Dit dus. veel geluk gewenst voor jullie prachtige gezinnetje en sluit je deur naar haar dicht. Dit ten behoeve voor jou en je kindje.
Gefeliciteerd met je zoon! Wat een heftige bevalling zeg...brrrr! Heel veel sterkte met je moeder. Heb je geen nummermelder op je telefoon? Dan weet je precies wanneer je niet op moet nemen
Allereerst van harte gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. En inderdaad, wat een verhaal! Inmiddels heb je al meer dan genoeg goede tips gehad, dus die zal ik je niet meer geven. Ik wil je door middel van dit berichtje wel even een hart onder de riem steken. En onthoudt, jij en je gezin zijn het allerbelangrijkste!
Wow gefeliciteerd! Wat een achtbaan zeg.. Wat me meteen in jou verhaal van voor en na de bevalling opvalt is dat ik niet goed eruit opmerk dat je voet bij stuk houdt. Je moeder gaat nog steeds over jou grenzen heen. Of wat ik wil zeggen jij laat je moeder nog steeds over jou grens heengaan. Je bent zo te lezen niet iemand die radicaal zou kiezen voor geen contact. Dat is ook niet erg of fout maar dat ben jij, spijt krijgen omdat je je moeder er bij wil betrekken moet je niet ook nog krijgen.. Waar je wel voor kunt kiezen is nog duidelijker zijn. Spreek met haar af wanneer ze kan bellen en of langskomen en een eindtijd. Zo heb je het duidelijk gemaakt en ben jij haar tegemoet gekomen. Luistert ze daar niet naar is het aan jou en of je man om de telefoon te beeindigen en evt naar boven te gaan als ze op bezoek is. Geef haar niet de ruimte om jou te bekritiseren. Laat haar (nog) niet bij alles toe, hoe graag je dit ook wilt. Haar emoties nemen een trip met haar en naar aanleiding van je verhaal is je moeder niet een heel stabiel en respectvol iemand. Zo is ze gewoon, waarschijnlijk weet je dit ook al heel lang maar nemen jou hormonen ook een loopje met je, je zou het zo perfect willen doen. Maar helaas in de praktijk werkt niet alles mee. Als je moeder op haar tenen is getrapt en beledigd is omdat jij je grenzen aangeeft, verwijt haar dat niet, het verleden wijst uit dat ze dat niet begrijpt. Maar hou het kort en zeg dat je dit momenteel fijner vindt totdat iedereen aan de nieuwe situatie gewend is. (Indirect bedoel je ook je moeder) Wat ik wil zeggen is dat je ook niet voor je moeder moet gaan denken. Bv als je een brief schrijft zal ze wel zo en zo reageren. Op die manier maak jij haar probleem jou probleem. Als jij schrijven fijn vindt en je doet dat op een respectvolle manier maakt het niet uit wat iemand ervan vindt en ermee doet. Wat het met iemand doet weet je alleen als je het uitprobeert. Maar voor nu, geniet! Het gaat echt te snel! Vaak dacht ik snachts bij de zoveelste voeding was ze maar al een jaar... en nu.. nu weet ik amper nog hoe klein ze was.. Hou in je achterhoofd dat de keuzes die je nu maakt, je ook meegeeft aan je zoon. Zijn beste leerschool kan niet vroeg genoeg beginnen! Nou grenzen stellen dus.. Sorry voor het lange verhaal inclusief de gratis spelfouten
Hey Elegance, ben blij dat ik je hier eens tegenkom, heb al in andere topics veel van je gelezen... Ik probeer altijd wel duidelijk men grenzen aan te geven hoor, maar da's altijd zo een fijne lijn dat je bewandelt met haar. Ofwel negeert ze me compleet, ofwel wordt ze boos met het nodige drama. Maar echt eens naar zichzelf kijken en veranderen doet ze niet. Ik probeer haar nu ook niet te veel overal bij te betrekken. Ze belt constant en wil ook telkens een compleet verslag van alles dat er gebeurd is. Ik probeer dit nu altijd zo snel mogelijk te beëindigen. "Alles gaat goed hoor" en