Nu ja, of ik echt kan spreken van de dertigersdip dat weet ik niet maar goed. Weten jullie, ik word gek van mijzelf. Tot mijn 15de was het makkelijk. Dan zit je nog in een kinderlijke belevingswereld waarin je toekomstdromen hebt en waarin je denkt dat je het allemaal wel voor elkaar krijgt later, als je groot bent. Nu is het later, met 31 jaar kan ik mijzelf best groot noemen, maar weet ik nog niet wat ik wil. In mijn kinderloze tijdperk was ik er van overtuigd dat het hebben van kinderen absoluut niet het einde van een carriere hoefde te betekenen. Ik kreeg mijn oudste toen ik 26 en net afgestudeerd was, sterker nog ik studeerde af op 31 januari en op 1 februari ging ik met zwangerschapsverlof, en kwam er toen achter dat er niet eens sprake was van het eventueel kunnen opstarten van een carriere. HBO opgeleid en een parttime baan als je nog geen ervaring hebt whahahahaha, yeh right! Nee dus. Ik bleek geen interessante kandidaat. Al helemaal niet toen ik met een 6 maanden oude baby alleenstaand moeder werd. Nou goed, ik solliciteerde mij lam en het ene suffe baantje na het andere suffe baantje volgde. Als er maar geld binnenkwam. Echt veeleisend kon ik natuurlijk niet zijn dus werkte ik onder niveau. Dit in combinatie met een depressie/ burn-out en de alleenzorg voor mijn pukkie maakte mij niet de beste werknemer. Eerlijk waar ik trok het allemaal net niet waardoor ik gewoon fouten maakte. Ik kon een baan dus niet lang houden. In 2009 ging het beter. Ik kreeg een vaste baan, daar ging het goed. Ik leerde mijn partner kennen en alles ging steeds beter. Echter die baan was het toch ook niet helemaal voor mij en ik voelde mij er steeds minder in thuis. Toen overleed mijn tweede meisje. Mijn bazen lieten ons zwaar in de steek. Thank god, ze verlengden mijn contract niet want ze gingen bijna failliet. Nu dus alweer 1,5 jaar later na het overlijden van ons meisje. Man o man wat heeft dat er in gehakt! Ook de zwangerschap van E. was enorm heftig en angstig. Ik ben als persoon zo veranderd hierdoor. Ben volwassen geworden. Mensen vaarwel gezegd. Ik heb geleerd naar mijzelf te luisteren. Maar goed, ik krijg nu langzaam het gevoel weer klaar te zijn om te werken maar dit is een onderwerp vol van frustraties. Ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik weet wel wat ik niet wil. Geen sales, callcenter, zorg, schoonmaak, schuldhulpverlening, administratief of suf computer-werk. Geen, je moet hier om 9 uur zijn en je mag pas om 5 uur weg. Geen -in-je-nek-heig- baas bij wie je toch niets goed kan doen. Geen baan waarin ik een masker op moet zetten en waarin ik mijzelf niet kan zijn. Geen gedoe met als mijn kind eens ziek is. Ja, ik weet het mensen, het is bijna onmogelijk. Voor mijzelf beginnen dan maar? Dat kan maaaaar daar komt het..........ik vind mijzelf niet goed genoeg! Ik kan niks! Ik ben nergens echt goed in! Ik maak af en toe fouten! (die ik dan overigens zelf corrigeer) Ik ben te autonoom! Ik weet niet hoe ik mij gedragen moet! Ik heb alleen maar ervaring in die suffe - ik -neem-die-baan-maar-om-te-overleven- baantjes! Ik voel mij voor alles te min! Ik zit echt zo ontzettend vast! Overal zie ik beren op de weg. Al jaren weet ik het niet en is dit een onderwerp dat mij dwars zit. ik ben zo vreselijk jaloers op die mensen waarbij hun hart echt bij hun werk ligt. Vraag ik teveel? Wil ik teveel van een baan? Moet ik gewoon accepteren dat de baan iets is om alleen geld binnen te brengen en meer niet. Ik heb altijd geleerd, en laten we eerlijk zijn dit word je ook door de maatschappij aangepraat, dat een baan iets moet zijn waar je je talenten in kwijt moet kunnen, waarin je jezelf moet kunnen ontplooien, waar je voor de volle 100% je inzet aan moet geven en waar je echt voor moet kiezen. Het wordt toch ook verwacht? Geef je voor de volle 1000% aan je werkgever want zo hoort het. Echter ik heb ervaren dat dit nooit een tweerichtingsverkeer is. Dat staat mij ook zo tegen. Wie weet heb ik ook alleen de verkeerde werkgevers getroffen. AAAAAaaaaargh, ik weet het gewoon niet! Ik wil mij goed voelen. Fluitend ergens naar toe gaan. Een gezellige baan waar ik mijzelf kan zijn. Herkenbaar? En voor die mensen die die fluitend-naar-je -werk-gaan- baan hebben, hoe heb je dat voor voor elkaar gekregen?
