Sja, ik zou zeggen "Succes ermee!" Ze heeft al zoveel fysieke pijn. Lijkt mij dan geestelijk ook nog pijnlijk hoe iemand anders alleen haar kindje lichaamscontact kan geven en fysiek kan opvoeden....
Ik vind het niet zo raar dat ze negatief overkomt. Volgens mij kan je ook bijna niet meer lachen en vrolijk zijn als je zoveel pijn hebt en die pijn nooit eens weggaat.. Maar het lijkt mij idd ook erg lastig worden wanneer straks de baby geboren is. Hoe erg moet het zijn om nooit je baby echt te kunnen knuffelen en alle andere leuke dingen. En erg om te zien dat iemand anders je kindje moet troosten en verzorgen omdat je het zelf niet kan. Ik gun hen wel een kindje, maar ik vrees dat het wel erg tegen gaat vallen.
Ik vond haar in de docu wel leuk overkomen. Maar in haar blogs vind ik haar ook wel erg negatief. Ze wilt graag een kindje, en dat begrijp ik natuurlijk wel. Maar als ze niet eens een beetje kan genieten van de zwangerschap, of het in ieder geval probeert hoe kan ze dan van haar kindje genieten. De pijn zal niet minder worden na de geboorte van hun kindje.
Dat is nu de grap met chronische ziektes. Het kan zijn dat de ziekte straks erger wordt, maar het kan ook zomaar heel goed gaan.
Ik hoop voor haar dat het positief uitpakt. In haar eerste of ten minste een van haar eerste posts schrijft ze dat ze op aanraden van haar haptonoom dit blog is begonnen, om haar boosheid omtrent haar ziekte te ventileren. Ik vind het moeilijk oordelen... ik ken haar pijn niet, haar gevoel niet en haar karakter niet maar wens haar dat ze ooit weer kan gaan genieten van de dingen die ze juist wél kan!
Ben bezig met de aflering kijken en heb net haar blog gelezen... Die blog vind k echt vreselijk.. Op een gegeven moment schrijft ze dat ze zwanger is en dat mensen vragen hoe het met de morfine moet en dan een reactie van haar: nou gewoon (terwijl dat me lijkt een normale vraag is..) Snap ook niet zo goed hoe ze straks een baby wil gaan opvoeden (baby kan bij wijze van spreken geen eens kleertjes aan omdat zij daar niet tegen kan)
ik zelf ben een mama van een geweldige zoon van 5 maanden en ik heb ook crps en dystonie en hierdoor zit ik ook in een rolstoel. hierdoor ondervind ik elke dag problemen , maar tot op heden is nog geen enkel probleem te groot geweest. ik vind jullie ook allemaal onzettend hard , het is namelijk onzettend moeilijk om niet negatief te zijn als je van een gezonde meid door een stomme duw uiteindelijk niks meer kan . Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk dat is en het is nog moeilijker om uit zo,n gedragspatroon te komen , eerlijk is eerlijk ik heb daar hulp bij gehad van een maatschappelijkwerkster en zie daaro het leven weer vol roze kleur.
Het is heel moeilijk ik loop zelf ook al 2 jaar met soortgelijk probleem. Maar uiteindelijk moet je jezelf er ook bij neerleggen hoe moeilijk dat ook is. Door zelfmedelij en zoveel boosheid kom je er niet en zal je uiteindelijk dus nergens meer van kunnen genieten. En na 3 jaar nog zoveel boosheid etcetc is niet gezond.
tuurlijk is het niet gezond .. maar het is ook wel afhankelijk van je omgeving of je er in blijft hangen... zo heb ik geluk met mijn ouders en man die er voor gezorgt hebben dat ik het leven weer positiever zag ... maar heb daar echt wel hulp bijnodig gehad , want zo iets los je niet alleen op ! dus ik weet niet hoeveel steun zei uit haar omgeving krijgt !
