@ kim:hoe gaat het vandaag? @mounia:het voelt een beetje eenzaam op deze manier maar vandaag blijkt dat het allemaal niet vlot verloopt en daarom heb ik morgen een curretage en daarbij steunt hij me echt wel(gelukkig)ik denk dat het leed aan mezelf voor hem gewoon tastbaarder is.ik ben in elk geval blij dat ik me morgen niet zo alleen moet voelen. ik heb een kaarsepotje gekocht en daarin brand ik een kaarsje voor vlindertje
@mol, ja dat is wel zo. Vervelend dat je nu alsnog curatage moet doen. Hopelijk gaat alles goed en ben je er snel vanaf.
@ mol, met mij gaat het nu wel redelijk.. wens jou heel veel sterkte vandaag, hoop dat het meevalt voor je.. gisteren was wel weer een zware dag, was om ongeveer 10uur thuis vanuit het ziekenhuis en heb hele dag een beetje op de bank gehangen met om de zoveel uur paracetamol.. eind van de middag weer meer kramp en pijn, begin van de avond wel weer een stukje van het stolsel kwijt geraakt, maar was volgens mij nog niet alles.. vanacht wel een goede nachtrust gehad en de pijn valt op dit moment gelukkig wel mee, hoop dat ik lichamelijk het ergste nu wel achter de rug heb.. emotioneel gaat het op en af, maar dat zal nog wel een tijdje zo blijven..
@Kim... neem er gewoon de tijd voor om dit allemaal te verwerken, het is niet niks natuurlijk he! hoop dat je lijf snel weer verder kan.
lieve kim,ik ben nog verdoofd dus echt pijn voel ik niet nu.eerder zeurderige krampen.ik moest langer blijven in het ziekenhuis omdat ik bleef nabloeden. ik hoop voor jou én voor mezelf dat het lichamelijk een beetje achter de rug is zodat we het emotioneel en plaatsje kunnen geven. ik kreeg een theelichtje in het ziekenhuis om een kaarsje in te branden ter nagedachtenis aan het verloren zieltje,misschien kan je dat ook doen?ik vind dat een fijne gedachte.... ik denk aan je x
@ Mol Nog verdoofd? Had je plaatselijke verdoving? Ik had algehele narcose.. Hoop dat als je verdoving uitgewerkt is dat je dan niet meer pijn krijgt.. Ik bloed inmiddels bijna niet meer..
ja plaatselijk omdat ik de ziekte van crohn heb en momenteel zijn mijn darmen erg slecht en narcose maakt dat nog erger.leuk is anders al die geluiden.... voorlopig heb ik enkel wat krampen maar véél minder als eerst
Gelukkig dat je niet zoveel pijn hebt.. Ik lig alweer een hele dag op de bank, heb ook nog eens veel spierpijn, waarschijnlijk door de narcose.. Die geluiden lijken me ook niet prettig, maar misschien geeft een plaatselijke verdoving een minder lange nasleep dan een narcose.. Had thuis ook pas het besef dat het echt weg was, was een vervelende gewaarwording.. Morgen even een dagje bij m'n zus, beetje afleiding en spelen met m'n kleine nichtje van bijna 1
dat is een fijne afleiding spierpijn heb ik ook,zou dat er gewoon bijhoren bij een miskraam?ik voel me al een paar dagen alsof ik dagen ben gaan sporten... dat het weg is besefte ik daarstraks ook ineens weer erg en ik moest huilen ,weer midden tussen een hoop vreemde mensen...ze waren wel lief
Hey meiden, Mol en Kim, ik hoop dat jullie je snel weer wat beter voelen. Wat een heftige verhalen allemaal. Het is allemaal al zwaar genoeg zonder al dat gedoe. Kaarsje is een erg mooi gebaar
meiden hoop dat jullie het snel een plaatje kunnen geven. ik heb hier ook een mooie waxinelichtjes houden gekocht, met hartjes en vlinders erop. zodat ik het toch een plekje kan geven. bij mij hielp het.
wat fijn om te lezen dat jij het ook zo doet.ja ik heb er echt een goed gevoel bij,dat kaarsje wordt gekoesterd
Hier helaas ook een vroege miskraam gehad.Eerst voor nod positieve test ,toen toch ong geworden.Op naar de volgende ronde.