Als ik jou hele verhaal zo lees, met alles wat je hebt meegemaakt en dan je zelfbeeld zo zie vraag ik me 1 ding af; Heb je al eens gòede professionele hulp gezocht/gehad? Volgens mij zijn de verwachtingen die je schept van jezelf, je toekomstige baas/baan en de maatschappij zo hoog, dat je op dit moment nergens je voldoening in zult vinden..
Oh ja hulp te over Ben het afgelopen jaar naar een psycholoog geweest. Ook begeleiding gehad vanuit het ziekenhuis. Super. Heb het net afgezegd allemaal omdat ik geen meerwaarde meer in zag. Weet je wat het is. De tijd dat ik af en aan baantjes had had ik ook alleen maar mensen om mij heen (uwv) die je pushen om zo snel mogelijk een baan te vinden en om niet naar je eigen eisen en gevoelens te kijken. Voor het eerst in mijn leven sta ik op een punt dat de baan niet per se hoeft maar ik het wel graag wil. Maar wat? Vind je echt dat mijn verwachtingen te hoog zijn? Hoe dan precies? Ik vind het erg fijn om te horen want wie weet zijn ze ook wel te hoog.
Heej meid, Wat een nare tijd heb je achter de rug! Ik weet niet of dat bestaat, maar zijn er niet mensen waar je je verhaal kunt doen en dat die dan op een of andere manier alle dingen voor je op een rijtje kunnen zetten en die je zo kunnen adviseren wat voor iets er wel bij je zou passen?
Google eens op loopbaanadviseur En ja je eisen pakket voor een baan is best hoog. Te hoog? Misschien wel, maar weet je, je kan je verwachten altijd naar beneden bijstellen. Hoog inzetten is niet altijd verkeerd.
Ik herken het wel, ook begin dertig, behalve de miskraam en het alleenstaande moederschap. Verder heb ik ook eerst een aantal jaar gewerkt in een functie waarvoor ik heb gestudeerd, met veel plezier. Tijdens de zwangerschap ben ik verhuisd naar België, voor de liefde. Ik heb toen ook een andere baan gevonden, maar een maand na mijn zwangerschapsverlof was ik alweer ontslagen. Reden? Ik vroeg of ik 4 dagen mocht werken, diezelfde dag mocht ik al gaan, proeftijd duurt hier een half jaar en die was nog net niet voorbij. In de tussentijd heb ik een bijscholingsopleiding gevolgd, met succes de stage afgerond, maar ik zit nu nog steeds thuis. Ik woon in een landelijk gebied, er zijn niet zo veel IT bedrijven hier. Van sommige sollicitaties krijg ik niet eens antwoord, anderen geven aan dat ik te weinig ervaring heb. Zelfs bij vacatures gelijk aan mijn laatste functie in NL wordt er beweerd dat ik te weinig ervaring heb, terwijl ze vrij zijn om mijn referenties te checken. De laatste sollicitatie was via een uitzendbureau, ook geen succes. De typmiep, zonder enige technische achtergrond, beoordeelde even dat mijn aantoonbare ervaring alleen mee telde als die is opgedaan in dienstverband. Dat ik in mijn eigen tijd opdrachten voor de praktijk heb uitgevoerd en zelf experimenteer, was niet voldoende. Ook 2x gesolliciteerd voor poetsvrouw, 1x niks van gehoord, en de andere "je bent te hoog opgeleid". Zo veel flexibiliteit heb ik ook weer niet. Mijn vriend is militair, onze ouders werken nog en wonen te ver weg om eens op te passen. Dus ik kan alleen maar banen zoeken die uitvoerbaar zijn als de kinderopvang open is. Tja, al die afwijzingen gaan erin hakken. Ik ben een noodgedwongen thuisblijfmoeder nu en daar ben ik ook niet goed in. Het is een rol die ik moeilijk kan accepteren. En het laatste wat ik wil, is zoals jij het al zegt, de suffe baantjes die je alleen neemt om te overleven. En die willen me niet eens. Zo nu en dan doe ik een freelance klusje tussendoor, en solliciteer ik zodra ik iets zie waar ik geschikt voor ben. Maar ja, leuk is anders om je een failure at life te voelen.
