Oja, daar denk ik ook wel eens overna.. Ik ben ook zo bang dat het 2e kindjes dan veel minder aandacht krijgt. Ook omdat ik het om me heen heb gezien. Zo zielig!
Hier net zwanger van de 2de en mijn dochter is al ruim 6. Heel lang kon het niet, zwanger worden van de 2de door medische redenen en eigenlijk had ik er vrede mee. Zo vaak opmerkingen gehad, dat het sneu is voor mijn dochter dat ze maar alleen is. Ik zei altijd dat mijn dochter zich prima vermaakt en iedereen is hier welkom. Nu ik zwanger ben van de 2de, na heel veel gesprekken ben ik super blij. Maar vind het ook erg spannend. 1 Kind is gewoon erg makkelijk.
Hier ook bewust 1 kindje. Snap je gevoel wel hoor! Ik a soms ook heel even twijfelen maar dat komt juist omdat het lijkt te moeten dat je minstens 2 kids krijgt. Wij genieten voor 500% van onze perfect gelukte zoon. W en e kunnen met wat aanpassing nog doen wat we willen,er is financiel nu nog ruimte om goed te sparen etc. Reden waarom nog meer ga ik verder niet uitleggen hier,je keus/wens komt uit je hart en dat moet de basis zijn om wel/geen 1/2/3 kids te wensen. Hier met 1 prachtzoon,en voorbeeld baby/dreumes tijd zou een 2de alleen maar tegen kunnen vallen kwa zorgzwaarte..
Hier ook 1 dochter en daar zijn we heel erg gelukkig mee. Vanwege mijn gezondheid plus zware zwangerschap (met grote kans op herhaling) blijft het hierbij. Het heeft tijd nodig gehad om te accepteren dat ik mijn dochter geen broertje of zusje kan geven. Maar nu ik dat min of meer kan, zie ik in dat ik zélf ook helemaal geen tweede kindje meer wil. Ik ben heel erg blij dat ze nu naar de kleuterschool gaat en ik weer meer tijd en rust voor mezelf ga hebben. Daar ben ik echt aan toe. Daarbij is een broer of zusje niet per definitie beter of leuker voor een kind.
Precies dit. Ik denk dat ik zelf veel moeite zou hebben om de zorg voor Nick en een baby te combineren. Ik voel me nu al heel vaak echt doodmoe terwijl Nick echt een schat van een kind is met een heel makkelijk karakter. Bovendien hebben we met Nick behoorlijke gezondheidszorgen gehad wat bij mijn man echt heel flink veel emoties heeft losgemaakt en vooral ook ongelooflijk veel angst om hem kwijt te raken. Hij gaf als eerste aan geen tweede kind te willen en ik vind het ook goed zo. Soms als ik bij anderen ben waar de kinderen ruzie maken, ben ik echt blij dat ik geen twee knderen heb. Ik vond zwanger zijn en de babyperiode echt geweldig en zou er heel wat voor over hebben om het nogmaals te mogen doen, maar dan wel weer met alleen Nick. en de babyperiode gaat zo snel voorbij, daar zou ik het niet voor over hebben. Maar nu is mijn zus zwanger en kan ik het nogmaals meemaken van heel dichtbij.
Bij mij andersom... Ik ben zelf enigkind en dat is voor mij de reden waarom ik mijn kind heel graag op wil laten groeien met een broertje of zusje.
Hier bewust ook maar een kind. Voor ons gevoel zijn wij zo wel compleet, we hebben elkaar, onze zoon en een hond. Vind het wel prima zo. Ik moet er ook echt niet aan denken om nog een keer zwanger te zijn, vond zwanger zijn helemaal niet leuk haha. Ik krijg weleens de reactie dat het zielig is dat er geen broertje of zusje komt. Begrijp dat nooit. Wij zijn degene die dan voor het kind moeten zorgen en niet die mensen. Wij zijn zo gelukkig en dat is toch gewoon het allerbelangrijkste
De vraag of je wel net zoveel van een tweede kindje kan houden als van de eerste is een vraag die bijna iedere vrouw die voor de tweede keer zwanger is of wil worden zich afvraagd. Ook ik had diezelfde vraag en twijfels en ik kan jullie vertellen dat dat helemaal is goed gekomen
Van een tweede houden komt idd helemaal goed, net als het aandacht geven. Ik vind het met twee kinderen makkelijker dan met eentje, omdat ze elkaar bezighouden. Maar het is een gevoel, daar kan niemand iets over zeggen of over oordelen vind ik. Ik kom zelf uit een gezin van vier kinderen en dat vind ik heerlijk, we zijn zo close met elkaar! En nu met alle aanhang erbij is het nog leuker! Mijn man is zo goed als enigs kind en wilde daardoor ook minimaal twee kinderen. Maar het blijft een gevoel en daar moet je op afgaan.
