Zo moet even mijn frustraties kwijt. Word even gek van mijn dochter van 10,5 maand. Wil alleen maar aan mij hangen, als ik even wegloop huilen en piepen. Maar vooral 's avonds is het drama met naar bed brengen. Doe altijd het hele naar bed gaan ritueel. Alles gedag en welterusten zeggen, haar beer, de lamp ( die vind ze heel interessant) , haar bedje, alles in haar kamertje ect. Daarna haar pyama aan en slaapzak dan het laatste avond flesje. Meestal valt ze daarna meteen in slaap, maar zodra ik ook maar in de buurt van haar bedje kom schrikt ze opeens wakker en zet ze een keel op. Ze loopt dan rood aan van het huilen en niets helpt alleen oppakken. Heb nu echt geen moment rust, en word er nu een beetje moe en chagrijnig van! Me geduld raakt een beetje op. Iemand tips?
Onze zoon doet dat zo nu en dan ook. Wachten tot ze super moe is, toch in bed leggen en geduld hebben. Probeer haar er niet uit te halen en als ze erg overstuur is zachtjes tegen haar praten, aaien over haar hoofdje of misschien toch op de kamer blijven tot ze slaapt. Het is waarschijnlijk verlatingsangst en door haar een gevoel van veiligheid te blijven geven en geduld te hebben kom je denk ik erg ver.
Onze oudste had ook erg last van verlatingsangst. Zodra je haar over haar bedrand tilde, maakte ze zich helemaal stijf en ging krijsen. We hebben van alles geprobeerd. Alle standaarddingen: bij haar blijven tot ze in slaap viel, hoofdje of handje vasthouden. Geruststellen. Zeggen dat je niet echt weg bent, maar in de buurt. Soms was het al voldoende als ik de deur niet dichtdeed en het licht op de gang aan en /of bleef praten terwijl ik uit zicht was. Ook hebben we een nijntje nachtlampje. Hielp soms. Af en toe hielp niks en ging ik met haar op ons bed liggen. Lekker met haar rug tegen mijn buik om haar een veilig gevoel te geven. Dan wachtte ik 15 min nadat ze in slaap was gevallen, zodat ze diep genoeg sliep om haar over te leggen in haar eigen bed. Meestal deed mijn man dat, omdat ze nog weleens wakker werd tijdens het overleggen omdat ik er niet zo handig in was Er zijn veel dingen die je kunt proberen, maar niet allemaal tegelijk Je kunt ook eens kijken wat er gebeurt als je toch weggaat, misschien is ze na een minuutje alweer stil. Wat ook nog weleens voorkwam is dat ze TE moe was. Hier moest het slaapritueel met die leeftijd ook zo kort mogelijk, anders werkte het averechts. Dus je zou ook eens kunnen proberen het tijdelijk iets in te korten of iets vroeger op bed te leggen. Ten slotte: het is een fase! het gaat weer over. Echt
Nee ze gaat alleen maar harder huilen helemaal over de toeren. Ja weet dat het een fase is maar het duurt nu al bijna 2 maanden het is zo vermoeiend. Vooral 's avonds.
Overstuur laten worden is idd niet goed. Dat werkt alleen averechts. Zij gaat niet slapen en het geeft haar ook geen veilig gevoel. Ik zou proberen haar na 15 min slapen over te leggen. En laat haar anders slapen bij jullie in bed. Misschien niet ideaal, maar kan veel rust geven voor iedereen. Onze oudste had dit ook best lang Weet nog wel dat het overging vlak nadat ik het niet echt niet meer trok. Al heeft ze later wel weer een fase gehad met 14 maanden... Kon ik met m'n zwangere buik over haar bedrand hangen om d'r hand vast te houden Ik neem aan dat je het afwisselt met je man? Heeft ze ook zo'n angst als hij haar op bed legt? Speel je overdag veel kiekeboe met haar? Even de gang oplopen en weer terug? Het duurt bij haar kennelijk iets langer om te snappen dat papa en mama niet echt weg zijn zodra ze uit zicht zijn en dat ze weer terugkomen...