Ha Aloe, afgezien van je persoonlijke leven herken ik heel veel. Ik was alleen op mijn 21e afgestudeerd en kwam toen in het notariaat terecht. Foutje! Vier jaar studie naar de kl*te. Daarna allerkei dingen gedaan om brood op de plank te krijgen en uiteindelijk nog een HBO-studie gedaan. En toen voor mezelf begonnen, en dat vind ik in een woord HEERLIJK! Geen zeurende baas, geen gezellig doen bij het koffieapparaat, geen collega's die er de kantjes vanaf lopen, geen reistijd, geen files, geen urenlange vergaderingen etc. etc. Ik snap precies wat je bedoelt, het idee om ooit nog op kantoor te moeten werken greep me toen ook weleens bij de keel. Voor mij (die nooit een deadline mist, die online contact met collega's via allerlei fora voldoende vindt en zich prima in haar eentje kan vermaken) is dit de beste oplossing. Ik kan en wil mezelf niet zo erg veranderen dat ik in een groep pas, dus heb ik mijn werk aan mijn 'beperkingen' aangepast. Dus nee, ik vind jou niet te veeleisend, je past net zoals ik waarschijnlijk gewoon niet in het doorsnee werknemersprofiel. Dus of voor jezelf beginnen of naar een baan zoeken met minimale controle en veel zelfstandigheid. Vraag eens aan mensen om je heen hoe die jou zien. Vanwege herkenbaarheid wil ik mijn beroep hier niet zo open en bloot neerzetten, maar ik heb echt van mijn hobby mijn beroep gemaakt, nadat mijn vriend had gezegd dat ik echt iets met... moest gaan doen. Pb-en kan altijd.
Hoi, Ik heb niet alle reacties gelezen, maar het klinkt alsof jij iemand bent die beter voor zichzelf kan beginnen. Geen baas en je eigen passie volgen. Mee eens, dan moet je er wel eerst achter komen wat je passie is. Wat zijn je hobby's, wat doe je graag? Zelf iets verkopen, zelf iets maken en verkopen, lesgeven (sport bijvoorbeeld), advies geven, gastouder, ik noem maar even wat willekeurige dingen. Iets met de studie die je gedaan hebt? Misschien zet het je aan het denken.
Ik herken veel in je verhaal, ik ben ook 30 moeder van meid van 7 en werk parrtime op een afdeling personeelszaken maar heb het hier niet zo naar mijn zin. Ik werk beneden mijn niveau en zou graag meer uitdaging willen. Maar solliciteren zit er echt niet in, ik werk (deels) schooltijden en krijg dat natuurlijk nergens meer en daarnaast heb ik een goed salaris en zekerheid. Maar ook ik twijdel regelmatig of dit nou wel hetgeen is wat ik wil blijven doen. Het lijkt me erg vervelend dat je geen leuke baan kunt vinden en werk moet aanvaarden alleen maar voor het brood op de plank. Ik zou als ik jou was ook informeren naar loopbaanadvisering, zij kunnen je goed begeleiden hierin en in testen achterhalen wat goed bij jou past. Dit heb ik in mijn studie ook veel gedaan, zeker leerzaam en kan erg nuttig zijn. En tja, 30 he... het bekende dertigersdilemma, ik heb daar oook last van, is dit wat ik wil? Wat wil ik verder en wat heb ik bereikt? Het liefste zou ik iets totaal anders willen doen, heel graag mijn gezin uitbreiden. Je kunt zelf ook wat testen op internet doen, en lezen over loopbanadvisering wie weet heb je er wat aan! Suces!
