Mijn LF bij de eerste IUI was 9 dagen, zie onderschrift. Nu heb ik pregnyl gespoten ná de IUI, op dag 5. En ik zit nu dus op dag 11. Enne.. wie wil me uitleggen wat ECD is?
Gister weer ongi geworden, grrrr.... maar gisteravond en vannacht zoveel buikkramp, dat ik ergens een vermoeden heb dat het een vmk zou kunnen zijn. Vorige week vreselijk pijnlijke boobs gehad ook, maar daar durf ik tegenwoordig niets meer van te denken... Ik heb niets getest, wil het niet eens weten eigenlijk. Op zich is mijn ongi gewoon op tijd of max 1 dag 'te laat', dus ... Maar toch. Voelt het deze keer wel weer heel verdrietig. Zou zo graag zo'n mooi verhaal hebben (net als de nicht van de buurvrouw en die haar schoonzus d'r colega) dat je vlak voor je start met IVF je toch ineens spontaan zwanger was! Nou ja, nog twee spontane rondes te gaan.... Waarvan de volgende heel 'spontaan' valt in het weekend dat ik mijn man ontvoer naar Edinburg. Hij weet nog van niets, niet van de trip en al helemaal niet dat dan ook mijn ei waarschijnlijk is Soms moet je een beetje sturen toch?
Goh, wat een herkenning in al jullie verhalen. Heb ook net (met tranen over mijn wangen) de link van de secundaire fertiliteitsbehandeling gelezen. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben. Het voelt heel ondankbaar je er niet bij neer te kunnen leggen dat er misschien geen tweede kindje komt. Want je hebt er al een en dat is al veel meer dan stellen kunnen zeggen die nog nooit zwanger zijn geweest. Ik was zelf in ronde 1 zwanger van mijn zoontje, ondanks overgewicht en ondanks mijn leeftijd (toen 37). Toen ik 39 was, gingen we voor een tweede. Nog een beetje naïef dat we pas in december wilden gaan beginnen omdat het ons leuk leuk dat ze dan allebei in september jarig zouden zijn. Uiteindelijk was ik toen weer vrij snel zwanger (in ronde 3 of 4). Helemaal blij. Maar helaas een mk bij 11,5 wkn. Nog vol goede moed 'opnieuw' ervoor gegaan, want je was immers toch erg vruchtbaar na een mk. Inmiddels is het in april 2 jaar geleden dat ik een mk heb gehad en nog niet zwanger geweest. Vorig jaar dus (ook vanwege mijn leeftijd, toen 40) de mmm in. We hebben nu 2 ivf-pogingen achter de rug die helaas mislukt zijn. Dus moeilijk, het klokje tikt hard. Je bent er dag en nacht mee bezig (terwijl je weet dat je dat juist niet zou moeten zijn). Frustratie waarom het niet meer lukt. Continue denken wat dan de gouden tip kan zijn waardoor je wel weer zwanger kan raken. Erg vermoeiend. Op aanraden van de gyn ook lekker bezig met afvallen. Inmiddels dus zelfs minder zwaar als toen ik beide keren zwanger raakte, maar dus nog niet zwanger. Mijn keukenkastje barst onderhand uit de voegen van allerlei poeders, pilletjes, vitaminen die bij anderen ook succes heeft gebracht (behalve bij mij ). We hebben eind vorig jaar pas de box opgeruimd uit de huiskamer. Die hadden we toen nog staan toen ik voor de tweede keer zwanger raakte. Omdat we dachten wel weer snel zwanger te zullen raken lieten we de box staan. Maar op een gegeven moment herinnerde de lege box ook steeds meer aan de nog onvervulde kinderwens. Het dubbele was dat de box opruimen voor mij ook voelde of je je kinderwens opgaf. Vandaar dat het lang duurde voordat ik daar aan toe was. Verder heb ik het ook met kleertjes van mijn zoontje opruimen die te klein zijn geworden. In het begin, als ik weer een stapeltje in een krat legde, droomde ik nog weg dat ooit ons tweede kindje dit zou gaan dragen. Nu denk ik bij ieder kleertje. Zou er überhaupt ooit een tweede kindje dit nog mogen dragen. En dat maakt me verdrietig. Aan de andere kant inderdaad je leven wat nu zo lang op de rem-stand staat. Bij alles nadenken, stel dat ik dan zwanger mag zijn. Ik had een mooie camping gezien en stelde mijn man voor het gewoon te boeken, ongeacht hoe alles zou lopen. Ik vond dat we lang genoeg op de rem hadden gestaan en maar eens verder moeten gaan met leven. Dus geboekt! Vond het heel stoer van mezelf! Maar ja, in april hebben we onze intake in DD en dan zit je toch weer stiekem vooruit te rekenen hoe het zou gaan vallen met de (inmiddels geboekte) vakantie. Dus heel dubbel. Ondanks dat ik zo intens hoop op een brusje voor ons zoontje, ook een verlangen naar rust in mijn hoofd.
