. De mensen die ik ken eten echt niet de hoeveelheden die jij aangeeft (4 x boterham en 2 keer tussendoortje).
Mijn man snapt me niet. Hij kan de hele dag door bij de mac donalds eten maar komt niks aan dus eten is nooit een issue voor hem geweest. Hij zegt alle logische dingen over lijnen maar die weet ik zelf ook. Als ik hem probeer wijs te maken dat ik bang ben dan krijg ik zo'n reactie van dat ik gewoon normaal moet doen en dat dan alles goed komt..Uhhhh, daar kan ik niet veel mee Een andere psych is een goed idee maar ik vind het zooooo fijn dat ik een vertrouwingsband met deze heb opgebouwd. En als ik die niet heb met iemand dan klap ik dicht en zeg niks. Mijn man is een keer mee geweest, toen zat hij zich constant te verdedigen dat hij het al druk genoeg had met werk. Mijn man is een lieverd hoor, maar heeft geen benul af en toe.
Ik vraag me af of je moeder echt zo reageerde of dat jij dat zo geïnterpreteerd hebt, ik weet niet hoeveel je weegt/woog maar misschien ziet je moeder je lijnpoging meer als voor jezelf kiezen. Het is ook niet gek dat je na 2 kinderen wat kilo's kwijt wilt. Waarom praat je er niet gewoon met je moeder over? Het lijkt mij verder belangrijk dat je wel met je kinderen mee eet. Dus bij een broodmaaltijd neem jij ook gewoon een boterham (of 2/3), salades vind ik onzin want dan eet jij iets heel anders dan je kinderen. Hoe zit het met sporten? Waarom ga je dat niet lekker doen? Dan wordt je strak en fit!