Ben blij dat ik niet de enige ben! Ik vind gewoon dat je er niet altijd om hoeft te vragen.. Familie hoort er gewoon voor elkaar te zijn! Tenminste zo ben ik..en zo zie ik het!
Maar waarschijnlijk zit jij nu met een rot gevoel en weten hun niet eens dat dat door hun komt..... Ik zou het gewoon zeggen hoor "Goh mam, een tijdje terug bood je aan om me te helpen en dat zou ik erg fijn vinden, heb je misschien binnenkort even tijd?" Anders blijf jij met een knoop in je maag rondlopen.....
Nou meis vind het ook echt geen gezeur.. Je leer nu echt je vrienden en familie kennen in deze tijd.. Ik weet er alles van.. Nu ook al thuis vanaf 22 weken en mag ook niks doen vanwege een spoed cerclage bandje.. Sterkte meis.. En gewoon zeggen hoor!
Vragen. Je kunt niet verwachten dat mensen gokken wat jij van ze wilt. Als zij het hebben aangeboden, ben jij weer aan zet, je moet er dan gebruik van maken. Zo simpel is het. Maar je kunt je niet verstoppen achter je eigen verlegenheid of koppigheid als je geholpen wil worden en dan zeggen dat anderen niet begrijpen hoe de wereld werkt. Want als je dat lang volhoudt, word je weliswaar geen zeur, maar wel een verongelijkt mens dat goedbedoelende mensen te gemakkelijk wegzet als onwillend.
ik zou ze vragen om hulp en als ze het dan weigeren terugkomen op wat ze je zelf gezegd hebben. Ik snap je wel, ik hou er ook totaal niet van als mensen iets voorstellen en vervolgens niets doen, doe het dan niet! maar in dit geval zou ik inderdaad zeggen; jullienboden hulp aan kunnen jullie me hiermee helpen en fan zien wat ze doen...
Idd, zo is het gewoon heb ik gemerkt. Ik vond het ook heel moeilijk. Maar ze bieden het aan en dan is de zet bij jou. Ik heb gemerkt dat mensen denken dat je het misschien niet wil oid. Toen ik (en mijn man) hulp gingen vragen stond meteen iedereen klaar. Maar we moesten er wel echt naar vragen. Mensen voelen niet wat jij denkt. Wij zitten in een vrij heftige periode en mensen weten gewoon niet wat we willen. Dat moeten we echt gewoon zeggen. En ja dat is moeilijk, ik vond t vreselijk om hulp te moeten vragen en opvang voor mijn dochter etc. Maar er is niemand geweest die het niet deed, iedereen helpt met liefde! Maar we moesten het wel even vragen.
Je kan wel vinden dat mensen spontaan moeten zien waar jij behoefte aan hebt en dat ook nog eens uit zichzelf moeten aanbieden, maar als ze dat niet doen zit jij met de frustratie. Dus als je het echt wilt, vraag het ze dan. Veel mensen redeneren zo: ik heb het je aangeboden, maar als je er geen gebruik van wilt maken (zelf niet zegt wat je gedaan wilt hebben), dan ga ik mijn hulp niet opdringen. En dan gaat het lekker langs elkaar heen. Dus breng het gewoon heel rustig: je zei toch dat je me graag wilde helpen? Ik zou nu echt wat hulp kunnen gebruiken, en wel hiermee: .... En als je dat echt niet wilt vragen, dan moet je naar mijn mening niet gaan klagen dat niemand iets voor je doet. Ze kunnen je gedachten niet lezen, ook al zijn ze familie.
Lastig he! Ik moet ook rustig aan doen en kreeg van alle kanten te horen dat mensen me graag wilden helpen. Maar puntje bij paaltje valt dat toch wel tegen. Ik heb nu hulp in de huishouding gezocht (tijdelijk), dan moeten we er maar wat geld tegenaan gooien, mijn man redt het ook niet om alles te doen naast zijn werk. Mijn schoonouders heb ik duidelijk gevraagd om af en toe eens te helpen, met bv de kasten uitruimen of op mijn zoontje letten. Mijn ouders zijn bijna terug van een maand spanje en zij hebben ook al aangegeven een keer per week te willen komen en mee te helpen. Maar ik heb wel heel duidelijk aan moeten geven dat ik het zo niet red thuis. Ik vind het echt heel moeilijk om om hulp te vragen en kan moeilijk toekijken terwijl anderen werken, maar nu ik het heb gedaan geeft het me wel veel rust in mijn koppie. Ook niet onbelangrijk. Succes!
Eerlijk? Ik vind je wel een beetje een zeur. Je verwacht dat je familie aan voelt dat jij hulp nodig hebt. Als je bepaalde verwachtingen hebt van je familie en zelfs over ze klaagt, dan vind ik dat je ze wel de kans moet geven om naar jou verwachtingen te voldoen. Dus over je eigen koppigheid heen stappen, de stoute schoenen aantrekken en zeggen wat jij graag zou willen. En niet op voorhand al denken dat ze toch niet willen omdat ze niet altijd voor jou klaar kunnen staan.
Dit dus. Wie niet vraagt moet niet zeuren ... Ik snap dat het lastig is, maar je hebt geen keuze: voor jou en voor het kindje in je buik is het cruciaal dat je rust houdt. Ik zou dus gewoon aan mijn (schoon)ouders, (schoon)zussen en vrienden vragen of ze willen helpen met opvang kinderen en het huishouden.
Moeilijke situatie, maar zoals eerder al gezegd... toch vragen! Mensen zien vaak niet wat jij denkt en voelt en zijn niet gevoelig voor "hints" Vaak door duidelijke afspraken te maken is het voor iedereen helder. Ik heb het bij mijn vorige zwangerschap ook gehad, bekkeninstabiliteit en kon echt het huishouden niet rond krijgen, in het begin verwachte ik ook hulp... dat kwam niet, pas toen ik aangaf dat ik echt hulp nodig had en welke hulp begrepen ze het en dat ging uiteindelijk heel goed! Hoe moeilijk ook maak het bespreekbaar, en dat hoeft niet met verwijten, maar je kunt wel zeggen dat ze het aangeboden hebben en dat je graag van hun aanbod gebruik wil maken Succes met de situatie!
ja of iets in de trant van: "goh ik zal het onthouden als jij eens omhoog zit en hulp nodig hebt." (want dan weten ze je ook te vinden) vreselijk dat een moeder haar eigen dochter zo in de steek laat nu ze haar zo nodig heeft. Ik zou er niet eens over nadenken als mijn kinderen om hulp verlegen zitten. Dat lijkt mij niet meer dan normaal.