@betties. Heel erg balen voor je zeg! Een dikke knuf. Ik hoop echt dat het binnenkort gewoon raak is. @sneeuwmees. Wat ook een heftig verhaal. Mijn man en ik horen bij de groep vanaf het begin verminderd vruchtbaar. Die stempel heb je meteen en daar moet je het mee doen. In het geval van secundaire fertiliteitsproblemen heb je spontaan een 1e en komt de 2e niet zomaar. Ik kan me voorstellen dat je dan met heel erg veel vragen zitten van wat maakte dat het de eerste keer wel lukte en nu niet. Persoonlijk heb ik het gevoel dat je in DD het maximale uit je kansen kunt halen, dus veel succes in DD en hopen op snel een goed resultaat!
En dat had ik ook kunnen hebben geschreven. Ik heb zelf eigenlijk in augustus 2012 de hoop, de moed en bijna ook de wens opgegeven. Ik was zo verschrikkelijk klaar er mee, zo verschrikkelijk klaar. Moe gestreden en toe aan rust. Manlief steunde mij volledig in mijn keuze hierin, althans, zo leek het. Eind oktober heeft hij aangegeven het toch nog niet te kunnen opgeven en zodoende hebben we uiteindelijk samen besloten toch nog even door te gaan vechten. Nu nog 1 of 2 pogingen. En dan is het voor mij echt klaar... Hier ook voor kapitalen aan potjes en pillen. Hier ook bij allemaal kleertjes dat ik me afvraag of het ooit nog eens gebruikt mag worden. Ook bij het opruimen van de box... Als de eerdere pogingen voor een brusje gelukt waren geweest hadden we nu al hebben kunnen genieten van nog een kindje. Maar in de werkelijkheid is het zo dat het wiegje nog steeds leeg naast ons bed staat, de box uit elkaar is gehaald en op zolder staat en de wieginzet van de kinderwagen onder het logeerbed staat. Kennissen en vriendinnen met een kindje van zelfde leeftijd als mijn dochter zijn inmiddels alweer over de helft van hun zwangerschap van kindje nr 2 of 3. En er zijn vrienden welke nog niet eens aan kindjes krijgen dachten toen wij al bezig waren, maar waar de jongste van de drie kindjes ouder is dan mijn dochter... Maar aan de andere kant zijn er ook nog zoveel meiden welke tegelijkertijd met mij aan het strijden waren voor een eerste kindje en nog steeds met lege handen staan...
@Maartje: Nee, ik kon het stuk nog niet... Gaat dat over een boek? Het gaat er in ieder geval precies over, waar wij het hier nu over hebben. @Jusi: O, sorry ik heb niet goed opgelet dat je LF al in je onderschrift stond... Maar 9 dat is wel erg kort ja! Kun je uitleggen waarom je nu de Pregnyl na de IUI kreeg? Want dat snap ik niet helemaal. @Betties: ontzettend jammer dat je ongesteld bent geworden!... @Sneeuwmees: wat betekent eigenlijk DD?
Dank je voor de link; ik vind het ook heel herkenbaar! Wat betreft ECD... dat was 1 van de eerste dingen waar ik over twijfelde toen mijn cryo's vorig jaar niet aansloegen we er hard door heen gingen. Bij ons was dat voor we zwanger werden van onze gezonde dochter, ook een reële optie. Het leek bij ons niet nodig te zijn; ik ben niet vervroegd in de overgang voor zover ik nu weet, maar ik was bereid om dit uiteindelijk te doen als het niet lukte met eigen eicellen. Nu voelt het wel anders voor mijzelf. Onze dochter van 2 is wel biologisch gezien van mij en mijn man samen. Zouden we nog een kindje via ECD krijgen, dan is dat kindje alleen biologisch verwant aan mijn man, maar niet aan mij. Stel dan dat ik me veel meer tot mijn oudste kind aangetrokken zou voelen en minder tot het andere kindje, dan zou ik me daar gigantisch schuldig over voelen. Wij zeggen bij onze dochter ook vaak dingen waarbij we vergelijkingen maken tussen onszelf en haar. Zoals: "Ze is vlot met praten, maar dat was bij mij ook". Je bent dan al gewend om dat soort uitspraken te doen over je kind. En dan zou dat bij een "ECD-kindje" alleen over mijn man gezegd kunnen worden. Echter, ik mag het kindje dragen, baren en de borst geven. Dus in die zin krijg je ook een heel sterke band met je kind. Maar ja, als het kindje ouder wordt, krijgt het toch steeds meer een eigen karaktertje en stel dat ik daar dan grote moeite mee heb.... Mochten we het wel doen, dan gaan we wel voor het grote succes: buitenland, jonge vrouw, bij voorkeur een studente van tussen de 20-25 jaar. Nadeel is wel dat als je bijv. naar Spanje gaat, het anoniem zal zijn. Ik zou me dan wel schuldig voelen, dat mijn kind nooit zijn/haar biologische wortels kan achterhalen.