dan begin ik over iets anders. Als ik met een probleem zit of iets moet weten, let ik er nu echt op dat ik het aan iemand anders vraag. Klinkt misschien heel grof, maar als je haar raad vraagt over iets, denkt ze meteen altijd dat ze de hele boel mag overnemen. Ze vindt het daarbij ook nodig me alles tot in het oneindige te blijven uitleggen hoe ik het moet doen, terwijl ik het al een hele tijd aan het doen ben en nu wel weet hoe het moet. Waar ik me nu wel zorgen over maak, is het volgende... Ik had altijd heel graag BV gegeven, maar door hoe de bevalling verlopen is, heb ik mijn zoontje niet meteen kunnen aanleggen. Ik heb hem pas na 24u kunnen aanleggen. We hebben daarna dagen geprobeerd om hem aan te leggen, maar het is nooit gelukt. Ikzelf vind dit enorm spijtig, maar het is nu zo. In de plaats van aan te laggen, kolf ik nu af, en krijgt hij de BV in een fles. Maar nog steeds gaat dit ook niet altijd even vlot, hij heeft een verkeerde zuigtechniek, na een aantal weken hebben mijn man en ik het redelijk onder de knie, maar het is niet makkelijk. Waar maak ik me nu zorgen over? Ik ben echt bang dat men mama nu perse ook dat flesje gaat willen geven. Zowel mijn man als ik zien dit absoluut niet zitten. ze heeft dit al aangegeven, en ik ben echt bang dat als ik de volgende keer "nee" ga zeggen, er daar ook weer ruzie over gaat komen. Door hoe heel de bevalling verlopen is, heb ik het heel moelijk om hem af te geven (niet aan mijn man hoor). Ik heb het gevoel dat ik al zo veel heb moeten missen, en nu wil ik van alles genieten. De gyne zei dat dit normaal is en dat dit met de tijd wel beter zal gaan. Veel mensen begrijpen dit ook. Maar mijn ma, nee hoor... En dan nog iets, misschien heel onnozel, maar waar ik me dood aan erger, is dat sinds onze zoon geboren is, men ma Facebook bombardeert met berichten en foto's van ons kind. Niet dat er op FB niks mag staan, maar zou dat er graag zelf op zetten. En altijd moet het maar gaan over het feit dat zij oma geworden is, hoe fantastisch het wel niet is, dat ze nu eindelijk van haar leven kan gaan genieten,... Voor de dames die men voorhistorie hier gelezen hebben, ik heb het daar heel erg moeilijk mee. Ze blijft maar doen alsof de oma de belangrijkste persoon is, dat oma worden het hoogste goed is. Je kan fier zijn, kan ik perfect begrijpen, maar natuurlijk moet ze ook hier weer in overdrijven. Allez ja, nu ga ik maar stoppen, ben al weer serieus aan het zagen...
Ik ben geen psych maar uit je verhaal lijkt het er op dat je moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Wat wellicht helpt is duidelijk zijn over jouw behoeftes en ook waarom. Zeg tegen je moeder: iknheb behoefte aan rust. Ik heb een zware bevalling gehad. Mijn gezin gaat voor. Ik ga niet elke dag bellen, je mag niet elke dag komen. Als je komt genieten we van de kleine en heb ik energie en liefde voor jou. Ik zou het prijs stellen dat je hier rekening mee houdt en mijn wensen respecteert. Zo niet, dan is het jammer voor jou want zo gaan we het doen. Je bent mijn moeder, ik hou van je en zal snap datbje kleinzoon heel belangrijk is voor je en wees niet bang, je zal alles meekrijgen. Maar op mijn voorwaarden. " Grenzen aangeven, behouden en verdedigen. E vooral voor jezelf als je er aan goe bent ook hulp zoeken hoe je jezelf sterk kan houden hierin. Contact verbreken is heel rigoreus en ik snap als je dat niet kan. Sterkte en wat vind ik het rot voor je dat de bevalling zo is gelopen en ik hoop voor je dat je dit snel een plekje kan geven en gaat denken aan de belangen van jouw geluk!
