Hallo, Ik zit een beetje met een dilemma. De laatste 2 jaar zijn erg heftig voor ons geweest. Me oudste dochter heeft een longafwijking en daardoor erg veel ziek geweest en veel in het zkh gelegen. Door een verkeerde uitslag (fout van lab) hebben we bij afdeling oncologie gezeten en een week in spanning voordat we de definitieve uitslag kregen. Toen een paar maanden later met de ambulance thuis opgehaald toen ik haar bewusteloos uit bed haalde en ze niet meer op pijnprikkels reageerde. ik was toen allemaal al in verwachting van me 2e. Vanaf 24 weken kreeg ik veel last van harde buiken die vanaf 27 weken overgingen in weeen activiteit waar ik ook bloedverlies bij kreeg. Een paar dagen opgenomen ervoor bloedverlies stopte en na een paar dagen begon het weer. Weer het zkh in. vervolgens heb ik 8 weken opgenomen gelegen en is me kleine meid met 36 weken geboren. gelukkig ging het aardig en konden we vrij snel naar huis met haar. Toen ze 8 weken was kreeg ze het RS virus heeft heel kritiek gelegen en moest bijna aan de beademing, dit heeft er flink ingehakt na al de tijd die we er al op hadden zitten. Toen ze na bijna 2 weken was opgeknapt kreeg ze een enorme buikgriep eroverheen (we waren nog steeds in zkh) en daarna kon ze niet zelf drinken uiteindelijk hebben we 6 weken in het zkh gezeten. sindsdien lopen we met haar zkh in en zkh uit en ook met de oudste alweer een aantal keer bij 1e hulp en longarts gezeten. paar maal bij op de eerste hulp gezeten omdat ze verneveld moest worden en ze is meer ziek dan niet. Vanuit zkh goede begeleiding en ze zijn druk met dr bezig. vraag is nu of ze zelfde longafwijking heeft als haar zus. tijd zal het leren. ik merk dat alles me toch wel in de weg zit. zo kan ik bijna nooit wat leuks doen als op visite gaan of een dagje weg omdat een van 2 bijna altijd wel ziek is. daarnaast merk ik ook dat het in me hoofd soms rommelig is en dat ik erg snel prikkelbaar ben (erg fijn voor me lieve man) maar tegelijk kan ik erg goed met mensen over alles wat we hebben meegemaakt praten. nu hadden we het er laatst met de kinderarts over (tijd van zw en daarvoor met de oudste) en die vroeg/adviseerde of het niet fijn is een keer met maatschappelijk werk te praten om alles even van me af te zetten. niet omdat ze het nodig vind als ze ziet hoe we de dingen aanpakken maar miss meer uit voorzorg voor op lange termijn. nu vraag ik me af is dat slim? gewoon tegen de chaos in me hoofd en prikelbaarheid zou het miss wel helpen een keer bij mw alles er uit te gooien? vooral omdat het nog wel eens zou kunnen dat er nog meer bij gaat komen. zo heeft me oudste over 2 weken altweer een ingreep gepland staan. wat denken jullie? liefs hooyoAasiya
Praten kan nooit kwaad. En ik denk dat ik zo zie wat je allemaal voor je kiezen hebt gehad, zal dit vast eens een klap gaan geven. Wat ontzettend heftig meid, ik kan me voorstellen dat je hoofd nooit stil staan! Sterkte, en ik zeg ga praten! Dat lucht op, en je word er nóóit slechter van
Thanks en idd slechter word je er nooit van. Ben ook best bang dat miss over een tijd de klap ineens komt...
Misschien helpt zon maatschappelijk werkster je wel om alles op een rijtje te zetten en wordt de chaos minder. Dat scheelt al veel stress. En met de ingreep in het vooruitzicht denk ik dat het niet onverstandig is.
Waarom ik twijfel is ook omdat me man en ik er nu al veel samen over praten (gelukkig) en ook met me moeder enzo. Maar denk dat manier van praten anders is bij mw? En daarom bepaalde dingen te kunnen afsluiten?
En vraagje. Hoe regel je dat dan? Praten met een mw? Kan je gewoon op inet zoeken naar iets in de buurt of moet het met een verwijzing?
Ja, diegene staat er helemaal los van. Die kan met n frisse kijk advies geven, vooral gericht aan jou. Hoe jij ermee moet gaan e.d... Je moet via de huisarts een verwijzing vragen, en die heeft vaak ook wel adressen waar je heen kunt.
