Toch heb ik echt diep respect voor mijn man tijdens de bevalling. Hij heeft me super ondersteunt en vond het echt moeilijk om mij zo te zien. Ik had niet met hem willen ruilen. Ik kon tenminste iets 'doen'.
Ja dat is waar Saar22, dat heb ik ook. Mijn man is als de dood voor ziekenhuizen eigenlijk en heeft toch maar mooi van t begin tot t eind naast me gestaan en is niet weg geweest, vogens mij niet eens naar de wc haha, in al die uren! Het was voor hem heel zwaar om mij zo pijn te zien hebben en niet echt iets te kunnen doen.
Ik heb ongeveer eenzelfde bevalling meegemaakt als jij (zie eerdere post in dit topic), en jij beschrijft precies hoe ik me ook voelde. De eerste uren van je kindje missen. En wat ik ook heel erg moeite mee heb gehad, is dat ik de eerste kennismaking van de opa's en oma's met hun eerste kleinkind gemist heb. Wat ik begrepen heb van de vk en gyn is dat een totaalruptuur niet altijd te verklaren of te voorkomen is. De vk ging er vanuit dat bij een tweede bevalling de kans op een totaalruptuur niet groter was, en er dus niet bij voorbaat al geknipt hoefde te worden. Als ik maar goed zou luisteren naar de vk. De gyn die me na de tweede bevalling gehecht heeft, was behoorlijk boos op mijn vk (en dat heeft ze geweten ook..). Volgens hem moet er bij een volgende bevalling na een totaalruptuur altijd geknipt worden. Volgens hem is dit onderzocht door een Nederlandse gyn met de specialiteit totaalrupturen (tjah, je kunt maar een specialiteit hebben..). Wat niet wil zeggen dat daarmee een totaalruptuur altijd te voorkomen is. Ik zou dus goed overleggen met je vk en gyn over je bevalling. Vanwege het bloedverlies moest ik sowieso in het ziekenhuis bevallen. Maar ik kon het mijn man echt niet meer aandoen om thuis te bevallen. Daar heeft hij teveel voor meegemaakt. Als ik het zelf al zou hebben gewild.. Ow ja, mijn tweede bevalling was heerlijk vergeleken bij de eerste!
He meiden, ik heb de verhalen niet (kunnen) lezen, maar ik geloof zomaar dat jullie net zo'n erge of zelfs ergere bevalling hebben gehad als ik... Ik ga mijn verhaal niet eens uitschrijven, want dan zit ik hier weer te huilen. Heb het zelf nog niet kunnen verwerken dus ik negeer het maar... Heel in het kort, beenweeen en rugweeen, vijf cm ontsluiting, 20 kilo (liter) aangekomen, PE, eclampsie, HELLP, bloeddruk van 200/159, spoed-spoed-spoedkeizersnede. Maar als en eventueel wij een tweede kindje mogen krijgen staat er al opgenoteerd dat het een geplande ks wordt. Dit nooit meer!! Ts, dit is waarschijnlijk ook al gezegd; contact opnemen met je gyn en dit bespreken!
Hier ook de eerste bevalling traumatisch ervaren. Niet zo erg als wat ik hier lees van sommigen maar 25u rugweeen waren voor mij een hel! Daarna dus erg bang voor een 2e bevalling. Uiteindelijk toch besloten om voor een 2e kindje te gaan wat gelukt is. Ook weer erg bang toen de bevalling in de buurt kwam. Dit ook besproken met de verloskundige en ook naar het ziekenhuis geweest om dit te bespreken en om vast te leggen dat ik vroeg pijnstilling mocht krijgen als ik dat wilde.. Maar goed, de 2e bevalling was enorm heftig en raakte ook in paniek maar voor ik echt bang kon zijn was de kleine er al! Deze bevalling duurde nl maar een paar uur! Ging naar het ziekenhuis voor de ruggenprik en binnen een half uur had ik mijn zoontje al in mijn armen...zo bizar! Maak het vooral bespreekbaar en maak een plan! Maar je weet uiteindelijk nooit hoe het daadwerkelijk gaat verlopen
Oh dat lijkt me wel heel naar. Ik wilde zooooo graag bellen, maar mocht van de verpleegkundige niet, aangezien we niet wisten hoe het zou lopen op de ok. Ook i.v.m. het bloedverlies enzo. Ze dacht ook dat ik onder narcose ging, maar ik wilde een ruggenprik. Maar was wel heel blij dat ik 3,5 uur later eindelijk mijn moeder kon bellen. Iedereen zat in spanning. Ja die knip klopt ook. Ik zie er nu al tegenop Haha wat erin zit moet er gelukkig weer uit. Ik denk sowieso dat je een tweede bevalling anders ingaat aangezien je beter weet wat je moet verwachten...