Knap dat herken ik wel wat je zegt. Mannen zijn zonder die verslaving andere mensen,maar helaas zijn ze verslaafd en dus niet te vertrouwen.Ik heb niet zelf die keus genomen om weg te gaan,maar nu oh zo blij dat ik niet meer in dat leven meegetrokken wordt.Ik kan nu mijn kind opvoeden zonder angst,met vertrouwen in de toekomst! Ik ga niet helemaal in detail,maar voor de mensen die willen weten waarom ik zo hard reageerd,je mag me altijd een pbtje sturen!
Ik snap saskia9 wel. Mijn broer is ook verslaafd, hoe vaak hij wel niet is afgekickt en toch weer is begonnen! Ik heb afstand van hem genomen, omdat het te slopend was. Heel af en toe zie ik hem bij mijn moeder. Maar naar hem toe gaan op visite doe ik niet, en al helemaal niet met mijn kinderen. Ik wil hun niet in zo'n omgeving. Laat staan dat het dagelijks hun omgeving zou zijn!
Ik snap je wel. Heb wel die keuze destijds op tijd gemaakt maar los laten kan ik hem ook niet helemaal hij blijft de vader van mijn kinderen. Maar ik moet ook eerlijk zijn. Heb ook mijn eigen probleempjes zo als je weet Ben ik er wel trots op dat ik destijds alleen verder ging met mijn zoon. Wel is hij altijd in mijn leven gebleven en hebben we dus een lat.:
Ik kan er eerlijk gezegd niets bij voorstellen om zo snel weer voor een 2e kind te gaan in een dergelijke situatie. Jullie eerste kind is vorig jaar geboren, en je partner is nog volop bezig om van de verslaving af te komen en iets van zijn leven te maken, en zijn problemen hebben ook effect op jou. Een 2e kind is al stressvol genoeg voor 2 mentaal gezonde ouders in een stabiele relatie, een situatie die bij jullie zo te lezen nog lang niet van toepassing is. In deze situatie de hormonen te laten spreken in plaats van het verstand is absoluut niet de manier. Ik vind het zelfs een beetje egoïstisch en ondoordacht, De prioriteiten liggen totaal verkeerd. Waarom niet eerst werken aan de issues van je partner, zorgen dat hij zijn leven op de rails heeft, wennen aan het gezinsleven, werken aan jullie relatie, jullie 1e kind een stabiele leefomgeving bieden, en dan pas gehoor geven aan de rammelende eierstokken?
Dat bedoel ik dus Lovely83! Als kind zijnde heb je zelf niet gekozen voor het leven,aan ouders dus de taak om op te voeden. En als je realisitisch nadenkt,kun je als ouder niet altijd keuzes maken die alleen in het belang van jezelf zijn. Heb je een verslaafde partner,dan wil je die helpen. Liefde is niet zomaar weg bij zulke problemen. Feit is dat het hartstikke zwaar is,angst op een terugval,eventuele geldproblemen,noem maar op. Als volwassene is dat al moeilijk te handelen,maar in dat leven ga je toch geen kinderen betrekken?? Ook al zijn die kinderen van een verslaafde,kinderen moet je in bescherming nemen,hoe moeilijk dat ook is. Ik kan het moeilijk uitleggen,maar ik vindt het heel erg dat er ouders zijn die niet het beste voor hun kinderen willen,dus die uit liefde voor zichzelf in een ongezonde situatie blijven,ondanks dat er kinderen in het spel zijn,en ja dat vindt ik best kwalijk.
Het valt me op hoe vaak er iets wordt gezegd over het maken van eigen keuzes. Als het zo simpel was om een andere keus te maken, dan zouden verslaafde mensen dat echt wel doen. En dan heb ik het niet alleen over drugsverslaving, maar probeer ook eens wat kleiner en dichter bij huis te denken. Hoe moeilijk is het bijvoorbeeld voor mensen om af te vallen of te stoppen met roken. We weten allemaal dat vet eten of roken slecht voor ons is, maar het is wel van wat meer factoren afhankelijk of het ook werkelijk lukt om het te laten staan. Hij moet met zichzelf aan de slag en als partner is het denk ik ook goed om hulp te zoeken. Ik snap dat je loyaal bent aan je partner, hij heeft vast ook heel veel goede dingen anders zou je niet van hem houden en hem weer een kans geven. Je zult voor jezelf wel een grens moeten gaan stellen en ik denk dat je dat niet in jee eentje kan. Zoek hulp. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook bijvoorbeeld een zelfhulpgroep van (ex-)partners van verslaafden. Want als je kiest om verder te gaan, dan kies je voor de verslaving die altijd deel uit zal maken van jullie relatie hoe lang hij ook al gestopt is.
