Ben ik nou gevoelloos of is dit herkenbaar?

Even n.a.v. het topic over je vader/moeder verliezen.

Mijn vader is al jaren ernstig ziek, hij heeft z. v. Huntington. Wanneer ik hem zie is hij weer behoorlijk achteruitgegaan en hij denkt zelf dat hij het einde van dit jaar niet meer haalt. Ook de neuroloog denkt dat hij max 1,5 jaar te leven heeft.

Uiteraard vind ik dit heel erg, maar omdat ik het al jaren weet heb ik het idee dat ik het op de een of andere manier al verwerkt heb. Natuurlijk moet de grootste klap nog komen, maar ik merk dat ik me irriteer als mensen in mijn omgeving zeggen: ach wacht maar tot hij er niet meer is, het komt alsnog onverwachts straks, het verdriet komt echt nog wel, zulk soort opmerkingen. Ik snap heus wel dat ik straks verdrietig zal zijn, maar ik geloof ook dat ik juist erg opgelucht en "blij" zal zijn dat mijn vader dan niet meer hoeft te lijden. Bovendien, zoals gezegd weet ik al zeker een jaar of 7 dat dit moment eraan gaat komen, dus heb ik het voor een deel al een plaatsje kunnen geven, geloof ik tenminste.

Maar als ik mijn omgeving moet geloven is dit maar een rare redenatie. Heeft iemand hier ervaring met een heel ernstig zieke ouder en hoe je dat (blijkbaar van te voren al een deel) verwerkt?

 

Aan de ene kant heel herkenbaar. Mijn vader was ook al 2 jaar ziekenhuis in ziekenhuis uit voor hij overleed. Omdat hij een aantal keer echt heel slecht op de IC heeft gelegen neem je dan toch al een soort van afscheid. Na het daadwerkelijke overlijden merk je dat je dan toch al een stuk had afgesloten omdat je er al op voorbereid was.

Aan de andere kant vond en vind ik het heel hard dat hij echt weg is, dat hij er echt niet meer is, nergens meer. Vind het nog steeds onverdraaglijk om mee te moeten leven

 

Zoals jij het zegt, zo bedoel ik het ook idd, telkens wanneer ik hem zie, is hij alweer minder zichzelf. Eigenlijk heb ik al zeker een jaar of 3/4 geleden afscheid genomen van mijn vader van hoe hij was. Hij is nu zo anders als, nou ja hoe zeg ik dat, als zichzelf zeg maar. Zijn karakter is anders en hoe hij er uit ziet . Maar iedereen vind het raar als ik dat zo zeg, terwijl ik mijn vader wel zie, maar het eigenlijk niet mijn vader is zoals ik hem kende. moeilijk uit te leggen.

 

Hoi,

Ik ken de andere kant van een ouder verliezen. Mijn vader is zo van de een op de andere dag overleden. Nooit ziek. Ook geen ziekte ofzo. Gewoon in zijn slaap. Ging 's avonds naar bed, werd de volgende ochtend niet meer wakker. Dat was heel heftig (bijna 14 jaar geleden). Nooit afscheid kunnen nemen. Geen vragen meer kunnen stellen. We hebben ons niet kunnen 'voorbereiden' zeg maar. Voor mijn vader is het een 'mooi' dood; hij heeft geen lijdensweg hoeven ondergaan.

Jij kunt je als het ware "voorbereiden" dat je vader niet lang meer heeft te leven, da's erg en dat hij heel ziek is, het een lijdensweg is(ken de ziekte die je noemt niet) . Maar ik kan me je gevoel, hoe je je hier in opstelt wel voorstellen. Je kunt nog aan hem vragen, bij hem zijn als je dat wilt. Wellicht geeft het zelfs een soort van 'rust' als je vader niet meer hoeft te lijden.

 

Dank jullie wel voor de reacties, ik ben blij om te lezen dat dit blijkbaar een "normale" reactie is. Als ik mijn omgeving moet geloven is het namelijk vreemd om er zo over te denken.

Polletje piek: Dat lijkt mij heel moeilijk, juist wanneer iemand zo plots komt te overlijden. Natuurlijk is het wel een "mooie dood" (voor zover je dat kunt zeggen) maar idd je kunt niets meer vragen en het komt denk ik als een enorme schok.

