Je mag beginnen met 3x200mg. Als je begint met enkel de onderhoudsdosis, vul je je tekort niet aan en houdt je deze dus.. Het kan zelfs zo zijn dat je de eerste maand zelfs naar 4 zou kunnen, maar zou er eerst 3 proberen..
Ik begin het even zat te worden, de nachten zijn weer drama. Constant wakker, draaien, niet lekker liggen... zucht. Eigenlijk moet ik weer terug naar de dokter, maar omdat ze de vorige keer al het gevoel gaf dat het dan aan mij ligt en dan maar melatonine, zie ik het al niet zitten. Ze weet toch niets. Ik slaap goed in, dat is het probleem niet, maar dat doorslapen... Ik heb weleens het idee dat ik gewoon meteen in die te diepe slaap val en dat ik dan de 'wakker wordt slaap' al midden in de nacht krijg. Dus dat ik een fase oversla zeg maar. En dromen...niet normaal meer... de raarste dingen, wat ik mij nauwelijks kan herinneren, maar raar in ieder geval. Ik weet wel dat ik tegen mijn eisprong aan zit, dat merk ik aan alles, maar ga je daar echt zo beroerd van slapen? Ik ga zo ook even bellen met de beddenzaak, want ik wil dat er schot in gaat komen, ben er klaar mee!
Hoe is het hier? Ik mis jullie steun wel een beetje! Hier zijn de nachten over het algemeen bagger. Ik sliep van zaterdag op zondag redelijk goed, maar vannacht was het weer als vanouds constant draaien en woelen en veel wakker zijn. Morgen heb ik voor wat anders een afspraak bij de neuroloog, ik zou dit bijna gaan aankaarten...
Dat is toevallig. Ik open dit topic om hier een update te geven en ik zie dat jij ook vandaag hebt gereageerd. Hier gaat het de ene nacht wel oké, de andere nacht echt k*t. De afgelopen week sliep ik wel 2x voor half 2 en dat is écht heel goed! Alleen in plaats van dat ik dan doorslaap word ik 's nachts wakker.. Je zou toch hopen dat ik dan gewoon door kan slapen..?! De meeste nachten is het wel 3/4/5 uur en ik merk inderdaad dat ik de laatste week vaak 's nachts wakker word. Ik begin er ook steeds slechter uit te zien.. Mijn gezicht ziet er echt moe uit en dan vooral mijn ogen. Tja, dat trekt wel weer weg, maar daaraan zien anderen ook dat ik nu in een periode zit dat ik écht heel slecht slaap. Soms heb ik dat namelijk minder en dan valt het niet zo op.. Nu krijg ik 's avonds de vraag: 'Ben je net wakker ofzo?' Uh... Nee.. Ik slaap gewoon slecht.. Ik ben trouwens nog niet begonnen met de magnesium hoor. Een vriend van mij had mijn nieuwe fiets geleend om te gaan zwemmen en heeft uiteindelijk met zijn stomme kop bedacht om hem ook mee te nemen naar de stad. Hij stomdronken terugkomen bij mijn fiets. Kapot. Ik was écht kwaad, omdat ik hem eerder al een keer had gezegd dat ik écht niet wou dat mijn fiets in de stad stond op een vrijdag of zaterdagnacht. Gewoon niet. Maar goed, fiets naar de fietsenmaker. Maar meneer kon het nog niet betalen, dus ik heb het moeten voorschieten. En nu doet hij moeilijk over het terugbetalen. dus ik moet nog maar even zien wanneer ik mijn geld terug krijg.. Oké, lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik een onverwachtse uitgave had en dus op zwart zaad zit. In de loop van de week krijg ik weer geld gelukkig. Dan zal ik ook magnesium kopen en daarmee beginnen. Volgende week maandag naar de slaapkliniek. Spannend. Ben benieuwd wat ze met me willen en of er ook al ter sprake komt dat ik daar misschien een nacht moet overnachten. Dat lijkt me écht verschrikkelijk.. @ Mexicang: Wat houdt jou 's nachts zoal bezig dat je slecht slaapt? Als je het op internet wil zeggen dan. Bij mij zijn het meerdere punten. Ik ga ze opschrijven. Niet om te zeuren ofzo, al voelt dat voor mij wel elke keer zo, maar meer om het even op een rijtje te zetten voor mezelf.. - Allereerst en dat is de grootste is dat ik wéér zo ontzettend onzeker aan het worden ben. Afgelopen januari heb ik mijn therapie afgerond en eigenlijk ging het prima, tot 2 weken geleden. Heel