Hoi meiden, Onlangs heb ik gehoord dat mijn stiefzus zwanger is van haar tweede en ik schaam me er een beetje voor om het te zeggen, maar ik ben er niet super blij mee. Sinds de geboorte van hun eerste zoon (augustus 2011) heeft zij al een wens voor een tweede. Ik ben wel heel blij voor haar dat deze wens in vervulling mag gaan en dat gun ik haar van harte, maar het probleem ligt bij mijn stiefmoeder. Zoals ik al zei is zij in augustus 2011 bevallen van haar eerste kind. Toen zij zwanger was, was dat natuurlijk geweldig nieuws voor mijn vader en stiefmoeder. Ze werden namelijk voor de eerste keer opa en oma. Toen mijn stiefzus zwanger en vervolgens bevallen was kreeg ze natuurlijk veel aandacht (inclusief van mij), tot dat ik vorig jaar zelf zwanger raakte. Continu werd mijn zwangerschap vergeleken met die van mijn stiefzus. In het begin wel leuk omdat ik veel vragen had, maar mijn stiefmoeder vond haar dochters zwangerschap veel belangrijker. Prima, ook daar kon ik nog inkomen, maar als je bij mijn controleafspraak het onderwerp steeds op je dochter gooit bij de verloskundige, terwijl ik de zwangere ben ga je te ver. Zelfs de verloskundige wist niet wat ze ermee moest en heeft dit later ook op een andere afspraak gezegd: alles moet om haarzelf en haar familie gaan en de rest telt niet. Inmiddels zijn beide kleinzoons geboren en ik merk zo erg aan haar dat ze haar 'eigen' kleinzoon zoveel belangrijker vindt dan mijn zoon. Ze gaat liefdevoller met hem om en praat alleen over hem. Als we iemand tegenkomen op straat die vragen gaat stellen over mijn kindje begint ze ook weer direct over het andere kleinkind. Die er op dat moment niet eens bij is.. Ik voel me zo teruggezet en heb zo het gevoel dat mijn kind niet goed genoeg is. Mijn vader is wel dol op mijn zoon en daarom zie ik mijn vader en stiefmoeder ook wekelijks. Dan is mijn zoon ook zelden bij haar op schoot, want heb het gevoel dat ze dat maar soms en niet te lang wil. Toen ik dus hoorde dat mijn stiefzus weer zwanger was heb ik gedaan alsof ik blij ben, maar dat voelt dus niet zo. Ik denk dat alles nu nog erger wordt en ik ben bang dat mijn kindje dit ook gaat merken als hij groter wordt. Ik schaam me voor mijn gevoelens, omdat ik ze ergens ook heel hypocriet vind, maar het zit er wel. Hoe moet ik hiermee omgaan? Sorry voor het lange verhaal, maar moest dit echt even kwijt.
Ten eerste ik snap je helemaal! Tuurlijk is het misschien voor een moeder anders als je "eigen" dochter een kindje krijgt. Maar omdat op deze manier te uiten vind ik echt raar. Vooral omdat zo naar je kleinkinderen te uiten. Ik zou er wat van zeggen. In de trant van, Luister eens, ik krijg het gevoel dat "pietje" meer betekend voor jou dan "keesje" en ik voel me daar niet prettig bij. Ook erbij zeggen als iets in de trant van, misschien doe je het niet bewust maar ik merk het wel duidelijk. En inderdaad misschien het er met je vader over hebben. succes met deze lastige situatie!
Mijn oma had het bij ons altijd over hoe leuk mijn neefjes en nichtjes waren en mijn tante. Bij hun vertelde ze laaiend over ons. Kwamen we pas achter toen ze overleed. Maar vooral mijn moeder vond t vervelend. Ik zou het zeggen maar misschien waar zowel je vader als stiefmoeder bij zijn. Succes!
Gewoon lekker laten. Zo gaat het in het leven. Je zou misschien anders willen, maar het is volkomen normaal dat grootouders een ander gevoel hebben bij kinderen van de kinderen die zij zelf verwekt hebben dan bij aanhangkleinkinderen. dat heeft niets met de kindjes zelf te maken, maar met het idee: die kwam uit mij en nu komt daar dit uit... Er zitten herinneringen aan en emoties die niet iedereen kan opbrengen voor de kouwe kant. Misschien niet leuk, maar voor velen wel de realiteit. Ik kom zelf uit een enorme familie, beide oma's zijn grootwerpers (8 en 10 kinderen), en door veel sterfgevallen onder ooms en tantes zijn er ook veel nieuwe relaties met nieuwe kinderen gekomen. Daar wordt allemaal van gehouden, maar je voorkomt niet dat sommige kinderen en kleinkinderen een hechtere band krijgen met hun oma dan anderen. En dat is ook helemaal niet zo erg. Wat ik me wel afvraag is wat zij bij jouw verloskundige te zoeken heeft. Das toch iets voor de zwangere zelf, hooguit de partner? Als die band zo lastig is, wat doet zij daar dan in hemelsnaam?
