Dat moet je ook helemaal niet willen,tussen hun in gaan staan. Je moet gewoon je mannetje staan en tegen je familie zeggen dat je voor je gezin kiest. In ieder geval voor je kind,dat je voor je kindje er alles aan gaat doen om het te laten slagen. En dit als mededeling zeggen,geen advies vragen,maar gewoon zeggen,dit is mijn keus,mijn leven,en ook al maak ik een fout,dan leer ik er zelf van. Want zo is het ook. Als mensen je contact gaan verbieden met een ander,houden ze niet van je,en wat ik zo lees doet je familie dat wel,en je vriend wil er alles aan doen,zelf zichzelf opzij zetten.. dus ik denk zomaar dat je meer aan hem zal hebben,dan aan die hele familie van je.
Wat een heftige reacties hier zeg! Niet dat ik het niet begrijp maar er is iemand die om raad vraagt, en er komt toch een berg verwijten van dit forum..... Het staat je vrij je mening te geven maar het staat TS vrij om er niets mee te doen. Stop gewoon met reageren. Wat ik zou doen: in ieder geval op dit moment geen onomkeerbare beslissingen nemen. Het uitgangspunt is dat jullie een hele tijd samen wel gelukkig waren, en er is duidelijk wat gebeurd maar als het gevoel/vertrouwen echt weg is, is dat over een tijd ook nog zo. De timing is erg ongelukkig maar ik vind niet dat je de vader van je kind deze bijzondere momenten mag afnemen, plus dat het mij niet verstandig lijkt om bevalling en kraamtijd in je eentje aan te gaan, met dit soort emoties er ook nog bij. En wat betreft je familie, ja ze hebben recht op hun mening maar er is ook nog zoiets als resoect hebben voor jouw keuzes. Mogen ze het niet mee eens zijn maar als jullie relatie goed is, zullen ze zich hierbij toch neer kunnen leggen. Heel veel sterkte en ik wens je ondanks alles een goede start met je kindje toe, wat je ook besluit.
Meid hoe oud ben je!!! Laat je tanden eens zien in het belang van je gezinnetje!! Neem desnoods even afstand van je familie om samen met je vriend uit te vissen hoe het tussen jullie zit!
Nee zo erg is het niet maar als mensen alleen nare berichten lezen gaan ze zo hun beeld vormen. De vertrouwensbreuk tussen hem en mij is iets waar overheen te komen was. Hij slaapt in een hotel soms of loopt op straat te dwalen, veel tranen en denkend aan ons inderdaad. Hij wilt alles doen voor ons.
Timing is erg ongelukkig inderdaad en vraag me af of ik dezelfde keus had gemaakt als ik niet zwanger was want ben altijd vrij pittig met mijn eigen mening en eigen dingen doen. Dat maakt het zo lastig allemaal. Ik lees alles en kan ook in veel meegaan maar er is een angst het te vertalen naar het doen. Mijn hart zegt bel hem dat hij moet komen en neem hem in huis, hoofd zegt dan ben je alles en iedereen misschien kwijt en je hebt gezegd dat je gevoel weg is, dat geloof je nu maar daar kan je aan werken en kan niet ineens weg zijn. Het maakt het niet makkelijker allemaal.
hij zet zichzelf inderdaad wel opzij wil ook weggaan als familie komt omdat ik nu al weet dat ze toch niet normaal tegen hem doen......terwijl het eigenlijk te gek is dat een vader bij zijn eigen kind weggaat omwille van verhouding met mijn ouders en vrienden. Eigenlijk moeten ze mijn keus en dus hem respecteren als ik voor hem zou gaan.
Maakt het juist wel makkelijker. Bel hem,zeg dat je het wil proberen,maar dat je geen garanties voor de toekomst kan geven over he gevoel. Dan ben je eerlijk naar hem en jezelf toe. En wat betreft je familie,als ze je daarom laten vallen ben je ze beter kwijt dan rijk. Ze moeten je de kans geven om zelf te besluiten wat je wil,ben je even besluiteloos en gebrainwashed is heel vervelend,maar geeft hun nog niet het recht om jou te verstoten. Je moet nu je eigen keuzes gaan bepalen.
Precies! Zo is het,en niet anders! Dat hij zichzelf zo weg wil cijferen,om jou niet in een lastig parket te brengen,geloof me,dan geeft hij echt om je! En als jouw familie meteen oordeeld en jou de kans niet geeft om je eigen keuzes te maken,dan laten ze jou dus niet in hun waarde,iets wat je vriend dus wel doet!
Als je familie en vrienden echt van je houden dan raak je ze niet kwijt, en raak je ze wel kwijt dan heb je een schat van een man die je aan alle kanten opvangt en voor jou en je kindje door het vuur zal gaan.