onrustig, druk en warrig in mijn hoofd, wat zich nu gaat uiten in heel veel onzekerheid. Bang wat mensen van me vinden, bang dat ik zeur (), bang dat ik te veel ben, bang dat mensen zat van me zijn, bang dat mensen over me roddelen, bang dat mensen me ontwijken. Ik zat eergisteren in de bus met mijn opvouwfiets en ik was een beetje onhandig en kreeg hem niet gelijk op zijn plek en ik schaamde me dood en heb me daarna niet meer op mijn gemak gevoeld. Zo bang dat onbekenden van mij zouden vinden. En dat is 1 voorbeeld. Onbekenden of bekenden, het maakt geen verschil. Het is écht niet grappig en ik word er knettergek van. Ik stond zoveel sterker in mijn schoenen toen ik therapie had, maar nu lijkt alles verdwenen. Dat is waarschijnlijk niet zo, maar ik krijg het niet voor elkaar om elke gedachte tegen te spreken. Dat is zo vermoeiend. En als het 's nachts is, wil ik juist slapen!! Komende woensdag weer een gesprek met de maatschappelijk werker op therapie. Ik zal het wel weer aankaarten, want dit gaat bergafwaarts en dat is niet wat ik gehoopt en gewild had.. - De borstverkleining. De vergoeding is rond, dus waarschijnlijk word ik volgende maand geopereerd. Een operatie waar ik al jaren naar uit zie en nu dus werkelijkheid word. Maar ineens word ik bang. Krijgen ze me wel onder narcose? Word ik niet tussentijds wakker omdat mijn lichaam altijd zo vecht om alert te blijven? Hoe zou het zijn als ik straks misschien wel het gevoel in mijn tepels kwijt ben? Gaat de genezing straks wel goed? Ook onzekerheid dus eigenlijk. Ik ben gewoon bang dat ik er spijt van ga krijgen, terwijl ik eigenlijk op voorhand al wel kan zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Ik ben straks als het goed is van een groot deel van mijn pijn af en daar doe ik het voor. Ik heb altijd gezegd dat ik daar alles voor over zou hebben en dat heb ik nog steeds. Alleen nu komt het dichterbij en word het menens. En dan komt de spanning rondom de operatie. Het is niet niks.. Ik ben ook nog nooit geopereerd, op mijn keelamandelen na dan. Het komt vast goed, maar het blijft spannend.. - Ik woon in een 'studentenhuis'. Met 10 andere mensen in de leeftijd van 18 tot 35. En de meeste zijn niet eens student, dus eigenlijk kun je het niet meer zo noemen. Over het algemeen heb ik het prima naar mijn zin hier, maar de laatste weken komen dingen mijn strot uit. * De bende die huisgenoten achter laten. Afwas van weken. Handdoeken op de grond in de gang. Of natte was weken laten liggen zodat de schimmel er uiteindelijk op staat. De containers 'vergeten' bij de weg te zetten, zodat we alwéér 2 weken met volle containers moeten doen. Het gastel als een ravage achterlaten. In de nacht geen rekening houden met mensen die willen slapen. Juist 's nachts de wasmachine aan zetten, terwijl die de volledige dag bijna uit gestaan heeft, met het resultaat dat ik niet kan slapen.. Eerder kon ik zulke dingen vaak nog wel negeren, maar ik zit veel thuis de laatste tijd omdat ik op dit moment geen werk/school heb, omdat ik uitzicht heb op die operatie. En dan beginnen zulke dingen je echt op te vallen. Dat van de nachten had ik eerder ook al veel last van en ik ergerde me vaak ook al aan de troep die sommige mensen in huis maken, maar nu is het zo dat ik er soms helemaal kriegel van word.. Hoeveel moeite is het nou om het huis een beetje bij te houden? Ik heb vorige week maandag een heleboel afwas van iedereen afgewassen en heb vriendelijk gevraagd of iedereen het wil opbergen/meenemen naar zijn/haar kamer en nog staat er afwas van 2 personen. De keuken lijkt dus niet netjes.. Zo ondankbaar vind ik dat. Hoeveel moeite is het nou om het even mee te nemen naar je kamer? Of om even op te bergen in je kasten? Tja, ik zal vast een andere gedachtegang hebben dan zij.. * En dan heb je nog de schoonmaakster. Zij had beter een ander beroep kunnen