@lousaa denk jij niet dat het zoontje van TS er last van gaat krijgen dan? Ikzelf ben nooit zo van ....laat het maar gaan...... In een familie hoor je dit soort dingen te kunnen bespreken toch?
Nee, ik denk dat dat niet zo'n kwaad kan. Je kind gaat zelf namelijk ook gewoon heel duidelijk zien dat er verschillen zitten tussen oma 1 en oma 2. En zal zich dus ook anders gedragen bij oma 1 en oma 2. Net als bij andere mensen, juffen op het kdv, op school. Buurvrouwen en ouders. Kijk, ik vind het een ding als oma's kinderen naast elkaar zetten en verschillend behandelen. Dus bijvoorbeeld beiden hebben een zwemdiploma en dat komen ze laten zien, en er krijgt er maar een complimenten. Dat merken ze, dat is niet eerlijk. Maar verder zijn verschillen onvermijdelijk. Tuurlijk kun je het bespreken als je daar last van hebt, maar doe je dat dan voor jezelf, of omdat je kind tekort komt? Ik denk niet dat dat laatste snel speelt.
Gewoon eens rustig aankaarten dat ze jouw dat gevoel geeft en dat jij het vervelend vind dat je stiefzus er altijd bijgehaald wordt. Je kan niet afdwingen dat ze evenveel van beide kindjes houdt, maar haar er wel op attent maken. De kans is waarschijnlijk erg groot dat ze het zelf niet eens zo ziet. Mijn stiefmoeder heeft er ook een handje van om iemand helemaal op te hemelen, ze heeft dan helemaal niet door hoe lomp dit bij andere over kan komen.
Ik ben het wel een beetje met Loussa eens. Ik denk dat wanneer er herrie over gemaakt gaat worden dit nog schadelijker is en misschien juist een grotere afstand tot resultaat gaat krijgen. Ik ben ook dochter van een stiefmoeder. Mijn twee oudere broers zijn hun moeder verloren toen ze nog heel klein waren. Mijn moeder is toen de nieuwe vrouw in het gezin geworden en heeft nu twee dochters. Ook bij ons zie je verschil. Ik kom natuurlijk ook veel bij mijn moeder en dat hebben de jongens niet gedaan. Mijn ouders gaan straks ook oppassen en dat hebben ze bij de anderen ook niet gedaan. Toch denk ik niet dat het problemen op gaat leveren. Mijn ouders gaan verder ook leuk met de andere kleinkinderen om alleen zal het anders zijn. De kinderen van mijn broers noemen mijn ouders wel opa en oma maar logeren er nooit, in tegenstelling tot bij de ouders van hun vrouwen. Ze hebben hier ook geen last van, zijn leuke vrolijke kinderen die ook graag bij deze opa en oma komen. Ze zijn trouwens 8-7-6 en twee van 4 jaar oud.
Ik heb het meegemaakt met mijn schoonzus, de echte zus van mijn vriend. Mijn vriend had een stiefmoeder. Ze is inmiddels overleden. Haar zoon, de stiefbroer, en mijn schoonzus hebben allebei kinderen. Het kind van haar eigen zoon heeft ze altijd zichtbaar voorgetrokken. Dat deed ze ook al met haar eigen kind. Ik vergelijk haar altijd met de stiefmoeder van assepoester. En ik overdrijf er niet mee. De kinderen van mijn schoonzus hebben het altijd gemerkt en mijn schoonvader heeft het toegestaan. Hij ging zich er ook naar gedragen. Nu is mijn schoonmoeder inmiddels alweer vier jaar overleden. En mijn schoonzus heeft geen contact meer met haar vader o.a. hierom. Praat erover met je vader. Dat stiefouders onderscheid maken tussen kinderen en kleinkinderen, dat snap ik. Maar het is de manier waarop. Misschien heeft ze het zelf niet in de gaten hoe dik het er bovenop ligt en kan je vader haar wat tot de orde roepen. Mijn schoonmoeder heeft altijd laten merken 'hoe minder' zei de kinderen vond. En dat mag je nooit doen bij een kind!
Ik zou het wel bespreken, gewoon zeggen dat het je dwars zit. Dat je het niet leuk vind voor jouw kind, want hij gaat dit op een gegeven moment merken en het is niet eerlijk tegenover hem.
