Ja, dat zie ik dan eigenlijk als een nadeel.. Mocht er iets met mijn dochter gebeuren, dan zie ik idd geen reden meer om door te leven. De rest van mijn leven lijkt me dan een hel. En dan moet je nog door voor je andere kind? En daarbij zorgen dat je andere kind niet vreselijk onder jouw verdriet gaat lijden. Dat hoef ik dan iig niet te doen..
Dat is eigenlijk wel een goed punt. Toen wij zwanger raakten en onze woning (flat) kochten was de crisis nog net niet uitgebroken. Wisten wij toen veel dat onze kinderen geen stufi zouden Krijgen en het gewenste rijtjeshuis (voorlopig) niet zouden kunnen kopen? Toch geen spijt, het blijft toch koffiedik kijken. Tóch hebben wij nu twijfels over een derde, oa om financiële redenen, dus uit je hoofd zetten gaat ook niet helemaal.
Soms wel eens de twijfels of er ooit nog 1 gaat komen. Proberen nu te genieten en wat de toekomst ons brengt? We zien het wel. Al vind ik het wel vervelend om me steeds te moeten verdedigen als ik zeg dat ik twijfel.
Daar heb je wel een punt. Maar ik heb het zelf in mijn omgeving gezien dat mensen verdriet hadden maar het toch ook soms los moesten laten omdat hun andere kindje om aandacht vroeg of iets wilde laten zien wat hij/zij op school had gemaakt. Als je 1 kindje hebt en er gebeurd wat mee en je zit er zo doorheen dat je geen weg meer ziet om door te gaan zou je je misschien zelf van het leven kunnen beroven en je partner met veel verdriet achter laten terwijl je dat misschien niet zou doen omdat je nog een kindje hebt rondlopen? Oke dat is allemaal misschien wat veel doordacht. Maar ik weet het gewoon niet. Het voelt goed met zn 3e, een 2e kindje word drukker. Ik moet de aandacht verdelen. Meer geld kosten. Maar aan de andere voelt mijn dochter zich over 7 jaar wel ongelukkig als papa en mama eens op een avond weggaan en haar bij opa en oma laten, dan is ze helemaal alleen en niet iemand zoals een broertje of zusje die ze bij zich heeft. Heel moeilijk allemaal, niemand kan me hier bij helpen maar zolang ik er niet uit ben wil ik het zo laten dat voelt beter en kan ik er ook geen spijt van krijgen als ik ooit in een situatie terecht kom als ik zo erg in de problemen kom dat ik het kindje niet kan voeden of kan kleden.
Ieder zijn eigen keuze lijkt mij. De meeste mensen in mijn omgeving en op het werk kiezen ervoor om helemaal geen kids te krijgen Zelf daar heb ik begrip voor wel jammer dat ze kinderen alleen tot last zien dat snap ik niet maar ieder zijn eigen mening. Ik zelf zie het als een verrijking zou het liefst 3 kids willen .
Wij waren ook altijd heel stellig dat we maar 1 kind wilden. Om alle eerdergenoemde redenen.. toen ik er achterkwam dat ik ondanks de pil toch zwanger was al bijna 3 maanden was m'n eerste reactie dan ook 'shit nee he..' net alle babiespulletjes weg gedaan en de oudste was ook 3 jaar al. Dacht ook dat ik het geestelijk/financieel etc. niet zou trekken. Maar........ al het tegendeel is waar. Maak alles veel bewuster mee en geniet echt dubbel en dwars. Ben echt zo ontzettend gek met die kleine en supertrots, had het beslist niet willen missen. Nu denk ik juist : hoe hebben we ooit zo stellig kunnen zijn maar 1 kind te willen? Okee even snel de deur uit zit er niet meer in en even snel een boodschapje doen niet... dat is soms balen. Maar goed overal zijn oplossingen voor.. en financieel? Op de 1 of andere manier ga je toch leven naar wat je hebt. Ps. Ik tracht niemand te overtuigen hiermee maar het kan soms ook heel anders uitpakken dan je van tevoren denkt. Ik zeg ook altijd als je een 2e wil dat je daar 100% achter moet staan.
Mijn vriend wil het sowieso bij 1 kindje houden, maar wat voor mij vooral de doorslag geeft, is dat mijn vriend een erfelijke spierziekte heeft, dus 50% kans dat hij dat doorgeeft. Het is nu nog bang afwachten of onze zoon z'n ziekte ook heeft, maar nog eens dat risico nemen? Neen, liever niet. Dan ben ik allang blij dat we (hopelijk) 1 gezond kindje hebben.
Zo heb ik het ook ervaren maar dan met de derde haha. Was onverwacht zwanger, dochter moest nog 3 worden, jongste was 10 maanden, zag allemaal beren ook de weg maar het gaat zo soepel allemaal. Heeft ook met ervarenheid te maken natuurlijk.