Aan de andere kant kan ik er met mijn vader ook niet over praten, hij heeft er nooit over willen praten, er zijn hooguit 2 uurtjes aan besteed in pakweg 7 jaar tijd. En alleen omdat ik er dan over begon. Momenteel kan ik eigenlijk helemaal niet meer met hem communiceren jammer genoeg, want hij is het vermogen tot praten bijna volledig kwijt. Dat vind ik best moeilijk, dat hij er nooit over wilde praten, maar dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Ik weet dat hij (bijna) geen pijn heeft, dat is uiteraard ook een troost.

 

Her ken het wel maar dan toen mijn opa.s oma overleden. Van het was goed zo. Niet echt verder er om getreurd natuurlijk wel het gemis maar. Bij twee van de drie was het duidelijk een aantal jaar dat het einde naderde en het was gelijk goed. Andere opa overleed in eens maar daar heb ik om een andere reden niet zo om gerouwd. Nu zit er nog een oma in het verpleeg te huis. Ook kwestie van tijd niet meer van jaren denk ik. En als ze gaat is er denk ook weer die berusting van het is goed zo.
Dus ja snap het. Weet alleen niet of ik zo zou reageren als het mijn ouders betrof, hoop daar nog lang niet voor te staan maar je weet het maar nooit het leven is zo onvoorspelbaar.

 

Ik denk ook dat wanneer hij er echt niet meer is, dat ik dat ook wel moeilijk ga vinden aan de ene kant. Nu kan ik nog naar hem toe, straks niet meer. Heb jij nu je vader er niet meer is en niet meer hoeft te lijden niet zoiets van: gelukkig maar? Ondanks je gemis bedoel ik? Dat je ergens toch blij voor hem bent? Hoe moet ik dit goed uitleggen zonder kwetsend over te komen? hopelijk begrijp je hoe ik het bedoel?

 

herkenbaar !!
mijn mama is al JAAAAAAAAAAAREN ziek , laatste 3 jaar heeft ze aantal keer in coma gelegen , dokters hebben ons vaak bijeen geroepen om afscheid te nemen maar wonder boven wonder , leeft ze nog . We vrezen allemaal dat dit niet lang meer gaat duren maar raar maar waar ik heb me helemaal bij die gedachte neergelegd , tuurlijk gaat het pijn doen en veeel verdriet met zich mee brengen , maar eigenlijk na haar meer dan 3 keer bijna dood te zien liggen heb ik dat al ergens een plaatsje kunnen geven . Ik weet dat het er zit aan te komen en dat we er vrede mee moeten nemen .

 

O ik herken je gevoel heel erg goed mamabri!

Hier mijn verhaal:

In september 2001 werd mijn broertje ziek. Ik wist toen net dat ik in verwachting was van mijn oudste zoon.
In oktober 2001 werd duidelijk dat hij acute lymfatische leukemie had.

Eerste chemo leek aan te slaan en we hadden hoop.
Tweede chemo sloeg niet goed aan, maar omdat hij nog zo sterk was, wilden de doktoren nog een andere chemo proberen.
Als onderwijl zou blijken dat die niet aan zou slaan, zou er meteen gestopt worden en zou hij uitbehandeld zijn.

Zo is het ook gegaan....op 12 december 2001 is hij naar huis gekomen.
Tot dat moment had ik wel een heel onbestemd gevoel en was ik ook wel verdrietig, maar tranen komen bij mij gewoon niet zo gemakkelijk.
Maar ik weet nog heel goed: Broertje kwam thuis (net 21 geworden), ons ma en ik zitten achter aan de tafel.
Mijn broertje zit voor op de bank.
Zn ellebogen op zn bovenbenen...gebogen hoofd....verslagen..

Toen knapte er iets in mij.Ik ben naar huis gegaan( woonde 4 huizen verderoip).
Ik heb gejankt, gebruld en geschreeuwd. Tranen bleven maar komen, ik was er doodziek van.
Dat was voor mij het moment van afscheid.
Ik zie hem na 11 jaar nog steeds daar op die rotbank zitten, stil, met zn sigaretje, die arme arme jongen.