Ik zou het wel doen.. Kwaad kan het niet toch? Jullie hebben zoveel voor de kiezen gehad, respect dat je nog zo overeind staat!!
Dank je manuk, ik hoor t vaker dat mensen zo knap vinden hoe wij me de situatie omgaan maarja je gaat gewoon door en we blijven positief maar daarom juist denk ik wel eens van wat als straks de klap komt? Maar miss komt die niet.. Nou ik ga t er ook even met me man over hebben om een keer te gaan praten met mw. Miss wil hij ook wel.. T is wel moeilijk allemaal hoor en t gaat zeker niet vanzelf. We hebben alleen gelukkig de instelling van soms komen dingen op je pad en dan is dat zo en dan komen we daar met elkaar sterker uit. Maar dat wil niet zeggen dat t makkelijk is.
Ik vind het heel dapper en sterk van je dat je er zo mee omgaat, van wat ik zo in je bericht lees Praten is natuurlijk altijd goed, zeker met iemand die helemaal buiten je gezin en je familie staat. Het praat toch anders en het is altijd prettig om iemand te hebben die er echt specifiek voor jou is en die met je meedenkt. Belangrijk is natuurlijk wel dat je een klik met diegene hebt, maar dat merk je snel genoeg.
Wat een hoop narigheid. Ik denk ook dat praten niet kwaad kan, je kan je hart eens luchten, het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt. Heel veel succes meid.
Juist daarom is het ook belangrijk om eens met een buitenstaander er over te praten. Dat lucht echt op! Ik/wij zijn ook erg nuchter en reageren ook zo dat je moet dealen met wat er op je pad komt. Maar op advies van de arbo-arts ben ik in gesprek gegaan met bedrijfsmaatschappelijk werk (dus via de arbo dienst van het werk) en merk toch echt wel dat het me goed doet. Al bij het tweede of derde gesprek heeft zij ook aangegeven dat ik goed weet hoe ik reageer, hoe mijn lijf reageert en wanneer ik aan de rem moet trekken. Maar ondanks dat blijven we voorlopig in gesprek en dat voelt echt goed. Dus ook mijn advies is: Vooral DOEN. En zoals je zegt, misschien is het voor je partner ook wel goed.
Nee! En je zult er versteld van staan hoeveel mensen straks zullen vertellen dat zij ook wel eens gesprekken hebben gehad met een psycholoog of maatschappelijk werk.
Bedankt om je ervaring te vertellen hopmarjanneke. Denk dat ik het miss maar moet proberen. Als het me niet bevalt of niet goed voelt kan k altijd stoppen.
Neee!! Wat krijgen jij en je man veel voor jullie kiezen! logisch dat het soms rommelig in je huis is en je wat prikkelbaarder bent. maar wat klink je nog sterk! Ik denk dat gesprekken met MW, psych of wie dan ook alleen maar kan bijdragen om die nog beter te kunnen dragen en het kan jou en je man helpen om alles een plekje te gaan geven. Je rolt nu automatisch van het ene zkh moment naar het andere zkh moment, natuurlijk ga je alsmaar door......voor je dochters! Maar jij bent er ook nog zelf! Het kan kan geen kwaad om ook eens een klein beetje aan jezelf te denken en jezelf de ruimte te geven om ook zelf even aan de beurt te komen voor een stukje aandacht en zorg van een professional!
Hoi, heel herkenbaar wat je hier schrijft, ik was ook heel bang voor een klap toen we er 2 jaar geleden achter kwamen dat onze jongste een ernstige nierafwijking heeft... heb toen een paar keer gesproken met iemand, 1e lijn psycholoog ofzo geloof ik, vond zelf dat ik er niet veel aan had en het juist lastig vond. Zij heeft mij wel laten inzien dat ik het gewoon goed doe zoals ik het doe... Ik probeer mijn leven er zo weinig mogelijk door te laten beinvloeden, en natuurlijk doet het dit wel maar so be it. Andere vinden wat er bij ons gebeurt erger dan ikzelf... het is gewoon een part of life... En tuurlijk is het knap hoe je ermee omgaat, maar ik zeg dan vaak, wat moet ik dan? De boel de boel laten? Het is mijn gezin/zoon.... Dus de klap is er hier nog steeds niet
Heftig wat jullie allemaal mee hebben gemaakt. Ik zou zeker naar een maatschappelijk werker gaan. Ik heb het zelf als heel prettig ervaren. Heel veel succes!