Mijn partner blijft ontzettend nuchter onder het feit dat ik zwanger ben, en dat vind ik soms wel een beetje een 'downer'. Bij de 12-weken echo was ik helemaal lyrisch, blij en trots en wilde ik het voorval het liefst tot in de honderdduizend details bespreken of hij 'dit of dat' wel had gezien. Maar hij zweeg erover, dus ik deed dat ook maar. Toen ik zei van: dat hartje klopte zo snel, bijzonder om te zien toch? En hij zei: nee, dat is gewoon normaal, het zou pas bijzonder zijn als hij het niet zou doen. Nu heeft hij daar uiteraard gelijk in, maar terwijl ik overloop van enthousiasme en mij nauwelijks nog ergens op kan concentreren, gaat hij gewoon verder tot de orde van de dag. Plus; ik zou het liefst allang de babyuitzet zo veel mogelijk in orde hebben, terwijl ik 'pas' 17 weken zwanger ben. Mijn partner wacht het liefst tot het allerlaatste moment, vind merendeel van de dingen overbodig (zoals 2 kruiken kopen, badthermometer en weet ik veel) en zegt dan: als we het nodig hebben, is het zo bijgekocht - en de verloskundige kan enkel adviseren en niet dwingen. Omdat het ons eerste kindje is, ben ik liever tot op de puntjes voorbereid en heb ik alles gepland zodat ik zeker weet dat ons kindje niks tekort gaat komen. Ik wil het allemaal goed doen... Tot nu toe hebben we enkel wat kleertjes - omdat ik mij niet kon beheersen - een wandelwagen met fikse korting en een maxi cosi. Gisteren hadden we een gesprek dat ik vond dat hij er wel erg lang mee wachtte allemaal, en vond hij het een goed idee om alvast het ledikantje te kopen. Begrijp me niet verkeerd; hij kijkt ook ontzettend uit naar ons kindje en heeft er zin in, enkel heb ik het gevoel een mega-stuiterbal te zijn van enthousiasme en moet ik mezelf telkens temperen. Ondertussen beloven schoonfamilie, vriendinnen en familieleden al allemaal babyspulletjes toe, en heb ik echt het idee alsof ik enkel de broedmachine ben, en nauwelijks iets kan/mag doen of kopen en mis ik voor mijn gevoel gewoon een stuk voorpret. Ik heb echt de perfecte zwangerschap tot nu toe; nauwelijks misselijk geweest of andere klachten behalve vermoeidheid... Wat nou als ik straks 30/35 weken zwanger ben, net zo opgezwollen ben als een zeppelin en meneer dán pas dingen wil gaan regelen? Herkent iemand dit?
Mijn vriend was in het begin nogal terughoudend maar hij is nu helemaal om. De babykamer is helemaal klaar, we hoeven alleen nog maar een paar kleine dingetjes te kopen. We hebben ook heel veel spullen gekregen van mijn schoonouders. Ik ben er superblij mee en ik vind het ook heel lief maar sommige dingen had ik liever zelf gekocht. Ze zijn gewoon heel enthousiast omdat het hun eerste kleinkind is dus ik heb me er maar bij neergelegd Je partner draait echt nog wel bij, voor een man is een zwangerschap nu eenmaal anders dan voor een vrouw. Ik snap dat het voor jou niet leuk is dat hij zo doet.. Misschien kun je met vriendinnen een keer lekker gaan shoppen voor de kleine? En wel blijven praten met je partner, uitleggen waarom het belangrijk voor je is dat je alles op tijd voor elkaar hebt.. Dat heeft bij mij wel geholpen.. Succes en gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Jeej wat jammer meis.. Mijn man was wel heel bij en enthousiast tijdens mijn zwangerschap. Alleen was het wel iets wat groeide..waar ik de eerste weken al heel spannend en bijzonder vond was hij wat rustiger. Vanaf dat hij de kleine voelde schoppen en reageren op zijn hand was hij echt een niet te houden papa in spé, het was nu tastbaar.. Die garnaal op de echo was nu een complete baby en het geslacht was bekend. Zijn zoon was op komst.. Ik kreeg een echte dikke buik en iedereen moest vol trots weten dat hij papa ging worden.. Ik hoop dat jou vriend ook nog even moet groeien en er daarna wat meer zichtbaar blij en enthousiast mee gaat zijn. (En die opmerking van je sm slaat compleet nergens op.. Waarom zou jij je kind iets aan gaan doen? Hoe komt ze daarbij? En het is idd jullie kindje en niet dat van hun? Mbt spulletjes kopen: ik zou gewoon zeggen dat je het dan wel alleen gaat kopen. Sommige dingen zijn echt hoognodig.. En meis laat je voorpret niet verpesten door anderen!!)
