Ik was echt nog niet toe aan een 2e, maar toen mijn zoontje 13 maanden was bleek ik opeens ongepland zwanger. Ik heb toen heel erg aan het idee moeten wennen, ik ging nog zo volledig op in mijn zoontje, er was nog helemaal geen behoefte aan een 2e. Mijn man was trouwens wel gelijk dolenthousiast. Maar na een week of zo was ik aan het idee gewend en begon het ook bij mij te komen. Helaas is die zwangerschap geëindigd in een miskraam, maar sindsdien is het verlangen naar nr 2 er dus wel. Het lijkt me heerlijk om weer een baby'tje te hebben en om mijn zoontje als grote broer te zien. Een dikke maand na de miskraam was ik weer zwanger, maar dat ging binnen een paar dagen al mis, jammergenoeg. Maar het is wel anders dan bij de 1e. Toen werd ik echt verteerd door een bijna fysiek verlangen naar zwanger zijn en een kind, ik kon aan niets anders denken. Nu is het meer een 'ik zou het hartstikke leuk vinden'.
Voordat mijn dochter kwam had ik het al helemaal bedacht.. Lekker dicht op elkaar, zo'n 2 jaar ertussen. Nou ik denk er nu heel anders over. Vind het zo heerlijk met haar alleen. Heb een hele grote wens voor een broertje of zusje, maar koppel daar geen tijd meer aan vast. Nog even van haar alleen genieten! We zien wel..
iedereen op zijn tijd...bij ons verschiet niet... 9jaar tussen de eerste en de tweede... ook leuk hoor. mijn dochter kan bij alles helpen. eigenlijk een extra paar handen, ze zorgt zo goed voor haar kleine broer, hij is ook haar grote trots. soms oppassen dat ze niet te veel wil doen hahahha
Nu haha heerlijk om zo snel weer zwanger te zijn en dat er straks weinig leeftijdsverschil tussen zit hebben ze tenminste wat aan elkaar. Vriend en ik zijn beide enigskind vandaar denk ik. Sylvano is straks 15 maand als de tweede geboren wordt.
De oudste was 9 maanden toen ik bij mn vriend heb aangegeven graag voor een tweede te willen gaan. Hij was er nog niet aan toe. En uiteindelijk gestopt met de pil in de maand dat de oudste een jaar werd. Nu zit er 25 maanden tussen onze meisjes en dat is een leuk verschil om te zien. Ze beginnen nu echt naar elkaar toe te trekken en samen te ouwehoeren enzo. (sinds een paar maanden) Toen de jongste 9 maanden was bleek ik onverwacht zwanger van een jongetje, helaas is dat fout gelopen (zie onderschrift). Het kriebelt nog wel steeds, maar de thuissituatie en mn leeftijd spelen tegen. Mn partner heeft vorig jaar april een hartinfarct gehad en hij draagt de zorg voor de kinderen. Als het aan hem ligt komen er dus niet meer kinderen. Misschien nog eens met hem praten nu het hem beter gaat.... Dus ik weet niet of ik nog een keer zwanger mag gaan worden.
Bedankt voor jullie reacties allemaal! Het is een heel persoonlijk iets en 1 motto is voor ons van belang: we krijgen kinderen en nemen ze niet! Dus als het komt is het zeer, zeer, zeer welkom! Ik was alleen heel nieuwsgierig hoe jullie voelden dat jullie er aan toe waren; elke maand als ik mijn menstruatie weer heb heb ik zoiets van: toch ongesteld.. Maar tegelijkertijd ook iets wat me tegenhoud om me écht te voelen. Misschien dat je echt weer 'gewoon' zwanger moet zijn... ?!
ik weet 100000% zeker dat ik twee kindjes wil... maar helaas ziet mn vriend het niet zo zitten... het liefst zou ik na de zomer willen stoppen met de pil, maarja, denk dat hij iets meer tijd nodig heeft. Misschien volgend jaar? Ik hoop echt dat ik nog een keer mama mag worden, vind het zo fantastisch! Het is eigenlijk qua willen stoppen met de pil hetzelfde gevoel als een dik jaar geleden, alleen zit er van mij uit een beetje angst bij dat mn vriend het toch niet wil. Dan blijft het bij 1, dat zal ik dan echt een plek moeten geven... nooit meer het gevoel van zwanger zijn, en een klein mensje in je buik... oh hoop toch zo dat ik het allemaal nog 1 keer mee mag maken!!
