Bijgaand een stukje wat ik zonet las op het AD. Ongelofelijk wat er tegenwoordig mogelijk is. Ik hoop dat dit in de toekomst voor meerdere stellen mogelijk is! Voor het eerst in Nederland is een baby uit embryodonatie geboren. Dat gebeurde vorige maand. Moeder en kind maken het goed. Dat heeft het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp dinsdag gemeld aan het ANP. Over het geslacht van het kind en de dag waarop het geboren is, worden verder geen details naar buiten gebracht om de privacy van de ouders en het kind te beschermen. 'Het was een voldragen zwangerschap zonder complicaties, ook de bevalling is goed verlopen', meldt gynaecologe Jacqueline Pieters. Bij embryodonatie wordt een embryo van een stel teruggeplaatst in de baarmoeder van een andere vrouw. Op die manier krijgt een vrouw een kind dat ze wel zelf voldragen heeft, maar dat biologisch niet verwant is aan haar of haar partner. De embryo's zijn afkomstig van stellen die een vruchtbaarheidsbehandeling hebben afgerond en nog embryo's over hebben. Bij vruchtbaarheidsbehandelingen worden in een laboratorium een of meerdere eicellen van de vrouw bevrucht met sperma van haar partner. De embryo's die daaruit ontstaan, worden teruggeplaatst in de baarmoeder van de vrouw, in de hoop dat ze zwanger wordt. In de meeste gevallen wordt één embryo teruggeplaatst en wordt de rest bewaard voor eventuele volgende pogingen. Als er geen volgende pogingen komen, bijvoorbeeld als de kinderwens voltooid is, worden de embryo's die over zijn meestal vernietigd. Een andere optie is om de embryo af te staan aan anderen met een kinderwens. Stellen komen alleen in aanmerking voor embryodonatie als er echt geen enkele andere mogelijkheid is tot zwangerschap. Ook worden ze medisch en psychisch gescreend om te kijken of een zwangerschap verantwoord is. Biologische ouders worden er ook op attent gemaakt dat de kans groot is dat het kind op een bepaald moment zal willen weten waar het vandaan komt en contact met ze opneemt. Het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp is de enige kliniek in Nederland die aan embryodonatie doet. Op dit moment is er niemand zwanger uit embryodonatie. 'Maar dat is voor zover wij weten. Het zou zomaar kunnen dat we morgen gebeld worden door een stel met een positieve zwangerschapstest', voegt Pieters hieraan toe. Bron: www.ad.nl
Ik weet van een aantal vrouwen die kindjes hebben via embryodonatie, die zijn ervoor naar Rusland en Spanje geweest. Super dat het kan, je zou maar de grote pech hebben allebei onvruchtbaar te zijn.
Idd ongelooflijk wat er tegenwoordig mogelijk is in de medische wereld! Al werd ik wel een beetje triest van het feit dat overtollige embryo's vernietig worden.
Er worden juist embryo's gedoneerd die anders vernietigd zouden worden. Ik vind het heel bijzonder. Een mooie oplossing voor de 'overtollige embryo's' en fijn dat je anderen kan helpen, maar dat iemand anders jouw kind gaat baren en opvoeden lijkt me ook een heel raar idee. Ik denk tenminste dat het toch wel (een beetje) zo zou voelen.
Ja, bijzonder...maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen hun eitjes/embryo op die manier willen doneren, ik iig. niet. Dan loopt er dus ergens een half bio kind van mij rond? dat zou ik persoonlijk niet willen. Wel bijzonder wat er allemaal mogelijk is.
Als deze zwangerschap goed mag blijven gaan willen wij de overgebleven cryo's ook graag doneren.Vernietigen staat me enorm tegen.Mijn dochter is ook van een donor dus ik ken het principe dat er over zoveel jaar ineens een kind contact zou willen.Zou hier geen moeite mee hebben...
Hier nog een. Ik weet zelf hoe het is om met behulp van andermans eicel zwanger te raken. Mochten wij geen gebruik meer willen maken van de cryo's die wij nog hebben dan doneer ik ze ook. Enig verschil is dat in Spanje gekende donatie verboden is, kind kan helaas niet achter de identiteit van de donor komen.
Ik zou het ook wel doen als we zo ver hadden gekomen. Het is een beetje hetzelfde gevoel als adoptie, dan heb je ook een biologisch kind rondlopen.. Alleen heb je het niet zelf gedragen maar geef je dat wonder ook door, dat de vrouw in kwestie ook een kindje mag voelen groeien.. Mooi en bijzonder dat dit tegenwoordig kan!
Ik zou dat nooit doen. Mijn kinderen lijken op mij en mijn partner. Dat is toch "ons" kind en ik zou nooit weten hoe het met hem/haar gaat. Wat als het kind het niet goed heeft, of ernstig ziek wordt. Ik zou het voelen als een kind afstaan. Dat embryo maakt me zoveel niet uit, dat zijn een paar gedeelde cellen. Maar in een baarmoeder groeien die uit tot MIJN kind.