Hoi allemaal, even een berichtje van deze kant.. Had nog zoveel pijn na de curettage dat ik toch maar even het ziekenhuis gebeld heb, hebben ze net weer gekeken met een inwendige echo en er zat nog wat in mijn baarmoeder (bloed weefsel?) en mijn baarmoeder was wel weer dicht.. Nu net opgenomen op de afdeling en zodra ik nuchter ben ga ik weer onder narcose en naar de ok en krijg ik opnieuw de curettage hoeveel pech kan een mens hebben? Hoop dat ik dit na vandaag nooit meer mee hoef te maken en dat de pijn eindelijk gaat afnemen..
Hoi allemaal, Ik lees al een tijd mee op het forum en twijfel zo nu en dan of ik mijn verhaal zal plaatsen....zou het opluchten of denk ik er alleen maar weer meer aan als ik iets plaats... Ik denk toch dat het wel zal opluchten en het is vooral fijn om te weten dat je niet de enige bent. In januari vermoede ik zwanger te zijn, test besteld op bol.com....maar toen de test onderweg was begon ik bloed te verliezen. Na twee dagen gelijk de test gedaan en ja hoor wel zwanger, 5 weken Na een week bloed verlies toch maar eens contact opgenomen met de verloskundige, konden gelijk de volgende dag langs komen. Helaas was er op de echo een lege vruchtzak te zien. Voor de zekerheid over een week nog maar eens terug komen het was nog pril. Al die tijd verloor ik nog steeds bloed. Een week later weer bij vk, kwamen nog bekenden tegen ook die in het zelfde schuitje zaten. Weer een inwendige echo en nog niks te zien, dus doorverwezen naar zkh. Daar weer een echo, maar de gyn. vond het vruchtzakje nog te klein om een miskraam vast te stellen...er ging weer een week overheen. Weer een week in spanning, zonder al te veel hoop. Helaas ook toen ( donderdags) nog steeds een lege vruchtzak en inmiddels bloedde ik al 3 weken. Toen gelukkig pillen meegekregen om het los te krijgen en ook alvast een afspraak voor curretage mocht het niet loskomen. 's Middags gelijk hevig pijn en enorme stolsels verloren, we dachten dat het nu eindelijk klaar zou zijn. Maandag mochten we langs komen voor een echo om te kijken of alles weg zou zijn en dan hoefde ik dinsdags geen curretage. Daar hadden we helemaal opgerekend, maar niets was minder waar er zat nog steeds allemaal weefsel en ik moest toch dinsdags voor curretage. Ik denk dat ik dat nog het ergste vond van het hele verhaal. Nog nooit in het ziekenhuis geweest o.i.d. Gelukkig ging het allemaal erg snel en was ik ook op de afgesproken tijd aan de beurt en waren ze allemaal erg lief voor me. Na de de ingreep had ik hevige krampen en ik wilde het liefst zo snel mogelijk naar huis. Dus heb ik snel mijn eten opgegeten, de helft aan vriendlief gegeven en toen mochten we vrij snel naar huis. De rit in de auto duurde een eeuwigheid, wat was ik blij toen ik thuis was en lekker op bed kon. 's Avonds voelde ik me al een stuk beter en nadat ik de volgende dag nog thuis ben gebleven van mijn werk kon ik de rest van de week weer werken. Het bloeden heeft nog erg lang geduurd, wel 2,5 weken en is nu vandaag eindelijk helemaal gestopt. Vorige week een heerlijk weekje weg geweest en we waren het ook echt even vergeten en voelden ons opgelucht, totdat we nog maar net op de terugreis waren en een sms ontvingen van vrienden met blij nieuws. Dat was een hele domper, al hoe leuk we het ook voor hun vinden. Ze blijkt precies even ver te zijn als ik anders ook zou zijn geweest, dat hakte er weer even flink in. Later deze week nog twee blijde berichten te horen gekregen van kennissen en dan besef je weer even wat je zelf hebt meegemaakt. Maar we gaan er nu weer tegenaan! Hoe zit dat bij jullie? Hebben jullie het aan veel mensen verteld van de ma/mk? Wij hebben het voor ons gehouden, ook niet aan onze ouders verteld. Alleen de directeuren op de scholen waar ik werk weten het. En vragen nu om de haverklap hoe het gaat....lief maar dat was precies de reden waarom we het niet hebben verteld aan de omgeving. Elke keer als er naar wordt gevraagd wordt je er weer aan herinnerd. Hoe ervaren jullie dat?