Lastig is dat he.. ik weet het ook niet zo goed. wil graag een tweede, en het liefst ook niet teveel tijd ertussen. (Leuk voor de kids zelf..) maar ik twijfel ook zo ontzettend. "kan ik dat wel aan, twee kleine kindjes? ik was tijdens de zwangerschap van mijn zoon heel erg moe, hoe combineer ik straks met de zorg voor mijn zoon, mijn werk en mijn huishouden? Hoe gaan de nachten, omdat mijn zoon een lastige slaper is? Wordt hij dan niet wakker als de jongste huilt? Zit ik dan snachts met twee krijsende kids? aah ik word gek van mezelf, zie overal beren op de weg... We hebben wel min of meer "besloten" om te stoppen met de pil als mijn zoontje 1 wordt (nog 3,5 week!!) omdat de wens toch wel heel groot is... maar ik knijp 'm tegelijkertijd ontzettend. Mijn vriend zit nu in de ziektewet vanwege rugklachten en ik merk dat ik dat als smoes aangrijp om het stoppen met de pil toch nog even uit te stellen.. grr waarom krijg ik mn gevoel en verstand niet op 1 lijn?
Ik wil ze t liefst allemaal tegelijk Haha nee geintje.. Ik ben, na dat ik ben bevallen en weer aan t werk was continue op ZP te vinden en t kriebelt echt elke dag weer. Ik zit ook wel eens in het zwangerschap topic te lezen en de foto's van testen... moet ik ook helemaal niet doen Maar hoe graag ik het ook wil nu, ik/wij doen het niet. 1 kind vinden we voor nu al druk zat! Ze is dan geen huil of zeur baby maar wil er liever geen tweede nu bij hebben. Waarschijnlijk pas als ze 2 of 3 is geweest (En ik wil t liefst 3, maar dan moet ik m;n vriend wel overhalen denk ik haha)
Eerlijk gezegd... hebben wij dat gevoel nooit gehad Alle babyspullen waren ook al weg gegeven aan m'n broertje die ook een kindje verwachte met zijn vrouw. Kwam er met een maand of 3 zwangerschap pas achter dat we een tweede gingen krijgen (ondanks gebruik anticonceptie) Toen we aan het idee gewend waren hadden we pas zoiets van : Is toch wel leuk met zijn viertjes .
Ik merk ook dat er al weer veel zwanger zijn een tijd of al bevallen die een kinxje hebben nef zo oud als mijn zoontje. Ik zou graag een brusje willen voor D. maaf weet dat vriendlief nog niet wil en ik wil ook graag dat D wat meer zelfstandiger is. Ik was heel moe en had een zwaar einde vd zwangerschap (hoeft tweede keer niet natuurlijk) dus daarom fijn als D wat groter is. Ook speelt mee dat D een baby was met Kiss en veel heeft gehuild! Ik denk dat ik het bespreekbaar ga maken met vriendief als D bijna twee is.
Ik vind de opmerking: "kort op elkaar want dan hebben ze TENMINSTE iets aan elkaar" zo'n nare opmerking!!! Dus als je niet zwanger kunt raken en er uiteindelijk vier jaar tussen zitten kunnen ze niks aan elkaar hebben??