Nouja, het is maar net hoe je het bekijkt ... een verslaving is progressief, dat wil zeggen dat je steeds weer meer nodig hebt. Dat sluipt erin, en voordat je het weet ben je verloren. Er zijn genoeg mensen die een keer coke snuiven, en weten ... hier moet ik wegblijven en het dan ook niet meer doen. Er zijn er ook die dat niet hebben, een gevoel krijgen die ze nog nooit hebben ondervonden en ermee doorgaan. Zo ook met alcohol. Iedereen drinkt wel eens, en je gaat steeds een beetje meer drinken, steeds een beetje vroeger, steeds eerder ... en voor je het weet functioneer je niet meer zonder. En als je dat beseft is het meestal te laat. Ze hebben niet de keuze gemaakt om verslaafd te raken, het is zo gegroeid. Was het maar zo makkelijk om zomaar te stoppen. Meestal moet er iets ernstigs gebeuren (hit rock bottom) voordat de verslaafde zelf die beslissing kan maken. Dat hij sterker kan zijn dan zijn gevoel. Want dat is het gewoon. Ik snap het hoor, dat mensen maar niet kunnen begrijpen dat iemand niet gewoon zegt "en nu stop ik ermee" ... en ik zal je er niet op veroordelen. Maar als je het zoals ik van heel dichtbij hebt meegemaakt, dan weet je dat de vork anders in de steel zit. Alleen pas als een verslaafde weet wat het inhoudt, waarom het gebeurd en wat de consequenties zijn als hij weer verslaafd zou raken (en dat weten ze allemaal), en je gaat toch weer drinken/snuiven/roken ... whatever ... DAT is wel een keuze. Omdat de persoon bewust met wetenschap van wat volgt toch de keuze maakt om die troep weer aan te raken. Mijn man weet dat ook. Hij weet OOK dat als hij een terugval heeft, en hij zet die door, dan ik vertrek. En een terugvalt gebeurt bij iedereen, is bij mijn man ook gebeurd 3 jaar geleden ... maar hij heeft die niet doorgezet, heeft onmiddellijk opgebiecht wat hij had gedaan en is weer gestopt. Dat vind ik sterk, erkennen wat er is gebeurd en actie daarop ondernemen.
Nee, en dat kan ik ook 100% begrijpen. Omdat dat wel een keuze is geweest van je broer. Hij kiest bewust voor zijn verslaving ondanks dat hij weet wat het betekent. En dan zou ik ook afstand daarvan nemen.
Strijkkraal,ik snap je,en toch ben ik het niet helemaal met je eens. Iedereen die verslaafd is,van sigaretten tot drank en drugs,wist vantevoren dat de middelen waar ze aan begonnen,verslavingsgevoelig zijn. Toch is erg iets waardoor ze doorgaan,en ik ben het met je eens dat het verslaafd worden vanzelf gaat,maar achter in je hoofd is er wel een stemmetje die het weet hoor. Verslaafd zijn is een geesteziekte,maar je wordt niet geboren als verslaafde. Dus in een bepaald opzicht is het wel een keuze om je mee te laten slepen. Niet iedereen is zo sterk. Wat ik trouwens wel knap vindt is hoe jouw man handeld! Daar kan ik alleen maar respect voor hebben,zijn keus is dus dat hij het niet meer wil,en gebeurd het toch dan is hij daar eerlijk over. De man van TS is dit nog niet,en zo zijn vele (ex) verslaafden en dat gun ik kinderen niet.