Heb hem eerst weggestuurd en dan moet ik hem nu zeggen ik neem je terug maar geef geen garanties? Ik vind dat een beetje valse hoop geven eigenlijk. Maar realiseer me ook wel dat we er niets aan hebben gedaan anders van mijn kant uit want in die anderhalve week konden we het niet bekijken of het ging werken en hoe het verder zou gaan. Hij heeft nog bijna gesmeekt om te mogen blijven tijdens de laatste zwangerschapsweken om voor me te zorgen maar vond dat valse hoop geven. Heb al die tijd geen last gehad van hormonen maar nu wel speelt dat pas op bij deze ingrijpende dingen ofzo?
Nou meid, dan raap jezelf bij elkaar en ga een mooi gezinnetje vormen met je man en met je kindje. Weet je, als je besluit hem niet meer terug te nemen, je zal toch altijd met hem te maken blijven houden, of je vrienden/familie dat nou willen of niet. Ik denk dat hij dit niet verdient heeft. En iedereen maakt fouten, en verdient een tweede kans. Jullie zijn beide ongelukkig zo, geef hem die tweede kans. Je zult zelf die beslissing moeten maken. Je zegt dat morgen je familie bij je komt. Die gaan natuurlijk weer op je inpraten. Ik zou ze afzeggen en zonder invloed van wie dan ook een beslissing maken. Laat je gevoel spreken, en je hart.
Geen valse hoop,je verteld hem gewoon hoe het zit. Dat je met jezelf in de knoop zit,en niet weet wat je nu voelt. Maar dat je wel beseft dat je wellicht te vroeg iets moois weggooit. Vertel hem dat je dus geen garanties kan geven,en ook geen valse hoop,maar dat je het wel aan hem verschuldigd bent om iets te doen.
Is net of ik tussen 2 kampen insta en moet kiezen en iemand teleur moet stellen vind het lastig. Ik weet dat ik altijd met hem te maken zal hebben maar dat is zo lastig nu. Hij vind dat alleen al het feit dat we een kindje krijgen een reden moet zijn het niet zomaar weg te gooien en te zeggen dat gevoel er niet meer is na onderbreking van 4 weken en 1 week weer proberen na daarvoor een jaar wel intens gelukkig hij vind dat niet eerlijk en geen eerlijke kans
En je raakt niet alles en iedereen kwijt hoor. En als dat wel zo zou zijn, dan zegt dat meer over hun dan over jou. Het is ook maar net hoever je het laat komen. Het is JOUW leven, JOUW kind, en JOUW man. Als je met hem een toekomst ziet, dan ga ervoor! Familie en vrienden draaien wel weer bij, en anders maar niet zou ik zeggen. Nee, nu de verkeerde beslissing nemen en dan voor altijd spijt hebben..
Denk je dat het daar op uit kan draaien? Kunnen ook gewoon hormonen zijn allemaal die dit met me doen en beïnvloeding? Ik probeer na te denken maar stoot hem af en zeg even afstand te moeten nemen in belang van mij en kindje
Tja eigenlijk vind ik dat ook geen eerlijke kans....ik heb ook ooit een beslissing voor mn leven moeten maken, waarbij ik tussen 2 kampen stond (andere situatie, maar wel familie). Heb de ene kant familie nu al 11 jaar niet meer gezien, daar heb ik verdriet van gehad, en nu hebben hun spijt. Spijt als haren op hun hoofd dat het zo gelopen is. Maar ik niet: gelukkig heb ik de goede keus toen gemaakt. Ik snap echt wel dat het allemaal heel moeilijk is, de situatie waarin je nu verkeerd. Maar je bevalling komt steeds dichterbij, en ik denk dat je tegen die tijd toch wel een definitieve keuze gemaakt wilt hebben over hoe je verder wil in het leven. Daarom zeg ik: zeg morgen af en laat je door niemand meer beinvloeden. Sterkte en succes!
Denk het eens zo,stel je *kiest* voor je familie,zonder je gezin een eerlijke kans gegeven te hebben. Wat ga je uitleggen aan je kind later? Als je het tenminste probeerd met de vader,en het gaat alsnog mis,kun je tenminste zeggen dat je hebt gevochten voor het welzijn van het kind. Kies je nu de makkelijkste weg en je laat het zo,dan moet je je kind later uitleggen dat je hiervoor hebt gekozen omdat je niet tegen je familie in kon gaan. En wat denk je zelf,heeft je kind later meer aan een goede relatie met zijn vader (en moeder) of met de rest van de familie,die dus wel hun mening opdringt.. Misschien is dit een eye opener..
ook mijn laatste reactie: dat het moeilijk is mogelijk je familie kwijt te raken snap ik, maar eigenlijk kies je nu voor hen. kies voor je vriend en je familie MOET dat respecteren! je zegt zelf dat wat aan licht is gekomen voor jou niet iets nieuws was maar probleem werd door hoe je familie er naar kijkt. Hoe bizar is dat naar je vriend toe, om dan opeens wel een probleem mee te hebben. je familie is je niet waard als ze zo doen en als jij zo doorgaat ben jij je vriend ook niet meer waard! een ding moet duidelijk zijn hoe pijnlijk ook om je familie misschien kwijt te raken het is erger je geliefde en vader van je kind kwijt te raken! ik zou 100% voor mn man gaan!