tja je kunt wel nagaan dat het zo niet bedoeld is. Ze schrijft ook, dat zij en haar vriend beiden enigskind zijn, en daaruit kun je opmaken dat zij zich misschien wel alleen heeft gevoeld. Tussen mij en mn broers zit 4 en 6 jaar, en nee, dat is geen leuk leeftijdsverschil. Mijn oudste broer heb ik niet bewust mee op de basisschool gezeten, en toen ik naar de middelbare school ging, ging hij studeren in Groningen, dus uit huis. Mn andere broer zat bij elke fase waar ik in zat, zelf in een andere fase, waardoor we onze hele jeugd langs elkaar heen geleefd hebben. Heb nu ook niet echt een band met beiden. Je hebt natuurlijk niet voor het zeggen dat het meteen lukt als je stopt met je anticonceptie om zwanger te worden, maar het is ook niet nodig om reacties van anderen op die manier te interpreteren... Ik zou ook absoluut niet meer dan 3 jaar tussen mn kids willen, maar dat is ook vanuit mn eigen ervaring...
eigenlijk begon het bij mij al heel snel weer te kriebelen nadat mijn dochter was geboren. ook omdat ik een goede zwangerschap had gehad en de bevalling me meeviel, en het moederschap vele malen relaxter is dan ik me ooit had voorgesteld! in mijn hart is genoeg ruimte, en ik heb altijd al de wens gehad voor (minimaal ) twee kindjes als het ons gegund is. en ik geniet zo enorm van mijn dochter, dat het me fantastisch lijkt om nog zo'n wonderlijk mooi mensje op de wereld te mogen zetten (kan me nu niet voorstellen dat het mogelijk is maar dat schijnt toch mogelijk te zijn ). wat ook meespeelt bij mij is dat het zwanger worden/blijven niet geheel vanzelfsprekend is gebleken. maar goed, ik geef bv en daar zal ik eerst mee moeten stoppen eer ik uberhaupt zwanger zou kunnen raken en dat wil ik nog niet. en ik heb een 'verstandige' man die me ook een beetje remt en soms iets mompelt over 'negen maanden af'
Herkenbaar, dat kriebelgevoel Voorheen had ik een leeftijdsverschil van 3 a 4 jaar in m`n hoofd, tussen nr 1 en 2. Vlak na de geboorte van de eerste, had ik meteen kriebels voor nummertje 2 en wilde ik ineens 3 kindjes. Manlief vindt het allemaal prima en is al (een tijdje) helemaal klaar om "ervoor te gaan". Maar m`n verstand won het van m`n gevoel en we hebben besloten om nog even te wachten tot oktober ongeveer. Mocht het allemaal net zo snel gaan als bij onze eerste, dan zal er uiteindelijk iets meer dan 2 jaar tussen zitten. Of en wanneer we voor de derde gaan, dat zien we nog wel... Het idee van 4 jaar tussen de kids, zodat je aan beide veel tijd kunt besteden kan ik goed begrijpen. Maar voor mij persoonlijk duurt dat te lang. Ik denk dat iedereen gewoon z'n/haar gevoel moet volgen hierbij.
Ja, dat vind ik ook. Mijn broertje en ik schelen 4 jaar, mede door een bbz, maar ik heb het echt zo leuk gehad met hem. En ik weet er nog veel van.
Bij mij is het enige dat me tegenhoud mijn man hahaha Mijn zoon is 6 maanden en ik wil klein leeftijdsverschil. (tussen dochter en zoon zit al 9 jaar verschil).Begrijp me niet verkeerd.. het is heerlijk om een dochter te hebben die haar broertje lekker kan bezig houden en zij vind het geweldig om grote zus te zijn. Maar ik zie het niet zitten om dadelijk EINDELIJK uit de luiers te zijn en dan opnieuw te kunnen beginnen. Hoe ik me voel? Lichtelijk gefrustreerd dat manlief nog niet wil. Vooral omdat hij me de hele tijd de indruk gaf dat hij wel gauw wilde.
Mijn zoontje is 11 maanden en ik heb gisteren positief getest!!! Helemaal in de wolken, het is gelijk weer raak. Was nog niet eens ongesteld geweest na de pilstop. Dus ons manneke is ongeveer 20 maanden als de 2e komt. Wij wilde ze graag kort op elkaar.
Waarom zou je met BV moeten stoppen voordat je überhaupt zwanger zou kunnen raken? Kan nu ook al heel goed hoor.