Een lastige dit. Na dat mijn eerste geboren was. Heb ik altijd wel verlangt naar een tweede. Na zijn geboorte heb ik een jaar een mirena gehad en daarna heb ik nooit niks meer gebruikt. En heeft het nog 8 jaar geduurd. Voor dat ik onverwachts zwanger raakte. Want ik ben eerlijk na 8 jaar had ik zo iets van het zit er niet meer in en, Had er al vrede mee dat mijn zoon mijn enigst kind zou blijven. En ja ik moest wel even diep slikken dat ik toch in mei 2009 onverwachts zwanger was. En heb zeker een week of 2 gedacht van wil ik dit nog wel een keer. Want eerlijk is eerlijk als je kind al 8 is dan heb je al veel meer vrijheid terug, Kon gaan en staan waar ik wilde oppas was geen probleem zondags kon ik gewoon lekker uit slapen. De druk van het zorgen was veel en veel minder. En toch is ze er gekomen. Mijn wonder meisje. Dat is ze in alles. Want ook al dacht ik er een paar dagen moeilijk over ik had haar meteen in mijn hart gesloten en de beren op de weg die zouden van zelf wel weer over gaan. Ben nu al weer zo wat vier jaar verder. Over 1.5 week woord ze drie. En kan ik terug kijken op een moeilijke tijd maar ook een hele mooie tijd. Ja ik blijf een mens vol tegen stellingen en nee zeker heb ik het niet altijd makkelijk gehad. Wel ben zo blij dat ik meer van mijn jongste heb kunnen genieten dan van de oudste. Terwijl het houden van het zelfde is echt het zelfde. Als ik mijn kinderen in het gezicht kijkt stroomt er alleen maar liefde van uit mijn kant hun richting op kan ook niet beschrijven met wat ik daarmee bedoel. Dus uit eindelijk zijn het hier dus twee kinderen geworden. Maar was het er uit eindelijk bij een gebleven was het ook goed geweest.Maar geen van beide zou over willen doen het is goed zo. En wil ook mede aanstaande moeders een hart onder de riem steken. Zelfs na 8 jaar was het hier nog eens raak daar voor niet eens een vroege miskraam of iets. En was binnen 4 maanden zwanger van de oudste terwijl ik er 8 jaar op heb moeten wachten met de tweede. Wel had ik de tweede krijgen afgesloten. En pats boem ik zij dat in januari 2009 en in mei 2009 was ik zwanger. Zo raar. als je je ergens bij neer legt is het in eens gebeurt. ( ook niet bij iedereen dat besef ik heel goed) En heb er hier eigenlijk nog nooit over gepraat. Over dat zo lang geduurd heeft. En dat ik ook wel eens mijn menstruatie hate van o je het is weer deze maand niet raak. Alleen ben ik de medische molen niet in gegaan omdat ik al een kindje had. Dat maakt het denk anders dan als je nog geen kinderen hebt en er diep naar verlangt.
Opa en oma helemaal voor zichzelf alleen? Mijn kids doen er een moord voor haha. Nee vind dit dus echt onzin. Je weet helemaal niet hoe een kind zich wel of niet gaat voelen. En (als je al een keuze hebt) m.i. geen reden om te kiezen voor nog een kindje. Ik heb 2 kindjes en ik heb hiervoor 'gekozen' omdat ik graag meerdere kindjes wilde. Voor mijzelf, want een kind heeft er nooit om gevraagd geboren te worden of een broertje of zusje te krijgen. Misschien heeft je volgende kindje wel heel veel (medische) zorg nodig, waardoor je je eerste kind weinig aandacht kan geven. En als dat kindje er dan alleen is omdat de eerste niet alleen hoefde op te groeien..ik weet niet of dat kind dan daar zo blij mee is. Maar ik begrijp alle keuzes, 0, 1 of 6 kinderen, volg vooral je eigen gevoel (en verstand) hierin.
Hier ook bewust 1 kindje, ik zie het echt niet zitten om met 2 kleintjes te zitten. Met 1 kind is alles nog veel makkelijker. Zeg nooit nooit, maar ik denk het niet. Straks ben je uit de luiers, zit je er weer in. Ik vind die baby tijd niet altijd even leuk, ben meer van de peuters/kleuters en schoolgaande kinderen, kan je veel meer mee. Baby's zijn leuk en lief hoor, maar van een ander Het is mijn eigen dochter en ik doe alles met liefde voor haar, en vind haar super lief en leuk. Maar een 2e keer? Nee.
Niet om je op andere gedachte te brengen, totaal niet, maar ik ben ook echt geen babymoeder. Ik heb ze allemaal vrij snel achter elkaar gehad en ben dan ook echt wel klaar met de babytijd en zie het voor mezelf ook wel iets waar je doorheen moet. Hoe lang is 1 jaar nou op een kinder of mensenleven denk ik dan ook. Kinderen blijven geen baby's.
hihi dat klopt, ik zie mezelf ook niet als babymama, dat hulpeloze saaie van die eerste paar maanden vind ik geen bal aan Ik vind het leuker als ze echt wat gaan doen zeg maar, niets mis mee..