Mijn partner komt, als hij de kleine voelt schoppen, steeds meer en meer dichterbij (knuffelen) en aait dan m'n buik, geeft kusjes etc. Ook verteld hij trots aan iedereen die het maar wilt horen "IK WORD PAPA!!" Maar ben wel bang dat ik niets aan hem heb tijdens de geboorte. Hij heeft zelf eerlijk gezegd dat hij absoluut niet tegen bloed kan en bij voorbaat al sorry gezegd voor het geval hij flauw valt Het enige wat me een beetje irriteert is dat, als ik me ergens pijn doe wat NIET schadelijk kan zijn voor de kleine (bv als ik m'n hand stoot ofzo) dat hij dan gelijk vraagt of ik de kleine nog wel voel of of we niet even de vk moeten bellen voor de zekerheid..Ach het is lief bedoeld
Ik heb het juist andersom Bij ons ben ik juist degene die super nuchter is en zoiets heeft van 'ah, dat komt allemaal wel.' Ik geloof dat ik het pas echt leuk vond toen we de 20 weken echo gehad had en we wisten wat het was en dat alles goed was. Toen ging het voor mij wat meer leven ofzo lijkt wel. Ik moest mezelf vervolgens ook echt dwingen om voor de 30 weken de grote dingen in huis te hebben. Ik had namelijk bedacht dat ik er daarna ivm het zeppelin-effect (LOL!) wel geen puf meer voor zou hebben, dus had mezelf die deadline gesteld. Hetgeen in mijn geval overigens dus echt onzin is, want ik heb net als jij tot nu toe een vlekkeloze zwangerschap (*afklopt*), en kan nu dus nog prima dingen regelen en doen. Anyhowz, je moet de dingen lekker doen zoals jij het wilt. Spreek het eens uit, misschien kunnen jullie er samen een manier voor vinden? En als hij dat niet ziet zitten, ga dan lekker babyvoorpret hebben met je vriendinnen. Zoals Talvi zegt, voor mannen is zo'n zwangerschap toch een beetje anders dan voor ons. Zeker in het begin, omdat hij de baby nog niet kan voelen enzo. Enneh, dat mensen je dingen willen geven of lenen is toch juist super? Je hoeft natuurlijk niet alles aan te nemen, maar de leuke dingen kunnen krijgen of lenen scheelt natuurlijk wel heel erg in de kosten.. Kop op, en geniet lekker van je zwangerschap!
Mannen zijn daar misschien wat anders in? Ik ben ook van het vroegtijdig alles voor elkaar hebben hoor. Maar ging dan gewoon zelf shoppen in de stad of via internet. Verwachtte eigenlijk ook niet dat hij samen steeds met me mee zou gaan naar prenatal of welke babywinkel dan ook. Ik vroeg hem heus wel naar zijn mening/smaak en liet dingen op internet zien enzo, maar hoef voor de meeste spullen zijn toestemming niet te vragen. Zoals het kamertje hebben we wel samen bepaald en de grote aankopen. Shoppen is toch vaak een vrouwending en als hij toch dat allemaal samen wil doen zou ik met hem praten en uitleggen dat het inderdaad niet fijn is voor jou om hoogzwanger dingen te gaan kopen. Lopen gaat dan lastiger (ik had vaak zo'n drukkend gevoel op mijn blaas). En mocht je toch niet eerder kunnen winkelen doe het dan later via internet dan hoef je er zelf niet mee te sjouwen en het is vaak nog goedkoper ook Succes!