Daar zou ik nou nooit bang voor zijn of ik wel net zoveel van een tweede kindje zou houden. Maar het is wel zo dat ouders voorkeur kunnen hebben voor een van hun kinderen. Al is het natuurlijk taboe, het komt best veel voor. En ook de aandacht verdelen is zeker niet in iedere situatie makkelijk om dat eerlijk te doen of dat de kinderen zelf voelen dat het niet eerlijk gebeurt (terwijl je daar nog zo je best voor doet).
Wij hebben er na een aantal miskramen toch nog een dochtertje bij mogen krijgen. Daarmee is het verschil tussen de beide meiden 4 jaar en, ondanks dat het ook voordelen heeft, is het ook wel een leeftijdsverschil wat de nodige nadelen met zich meebrengt. Ik kan me dus wel voorstellen als je het bij 1 wilt houden en wij hebben hier ook altijd gezegd dat als het leeftijdsverschil groter dan 6 jaar zou worden, we zouden stoppen met proberen voor een tweede. Ik vind het best lastig om de aandacht tussen de twee meiden goed te verdelen, juist door het grote leeftijdsverschil en de heel verschillende behoeftes en zorg die ze elk vragen. Voor Thirza ben ik er wel blij om: die heeft zich best veel alleen gevoeld, (ondanks het regelmatig spelen met andere kinderen). Die verheugt zich erg op de tijd dat ze echt met Caitlyn kan spelen.
Mijn kindjes schelen vier jaar en ik vindt het op dit moment niet heel erg lastig om de aandacht goed te verdelen , juist omdat ze zo in leeftijd verschillen. Waar de één een fles nodig heeft kan ik tegelijk een praatje maken met de ander. Wat wel waar is , is dat de baby natuurlijk meer verzorging nodig heeft en ik wel vaak moet zeggen dat de oudste even moet wachten omdat ik moet verschonen of zoiets. Even afwachten hoe dat later gaat met aandacht verdelen. Ik heb ook wel een tijdje getwijfeld over een tweede maar denk nu zelfs aan een derde echt ik geniet er zo van!
Herkenbaar. Ik heb ook een post partum depressie gehad, mede omdat ik door de kraamvrouwenkoorts bijna overleden ben en ik echt net op het nippertje opgenomen werd. Nu bleek er ook iemand te zijn die het over mij gehad heeft en hoe raar ze het zou vinden als er een tweede zou komen... Waar bemoeien mensen zich mee? Ik vind het al zwaar genoeg dat ik dit allemaal heb meegemaakt, mag ik zelf deze zware beslissing nemen zonder dat iemand zich daar mee bemoeit?
Ik twijfel nog heel erg tussen 1 of 2. Mijn zoontje wordt eind mei 4 jaar en ik vind dat al erg groot leeftijdsverschil mocht er nog een kindje komen. Maar ik ben er nog niet aan toe. Ik vind het fijn met zn 3en en ben blij dat ik ook nog veel tijd heb voor mezelf. Straks met werk en de kleine op school en dan opvang regelen is al een hel, laat staan met 2 kids. Voorlopig blijft het hier bij één kind, hoewel ik altijd gezegd heb een groot gezin te willen, weet ik dat nu niet meer zo.
En hierin ben ik het weer helemaal met jou eens! Mijn zus is pas bevallen van een 2e. Dus dat is ook erg leuk om van dichtbij mee te maken.. Wat zeggen ze ook alweer; wel de vreugd, maar niet de last
Hier ook wel een beetje getwijfeld, maar niet omdat ik het niet wou maar omdat onze dochter te vroeg geboren is. Dat voelde toch als falen van mijn kant, en ik heb geen garanties dat de volgende wel op tijd zal komen. Maar we wouden het heel graag en we hebben nu medische begeleiding en ik zal extra op mijn lichaam gaan letten. Daarom durfden we het toch aan. Maar als deze ook veel te vroeg komt dan stopt het echt, dan is het klaar (zou namelijk ook graag een 3e willen, tenminste zo denk ik er nu over..). Volg je hart en laat anderen je niet aanpraten wat 'goed' of 'fout' is!! Jij moet met je beslissing leven, niet iemand anders.
Nou, idd Waarmee maar weer eens bewezen is dat geen situatie hetzelfde is en je vooral de keuzes moet maken die passen bij je eigen situatie en bij wie jij zelf bent Want wat jij gemakkelijk vindt aan het leeftijdsverschil, dat vind ik dus juist weer moeilijk... Maar grappig om te lezen dat jij dat dus weer totaal anders ervaart dan ik
Ik ben ziek geworden, ruim een jaar na de geboorte van mijn zoontje. Daardoor vind ik de verzorging erg zwaar. Als ik echt een hele sterke, stabiele partner zou vinden en mijn leven helemaal op orde krijg zou ik het nog wel heroverwegen maar zeer waarschijnlijk blijft het bij 1 kind.