De meeste verslaafden worden dus wel geboren als verslaafde , meestal is een verslaving erfelijk en zijn ze dus in het bezit van het verslavings gen. Of dat zich ontwikkeld is af te wachten..
Hij is geheel vrijwillig gegaan absoluut niet onder dwang! En heeft zelf de volgende dag contact opgenomen met Solutions dat ik maandag avond zelf belde was omdat hij hier niet voor in staat was.
Okee, zo las ik het niet ... Maar je begrijp nu zelf ook toch dat dit echt iets is wat verwijtbaar is t.o van je man? Hij maakt zelf de keuze om terug te vallen. Dit heeft op zich niets meer met primaire verslaving te maken. Meis, ik zal de laatste zijn die je zal zeggen dat je weg moet gaan, maar je moet wel goed beseffen wat dit betekent. Een terugval is 1 ding ... maar doorgaan dit is erger. het zou voor mij de relatiebreker zijn. Ik heb hard gewerkt om vertrouwen terug te hebben in mijn man (en nog af en toe heb ik er moeite mee, vooral als hij laat thuis komt), en zo'n terugval zou echt killing zijn voor dat vertrouwen. En zonder vertrouwen kan ik geen relatie hebben.
Ik weet zelf hoe het is geen vader te hebben en dit is werkelijk verschrikkelijk. Dus kan nu absoluut niet oordelen over hem om nu te beslissen bij hem weg te gaan, dat is niet eerlijk omdat hij er als een anders mens uit kan komen. Vertrouwen is er inderdaad niet zal ook tijden duren daar moet ik mee dealen als ik er voor kies bij hem te blijven. Mbt tot een tweede kind nemen, de eerste x dat we erachter kwamen dat hij gebruikte is de situatie compleet onderschat! We dachten dat hij af en toe gebruikte vandaar ook ambulante zorg, als wij hadden geweten dat hij meer is dan een psychologische gebruiker was hij uiteraard direct opgenomen bij een kliniek. De crisisdienst heeft destijds de situatie verkeerd ingeschat. Hij heeft schijnbaar gewoon niet genoeg hulp gekregen en die signalen zijn niet herkend bij Iriszorg. Wat een kwalijke zaak is. Nu weten we dit, maar onze relatie was werkelijk stabiel ! Het was liefde op het eerste gezicht voor beide van ons wij houden zielsveel van elkaar een verslaafde heb je niet door, ja nu omdat ik de signalen herkende maar anders was het nog tijden zo doorgegaan een verslaafde leeft 2 levens. Ik praat nu een beetje wartaal omdat ik heel veel in 1x wil zeggen excuus daarvoor. Dus dat wij voor een tweede kindje zijn gegaan wil niet zeggen dat op dat moment onze relatie stabiel was en kwa werk woning e.d. alles voor elkaar was.
Die andere mens was er al eens uitgekomen en toch KOOS hij weer voor zijn verslaving. Waarom denk je dat het deze keer anders gaat zijn? Heeft hij aangegeven waarom hij weer aan de drugs is gegaan, wat was zijn trigger? Waarom heeft hij dat stiekem gedaan? Zijn het zijn vrienden? Dan moet hij afscheid nemen van die "vrienden". Is het een situatie waar hij niet mee om kon gaan? Wat is het? Geloof me, ik snap hoe je je voelt. Maar je moet ook wel niet je kop in het zand steken en blijven zeggen, hij kan er niets aan doen. Hij kan nu ook niets doen tegen zijn verslaving, maar hij KOOS er toch wel voor om er weer mee te beginnen. En je moet je afvragen of een verslaafde vader beter is als geen vader Dat bedoel ik niet rottig, echt niet, maar in het belang van je kinderen moet je daar wel over nadenken.