Oh ja je leeft nu in de angsten wat er zou kunnen gebeuren met het flesje. Jij bent de baas over jouw leven. Die angsten worden vast waarheid maar jij bent de gene die aangeeft hoemhet gaat gebeuren. Echt meis, zoek hulp in standvastig blijven want daar ga je baat bij hebben. 1. Zij gaat nooit veranderen. 2. Jij gaat nooit de steun en liefde van haar krijgen waar je stiekem naar verlangt. Steek je energie in je knul en wees de moeder die jij voor je kind wil zijn, wat je zelf gemist hebt. Echte liefde hoeft niet gemanipuleerd te worden. Echte liefde is er. E je kan het, echt waar!!
Dat je moeder niet veranderd, daar zul je je of bij neer moeten leggen of je kunt geen normale relatie met haar onderhouden. Dat is een vraag die je jezelf het beste kunt stellen. En dat ligt niet aan jou of haar, maar vaak aan beide. Ik begrijp van jou dat je heel meegaand bent. Maar als je daarbij over je grenzen gaat, geef je de verkeerde signalen af. Je hoeft niet te blijven buigen, je bent nu zelf moeder! Ik krijg het idee dat je een beetje bang bent of ervoor wegloopt als je moeder boos wordt,klopt dat? Als ik het zo vanmeen afstandje met geringe info die ik maar heb zou koeten beoordelen, zou ik also jou was daar eens naar kijken en misschien iets mee doen. Zodat je weerbaarder wordt. Je moeder krijgt jou echt klein lijkt het. En daar kun je boosop worden of niet, ze zal dat zeker niet expres doen, maar eeet waarschijnlijk iet beter. Vaak is het zo dat zoiets gegroeid is en je dit tot op heden ook geaccepteerd hebt. Tot er nu een andere rolverdeling komt en je moeder een andere positie moet gaan innemen. Je ziet in het in zoveel families. Ook in de mijne toendertijd. Maar ook ik heb mijn grenzen toen moeten aamscherpen richting souders en dit heeft ervoor gezorgd dat bij mijn tweede er duidelijkheid was. Ik vind persoonlijk niet dat er iemand schuld is, maar is het ook belangrijk om te kijken naar wat jezelf voor bijdrage hebt aan hoe n op welke manier je moeder over je grenze gaat.. wat betreft fb, ik denk echt dat het normaal is. Ik zie het zovaak om me heen, en hoor het zo vaak. Het is weer aan jou of jij foto's aan je moeder geeft of niet en welke info je geeft. E natuurlijk zal ze niet meteen luisteren, maar consequent zijn helpt ook bij oudere mensen En flesjes geven, wie heeft wat te eisen? Je moeder heeft niks te eisen. Alleen als jij het toelaat. Ja sorry ik zaag ook door over jou grenzen, ik denk dat het voor jou en je moeder heel belangrijk is om hier duidelijkheid in te krijgen en voor jou om te leren naar je moeder om dit aan te geven. Je wil misshien te veel van je moeder en ze kan misschien helemaal niet datgene wat jij van haar vraagt en dat is dat ze jou onduidelijke normen en waarden respecteert. Zo zie ik het he, en echt dat is niet fout he, vooral als jullie relatie vroeger al zo verstoord is geweest tijdens je moeders alcoholperiode, zie je vaker dat dit gewoon erin sluipt. Om je moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis toe te wijzen vind ik een beetje ver gaan. Zon stempel wil je moeder zeker niet geven, ze is gewoon niet makkelijk Trouwens dat je mij vaker bent tegengekomen is dat goed of slecht hahaha.. Je bent undercover en het maakt me gewoon erg nieuwsgierig hahaha.. Wat betreft je bevalling, het is heel normaal dat je je zo voelt. Ik herken het zelf van mijn eerste bevalling en hoor en lees het ook vaker. Ik had zelf vaker het idee dat ik niet kon geloven dat hij mijn zoon was. Ik voelde die band niet goed zeg maar. Ook