Zo denk ik ook geregeld. Voor je het weet ben je door die babytijd heen. Zou me dus ook echt niet tegenhouden.
Hier ook heel bewust voor 1 kindje. Ik riep altijd voordat wij aan kinderen begonnen dat ik graag 2 kinderen zou willen. Maar toen mijn zoontje geboren was en hij wat ouder werd heb ik het gevoel voor een 2e nooit meer gehad. En tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Mijn vriend zou het nog wel leuk vinden maar vind het nu ook goed. Het zijn bij mij gewoon meerdere dingen waarom ik het niet meer wil - nooit meer kriebels gehad - vind mijn eigen vrijheid nog te belangrijk - kunnen nu financieel alles doen wat we willen en ik wil voor een 2e geen stapje terug doen - ben gewoon geen moeder voor meer kinderen (denk ik) - alles is nu zo makkelijk met oppas, school ed. Mijn zoontje zit sinds een paar maanden op school en ooooh die vrijheid is zo heerlijk. Nee dat is me zo heilig dat ik het niet zie zitten om weer van vooraf aan te moeten beginnen. Maar ik heb eigenlijk nooit stilgestaan bij het feit ja dan blijft hij alleen over later als wij er niet meer zijn, ik ga er gewoon vanuit dat hij dan een eigen gezinnetje heeft en gewoon gelukkig is met de mensen die hij om zich heen heeft. Het verdriet kan hij idd niet delen met een broer of zus maar het is nooit een garantie dat een broer of zus elkaar blijven zien als ze ouder zijn. Dus om de reden dat het zielig zou zijn kan ik niks mee want ik zie het heel veel om me heen dat er vaak ruzies in families zijn. Mijn zus heeft straks 2 zoontjes (in verwachting van de 2e) dus hij heeft zijn neefjes en mijn zwagertje en schoonzus zijn ook bezig voor een kindje dus (hopelijk) komt er daar ook een neefje of nichtje bij. Ik ben een leukere moeder voor mijn zoontje omdat ik hem mijn volledige aandacht kan geven en ook mijn eigen ding nog kan doen dan dat ik een moeder van 2 zal zijn die zichzelf vaker moet wegcijferen. Nee dat is gewoon niks voor mij! Al groei je daar vast in mee maar ik denk gewoon dat ik niet gemaakt ben voor 2 kinderen en daar ben ik achtergekomen nadat mijn zoontje geboren is. Het is goed zo!
vind jouw redenen heel eerlijk en ondanks dat ik het er niet mee eens ben (in de zin van ik kan me niet voorstellen dat je dat zo voelt omdat ik anders ben hierin) zijn het wel hele duidelijke en eerlijke redenen en daar kan ik dan wel respect voor hebben.. en zelfs snappen.. Ik moet zeggen nu de jongste bijna op school zit dat ik dat ook wel weer lekker vind (misschien tegen die tijd niet meer )
Ja maar het is ook heel eerlijk en zo denk ik er ook echt over. Het klinkt misschien egoïstisch dat ik mijn eigen ding nog zo belangrijk vind en de vrijheid ed. maar ik ervaar het gewoon zo. En geeft ook niet dat jij het je niet kan voorstellen dat is maar goed ook als we allemaal hetzelfde zouden zijn zou het maar saai worden toch Pas geleden heb ik een heel klein twijfelmomentje gehad dat ik dacht hmmm wil ik het nog een keer of toch niet maar als ik dan in mijn hoofd ga opsommen hoe of wat dan is het gelijk weer klaar. Dus nee het is echt goed zo! En heb het heerlijkste jongetje van de wereld en ik hou zo van dat kereltje dat ik hem niet wil delen hahaha!
Hahaha sorry.. Ik moest serieus even hardop lachen. Onze dochter heeft de eerste maanden niks anders gedaan dan huilen... En ik maar niks snappen van "die saaie eerste maanden"...... Ik was kapot Maar als ik nu op visite ben... Even babietje vasthouden... Ben ik er na 5 minuten ook wel klaar mee... Als ze slapen is het toch wel saai hoor Laatste neefje lag echt 2 uur te snurken op m'n arm.. Toen had hij honger.. Enige wat hij deed... Beetje in z'n slaap smakken met z'n lipjes.. Zelfs tijdens de fles sliep hij half Maar tegen de tijd dochterlief begon te praten had ik er wel echt veel lol in. En dan hier dus een kind waar je met 2 jaar ook echte gesprekken kon voeren en grapjes maken. Ik leefde helemaal op Ze sprak complete volzinnen alsof ze nooit anders had gedaan... Dat is toch wel heel gezellig hoor!