Toen duidelijk werd dat de dag was gekomen dat hij zou gaan sterven, wilde hij naar het ziekenhuis (13 januari 2002).
Die maand dat hij nog geleefd heeft was zo'n verschrikkelijke lijdensweg. Hij had veel complicaties erbij gekregen.
Zn lichaam wilde niet meer, maar zn hart was nog jong en bleef maar doorkloppen.
Nou om een lang verhaal kort te maken: toen hij uiteindelijk stierf, kreeg ik een golf van opluchting over me heen.
Het klinkt achtelijk maar ik was gewoon "blij"dat het gebeurd was.
Als je iemand van je zoveel houd, zo moet zien lijden, dat komt het moment van afscheid nemen waarschijnlijk eerder.
Zoals bij mij dus.
Geen traan meer gelaten. al mis ik hem tot op de dag van vandaag natuurlijk.

 

Ja!
mijn moeder werd in 2003 ziek (kanker) ze heeft een hele lange en zware tijd doorgemaakt. Pas het laatste half jaar van 2006 ging ze zichbaar achteruit, steeds vaker naar het ziekenhuis. Op een gegeven moment was ze zo ver achteruit gegaan dat ze ook niet meer naar huis kon en was het kwestie van weken. (haar medicatie was ook al een tijdje stopgezet want het had geen zin meer)Ze werd in een soort slaap gehouden en langzaamaan vielen alle organen uit.
In die 3 jaar dat ze ziek was heb ik beetje bij beetje afscheid kunnen nemen, (we wisten toen al dat ze echt ongeneeslijk ziek was.)
Die laatste weken waren een hel, je kunt niks meer doen en je wacht maar tot ze uit haar lijden verlost word.
Ik was toen het eenmaal zo ver was ook niet heel verdrietig, maar net wat jij zegt opgelucht dat zij haar rust heeft na al dat vechten, hoe groot dat gemis ook zou zijn.

We zijn nu bijna 7 jaar verder, ik heb het er soms wel moeilijk mee, voral op speciale dagen (kerst, verjaardag, sterfdag) in die zin van het missen. Ik had nog zoveel met haar willen meemaken, ik had graag gewild dat ze mijn man en kinderen nog kon leren kennen. Maar het intense verdriet heb ik nog steeds niet gevoeld, en ik weet ook niet of het nog komt.

Maak je er maar niet druk om, iedereen verwerkt zoiets heftigs op een eigen manier, de 1 die jankt hele wereldzeeen bij elkaar, de ander doet het weer op een hele andere manier en er is geen enkele manier fout. Anderen kunnen niet voor jou bepalen hoe jij moet rouwen.

Sterkte

 

wat een heftig verhaal, en wat afschuwelijk, zooooo jong Idd wat jij omschrijft dat er iets knapte en dat je zo huilde, en dan vooral die machteloosheid, dat herken ik wel, dat heb ik dus wel gehad nadat mijn vader vertelde dat hij Huntington had. Het zit bij hem in de familie dus ik wist direct welke gevolgen het zou hebben en hoe de ziekte zou gaan verlopen. Al had ik toen al mijn vermoedens, toen hij het uitsprak dat hij het had ben ik door een vreselijke periode heengegaan, dat is dus voor mij heel herkenbaar.

En net wat jij zegt: het hart blijft doorgaan..... terwijl je ergens diep van binnen hoopt dat iemand snel van zijn lijden verlost mag zijn, ondanks dat je weet dat je iemand zoooo gaat missen.

Misschien is het ook wel omdat ik weet dat hij niet beter zal worden. Al had je nog maar een sprankje hoop dat iemand beter kan worden, maar die hoop is er niet (die is er nooit met Huntington) Je weet alleen maar dat hij zieker en zwakker wordt totdat het hart stopt.

 

Voor jou is het eigenlijk net gebeurd, gecondoleerd En ook nog alles tegelijk, dat lijkt mij ook moeilijk, want ik kan me best indenken dat je even "rust"wilt hebben om alles te verwerken, heel veel sterkte.