kiezen, want schoonmaken kan ze niet. En ik houd er niet van om kwaad te spreken over iemand, maar ik mag deze vrouw écht niet. 3 weken geleden ben ik samen met een andere huisgenoot, voor de zoveelste keer naar de huisbaas gegaan om het daar te hebben over de schoonmaakster. Toen hebben wij voorgesteld om de schoonmaakster te helpen en dat is nu dus al 2x gebeurd. Ik merk aan de schoonmaakster dat ze dat niet leuk vind, en dat kan ik nog wel begrijpen. Alleen ze heeft mij dus gezegd dat ze 'zeker weet' dat ik een steekje los heb en een psychische stoornis heb. Dit omdat ik van schoonmaken 'houd', volgens haar. Het is niet dat ik van schoonmaken houd, maar ik houd er wel van om mijn huis schoon te hebben. Ben ik daarom gek? Eerder had ik al geen hoge pet op van haar, maar met deze opmerking heeft ze het echt gedaan bij mij. Morgen is ze er weer en ik wil het even hebben over haar uitspraken, omdat ik ze eigen ver buiten het acceptabele vind liggen. Ik vind het alleen heel eng om iemand ergens op aan te spreken, dus dat brengt spanning met zich mee. Daarnaast heeft zij (en de huisbazen ook trouwens) écht een bepaald beeld van een 'student' of 'jongere'. Ze zijn heel erg bevooroordeeld en daar kan ik heel slecht tegen.. En zoals je kunt lezen erger ik me dus aan veel dingen en dat is juist het gekke, want ik ben/was helemaal niet iemand die zich snel aan iets of iemand ergert. Ik ken mezelf daarin helemaal niet in. Alleen denk ik dat deze irritaties een opstapeling zijn en dat ik ze daarom helemaal niet kwijtraak. Wel lastig. Vooral omdat het dus ook veel stof tot nadenken is en daar lig ik dus 's nachts wakker van. O, super lang verhaal dus. Als je hier bent aangekomen heb ik écht respect voor je, haha
Nou Arual, ik heb het gelezen hoor ! Er is aardig wat, wat jou bezig houdt meid.... Soms heb je van die periodes alsof het lijkt dat je hoofd overloopt hè? Ik moet eerlijk zijn, ik heb weinig waar ik mee bezig ben dat het mij wakker houdt... Alleen nu is dat dus datgene wat mij overdag bezig houdt. Ik snap er niets van dat ik constant wakker wordt in de nacht en waarom ik zo onrustig slaap en veel beweeg. Het is gewoon niet leuk meer... Vannacht was het ook weer zover en dus begin ik overdag gewoon echt ingekakt te raken. Mijn bed duurt nog drie weken, eerst dacht ik, ach, nog drie, maar nu denk ik, jeeses... NOG drie!! Wel heb ik het één en ander meegemaakt de afgelopen drie jaar en dat heeft er wel ingehakt ja. Mijn dochter bleek koemelkallergie te hebben, verborgen reflux, had constant dubbele middenoorontstekingen, is twee keer geopereerd voor amandel en buisjes, heeft een heupdysplasie die nu op drie jarige leeftijd nog niet over is en heeft een zwakker afweersysteem,waarvoor we ook in onderzoeken zitten. Toch houdt dat mij niet zo erg bezig dat ik er wakker van word. Ons meisje is namelijk een makkelijk en altijd blij meisje, waardoor je je niet meteen overdadig zorgen maakt. Ik droom wel enorm, en lig ook echt niet lekker. Ik hoop dan ook dat mijn nieuwe bed echt gaat helpen,want dit is geen optie meer. Als mijn bed er is, dan zal ik zeker ook een nieuw kussen en dekbed aanschaffen,want daar irriteer ik mij ook mateloos aan. Ik heb zo een afspraak bij de neuroloog, ik kaart het gewoon aan, wie weet. En, ik heb op advies van iemand uit de natuurwinkel een afspraak gemaakt met een osteopaat. Slaapstoornissen kunnen namelijk komen door een onderliggend probleem, wat een osteopaat kan verhelpen. Daar ga ik donderdag heen, baad het niet,dan schaadt het niet ! Ik ben nu in staat alles te proberen, hoe erg is slecht slapen.... Pas als je daarin zit, weet je het.... Helaas heb ik maar weinig mensen in mijn omgeving met wie ik erover kan praten, ze lijken echt te denken...'ach, je slaapt even slecht, gaat wel over...' En dat terwijl ik al meer dan drie jaar slecht slaap.... Ach...nog even....