Aan het einde van de docu zie je genoeg mensen. Kan me niet voorstellen dat iedereen met haar mee praat constant en niet lullig bedoeld maar als ze net zo nega is als in haar blogs had mijn vent denk ik alleen gezegt ga er iets mee doen. Want daar valt uiteindelijk niet meer mee te leven lijkt mij. Ik heb ook zeker in het begin een k tijd gehad maar ook hulp gehad van maatschappelijk werker. En tuurlijk zijn er dagen als echt alles tegen zit ik me k voel. Maar op een gegeve moment moet je er niet in blijven hangen en proberen positieve dingen in te gaan zien...
ik vind het erg heftig.. weet niet wat ze voelt, maar wat ze beschrijft in dat filmpje, heftig!! ze heeft een kinderwens, net zoals zovele vrouwen, hopelijk gaat het goed. maar, heftig zeg! elke dag zoveel pijn...
Ik heb de aflevering van Jong gezien en als ik haar blog lees vind ik haar vooral irritant en heb geen zin meer verder te lezen. Ja sorry ik vind het vreselijk als iemand zoveel pijn heeft. Maar ze is alleen maar aan het vertellen wat een onmenselijke pijnen ze heeft en wat ze allemaal niet kan. Nogmaals heel erg maar moet iedereen dat steeds tot in detail duidelijk gemaakt worden? En dan noemt ze op wat ze allemaal heeft en wat ze allemaal niet kan. Ze is zoals ze verteld echt héél beperkt maar ze denkt wel een kind groot te kunnen brengen? Net als dat ze toen in Jong zei dat het niet zoveel uitmaakte want het voelde bij een simpele trilling of beweging toch wel of haar arm eraf gezaagd werd dus dat gevoel hebben met of zonder kind maakte ook niet uit. Zulke dingen zei ze. Eh oke... ik snap dat iedereen een kinderwens heeft maar come on. Hoe naïef ben je. Ze zegt niks te kunnen en zich niet te kunnen bewegen bijv. maar met een kind kan het toch ineens weer wel? Hhmm. Geen zin ook eigenlijk om deze persoon te volgen haha.
Nou zo een beetje inderdaad. Ze heeft het zooo zwaar maar een kind kan wel gewoon en moet gewoon kunnen en daar heeft ze recht op, want ze zijn als ieder ander stel en hebben een kinderwens. Dus daar mag dan ook niet negatief over gedaan worden door anderen, alleen door haarzelf.. Maar zoals ze op haar blog schrijft dan lijkt het me echt een onmogelijke opgave.. En de reacties van de mensen die reageren op haar zwangerschap met "geniet er van", telkens reageren van ja genieten gaat nooit lukken want daarvoor heb ik teveel pijn.. zucht. Ik kan daar gewoon niet zo goed tegen maar ben niet verplicht om het te lezen nee, dus ga dat ook niet doen maar ben wel benieuwd hoe ze het gaat doen met een kind..
Ik vind het erg genoeg voor haar eerlijk waar. Maar ik krijg werkelijk waar bij de aflevering van Jong en haar blog het idee, dat ze gewoon écht niets kan. En het ontzettend veel pijn doet om alleen al op te staan. Later heeft ze het over eten maken/koken voor als haar vriend thuis komt, en dan denk ik in mijn hoofd: Maar hoe dan? Je kan amper opstaan? Ik begrijp het niet? Ik krijg dus nogmaals het gevoel dat ze niets kan, de manier waarop ze het doet overkomen. Niet dat ze liegt, dat bedoel ik niet, zal dat nooit durven beweren het is allemaal erg genoeg. Maar zoals andere het hier beschrijven als in het benoemen wat ze allemaal niet kan en het negatieve wat overal een beetje doorheen komt. Ik kan het niet 'begrijpen'. Ze heeft zoveel pijn en is daardoor zo beperkt, maar hoe kan dat het ene wel kan, het ander niet? Sowieso kiest ze activiteit voor activiteit. Maar ze slaapt met een ding over derheen wat haar deken tegenhoudt, der vriend kan niet teveel bewegen in bed want ze heeft pijn. Maar hoe kan je dan wel een kind krijgen? Ondanks dat de wens eris, is het wel realistisch? Komt alles neer op der vriend, en zal zij selectief moeten kiezen wat zij zal doen met haar kind? Hoe zal dat wezen vraag ik me af. Ik twijfel niet eraan dat het kind niet met liefde ontvangen word, en zal opgevoed worden met 2 liefhebbende ouders.. Maar ik vraag me meer af hoe het hele totaalplaatje eruit gaat zien. Ja beetje warrig hoor, maar ik probeer zeg maar het te begrijpen.