Mijn partner is eigenlijk vanaf het begin erg betrokken geweest en ook geintresseerd tijdens echo's en controles. In de begin weken vond hij het ook onzin dat ik zo bezig was met het kamertje, kinderwagen en alles wat erbij komt kijken. Nu ben ik 35 weken en moesten wij nog een luiertas en babyfoon, nou hij heeft het hier elke dag over gehad en vond het toch wel erg belangrijk dat we deze direct gingen halen. En zo ook de slaapkamer waarvan de indeling anders moest want dan had de verloskundige beter de ruimte (thuisbevalling) en is hij echt heel erg bezig om te zorgen dat alles "klaar" is . Wellicht kan je uitleggen waarom de dingen nodig zijn die nodig zijn . Mijn partner vond ook veel dingen overbodig en nutteloos, ik heb daarom vanalles uitgelegd aan hem en hem heel erg betrokken bij het kopen en uitzoeken van alles wat er op de uitzetlijst stond. Qua kleding vindt hij nog steeds alles overbodig hoor, het enige wat hij zegt is "Ja boxpakjes moeten we hebben en een slaapzak" . Probeer niet te veel aan het vervelende gevoel vast te houden en ga lekker winkelen en snuffelen met mensen die het ook leuk vinden. Misschien komt het enthousiastme wat uitzet kopen betreft wel wat later bij je partner, net als bij de mijne.
Mijn man is juist heel blij en enthousiast! hij wil ook altijd mee naar controle's en echo's. Ik snap je gevoel wel, heb je dit met hem besproken?
Hee wat fijn, al gelijk zoveel reacties! Ik heb het allemaal doorgelezen en ben blij dat ik wel enkele dingen van jullie herken in mijn eigen situatie. Ik denk wel dat hij na de 20-weken echo bij gaat draaien. In het begin wilde hij er namelijk (vanwege de shock - zie voorsteltopic) niets van weten, maar nu heeft hij het al over voetballen met het kleintje en weetikveelwat meer. Ik denk dat het misschien ook wel een kwestie van tijd is... Ik heb helaas niet zoveel vriendinnen om mee te gaan shoppen. Dat komt doordat mijn vrienden voornamelijk op meer dan 2 uur afstand wonen en de vriendinnen die ik in de buurt heb wonen; zijn aanzienlijk jonger dan ik en zijn nog niet aan 'de baby's toe', zoals ze dat zelf mooi verwoorden. Maar!!!! Dan laat ik mijn beste vriendinnen gewoon hierheen komen, hahahaha Wat Kaala zegt herken ik ook! Mijn vriend vraagt bij iedere stoot of zucht, of het wel goed gaat met ons en hij heeft liever niet dat ik ver van huis ga etc. Ik woon in de omgeving van Amsterdam, en vanavond ga ik toevallig richting Den Haag - en dan krijg ik gelijk een heel verhoor of dat wel verstandig is en of ik niet beter thuis kon blijven. Twee weken geleden ging ik naar Zwolle - exact hetzelfde. Hij heeft mij het liefst in een straal van 10 kilometer bij zich... Hahahahaha. @MamaJulia, tof dat jij er zo nuchter tegenover kunt staan. Respect. Dat heb ik totaal niet eigenlijk... Ik doe mijn best om normaal te blijven functioneren, maar iedere seconde gilt mijn onderbewustzijn 'BABY BABY BABY BABY BOUNCE BOUNCE BOUNCE BABYYYYYYYYYYYYYYY' in mijn oor. Kennelijk zit er ergens een dringend ADHD-monster in mij ofzo.
Overigens: hij is mee geweest naar 2 van de 3 echo's, en 1x mee naar de verloskundige. Het is niet dat hij afwezig is of iets dergelijks. Hij is gewoon slechts 'minder' enthousiast dan ik. Edelhertje; ik ga het eens met hem bespreken. Wij wonen in een tweekamerwoning en hebben dus de babykamer op onze slaapkamer. Dus er moet hier zeker flink verbouwd worden! Goeie tip. Dank je wel.