Ik ben dus bij de neuroloog geweest, voor andere hoofdzaken , heb daar aangegeven dat ik het vermoeden heb dat mijn problemen veroorzaakt worden door slaapstoornissen en dat nam ze heel erg serieus! Ze heeft alles opgeschreven en mij doorverwezen naar een collega van haar, een slaapneuroloog. Zij vond mijn verhaal erg verontrustend, zo slecht slapen hoort echt niet. Ook de constante bewegingen die ik maak zijn niet normaal, daar moet wat aan gedaan worden. Zij vermoedt dat ik PLMD heb, een vorm van restless legs, alleen dan het hele lijf. Ik moest het van haar opzoeken, en kwam op de site van chronomed, een hele site over slaapstoornissen! Geen idee of ik de link hier mag plaatsen, maar als je www ervoor en .nl erna typt, dan kom je op de link! Ik dacht vanmorgen echt, 'ik ga niet, heb er niets te zoeken, ben zo moe', maar ben nu zo blij dat ik wel gegaan ben! Ik ben haar echt heel dankbaar! Ze gaf ook aan dat melatonine en slaappillen niets doen voor ernstigere slaapstoornissen. Niet gebruiken!
En na wederom een vreselijke nacht ga ik zodirect richting osteopaat. Ik ben benieuwd of deze er iets van herkend en of zij er iets mee kan gaan doen. Meestal slaap ik twee, hooguit drie nachten achter elkaar zo slecht en dan zit er een redelijke nacht tussen, nu al vier vreselijk slechte nachten achter elkaar. Heb gisteren besloten vandaag en morgen overdag een half uur tot maximaal een uur te liggen. Vorig jaar in deze tijd ook gedaan en toen sliep ik snachts wel beter. Ik val dan wel iets minder snel in slaap, maar de manier zoals ik nu in slaap val is ook gewoon echt te snel...
Ik zou gisteravond reageren, maar ik ben gisteravond helemaal ingestort. Heb 2 uur lang gehuild. Het is er dus niet meer van gekomen Ik zal proberen om het vandaag of morgen te doen, maar heb drukke dagen. Vanavond komen mijn zusjes logeren en morgen mijn nichtje. Leuk, maar ook vervelend, omdat ik dan dus 'verplicht' naar bed moet als zij naar bed moeten/willen. Maar goed, kom ik ook wel weer doorheen.. @ Mexicang: Even snel, ben benieuwd wat de osteopaat zegt.. En gun jezelf dat halfuur/uur. Even een powernap. Kan je in ieder geval helpen om de dag door te komen!