omdat hij de eerste dag niet bij mij is geweest en met mijn man met spoed naar een ander zh werd gebracht en ik pas uren later werd gebracht. Ik heb het pas zelfs allemaal een plaatsje kunnen geven na mijn tweede bevalling die als een droom verliep en een appeltje eitje was Ik heb door die toestanden bij mijn eerste ook geen bv kunnen geven. E je zegt het al, bang dat ze een flesje wil geven. Natuurlijk wil ze dat, maar besef wel heel goed dat jij bepaald... Msschien moet je het er eens goed met je man over hebben, heeft hij ook moeite om zijn grenzen bij jou moeder aan te geven of gaat hij maar mee om ruzie te voorkomen? Een heel verhaal alweer, ik vind het zo sneu, je moet genieten. Dit verhaal is goed om pas weer mee bezig te zijn als je daar energie voor over hebt. Ben nog steeds nieuwsgierig in welke wazige topics ik nu weer mijn spelfouten heb gedeeld
Meis van harte gefeliciteerd met de geboorte met je zoon!!!! En wat heftig je kraamtijd niks blijft je bespaard Ik heb met verbijstering je verhaal gelezen... We hebben dezelfde moeder denk ik Heb oook dezelfde zin naar mn hoofd gekregen: ik verpest de zwangerschap voor haar!!!!! Het is mijn zwangerschap en niet die van haar!! Het gaat er niet in het dringt niet door praten tegen n dood paard is het Ik herken zoveel uit je verhaal dat t eng is!!! Ik heb nogal n zware tijd achter de rug met miskramen en allerlei genante toestanden... Ik wil dat niet met de wereld delen hoogstens met diebare en familie... Madam heeft het aaan iedereen die het maar wilde horen verteld, al dr collegas, oude schoolvrienden, de Hele straat, de bakker, ga maar door dit doet mij zo pijn dat ze met mijn verhaal te koop loopt om medelijden te krijgen en als ik dat zeg krijg ik: ja maar weet je wel hoe moeilijk ik het heb? HALLoO???? Ik heb het moeilijk gehad!!!!!!!!! Nou dit is slechts n voorbeeld!!!!! De bom is al n keer gebarsten en ik heb dus alles voor haar verpest terwijl ze nu dus MIJN zwangerschap verpest... Hier ook geen goeie band niet met n reden gewoon nooit n moeder dochter band gehad ondat ze heel afstandelijk was en nu ineens de liefste moeder uithangt... Beetje te laat Tuurlijk is ze ook lief en ze blijft mn moeder en gelukkig belt ze niet meer elke dag, nu zijn t smsjes ik houd mn hart vast Voor na de bevalling pffffff
@ Kahlen: Bedankt voor je bericht, heeft me deugd gedaan... @ Elegance: Nou, ik ben geen stalker hoor! Maar had hier een aantal oudere topics gelezen ook ivm moeders en schoonmoeders en had gelezen dat jij dus ook al je deel gehad hebt, vandaar dat ik je dus ken. Wel grappig dat we dan elkaar hier in mijn topic tegenkomen! @ Dropje26: Echt, doet me deugd eens te lezen dat ik niet de enigste ben... Je leest hier heel vaak over schoonmoeders die door het lint gaan, maar eigen moeders veel minder. Maar jouw verhaal zou echt ook mijn verhaal kunnen zijn! Ook wij hebben een hele lijdensweg moeten doorlopen om zwanger te kunnen geraken. 5 lange jaren waarin gewoon alles mis leek te gaan... Ook ik vertelde niet aan iedereen wat er allemaal gebeurde, enkel een aantal heel goeie vrienden waren op de hoogte. Ook hier heeft mijn moeder serieus mijn spreekwoordelijke "vuile was" buiten gehangen. Maar ging het daarbij over het feit dat het ons niet lukte? Neen hoor! Ze klaagde enkel tegen iedereen over het feit dat ze nog altijd geen oma was en toch zooooooooooo lang moest wachten. En het ergste van al is dan nog, iedere keer we de volgende stap ondernamen, bleef ze maar op me inpraten, "zou je niet