Tot je zelf zo iets nodig zou hebben, vaak beseffen mensen pas hoe mooi zo iets is, als je zelf afhankelijk bent, of iemand in heel naaste omgeving die het nodig heeft. dingen roepen als MIJN kind enz vind ik ongepast, het heeft inderdaad jullie DNA, maar is gegroeid in een ander, heeft andere ouders met andere manier van leven, zo iets maakt je tot en mens, ik zie het een beetje als het zelde met donorzaad of eidceldonatie. Ik vind het mooi dat het kan,zeker voor bv vrouwen die mega vroeg in de overgang zijn, dan is zo iets een geweldige uitkomst.
Daar ben ik het half mee eens. Ik vind het heel mooi dat het kan, maar zelf zou ik er niet voor kiezen. Eiceldonatie zou ik misschien zelfs nog wel overwegen, dan is het met het zaad van het andere stel toch hun kind. Dan heb je karaktertrekjes en uiterlijke kenmerken die je met je papa kunt vergelijken. Maar een embryo van mijn partner en mezelf, dat zou een soort adoptie zijn maar dan in de kiem. Er is dan geen enkele genetische band met de ouders. Op zich niet erg, maar het kind zal wel tegen dezelfde punten aanlopen als een geadopteerd kindje: waar liggen mijn biologische roots? Hoe kom ik aan mijn uiterlijk en waarom is mijn karakter zo anders als die van mijn ouders? Ik zou er moeite mee hebben, maar dat is dus persoonlijk. Een klompje cellen vernietigen heb ik zelf niet zoveel moeite mee.
MOOI!!!!!!!!! Ik zou het zeker doen.... Vooral als je zelf in een traject zit waarin je moeilijk zwanger kan raken. Ik weet momenteel hoe zwaar en moeilijk dat dat is! Ik denk dat iedereen die niet in hetzelfde schuitje heeft gezeten er misschien anders over kan denken...
Ik vind het ook een vorm van adoptie. Alleen dan een stuk eerder dan gebruikelijk. Het is gewoon biologisch je kind niet.
Ik ben het hier wel deels mee eens. Als ik nu zie hoe mn jongste op mn oudste lijkt net een kloon. En het dan niet weten hoe en wat over het kindje en zijn/haar omgeving. Ik denk dat het toch altijd in mn hoofd zou spoken. Zelfs een embryo is al mijn kind!
Ondanks mijn geschiedenis, zie oa handtekening, denk ik niet dat ik het zou kunnen. Juist omdat de embryo's dan van ons samen zijn. Met een ei doneren zou ik zelf juist geen moeite hebben, maar dat zie ik nog niet als een kindje, een embryo van ons tweeen wel. Maar goed, lekker praten voor mij: ik heb kloteeieren, ondoneerbare eieren
Iemand die ik ken heeft ook 'hulp' gehad met zwanger worden en ook zij krijgen binnenkort de keuze: Eitjes nog langer bewaren, of vernietigen. Maar ik snap haar beslissing dat ze ze waarschijnlijk niet af kan staan voor haar gevoel: Niet omdat er dan ergens nog een 'half kind' rondloopt misschien, maar wel een halfbroertje of halfzusje van je eigen kind. Enerzijds hetzelfde, maar anderzijds anders omdat je het vanuit een ander persoon bekijkt. Verder gewéldig dat het kan en ook mag nu in NL.
Wij zouden het ook absoluut niet kunnen. Mijn man en ik zeggen regelmatig tegen elkaar dat we "blij" zijn dan we geen ingevroren embryos hebben. De keus waar je voor komt te staan lijkt me moeilijk, vernietigen, verlengen, ook al is je gezin compleet. Het blijven babys-to-be. Ik zie embryodonering als een soort van adoptie. Je eigen vlees en bloed geef je weg, terwijl je als je op natuurlijke weg bevrucht zou zijn, nooit embryos had om weg te geven. Vind het een raar idee. Iets waarvoor je de aarde hebt bewogen uiteindelijk "weggeven." Respect voor diegenie die het kunnen, maar wat zeg je later tegen je kind. "Je was zo zo zo ontzettend gewenst door jouw biologische ouders, maar jij was niet the chosen one om teruggeplaats te worden." Ik word er een beetje verdrietig van..
Het lijkt mij wel meerwaarde hebben op adoptie na de geboorte, omdat je wel een zwangerschap meemaakt, moederhormonen aanmaakt en borstvoeding kan geven. Ik zou wel mijn eitje/embryo af kunnen staan. Ik heb serieus eiceldonatie overwogen maar denk dat ik de behandeling niet aan zou kunnen (is persoonlijk, het is verder geen onoverkomelijk moeilijke behandeling, maar ik krijg al anti-depressiva om mijn PMS-humeur minder erg te maken, kan geen anti-conceptiepil slikken omdat ik heel heftig op die hormonen reageer qua humeur en met extra hormonen in mijn lijf lijkt het me heel moeilijk worden, en daarbij ben ik fobisch voor elke medische, "verplichte" vorm van penetratie).
Dit heb ik juist met vernietigen. 1 ding is zeker:Het is niet jou kind als het in iemand anders groeit.Als je daar zo over denkt moet je embryodonatie zeker ook niet overwegen.het is iets waar je beide achter moet staan.En je moet je heel goed realiseren dat er over een jaar of wat contact gezocht kan worden.