Ach lieve Arual.... Het is zo herkenbaar... Niet zo gek dat je instort hoor, je ben helemaal kapot! Niet slapen breekt je, nekt je. Dat is een cirkel die zo moeilijk te doorbreken is. En er zijn maar weinig mensen die snappen hoe jij je voelt. Vaak wordt er gedacht dat je even een periode slecht slaapt en dat het allemaal wel meevalt. Maar dat is niet zo. Of er wordt gezegd dat het stress is, tussen je oren zit enz enz. Voor slaapstoornissen is maar weinig echt begrip. Het feit dat er weinig mensen luisteren naar wat ik wil zeggen, breekt mij vaak op. Ze luisteren slecht, gaan over op een ander onderwerp enz. Zelfs mijn eigen moeder doet alsof er niets aan de hand is, en werkelijk iedere keer kletst ze er overheen. En omdat ik te moe ben, heb ik de ballen niet om eens tegen haar te zeggen dat ze moet luisteren! Vanmorgen bij de osteopaat geweest en zij kon duidelijk voelen dat mijn lijf onder hoogspanning staat, een constante staat van paraatheid. Zij gaf aan dat de grondslag heel waArschijnlijk weleens bij de bevalling kon liggen. Ik ben in 1,5u tijd bevallen, maar ik en dochter waren er nog niet klaar voor. Ik ben ingeleid, ze hebben over gestimuleerd en ik heb ook nog constant te horen gekregen dat ik nog niets mocht doen. Toen ik wel eindelijk mocht persen, had ik geen pers weeën meer en zij gaf aan dat het lichaam om dat moment dacht, bekijk het maar, eerst mocht ik niks, nu doe ik niks. Na de bevalling begon het slechte luisteren van mensen om mij heen. Ik mocht blij zijn dat ik zo snel was bevallen en dus niet zeuren. Ik ben depressief geweest en dat is niet onderkend door wie dan ook. Dus wat ben ik gaan doen, ik ben een muur gaan opbouwen en als een leeuw voor mijzelf gaan vechten, alles in de hand houden, alles zelf willen doen, hoofd boven water houden, constant alert zijn. Er werd toch niet geluisterd, dus dan doe ik het zelf wel. Zij denkt dat mijn lichaam geen onderscheid meer kan maken tussen bezig zijn en ontspannen, omdat ik altijd alert heb moeten zijn. Dat draaien en het rekken en strekken, zou een teken zijn dat mijn lijf zo hard aan het zoeken is naar ontspanning, maar dat mijn geest dat tegen houdt. Ze was verbazingwekkend hoor, ze kon precies vertellen hoe de band tussen mij en mijn dochter is, ik had er met geen woord over gerept. Zij gaf aan dat ik en mijn dochter hetzelfde hebben meegemaakt en dat zij mij beschermt en ik haar. Maar ook dat wij beiden hoogsensitief zijn... En ergens klopt dat wel. Zij wil dan ook dat ik ga leren om zelf de touwtjes in handen te nemen. Wat laat ik wel binnen en wat niet. Makkelijker gezegd dan gedaan, want ik zou niet weten hoe. Wel denk ik, ja.... Want toen van de week mijn moeder hier was.... Zucht... Zij is echt een struisvogel, steekt haar kop rondom mij in het zand, maar o,o,o, wat mijn zussen meemaken, dat is toch zo erg.... En als ze dan weggaat ben ik helemaal kapot. Maar goed, ik dwaal af.... Ik heb 5 vervolgafspraken, ik moet er niet direct teveel van verwachten,maar ze heeft hoop. Wel moet ik van haar gewoon naar de slaapneuroloog, om medische dingen uit te sluiten. Hoe is het mogelijk dat slapen een mens zo kan bezig houden.... En nu ga ik liggen, om 13.45 moet ik weer weg, dus als ik wil liggen, moet het nu! Hou je haaks Arual, niet naar bed gaan als jij dat niet wilt, wees maar eerlijk!
O, meiden, ik voel me bijna schuldig om te zeggen dat ik sinds ik magnesium slik wel goed slaap. Afgelopen week een paar keer slecht, maar dat kwam doordat een vriend van 38 is overleden, die twee kleine kindjes achterlaat. Daar word ik dan helemaal gespannen van en ga naar dromen. Maar dat is aanwijsbaar en gaat weer over. Nee, ik kan echt zeggen dat ik in 29 jaar (!) niet zo goed heb geslapen. Arual, bij jou is het op dit moment dus echt piekeren, lastig hoor. Ik blijf erbij, in mijn piekertijd hielp, mediteren aardig, maar je moet het inderdaad oefenen. Ik hoop dat ze maandag verder nog iets voor je kunnen betekenen. Mexicang, ik ben ook al drie keer naar een osteopaat geweest em dat heeft bij mij ook allerlei lichamelijke dingen opgelost. Heerlijk is dat! En geweldig dat die neurologe je zo serieus nam, fijn dat je bent geweest. Ik wens jullie allemaal ontspanning en herkenning, dat scheelt al zoveel! Ik heb 'gelukkig' een vriendin die zo slecht slaapt dat ze pas om halftien op haar werk is en dan langer doorgaat omdat ze het anders niet trekt, dus die herkenning heb ik hier wel. Maar ik hoef er inderdaad niet tegen anderen over te beginnen, want mensen weten het altijd beter. Sterkte!