beter stoppen", "wat gaan ze op je werk zeggen, straks word je nog ontslagen", "ik heb nu wel kinderen, maar ik zou dat er toch niet voor over hebben" (deze was zeker mijn favoriet...), en ga zo maar door. Zoals ik al in mijn vorige post gezegd heb, bombardeert ze nu Facebook met berichten, maar als je die dan leest, wordt het pas echt duidelijk hoeveel mensen er op de hoogte waren van onze situatie. Als ik dan berichten lees van andere mensen "Eindelijk gelukt, het werd tijd", "Lang genoeg moeten wachten om oma te worden", "Zo lang moeten wachten, was niet makkelijk voor je",... Nou sorry dan word ik gewoon echt heel boos! :x Het gaat dus weer enkel over haar. Dat wij door een 5 jaar durende hel gegaan zijn, nou dat doet er niet toe hoor! En dan komen daar de grove opmerkingen bij tijdens mijn zwangerschap... Nou sorry hoor, IK heb al die onderzoeken moeten laten doen, IK heb verschillende ingrepen laten doen, IK heb keer op keer de ontgoocheling en het verdriet moeten ondergaan, IK ben zwanger geweest, en IK ben door een vreselijke bevalling moeten gaan, ZIJ had hier niks mee te maken. Sorry hoor, dit klinkt misschien heel cru, maar zo voel ik me wel. En dan nu doen of alles koek en ei is. Ze vindt zichzelf ook zo een fantastische mama (zegt ze ook keer op keer ). Ik kan er echt niet mee omgaan. Ik hoop voor jou Dropje26 dat het wat beter gaat in de toekomst. En echt waar hoor, zoals vele dames hier al gezegd hebben, het gaat nu om je kindje en niks anders, daar focus ik me nu op.
Of dat of Borderline. Misschien helpt het om eens iets te lezen over omgaan met mensen/familieleden met een Borderline persoonlijkheidsstoornis/ Narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Als je iemand in je familie hebt die psychisch niet in orde is, kan het erg helpen als je weet WAT er niet helemaal klopt aan hun. Dan ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plek en ga je pas echt begrijpen waar je mee te maken hebt. De verhalen van andere mensen worden dan herkenbaar en dan weet je pas echt dat het niet aan jezelf ligt, maar dat iemand gewoon echt iets heeft. En daarna kan het erg helpen om te leren om te gaan met die persoon. Dus ik snap op zich wel dat je niet snel stickertjes wil plakken. Maar het kan soms erg helpen om dat juist wel te doen.
Jeetje weer zo eng dit!! Precies mijn verhaal!! Ze bleef maar klagen dat ze al 58 was en NOG geen oma En dat ze vast dood ging voordat t n kEer ging gebeuren.. Ik wil niet weer mijn beerput opentrekken want dan kan ik dit hele forum vol schrijven maar het ergste is ook nog dat ze volgens mij meelas hier (terwijl ze niet wist wie ik was en dat ik hier schreef) dacht ik want ik vertelde op n gegeven moment niet meer wanneer echos waren of andere dingen en toch wist zij het!!! Rara hoe kan dat als ik het alleen hier deelde dus nickname veranderen en tijdje gedwongen radiostilte.... Het is echt super lastig zo'n moeder.. Meeveren is het enige wat je kunt doen denk ik soms... Kmoet maar Vooral al haar aankopen voor bij hun thuis bewonderen en bekijken maar de babykamer hier doet er niet toe Zucht... Ik stop maar weer met klagen
Jee, ik vind het knap dat je het tot hier al met haar hebt volgehouden.... Is het niet een idee om haar in een lange brief te laten weten waar jij tegen aan loopt en dat je wat ze er ook van vind toch je eigen leven hebt en dat invult op de manier zoals jij en je man dat willen? Excuus zou ik NOOIT aanbieden hoor... Meid, geef NIET toe, leef je leven zoals jullie dat willen!!!