Hij heeft geen verslaafde vrienden , we zijn net verhuisd, heeft het van een collega aangeboden gekregen. Dit was zijn trigger het aangeboden krijgen. Hij gebruikt alleen. Ik steek absoluut niet mijn kop in het zand maar hou vreselijk veel van hem en dat gaat natuurlijk niet voor het beste voor mijn kinderen die staan op nummer 1. Dit is waar ik overna moet denken, en ben benieuwd hoe hij na 28 dagen eruit komt. Volgend weekend mag ik m pas weer zien (op zijn verzoek.) Dus hoop dat hij bezoek wilt ontvangen. Dus kan nu nog niet oordelen of kiezen daarom ga ik rond 8 april als nick net weer terug is ook even weg van de hele situatie (vakantie) dat lijkt me het beste,,
Als zijn trigger is "ja ik kreeg het aangeboden, dus nam ik het maar" is ... dan moet je je afvragen in hoeverre hij echt is afgekicked. Mijn man krijgt te pas en te onpas de vraag of hij een biertje wilt, of een glas wijn, maar hij antwoord toch echt met "nee, dank je"... Wat ik wil zeggen is dat je het altijd en overal aangeboden kunt krijgen. Als hij zich niet in kan houden en zo makkelijk over de streep te trekken is, dan moet hij (en jij) daar eens stevig over nadenken hoe dat dan komt.
Je hebt het maar over die 28 dagen maar dan begint het allemaal pas. Ik denk dat een keuze maken daarom nog erg lastig is. Maar meid, waar is jouw zelfvertrouwen gebleven. Ik heb je nu al een paar keer horen zeggen als hij mij wil bellen of als hij mij wil ontvangen... Toch begrijp ik iets niet, jullie kleintje is nog jong, een 2e kindje is een flinke stap zeker als de 1e nog zo klein is. Je bent net achter zijn verslaving gekomen. Hij is nog maar kort clean er was nog een lange weg te gaan. Er hoeft maar iets te gebeuren en je krijgt een terugval en je kiest voor zo iets groots. Dan zal je ook de consequenties moeten dragen. Ik wik je veel sterkte wensen.
Wat een lastige situatie zeg, heel veel sterkte. Mijn partner is ook verslaafd geweest. Een verschrikkelijke periode vond ik het, de onmacht het verdriet bah. Maar 28 dagen opname en dan 1x in de week therapie? las ik het goed (terugbladeren op mn tel is zo rot) Ik vind 28 dagen opname erg weinig trouwens om een verslaving te "verslaan". Of ik heb het verkeerd gelezen hoor, excuus dan.
Meid, wat verschrikkelijk.. Ik vind het knap dat je toch blijft vechten voor je relatie, ook nu dit gebeurt is. Pas wel goed op jezelf, soms kun je nog zoveel van elkaar houden maar helaas kan een verslaving soms toch meer kapot maken dan beide zouden willen... Je moet er wel voor waken dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Nogmals, veel sterkte!
TS: Wat een nachtmerrie voor jullie Wij wonen in dezelfde omgeving als jullie en vriendlief hier heeft er toen juist voor gekozen om helemaal uit deze omgeving te gaan en is toen naar de afkickkliniek in Dordrecht gegaan (de hoop). Daar gaan ze ook uit van een wat langere opname dan 28 dagen. Je zit dan eerst een paar maanden volledig gesloten en daarna krijg je langzaamaan steeds meer vrijheid. Uiteindelijk hebben ze hem er na 3 maanden uitgegooid (op kerstavond nog wel) omdat hij zelfs niet meer mocht roken en hij dat wel stiekem een paar keer had gedaan en was betrapt. Ondertussen is hij bijna 6 jaar clean nu maar ik blijf de angst houden dat hij een keer een terugval zou krijgen. Dus wat jij nu meemaakt is mijn grootste nachtmerrie. Gelukkig lijkt hij er helemaal geen behoefte meer aan te hebben maar toch ontloopt hij nog steeds de verleidelijke situaties en mensen. Hopelijk zullen jullie je hier weer uit kunnen trekken. Heel veel succes toegewenst...!!