Ja, toch wel. Je wordt niet als actieve verslaafde geboren, dat klopt ... maar je wordt wel geboren met dat tekort aan stoffen in je hersenen. Zoals met drank. (Bijna) iedereen drinkt wel eens. En bij de meesten van ons blijft dat bij "wel eens" ... bij een kleine groep gaat dat door. Je drinkt eens 2 biertjes op een weekend ... 2 worden er 3, of 5, en je start ook met drinken op vrijdag ... en ook op donderdag ... en eerder en eerder in de week. je dronk eerst pas na je koffie 's avonds ... en nu doe je het al bij je eten. Opeens heb je om 4 uur al zin in een flesje, en voor je het weet open je je eerste flesje om 11 uur 's ochtends. Je zou kunnen zeggen, ja, maar daar kiezen ze toch voor. Ja en nee. Ze hebben die drang om dat flesje bier te pakken, en daar kan iemand niets aan doen. En als die drang groter is, dan doe je daar echt helemaal niets aan. De omgeving snapt daar vaak helemaal niets van. Omdat zij wel die keuze kunnen maken om te stoppen. Omdat zij dat stofje niet missen, en die drang ook niet voelen om te drinken. En dus gooien ze het altijd op "keuzes" en "wilskracht" ... en ga zo maar door. Verslaafden die nooit zijn afgekicked weten dat niet. Ja, ze weten dat ze drinken, en ja, 99% van de alcoholisten wil eigenlijk niet drinken, althans, ze weten dat wat ze doen niet goed is. Maar stoppen ... dat is echt een heel ander verhaal. Mijn man is geen doorsnee alcoholist. Hij heeft het altijd erkend, is ook altijd open en eerlijk geweest (is wel onze redding geweest hoor, als hij stiekem alles zou hebben gedaan, zouden wij niet meer samen zijn geweest). Hij heeft mij nooit voorgelogen over zijn verslaving. Stal geen geld, verstopte geen flessen. Praatte er altijd over, hoe hij zich voelde, waarom hij dingen deed. Daarom kan ik ook begrijpen dat verslaving, ondanks zijn eigen keuze om een biertje te pakken toen hij voor het eerst in de kroeg kwam 25 jaar geleden, echt geen keuze is. En inderdaad TS haar man is zover niet. En kiest nu weer voor drugs. En dat zou ik ook niet accepteren. Moet TS ook niet doen. En om heel eerlijk te zijn, het feit dat TS Solutions heeft gebeld en niet haar man baart mij ergens wel een beetje zorgen. De beste resultaten van langdurige afkicken is toch als de verslaafde zelf kiest voor opname ... en niet doet omdat een ander dat wil of regelt.
Pfff... ben blij dat de mensen in mijn omgeving niet zo denken en me blijven steunen als het afvallen even niet lukt of als mensen me niet laten vallen als een stoppen met roken poging weer mislukt, of als ik toch niet zo snel uit mijn mindere periodes kom qua depressies enzo.... Zijn namelijk ook verslavingen van troep en ziektes, en het lukt me ook niet ermee te stoppen! En ben ik daarmee een slechte moeder omdat ik niet kan stoppen? Of is mijn man een slechte vader omdat hij bij me blijft? TS ik wil je heel veel sterkte wensen! En ik wil hje alleen zeggen, welke keuze je ook maakt, laat het niet afhangen van de financieën! Want als je niet volledig achter je keuze staat om te blijven ga je daaraan kapot! Gebruik deze 28 dagen om goed na te denken, ga eventueel zelf ook mnaar een psycholoog, praat zoveel mogelijk en zorg dat als hij thuiskomt, dat je hem een ultimatum kunt stellen wb tot hier en niet verder! Duidelijkheid is erg belangrijk in deze situatie, ook voor je vriend!
Juist je kind is nu al van slag en pas zo jong.. Als dit zo door blijft gaan krijgt je kind het steeds beter door... Vraag jezelf af... Mocht deze poging ook mislukken... Of dat de omhevin is waar je 2 kinderen wil opvoeden.. Die dan nooit op hun vader kunnen rekenen... Die er dan weer wel is en dan weer niet.. DAT is de vraag die je jezelf moet stellen... Met anderen woorden.. Waar liggen jou grenzen om het beste te doen voor je kindjes
Bedankt voor je heldere post Strijkkraal,daar leer ik weer van! Toch blijf ik wel van mening dat waneer je kinderen hebt,en je een partner hebt die daar niet zo serieus mee omgaat als jou partner doet ( want echt,petje af!!!) dat dat erg triest is,en dat bedoel ik met het hand boven het hoofd houden. Jet hebt (ex) verslaafden die daar serieus mee omgaan,die open en eerlijk zijn en zelf hulp zoeken.Maar je hebt dus ook verslaafden die het allemaal wel best vinden,en familie en vrienden daarvan storten zich ook in de woorden die jij zegt,dat het geen keuze is,maar zij maken daar misbruik van. Dus omdat ze er zelf niks aan kunnen doen,kunnen ze maar doorgaan met het kapot van hun leven en dat van anderen? En daar ben ik het dus niet mee eens,vandaar mijn harde post. Ik heb er alle respect voor als mensen zelf hun problemen inzien,er aan werken omdat ze het gewoon niet willen. Maar verslaafden en hun familie die hun het hand boven houden vindt ik diep en diep triest.
ik veel je heel veel sterkte toewensen! lijkt me erg moeilijk zo'n situatie. ik hoop dat je man ervan afkomt.