Ik zou het rustig aan kaarten bij je vader en vragen of hij het ook merkt of er op wil gaan letten en misschien wat zeintjes naar je stiefmoeder wilt geven dat het niet zo gewenst is als ze er zo over praat
Ik begrijp wat je wil zeggen en ik ben het ook gedeeltelijk met je eens, maar dat neemt niet weg dat ik rondloop met deze gevoelens. Natuurlijk kan ik begrijpen dat eigen anders aanvoelt en dat verwijt ik haar ook niet. Het gaat mij erom dat ik het niet prettig vind dat het zo overduidelijk uitgesproken moet worden en er ook zo naar gehandeld wordt. Ik denk dat mijn zoon dit wel degelijk gaat merken als hij ouder wordt, aangezien het gesprek continu naar haar eigen kleinkind wordt gedraaid. Ik ben dus wel bang dat mijn kind zich teruggezet gaat voelen en die angst vloeit inderdaad voort uit mijn gevoelens, dat ontken ik ook niet. Dat is dus ook de reden waarom ik niet sta te trappelen om de komst van een nieuwe baby. Zij was bij de controleafspraak omdat ik tijdens mijn zwangerschap veel vocht vasthield en nog een tijd thuis gewoond heb. Mijn vriend kon die dag niet mee vanwege zijn werk.
Precies dus zeker aankaarten ....voor je kind Idd wat Ika zegt...zoiets hoor je gewoon nooit te doen bij een kind. Wij zijn de volwassenen toch? Dat je een natuurlijke neiging hebt misschien om je bloedband "voor te trekken" snap ik dan wel. Maar als jij, als oma, het zo duidelijk kan laten merken tegenover iedereen inclusief je kleinkinderen....dan ben je toch best een slecht mens. Dat hoort namelijk niet express gedaan te worden toch.
Precies en ondanks het begrip dat ik ook voor haar heb, ben ik toch bang dat mijn zoon dit op latere leeftijd ook meekrijgt en omdat altijd alles om haar kant moet draaien heb ik ook het gevoel dat mijn zoontje niet goed genoeg is en ondanks dat het niet persoonlijk naar het kindje toe is doet het mij wel zeer. Gelukkig wordt er bij de andere opa's en oma's absoluut niet zo gedaan. Ik wil het wel aankaarten, maar heb twijfels over wanneer. Ik vind het een moeilijk onderwerp en ik wil ook geen ruzie uitlokken. Zodra ik het gevoel heb dat het mijn zoon schaadt zal ik het sowieso uitspreken.
Ik denk dat je het juist moet doen als er "niks" aan de hand is zeg maar. Amders ga je misschien boos reageren en dan krijg je wel ruzies.... Ga er een keer alleen naartoe en geef aan dat je even wilt praten. Misschien schrikt je stiefmoeder zich dood en ziet ze het zelf niet zo Of van te voren met je vader praten zodat hij er al vanaf weet en je hopelijk kan ondersteunen. Zo verloopt het gesprek misschien ook beter?
Je hebt gelijk, maar ik vind het zo moeilijk. Ik denk wel dat ik het bespreekbaar ga maken. Bedankt voor alle goed bedoelde adviezen.
Ja is ook ontzettend moeilijk! Maar wie weet valt het allemaal heel erg mee..... Laat je wel iets weten als je het zou gaan aankaarten.....ben wel nieuwschierig hoe ze gaat reageren. En nog een tip....wacht niet te lang want des te moeilijker het wordt....geef gewoon het juiste voorbeeld aan je kind jij kan dat toch wel
volgens mij heeft TS een probleem met haar stiefmoeder en moet ze daar de connfrontatie mee aangaan! Het is wel goed dat haar vader er bij is, maar die is niet geheel verantwoordelijk voor de acties van zijn vrouw.
ik denk dat als je een gecombineerd gezin hebt, je dit enigszins altijd wel tegen komt. het is natuurlijk niet leuk maar ook niet te voorkomen. ik vind het wel degelijk een taak van je vader ook om daar iets van te zeggen. het is tenslotte zijn vrouw, hij is dan wel niet verantwoordelijk voor haar gedrag maar hij is wel degene die het kan sturen. ik denk wel dat je er iets van moet zeggen want misschien beseft zowel zij als je vader niet dat het gebeurd. ik kom zelf uit een gecombineerd gezin en merk al vanaf dag 1 verschil. mijn woorden hieruit zijn dan ook altijd" wat niet van jou is, zal nooit van jou worden" ik hoop dat je er samen uit kunt komen en zo niet dan is het in ieder geval goed als je het gezegd hebt, zodat je voor je eigen gevoel gedaan hebt wat je kon. veel succes en hopelijk een goede afloop.