Heej, Bij ons was ik ook in de eerste weken een enorme stuiterbal, wilde al dingetjes kopen in de winkel voor ik überhaupt bekend maakte dat ik zwanger was (met twaalf weken). Als het aan mij had gelegen had ik met vijftien weken de hele uitzet compleet gehad. En ik kon ook nergens anders meer over praten tegenover mn partner in het begin. Hij vond het allemaal onzin om die dingen al te kopen. Hij zei het is snel gekocht als blijkt dat we het nodig hebben straks. (wat natuurlijk waar is, maar wat totaal niet zo lijkt onder invloed van hormonen enzo) En hij praatte constant over normale dingen zoals zn werk. Maar hij is wel vanaf het begin af aan naar elke controle van de vk mee geweest en verteld ook vrolijk aan iedereen dat hij papa wordt. Rond de twintig weken, toen hij beebje echt kon voelen schoppen en ook merkte dat de baby echt op zijn aanrakingen reageerde begon hij steeds vaker aan mn buik te zitten en met mn buik te "praten". Toen mocht ik ook eindelijk de eerste kleertjes kopen (had al lang zelf wat gehaald want kon me niet bedwingen hoor!!) En sinds een maand ofzo zijn we echt bezig met dingen zoals een kinderwagen, kolfmachine enz. enz. En begint hij regelmatig uit zichzelf over hoe leuk het gaat zijn om met baby op vakantie te gaan, wakker te worden, naar het bos te gaan enz. En soms krijg ik zelfs vanuit zn werk een smsje met de vraag hoe het met zn kindje gaat (niet eens hoe het met ons is, alleen hoe het met zn kindje is haha) Dus ik denk dat dat voor sommige mannen echt even moet groeien.. Wat je wel uit kan leggen is dat je straks misschien gewoon niet meer goed kan lopen, tillen, winkelen en klussen enzo. Ik heb vanaf zeventien weken zoveel last van bi dat ik bijna niet meer kon winkelen en achteraf hebben we daardoor nooit een echte baby-winkel-dag kunnen doen. Hij zei later dat hij er nooit bij stil had gestaan dat het lichamelijk allemaal niet meer zo gaat op het eind. En ach, je moet inderdaad ook maar eens lekker met een vriendin of in je eentje de stad in om spulletjes te kopen hoor, want het is inderdaad ook gewoon een stukje voorpret Het is gewoon heerlijk om naar al die dingetjes te kijken, ook als je uiteindelijk alleen maar een lief truitje of iets dergelijks koopt, toch?
hihi, herkenbaar ja Maar even eerlijk, zou het niet ook een beetje griezelig zijn als die mannen van ons zich ook zo zouden voelen? Zie je het al voor je? stuiterend door de winkel, alle baby kleertjes in een mandje gooiend, uitpuilende verliefde ogen waarin je alleen maar heel groot BABYYYY kan lezen Maar begrijp van een berichtje die je net plaatst dat het voor jullie ook een beetje een schok was? Hier was de zwangerschap ook onverwachts. Dat maakt het natuurlijk wel lastiger, hier namelijk ook vriendinnen die liever hoge hakken dan baby pakjes gaan kijken in de winkels. En het is voor je man gewoon ook even schrikken/wennen (hoe leuk ze het misschien ook vinden). Wat dat betreft doet de twintig weken echo wonderen hoor Dan zien ze opeens dat het geen alien achtige garnaal is maar dat het echt al neusje, oogjes, handjes en alles erop en eraan heeft. En de wetenschap dat het een dochtertje of zoontje wordt maakt het op de een of andere manier ook allemaal echter volgens mij.. Ach, zolang ze lief en betrokken zijn moet je ze ook maar wat tijd geven. (tot op zekere hoogte natuurlijk)
hier was dat ook zo, en ik denk ook omdat het voor mannen nog niet echt werkelijk is. Ik heb er ook over gepraat en toen er ook dingen gaan veranderen en hij is totaal veranderd toen hij de baby voor het eerst voelde, het maakt het wat meer werkelijk.
Mijne voelt zich trouwens ook wel een beetje buitengesloten omdat IK de kleine draag, IK altijd bij hem/haar ben, IK hem als eerste voelde en daarna kan hij hem/haar niet eens voeden zonder mijn hulp Tenzij er plots melk uit zijn borsten komt natuurlijk. Hij is hierdoor ook bang dat de kleine niet goed met hem zal binden omdat hij "maar de vader is" Misschien helpt het om tegen hem te zeggen dat de kleine er nooit was geweest zonder zijn hulp, en dat hij dus ook erg belangrijk is?