Je hoeft het mij niet uit te leggen, Ik heb ervoor gestudeerd om diagnoses te kunnen stellen.. Wat gebeurde is dat iemand, met slechts een beetje info, iemand anders een stoornis toeschrijft. En daar heb je lang niet genoeg info voor. Het is jammer dat veel mensen dat doen. Hierdoor worden vaak bepaalde dingen over het hoofd gezien omdat 'men' toch precies weet wat een ander heeft. Hierdoor mis je juist belangrijke details en kun je juist niet de zorg bieden die iemand nodig heeft. Maar om nou werkelijk zo'n nutteloze discussie te starten vind ik persoonlijk niet zo mijn ding. Als dit is wat je vindt, prima. Ik kom hier niet om iemand mijn mening op te dringen maar om advies te geven. Weer terug naar waar het topic over ging. En dat is een vervelende situatie voor niteowl.. Niteowl, heb je jezelf wel eens de vraag gesteld wat je verwacht van je moeder? En is dit reeel? Of is dat iets wat je gewoon heeel graag wilt? Ik denk echt dat je duidelijker naar je moeder moet zijn en dat ze dit gewoon heel erg nodig heeft maar dit in eerste instantie echt niet accepteert van haar dochter die voorheen wel altijd ja en amen zei. Buiten dat je je verschrikkelijk moet voelen. Wat kun je in zo'n situaties de stabiele factor, je moeder toch missen. Ze gaat echt te ver, wel fijn dat je nog enigszins los van je moeder met je vader kunt praten. Wat zegt je man van deze hele situatie? Die moet dit toch ook niet fijn vinden?
Ik snap niet helemaal waarom je zo geïrriteerd reageert. Jij hebt je studie. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen. Dat zijn verschillende invalshoeken. Je kan niet uit een boek leren hoe het is om een ouder of ander familielid te hebben die niet helemaal in orde is. Natuurlijk mag je je mening geven. Maar dat mag ik ook.
Prima, ik weet alleen niet waar je de wijsheid vandaan haalt als je via een forum iemand die je niet kent, diagnostiseert met een stoornis, (die je niet ees zelf gesproken hebt). We hadden het hier niet over jou familielid, dus voorbeelden geven over wanneer het wel fijn zou zijn, kan best, maar in dit geval vind ik het nog steeds erg kortzichtig.. En nogmaals, doe je ding. Maar dring me niet jou mening op. Als jij dat prettig vind vooral blijven doen maar betrek mij daar dan niet bij.
Jeetje wat een ellende zeg! Ik ben hier heel erg hard in hoor, sommige zullen die niet begrijpen dus voor hun alvast sorry. Ik heb een slechte band met mijn moeder, komt door het verleden (is een heel verhaal en ga dat niet uitleggen voor de rest). Nu heeft ze tijdens mijn zwangerschap echt netjes haar afstand gehouden en alleen maar leuk gereageerd. Gelukkig maar. In andere situaties gaan mijn nekharen echt overeind staan en botsen wij echt. Zij zal nooit maar dan ook nooit toegeven dat ze of ongelijk heeft of dat de situatie toch anders is al zij schetst. Zij kan binnen 30 seconden 180 graden omdraaien. Zo is het hartstikke gezellig en je knippert met je ogen en dan is ze dus boos, chagrijnig en noem maar op. Ik ben nu al zover dat ik keihard zeg daar is het gat van de deur. En daarbij vermeld ik dan ook dat ze pas terug hoeft te komen als ze bedaart is en weer normaal kan doen. Ze blijft echt niet weg hoor! Is een paar dagen en soms een week en dan is het weer goed. Ik ga voor de rest absoluut geen ruzie maken maar zeg wel dat ze mijn grens over gaat en dat ik dat in mijn huis niet accepteer. Al met al heel lastig. Ik zou gewoon proberen te praten met haar en daarbij aangeven dat het aan jou en je man om bepaalde dingen te beslissen en dat ze zich daarbij neer moet leggen. Wil ze dat niet jammer dan, dan blijft de deur voor haar dicht. Jij moet voor jezelf kiezen en jullie kindje. Geniet nu van je zwangerschap en van je kraamtijd. Uiteindelijk zal ze moeten schikken en anders verpest je het voor jezelf als ik het zo hoor door haar haar zin te geven. Want daar voel jij je niet goed bij. Kies voor je gezin meid!
Zo zeg wat een mens!! Manipuleren en overheersen bahhhh. Ze mag wel ontzettend bijdraaien en excuses aanbieden. En anders zou ze m'n kind niet eens mogen zien uberhaupt!