Hier ook een erg tevreden zelfstandig ondernemer vanuit huis!! Ik ben ook nog regelmatig onzeker over mijn kunnen, maar er zijn ook genoeg momenten waarop ik wel zeker ben over mijn kunnen! Ik denk dat dat ook altijd zo zal blijven. Je kunt klein beginnen en het langzaam uitbreiden. Je zegt dat een baan nu niet noodzakelijk is, dus als je weinig inkomen hebt in het begin, is dat dus geen probleem! Je kunt altijd proberen om voor jezelf te beginnen! Mag ik vragen waarin je evt voor jezelf zou willen beginnen?
Hoi, Ik herken je verhaal ook, ik ben net 40 geworden ...in 2005 een enorme burnout na te langdurig te hard werken en een hijgende baas in mijn nek...toen thuis en 2 mooie kindjes en nu dus ook de vraag van wat wil ik? Ik weet het nog steeds niet na jaren thuis, wil ook dat het precies in mijn plaatje past, en ja met kinderen heb ik wel die 9-17 mentality...dus moeilijk moeilijk. Wel is een grote carrière voor mij niet meer belangrijk, een leuke baan, aardige collega's...maar ja. Je bent wel een beetje negatief over jezelf, dat herken ik ook, omdat ik gewoon ergens het gevoel heb dat ik op werkgebied gefaald heb. Maar ik heb gewoon nooit gedaan wat ik leuk vond, en dan ben je er ook niet goed in en kan je ook niet groeien, dat is het moeilijke. Loopbaanadvies kan een optie zijn, en op internet zijn ook veel van dat soort tests. Vaak weet je gewoon niet welke banen je allemaal zou kunnen doen en welke er bestaan waar je nog nooit aan gedacht hebt, dat is het moeilijke. Een gebrek aan kennis misschien. Een psycholoog hielp mijn niet, wat een rare vent had ik. Maar iemand wees me op haptonomie. Ik heb het nooit geprobeerd maar kijk ook eens naar andere vormen van therapie die misschien beter bij je passen. Wees eerijk tegen jezelf, maak een lijst van waar je goed in bent en niet, wat je wel leuk vond tijdens het werken en niet... Maar ik herken het maar al te goed, ik gaf me dus ook 1000% op mijn werk en uiteindelijk tijdens een reorganisatie werd mij de deur gewezen....toen ook een makkelijke baantjes en uiteindelijk het lampje uit. Gelukkig was ik toen net mijn vent tegen het lijf gelopen en kon ik bij hem inwonen zonder kosten...en even uitrusten van het hele gezeik. Hopelijk komt het toch goed voor je en kom je er uit. Praat met mensen, uitzendbureaus. Misschien hebben ze tips voor je. Charlie
Het eerste wat mij echt direct op valt is dat je erg negatief overkomt. Je somst een rijtje op met allemaal negatieve kanten van jezelf, het is niet erg om je negatieve kanten te kennen maar ze moeten niet gaan overheersen. Probeer jou positieve kanten eruit te lichten en ga op een positieve manier denken. Ik heb mijn droombaan gevonden en heb dus echt plezier in mijn werk. Wil niet zeggen dat altijd alles perfect is maar ik probeer het altijd positief in te blijven zien en dit werkt erg goed voor mij.