Je hebt volkomen gelijk, natuurlijk Lijkt me een stom gezicht, twee stuiterende ouders om een baby. Hahahahaha. Ja de zwangerschap kwam als een donderslag bij heldere hemel. Wij waren absoluut niet van plan om een kindje te nemen (NU!) want we hebben net een jaar een relatie. En het samenwonen ging al binnen 2 maanden (onder voorbehoud), dus het lijkt wel alsof we alles in sneltreinvaart doen. Er was mij verteld dat ik nooit zwanger zou kunnen worden zonder vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik heb een medische afwijking, waarbij de specialist die ik op mijn 24ste bezocht, beweerde dat ik nooit en te nimmer zonder medische hulp zwanger zou kunnen worden. Nou, dat was al een shock op zich. En als je dan twee jaar later een relatie met een leuke jongen hebt, die je in principe nét 8 maanden kent, en dan ineens zwanger blijkt te zijn - dan staat je wereld wel eventjes stil. De huisarts zei: voor als je het kindje weg laat halen; de kans dat je ooit weer zwanger wordt op deze manier, is nihil en abortus kan ook schade aanrichten en de kansen vermoeilijken. Nou, toen ik dat thuis dus moest vertellen, heb ik hem (hij riep: IK WIL HET NIET, IK WIL HET NIET) ijzersterk met tranen in mijn ogen op een kalme beheerste manier uitgelegd dat ik dit kindje hield en dat hij mocht kiezen of hij bleef of weg ging. Ongeveer een week later stond hij voor de volle 200% achter mij. Ondanks zijn twijfels; want ja, het is ontzettend spannend. Ons eerste kindje... *zwijmel* Het voelt allemaal wel ontzettend goed met zijn tweetjes, dus ik hoop dat het straks met zijn drietjes zo voort blijft gaan. Dat zeg ik hem ook best wel vaak Gelukkig wel met een flinke knipoog af en toe; als ik bijvoorbeeld dikke voeten heb of last van mijn rug of iets dergelijks, dan roep ik: DIT IS ALLEMAAL JOUW SCHULD! IK KON NIET ZWANGER WORDEN, WEET JE NOG? :x En dan schieten we allebei in de lach. Hij is verder wel een perfecte lieve jongen, daar heb ik echt geluk mee.
Hihi..Dat laatste herken ik wel..Als m'n rug bv zeer doet inderdaad. Ik heb hem al gezegd dat, tijdens de bevalling ik vast en zeker tegen hem zal gaan schelden van WAAROM DEED JE ME DIT AAN
Tof, tof, ik wordt door vrienden en vriendinnen af en toe aangekeken of ik wel goed bij mijn harses ben.. En ik lig strak om je Bouncende baby ADHD-vergelijking, hahhaha! Wedden dat je vent het in ene een stuk tastbaarder vindt als hij jullie kleintje straks kan voelen? Bij mij duurde dat tot 22, 23 weken ongeveer, dus het is wel nog eventjes wacht helaas. Succes! Enneh, enjoy. Al is het in je eentje. Denk maar zo, je hebt altijd je ADHD-monster nog bij je
Wij hebben met zijn tweeën getest (weet niet hoe anderen dat doen) ik was al 4 dagen overtijd dus eigenlijk al vrij zeker dat het een posi test was.. Toen we een plusje op de test zagen begonnen we met z'n 2en te huilen en te lachen tegelijk hij bleef maar herhalen "hij is positief" Eerste echo had hij zelfs traantjes in zijn ogen, en de 12 weken echo was hij helemaal gefascineerd hoe ver het kindje al af was en hoeveel hij/zij bewoog. Hij is heel erg toegewijd en heel enthousiast, elke keer als ik uit m'n werk kom (of hij) zegt hij: " hoe is het met mama? " en hij legt elke avond zijn hand op mijn buik. Hij schreeuwd het volgens mij ook echt van de daken dat hij papa word
Mijn man en ik zijn beiden even blij, al vanaf het begin. We hebben samen getest en is bij alle afspraken meegeweest, naar de vk, naar de gyn, hij was bij de intake van de kraamzorg, enz. En eerlijk gezegd zou ik het heel moeilijk vinden als dit anders was, het is toch een kindje van jullie samen?