Ik vind dit een beetje een makkelijke uitspraak. Ook niet voor iedereen met een depressie is dit zo makkelijk als voor jou. Zelf ben ik chronisch depressief. Dat heeft niets met een keuze te maken. Ik heb jaren geleden al besloten dat ik niet meer depressief wil zijn toch heb ook ik last van terugvallen en dat is echt niet omdat ik zo graag depressief wil zijn
Ik zeg niets over het onderwerp zelf, want ik weet godzijdank niets van verslavingen. Maar hier wil ik even op reageren: geen vader hebben IS niet verschrikkelijk, in jouw situatie toentertijd VOND jij het verschrikkelijk. Jouw situatie met je partner is nu waarschijnlijk heel anders dan de situatie van je vader en moeder toen jij klein was. Projecteer jezelf als kind niet op de situatie nu. Ik ben ook opgegroeid zonder vader en liever had ik ook een mannelijk rolmodel gehad tegen wie ik kon opkijken, die van me hield en dingen met me deed, en zelfs iemand die boos op me werd als ik iets verkeerd deed. Dat is helaas niet zo, maar mocht in mijn volwassen leven een situatie ontstaan waarin ik een keuze zou moeten maken tussen een disfunctioneel heel gezin en een functioneel gebroken gezin, dan kies ik in het belang van mijn kind voor het laatste.
Nogal kortzichtig en ik vraag me dan ook af of je wel echt depressief bent geweest. Als je echt depressief bent kom je er niet zo makkelijk zelf uit, kun je ook niet tegen jezelf zeggen dat het genoeg is geweest en het dan "makkelijk" zelf stoppen. Overigens heb je bij verslaving ook nog met andere dingen te maken. Je lichaam wil graag een bepaalde stof, of dat nu drank of drugs zijn. Door die verslaving ga je stelen en liegen en kom je nog verder in de problemen en ga je meer gebruiken. Ik ben het met je eens dat je in beide gevallen moet zeggen stop, dit is de grens, ik moet nu hulp zoeken maar ik vind dat je dit absoluut niet met elkaar kunt vergelijken.
Heel veel sterkte. Mijn stiefmoeder heeft helaas ook een paar keer in Solutions gezeten, drank en medicijnverslaving maar blijft terug vallen. Als ik nu de verhalen van mijn broertje en zusje hoor (haar kinderen) dan kan ik alleen maar vanuit de grond van mijn hart zeggen. Kies voor jezelf en je kinderen! Als ik nu zie hoe mijn broertje er aan toe is door al die jaren zo te leven dan denk ik dat mijn vader er beter aan had gedaan om jaren geleden de knoop al door te hakken en haar uit huis te zetten. En echt waar, mijn stiefmoeder is een schat van een mens dus ik zeg het niet uit wrok, van de kinderen ben ik de enige die nog bij haar komt ondanks dat ze niet mijn biologische moeder is maar ik heb van dichtbij gezien wat een verslaving stuk maakt bij gezinsleden. Voor mij is het makkelijker omdat ik toch dat stukje biologisch mis dus het net iets beter van me af kan zetten al heb ik dagen jankend rondgelopen door haar toedoen. Maar echt.. bescherm je kinderen hiertegen. Liever krap zitten maar gelukkig opgroeien dan in de spanning van een verslaafde op groeien.
Hier ook geen vader gehad... En heb echt niet zo veel gemist... Dus iedereen ervaart t anders Geen vader wil niet per definitie zeggen dat dat verschrikkelijk is... Ik weet zelf hoe het is zonder vader.. Maar als ik moest kiezen koos ik toch ook echt voor mn kind.. Ook zonder vader komt ie er wel
Ts ik kan alleen meer zeggen heel veel sterkte, en wat ben jij een sterke en moedige vrouw, je vecht voor je gezin en wil het onderste uit de kan halen om van alles nog te proberen. Als het goed heb gelezen ga je een weekje naar de zon, probeer er lekker van te genieten En loop je ergens tegen aan, wil je nog even je gal spugen dan kan dat hier, ( je mag me ook pb als je dat wilt) Dikke diggi knuffel
Ik ben bij een psycholoog geweest, heb meerdere behandelingen gehad. En heb zelfs antidepressivum geslikt. Ik zeg niet dat mensen zelf van de 1 op de andere dag beter moeten zijn. Maar ik vind wel dat je op een dag moet inzien hoeveel ellende je jezelf en je partner aandoet met jou manier van leven. En inderdaad hulp zoeken. Natuurlijk zijn er uitzonderingen mensen die inderdaad echt niet uit een depressie komen of echt niet kunnen vechten tegen de verslaving. Maar dan is het een partner zijn goed recht toch om op een gegeven moment te zeggen dat het genoeg is geweest.