Ik hoop oprecht dat het goed uitpakt voor hun, en ze ondanks de pijnen onwijs zal kunnen genieten van een prachtig wondertje. En de pijn draagbaar zal worden voor haar. Ik begrijp wel dat ze wat 'negatiever' overkomt, want sta maar in der schoenen. Op zo'n onschuldige manier je elleboog stoten en dan zo'n levensveranderend gevolg! Ik heb trouwens wel respect voor beide dat ze zo bij elkaar blijven en het samen maar wel mooi doen. Niet alleen voor haar vriend, die had wel de makkelijke weg kunnen kiezen en bij der weg kunnen gaan, dus daarom sowieso. Maar ook voor haar, dat ze er toch mee leeft, doet, der hoop en wensen niet opgeeft. Ze kan niet anders en daardoor zal ze wel moeten. Maar goed ze doet het wel zeg maar. Maar ik 'begrijp' het dus niet, maar dat kan ook misschien doorkomen door hoe ze bij mij is overgekomen. Dat ik niet voor me zie hoe zij een moment heeft met wat minder pijn en daardoor even 'normaal' functioneerd. Wat hopelijk voor haar wel het geval is. Ik wil niet bot overkomen, volgens mij doe ik dat wel een beetje?
Ik heb de aflevering toen gezien en ik heb een deel van haar blogs gelezen... En ik moet eerlijk zeggen dat ik het nogal egoistisch van haar vind om een kindje te willen... Tuurlijk, als je een kinderwens hebt is het heel moeilijk, maar zelfs dan moet je eigenlijk al kiezen wat het beste is voor een kindje...en dat lijkt me in dit geval er niet aan willen beginnen... Maar goed, wie ben ik...
Ik hoop dat het goed komt. Ik vind op haar blog een negatieve sfeer hangen, verder heb ik haar niet op TV gezien ofzo dus dat weet ik verder niet. Ik lees hier veel bezorgdheid over het zorgen voor het kindje als dat er eenmaal is, die zorg deel ik wel maar aan de andere kant: Als je zo ontzettend ziek bent heb je echt al alles op moeten geven. Dat moest ik ook: Opleiding, werk.. en als je dan ook je kinderwens nog moet opgeven vanwege je ziekte dan heb je eigenlijk niets meer. Tenminste, voor mij zou dat zo zijn. Als chronisch zieke moet je vaak al veel opgeven! Dus ik hoop echt van harte dat het allemaal mee zal vallen
Dat is toch voor iedereen zo.. een egoistische daad. Als jij een kinderwens hebt dan denk je er toch aan om jouw wens in vervulling te laten gaan.. dat staat toch los van het feit of je gezond bent, ziek bent noem maar op. Ik vind het ook een pittige beslissing die zij en haar man hebben genomen, maar ik neem aan dat ze hier heel goed over hebben nagedacht. Ik heb ooit eens een docu gezien over een vrouw zonder armen en benen die een kind kreeg. Ook dat lukte... Het ging niet over rozen maar het ging wel. Ik vind haar ook erg verdrinken in haar pijn en alles op een negatieve manier benaderen, maar wellicht zal moeder worden een les voor haar zijn en zal ze meer gaan genieten van het leven. Ik gun het haar van harte!