'T is op dit moment even te veel om op alles te reageren. Woensdagavond ben ik ingestort. Donderdag en vrijdag heb ik wel leuke dagen gehad en eigenlijk niet veel slechter geslapen dan normaal. Maar ik ben nu zo moe, op en druk in mijn hoofd. Het gaat echt niet goed met me Ik baal daar echt van. Morgen ga ik zorgen dat ik alles bij mijn pleegmoeder kwijt kan, zodat ik er niet alleen over schrijf, maar ook over praat.. Alles bij elkaar word me gewoon eventjes te veel.. Zodra ik weer zin heb om te reageren zal ik dat gelijk doen, maar op dit moment heb ik er even de puf niet voor.. Sorry..
Hè bah, wat naar voor je. Ik hoop dat je morgen je ei kwijt kunt en dat het oplucht. Sterkte, ook maandag.
Arual, wat ontzettend naar.... Praat maar van je af, al helpt het maar iets,alle beetjes helpen! Wanneer heb je de afspraak bij de slaappoli? Dat is deze week toch? Ik heb donderdag de afspraak bij de slaapneuroloog. Ik tel de dagen af,want het is nu echt heel slecht.... Inmiddels kan ik overdag niet veel meer dan af en toe iets doen en dan weer zitten, ben helemaal gevloerd. Ik voel mij vandaag helemaal slecht, alsof ik gisteren ben gaan stappen, vreselijk veel heb gedronken en nu boete moet betalen.... Kvinna, niet jezelf schuldig voelen hoor, ik ben blij voor je dat jij nu goed slaapt! Je weet hoe het kan zijn, dat helpt al. Ik kreeg gisteren veel steun van mijn zus, ik ben er nu echt heel duidelijk in, met tranen meestal. Ik heb zo een lunchafspraak met vriendinnen, geen idee hoe ik dat door ga komen.... Ik ga nu nog even liggen,misschien tank ik wat bij.
Ik ben net terug van het ziekenhuis en zou even een update geven. Sorry dat ik nog niet op al jullie berichten heb gereageerd. Zal ik binnen geringe tijd doen. Ik had om 14.35 een afspraak staan met de coördinator van de slaapkliniek. Om 15.00 werd ik geroepen. Hele aardige mevrouw die samen met mij een vragenlijst doorliep. Daarbij werd vrijwel gelijk duidelijk dat het bij mij om het inslapen gaat. Geen last van snurken, moeilijke ademhaling etc. Wel moeite met inslapen, 's nachts wakker kunnen schrikken, waakzaam, alert. Ik mocht weer in de wachtkamer gaan zitten. En half uur later werd ik opgeroepen door de arts. Deze vroeg mij wanneer de slaapproblemen begonnen zijn. Ik vertelde hem over de heftige periode in mijn leven 3,5 jaar terug. In die tijd is het écht extreem geworden en heb ik ook een tijd niet geslapen. Nog voor ik uitgesproken was had hij al een oordeel klaar. Secundaire slaapstoornis. Lastige leeftijd. Moet naar een psycholoog. De makkelijkste oplossing. Hij nam me niet serieus. Luisterde niet naar wat ik allemaal al geprobeerd had. Hij gaf me tips die ik allemaal al geprobeerd heb en toen ik dat zei, zei hij dat het dan het juiste moment niet was. Ik vertelde hem dat ik net anderhalf jaar dagbehandeling afgerond heb, waarin we ook aan mijn slaapritme hebben gewerkt en de eventuele onderliggende redenen waardoor het begonnen is. Hij zei dat dat dan waarschijnlijk niet het juiste was en dat ik maar opnieuw moest beginnen. Uiteindelijk mocht ik weer gaan. Hij stelde nog één vraag: 'Slaap je ook onrustig?' Ik slaap inderdaad onrustig. Toen pakte hij nog even snel twee papieren. Eén voor een scan van de neus en de keel. En de ander voor de neuroloog. Bij de neuroloog krijg ik waarschijnlijk een hersenactiviteiten-scan ofzo. De assistente noemde een naam, maar ik weet niet meer precies was. Ik krijg nog een boekje thuisgestuurd. De arts noemde dat hij niet verwachtte dat daar iets uitkwam. Ik moest gewoon de 'spook uit mijn slaapkamer' halen.. Kortom, ben wel doorgestuurd, maar in die hele arts heb ik geen enkel vertrouwen meer. Hij heeft uberhaupt bijna niks aan me gevraagd. Hij zei zelfs: 'Je bent een moeilijke patient. 19 jaar. Want ook al voel je je natuurlijk al heel groot, je bent gewoon nog klein' Uh... Hoe kun jij mijn geestelijke leeftijd weten zonder uberhaupt met mij gesproken te hebben? Wat vinden jullie?