Hierbij nog wat herkenbare verhalen. Misschien heb je er wat aan http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/419520-onzekerheden-rond-30e-levensjaar.html
Je hebt veel meegemaakt, dus wees niet zo streng voor jezelf. Qua werk heb ik hetzelfde dilemma. Ik neem nu even genoegen met een baan waar ik me eigenlijk niet meer helemaal in kan vinden. Ik kan er mijn ei niet meer in kwijt. Ik wil mijn creativiteit meer kunnen laten gelden. Nu zit ik op kantoor en mijn baan betaald goed, het is ook echt geen suf en makkelijk baantje maar gewoon niet meer wat ik wil. Ik denk na een werkdag 'waar heb ik nu eigenlijk aan bijgedragen?'. Beetje zitten typen en dingen zitten regelen. Ook ik maak weleens fouten, maar ik ben nu zover dat ik me daarbij neer kan leggen. Het is een hectische omgeving en ik ben mij bewust van mijn kwaliteiten. Een ander zou denk ik nog wel meer fouten maken, dus ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Take it, or leave it. Als ze van me af willen hoor ik het wel . Ik heb me voorgenomen me even in de situatie te berusten omdat ik lichamelijk en geestelijk nog niet in staat ben om me op een opleiding te gaan richten, of een andere weg in te slaan. Mijn hart ligt nu meer thuis, bij mijn kinderen en ik kan zelfs blij zijn met een huis dat aan kant is en als mijn hapje 's avonds weer op tafel staat en mijn gezin zit er lekker van te smullen. Daar haal ik nu mijn voldoening uit! Ik heb ook dip dagen hoor en heb een lange weg moeten gaan om zo te gaan denken. Ik ben er ook nog lang niet, zit nog steeds in therapie.
@alamea, zo herkenbaar wat jij allemaal schrijft. Ook dat mensen je niet eens willen voor die lagere banen. Ik ben er ook wel achter idd dat wat mensen altijd zeggen' er is altijd wel werk' niet helemaal juist is. Ja er is altijd werk maar je moet er wel voor aangenomen worden. @ sportysteenbok, Ook dat is het probleem. Ik heb nooit tijd gehad voor mijzelf om een hobby of wat dan ook te hebben. Ik weet dus ook echt niet wat ik graag doe. Ik hoorde laatst een mooie zin: 'als ik iets wil dan kan ik het niet en als ik iets kan dan wil ik het niet'. Zo gaat het bij mij. Nu zit ik echt in zo'n overgangsfase en voor het eerst kan ik wel een baan nemen zonder dat geld een issue is. @pjo1983, wat een rotgevoel he? Niet op je plek zitten. Eigenlijk wat anders willen maar wel moeten omdat er anders geen geld is. Zo herkenbaar. Die testen ga ik eens opzoeken. Ik heb ze weleens gedaan maar kwam dan altijd op beroepen uit die nu niet uitvoerbaar zijn vanwege de kids. Reisbegeleider ofzo. @yan, het eigen ondernemerschap. Wat zou ik willen doen. Het enige wat mij wel leuk lijkt is teksten schrijven. Ik kan alleen niet foutloos NL schrijven en daarnaar ik dan van. Ik hoor van veel mensen dat ik een talent heb om te schrijven maar ben er heel erg onzeker over. Ik ben ook niet het type dat alle aandacht naar zich toe wilt trekken waardoor ik bijv. Een blog ook niet zo goed durf te promoten. Ik moet het gewoon doen, eigenlijk. @charlie007, meid jij hebt het ook niet makkelijk gehad zeg. Wat jij en Edelhertje zeggen over negatief zijn over jezelf. Dat klopt! Ben ik eigenlijk ook wel. Ik zie overal beren op de weg. Ik voel mij ook heel erg gefrustreerd ook. Ook wel omdat ik aan de ene kant thuis wil blijven tot mijn dochter 1 wordt. Aan de andere kant wil ik werken. Beide keuzes voelen wel/niet goed. Er wordt zo aan mij getrokken. Mijn jongste wil alleen mama, eet niet als ik er niet ben en dan durf ik haar dus niet goed voor vast weg te brengen. Wel een dagje of avondje thuislaten bij papa natuurlijk maar ook dan eet ze niet. Dan heeft ze