Lieve meid ik vind het heel erg dat je mijn post zo persoonlijk opneemt. In mijn ogen is jouw problematiek iets heel anders dan het verslaafd zijn aan drank,drugs of medicijnen. Eten is een levensbehoefte,dus nee ik vindt dat helemaal niet raar dat dat heel zwaar voor je zal zijn. Stoppen met roken is een ander verhaal. Lees het boek Stoppen met roken van Allen Car eens,daarin staat uitgelegd waarom mensen nog roken. Eens je dat begrijpt,is het stoppen vaak makkelijker,omdat je nu weet hoe je gedachtengang werkt mbt het roken. En ik praat het roken niet goed,maar eten en roken is toch nog van een andere pakkie aan dan drank,drug,medicijnen of gokken. En ik hoop dat je dat inziet en je mijn post niet persoonlijk opvat. Want ik denk dat je juist wel een goede mama bent.
DAT ben ik met je eens En het is niet altijd makkelijk geweest hoor. Ik ben ook heel trots op hem, maar er zijn ook momenten dat ik terugdenk aan de minder leuke dingen. Ik ben ook wel eens thuisgekomen met de hele huisraad aan gruzelementen (omdat hij een psychose kreeg), heb met buurmannen hem onder controle moeten proberen te houden, omdat hij met messen en bijlen liep te zwaaien, de politie aan de lijn gehad omdat hij in Haarlem was en hij zelf niet meer wist hoe hij daar was gekomen, hij heeft zijn handen wel eens om mijn keel gehad, en als kers op de slagroom ... heb ik vanwege hem ook een nacht in de politiecel gezeten. Ik ben de tel kwijtgeraakt over de pogingen die mijn man zelf deed om te stoppen met drinken. Cold Turkey, minderen ... ik heb het allemaal mee "mogen" maken, in geuren en kleuren. Ik heb de crisisdienst meer dan eens gevraagd, geeist, gesmeekt, gebedeld om alsjeblieft langs te komen, hem in crisisopvang te laten plaatsen omdat ik serieus dacht dat hij zichzelf en mij iets ernstigs zou aandoen. En allemaal zonder resultaat. Pas toen hij zo diep wat gezakt en onder invloed van 1 fles wodka, 10 diazepammetjes en 1 Xanax een ernstige psychose kreeg, viel het kwartje, heeft hij ZELF de GGD gebeld en gevraagd of hij opgenomen kon worden. En 24 uur later zat hij in Detox, 6 dagen later op het vliegtuig naar Schotland, waar hij 2 maanden heeft gezeten. Dus vandaar ... Ik snap Solutions niet helemaal dat ze op verzoek van TS haar partner opnemen. Dat zouden ze niet moeten accepteren.
Meid ik wik je heel veel kracht en moed toe wensen. Ik snap ongeveer wel hoe je je voelt helaas. Mijn man is alcohol verslaafd en ik probeer er nu al 3jaar mee tom te gaan. Vorige maand stonden we op t punt uit elkaar te gaan omdat ik de strijd moe ben. Hij heeft al 5autos total los gereden onder invloed, voor mijn 1e bevalling was hij stomdronken en toen ik ging bevallen kreeg ik hem met moeite wakker. Mijn 2e bevalling heb ik bijna alleeb moeten doen doordat hij de avond ervoor stomdronken was en hij niet wakker te krijgen was toen de bevalling was begonnen. Vorige maand stomdronken met de auto van de baad de weg opgegaan met open olievoorraad. Fe brandweer is volgende dag 2km lange straat komen poetsen en ga zo maar door. Hij heeft nu een afspraak bij de psychiater voor volgende week. Ik ben benieuwd zit er helemaal doorheen. Als dit niet lukt dan hou ik ermee op en kies ik voor mijn kids en mezelf. Ik vind het ontzettebd knap dat je nog steeds bij hem bent. Je bent een sterke vrouw! Liefs Adorable