Sorry?? Wat een ongelooflijke hork die vent zeg?? Je voelt je groot maar je bent nog klein?? Hoe durft ie!! Hij heeft je gewoon gekleineerd, ik vind dat zeer onprofessioneel! Heb je een verwijzing om in gesprek te gaan met de neuroloog? daar zou ik namelijk op aandringen, de mijne neemt het namelijk heel serieus, tot nu toe heb ik er vertrouwen in. Persoonlijk? Even een paar dagen laten gaan, en dan eventueel een nieuwe afspraak met hem maken en zeggen hoe jij je voelt. En dat is moeilijk, maar op deze manier krijg jij niet de juiste hulp die nodig is! Ik kom later nog even, moet rennen naar mijn eten!
Ze hebben morgen overleg en daar nemen ze mij ook in mee en dan krijg ik een oproep van de neuroloog. Ik hoop dat hij of zij mij in ieder geval wel serieus neemt!
Pfffff! Voor jezelf zou ik inderdaad afwachten hoe het met de neuroloog afloopt? Wat deze man betreft, ik zou er serieus over nadenken of je er de moeite wilt nemen een klacht in te dienen. Deze behandeling is uiterst onprofessioneel en een verspilling van gemeenschapsgeld. Je weet als je in zo'n kliniek werkt dat je over het algemeen geen gevallen krijgt die met een kopje warme melk geholpen zijn. Vroeger dacht ik dat dit soort dingen aan mij lag, maar na een aantal zeer empathische artsen getroffen te hebben, zorg ik voor zover mogelijk dat ik die anderen vermijd en er anders iets van zeg of actie op onderneem. Maar goed, ik ben 37 en word op grond van mijn leeftijd doorgaans een stuk serieuzer genomen dan twintig jaar geleden. Erg maar waar.
Precies, wat Kvinna ook zegt, ze moeten er van uit gaan dat er daar geen mensen komen die een paar nachtjes slecht slapen, maar de serieuzere 'gevallen', welke vaak weken, maanden, zo niet jaren hebben gewacht met hulp zoeken en dit hun laatste strohalm is. Ik blijf die opmerking ongelooflijk vinden, te gek voor woorden, echt... Ik hoop dat je snel een oproep krijgt van de neuroloog en bij hem/haar beter je verhaal kwijt kunt. En dan kun je ook daar aangeven hoe je behandeld bent! Ik heb de afgelopen dagen veel gelezen op internet, en zover ik weet kun je pas praten over een secundaire insomnie, als al het andere is uitgesloten! En dat is niet gebeurd!
Ik had geen flauw idee wat secundaire slaapstoornissen zijn. Heb eventjes gekeken. Eerlijk hè. Ik ben nog kwader. Ik heb niet voor niks anderhalf jaar therapie gevolgd. Ik heb geen depressie (meer), geen manie, geen angststoornis, geen psychose. Pffffffff Ik kan me vooral vinden in deze: - Primaire insomnia: men heeft moeite met inslapen of doorslapen of is niet goed uitgerust na de slaap. Gooi het maar weer op mijn psychische gesteldheid. Waarom kan ik dan ook niet slapen als ik compleet helemaal rustig en ontspannen ben? Donder lekker even een eind op. Goed ik denk dat ik eventjes een stuk ga fietsen.. Even frustraties eruit fietsen. Reageer zo weer hoor.