dus wel gewoon even pech! Maar echt hele dagen wegbrengen. Misschien dat ze dan wel gaat eten maar haar kennende. Echt thuiswerken is bijna onmogelijk omdat ze zo veeleisend is. Nu helemaal (6 maanden sprong) maar ook altijd al geweest. Alleen soms ben ik jaloers op mijn partner. Hij wordt al moe van twee uur alleen zijn met haar hihi. Hij helpt echt goed trouwens hoor als hij thuis is. Ik doe nu ook een studie copywriting maar kan er amper mee aan de gang vanwege mijn kleine hummel. Dat wordt ook wel weer beter. Toch zit ik daar ook weleens behoorlijk mee in mijn maag. @mrs. Snuggels, Precies creativiteit wil ik kwijtingen. Moet eerst wel even dat stukje hersenen aanboren waar mijn creativiteit dan zit haha. Ik probeer het ook wel te stimuleren. Ik merk wel dat ik heel erg los moet komen omdat mijn creativiteit lange tijd niet belangrijk was. Ik vind het ook wel fijn om alles is huis op orde te hebben, op mijn gemak alles te kunnen doen, het opvoeden enz. Toch mis ik wel uitdaging. Die fouten mogen maken is ook iets waar ik erg mee in mijn hoofd zit. Ja, ik ben bang om fouten te maken en daar op afgerekend te worden. Vooral omdat ik merk dat het 'in mijn hoofd' nog weleens fout gaat. Een soort van ontzwanger kortsluiting ofzo haha. Voorbeeld ik had gister al besloten vandaag pannenkoeken te maken. Loop ik gister in de appie druk te bedenken wat we vandaag eten gaan en uiteindelijk neem ik heel wat anders mee! Dit gebeurd dus vaker, haha. Dan vraag ik mij echt af waar ik met mijn gedachten zat op dat moment. Heel gek. Nou, dames. Het is wel heel super om te weten dat jullie er ook last van hebben. Ik klink erg negatief maar dat straal ik in het echte leven niet uit hoor. Heb een behoorlijke dosis humor waar ik het altijd mee bekijk. Toch hebben jullie mij wel echt aan het denken gezet. Vooral over dat negatief zijn over jezelf. Ik ben idd een tiepje waarbij alles gelijk perfect moet. Voorbeeld: die prachtige taarten die hier op de site staan, die wil ik ook maken en dan denk ik dat doe ik wel even. Het resultaat moet dan wel net zo zijn als dat van een banketbakker natuurlijk haha. Dat heb ik met alles. Het moet goed anders doe ik het niet. Als er dan ineens veel meer bij komt kijken dan haak ik af omdat ik dan denk, dat kan ik toch niet! Aan de andere kant ben ik een extreme doorzetter die, als ik eenmaal ergens aan begin vol blijf houden, ook al werk ik mijzelf de afgrond in. Dit is jaren zo gegaan. Ik zit dus echt ergens tussenin. Moet een mooie tussenweg vinden.
Ik wordt dit jaar 28 maar hoe dichter de 30 komt hoe slechter ik me voel. Ga echt een dip tegemoet. Ineens ben je niet meer een twintiger maar hoor je bij de dertigers. Pfff. Het leven wordt er ook niet leuker op. Op mijn 20 begon ik met kinderen, wens werd snel vervult, kochten een leuk huisje en toen begon mijn gezindheid te sukkelen. Schilklier problemen en 2 jaar medicijnen. Helse rugpijn met uitstraling en uitval bleek hernia. Operatie en Fysio leek het goed te gaan. Uiteindelijk nieuwe hernia en dus vandaag weer naar het ziekenhuis. Rug vast zetten of enkel nieuwe het is weghalen. Krijg vandaag meer info. Ben ondertussen bijna 2 jaar continu in pijn en aan de morfine. Wat dat betreft hoop ik dat 30 + betekend vollop genieten van de kindjes, gezondheid prima en eindelijk leven Ben door ziekte en niet meer volledig kunnen werken in dec ne baan verloren. Bedrijf failliet en ik lag er als eerste uit bij overname. Kan ik na 6 jaar ander werk gaan zoeken. Weer soliciteren en Misschien studeren
Jemig! Wat naar! Ook je gezondheid die dan zo te wensen overlaat? Ik hoop voor jou dat het snel beter gaat.