Met onze zoon hadden wij dit ook. Het is echt een fase,heeeeel veel geduld hebben is de enige oplossing denk ik. Ik bleef op zn kamer en haalde hem wel uit zn bedje. Ik ging op een stoel zitten in zn kamer en wiegde hem in slaap,aaide hem over zn hoofdje en als hij sliep.legde ik hem weer terug. Werd hij wakker deed ik het weer opnieuw. Hem helemaal over zn toeren laten gaan wilde ik niet,en schiet in mijn ogen niks op. Hij slaapt/sliep altijd perfect alleen in dus er was iets wat hem niet lekker zat en dat wil/kan ik niet negeren door hem maar gewoon te laten gaan. Toen hij ouder was en zulke periodes had haalde ik hem minder snel uit zn bed en bleef naast hem zitten en aaide over zn hoofd en ging weg als hii sliep. Ook nu heeft hij soms momenten dat hij niet alleen in kan/wil slapen en dan blijf ik er ook bij of ik ga wat dingen doen op dezelfde verdieping of op zolder en ga dan steeds even terug om bij hem te kijken,werkt prima: hij slaapt in met een veilig gevoel en ik kan toch dingen afkrijgen zoals de was vouwen/strijken enz. Hier dus altijd eruit gehaald/erbij gaan liggen of steeds gaan kijken en onze zoon kan prima zelfstandig in slaap vallen. Xx
Ja speel heel vaak kiekeboe met haar. En nee ik doe het allemaal zelf, mijn vriend die slaapt gewoon door het huilen heen en hem wakker maken helpt ook niets want dan moet ik hem 10x wakker maken en intussen ben ik dan al 10x heen en weer gelopen zeg maar. Zo diep slaapt hij. En naar bed brengen doe ik ook altijd. Er is altijd wel wat, of hij gaat trainen, of hij werkt tot laat, en soms zegt die ook dood leuk ik ben te moe! Nou wat dacht je van mij??? Met een kind die 24/7 uur aan je hangt??
En als je beneden flesje geeft en dan naar boven gaat, pyjama aan etc. Dan is ze misschien nog niet in slaap gevallen en leg je haar wakker in haar bedje.. Overstuur laten huilen lijkt me geen optie.
Hier ook weer. Overdag slaapt ze niet super en ze wordt telkens eerder wakker. Mag ik even gillen. Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa gr%]%^{*+]+]*^{*!!!!!!! Zo!
Ja dat heb ik ook al geprobeerd Maar zodra ze haar bed in moet begint ze. Dus neem ik haar dan maar weer bij me. Ik laat haar ook nooit overstuur huilen dat breekt me hart.
Heel herkenbaar, J. slaapt eigenlijk alleen maar bij mij en soms word ik er wel eens gek van, maar dat helpt ook niets. Hier helpt mijn man wel heel goed mee en hij laat J. vaak bij hem in slaap vallen om hem dan daarna bij mij in bed te leggen. Dan slaapt hij het eerste deel van de avond gewoon bij hem op de bank terwijl hij televisie kijkt en daarna bij ons in bed. maarre, je vriend een schop onder de kont geven hoor. Hele dag thuis zijn met een plakbaby is soms flink vermoeiender dan werken.
Ik zou eerst een gesprek aangaan met je vriend, want dit kan natuurlijk niet. Hij is de vader en moet net zo goed verantwoordelijkheid nemen als jij! En als jij altijd maar voor jullie dochter zorgt en er is als ze bang is, heeft dit invloed op zijn band met haar. Wil hij dat? Dus echt even om de tafel en zorgen dat hij niet met excuses komt. Niet wakker willen worden? Ik zou hem net zo lang wakker blijven maken tot hij er echt eens uitgaat. En dat trainen en andere activiteiten? Hij doet maar eens een avond niks, nou ja, voor jullie dochter zorgen! Zo houd je het toch niet vol.
Herkenbaar hier ook . Het slechte slapen is gelukkig voorbij, maar inderdaad alleen mama is goed genoeg op het moment. Ben bang dat het een fase is waar we doorheen moeten. Misschien toch eens met je vriend rond de tafel. Hier gelukkig een lieve man die meehelpt.
Ja dat zei ik ook al tegen hem, straks vind ze jou helemaal niets en wil ze alleen maar bij mij zijn. En heb inderdaad ook al vaak gezegd dat ik het zo niet vol hou als ik alles zorg van onze dochter op me moet nemen. Snap wel dat ik iets meer op me neem omdat ik 2 dagen werk en hij fulltime manager is. Maar een beetje van mij uit handen nemen scheelt al heeeeeeel veel voor mij. Dat gaat dan een paar dagen goed en dan is het weer terug bij af. Heb gewoon 2 kinderen thuis een kleine en een hele grote.
Heel herkenbaar op het moment. Hier elke avond een drama met slapen. Ze is wel moe, wrijft ook in haar oogjes. Zodra ik de kamer uit ga, gaat rechtop in bed zitten en heel hard huilen. Soms valt ze na 5 minuten wel op haar buik in slaap maar is dan weer wakker na 45 minuten en begint ze opnieuw heel hard te huilen. Als je haar uit bed haalt is het goed maar zodra we haar in bed willen leggen houdt ze zich zo stijf als een plank en krijst het uit. Als ik haar oppak is het weer goed. Op een gegeven moment nemen wij haar mee naar ons bed en dan gaat ze wel rustig slapen en ook nog eens tot de volgende ochtend. Ik hoop ook maar dat het een fase is. We hebben gelukkig een groot bed maar ik wil ook wel weer eens alleen met mijn man slapen.
Ja dat doe ik ook inderdaad dan slaapt zij ook door tot de volgende ochtend. En leuk dat onze kindjes maar 4 dagen schelen zag het aan je banner
Een heel lastige fase! Wij zijn bij dochtet toen gaan cosleepen. Dan viel ze naast mij in bed in slaap en kon ik ze laten liggen. De fase duurde hier lang hoor, tot ruim na dr verjaardag.