Bang voor bloedprikken

heb je een tattoo of oorbellen?
Dan kun je het makkelijk aan. je voelt er bijna niets van.
Als je er echt Heel erg tegenop ziet, ff aangeven voor je geprikt word. Succes en veel plezier bij de echo.

 

Ik ben ook heel erg bang voor bloedprikken geweest omdat ik inderdaad ook niet wist wat me te wachten stond.
Ik ben nu al zovaak geprikt dat mn aders streeds moeilijker te vinden zijn.

Geef aan dat je bang bent! Dan houden ze er rekening mee..
En het valt echt mee, als je iemand heb die goed kan prikken voel je er nauwelijks wat van!!

En ik denk altijd maar zo het duurt maar een paar seconden, wat zijn die paar seconden nou op een hele dag.

Succes!!

 

O, ik snap het heel goed. Ben zelf zo bang voor bloedprikken. De eerste keer voor mijn zwangerschap begon ik te hyperfeltileren. Gelukkig haalde de stagiere een oudere verlpeegkundige erbij, die al heel lang bloedprikt en dit heel snel kon. De keer daarna had ik haar ook, wat een opluchting. Helaas moest ik in de zwangerschap exta bloed laten prikken vanwege de rhesus c- en voor mijn lage ijzergehalte.
Na de bevalling heb ik een tijd in het ziekenhuis gelegen en moest ik vanwege complicaties e.d. elke dag bloed laten prikken (soms 4 keer per dag). O dat vond ik een ramp. Al ging het wel steeds beter. Ik was in het ziekenhuis op een gegeven moment boos dat er weer geprikt moest worden, toen heb ik even flink liggen vloeken 'dat het alweer moest'. De verpleegkundige trok zich er gelukkig niets van aan.

Nu om een lang verhaal iets korter te maken. Heel veel mensen snappen die angst niet en dat is heel moeilijk als je er zelf wel last van hebt. ik geef het altijd aan. Het staat in het dossier van de verloskundige. In het begin zeiden ze namelijk steeds 6 weken van te voren dat ik bloed moest laten prikken en dan zat ik 6 weken in spanning. Tegen mij kan je het beter niet te lang van te voren zeggen. Heb liever dezelfde dag, dan ben ik er van af.

Bij het bloedprikken zelf zeg ik het altijd aan de balie als ik mijn ponskaartje moet laten zien. Ik vermeld er altijd bij dat ik het heel eng vind en dat ik wil liggen ipv zitten. Ze hebben dan een aparte kamer. Van te voren ga ik niet in de wachtkamer zitten, omdat er regelmatig mensen 'voor mij enge verhalen vertellen, waar ik anders helemaal naar van word en bijna flauwval. Dus ga ik daar niet tussen zitten.

tijdens het prikken kijk ik nooit (ik kijk de andere kant op of heb mijn ogen dicht). Meestal proberen ze je af te leiden door wat vragen te stellen of vertel zelf wat. Meestal vroegen ze wat over de baby en dan was het heel snel voorbij. Meestal gaan ze daarna verder en mag ik zelf even rustig aan doen en dan van de tafel opstaan.

Ik hoop dat het je wat hept. Meestal moet je in het begin van de zwangerschap 1 keer te laten prikken en soms later nog een keer, maar dat is volgens mij verschillend.

Je bent in ieder geval niet de enige hoor, die het eng vind. Bij mij gaat het steeds beter, maar vind het nog steeds eng.
Meestal gaat er iemand mee, zodat ik niet zelf terug naar huis hoef te rijden. Ik probeer trouwens altijd te ontspannen, maar span meestal toch mij arm aan en heb dan soms wat spierpijn erna. Ze zeggen altijd 'ontspan maar', maar ja dat vind ik niet zo makkelijk.

succes

 

Ik vind het ook steeds weer een beetje eng. Niet zoals sommige het hebben gelukkig, dat lijkt me erg vervelend. Maar dat ik even weer niet weet wat ik kan verwachten, maar elke keer denk ik weer was dit het nou. Ik knijp wel elke keer weer in mijn vriend zijn hand als hij erbij is, en kijk ook de andere kant op. Het is echt een klein prikje en doet eigenlijk helemaal geen pijn. Bij mij kunnen ze mijn aders ook nooit vinden, dan word je helemaal lekker zenuwachtig. Toen ik in het ziekenhuis lag met bedrust kreeg ik trombose prikjes in mijn been, dat waren de enige prikjes die wel licht pijnlijk waren. En ook dat was ik snel gewend.

Succes! Als je je mooie echo krijgt ben je het vast zo weer vergeten.

 

Vroeger was ik er ook heeeeeel bang voor, tegenwoordig doneer ik vrijwillig bloed.
Het belangrijkste is dat je je ontspant. Hoe meer gespannen je bent, hoe moeilijker en pijnlijker het is.
Het stelt echt niks voor, maak je er niet te druk over.

 

ik was er ook altijd bang voor, tot ik in de mmm kwam.. heb nu ondertussen zo vaak bloed moeten prikken dat t me niks meer doet. heb deze zwangerschap al 4x in het ziekenhuis gelegen en ben ondertussen 16x voor een infuus geprikt, dat bloedprikken echt in t niet gevallen is.

 

Ik was ook echt heeel erg bang ervoor, heb me gewoon 2 keer helemaal ziek ervan gevoeld van te voren.
En heb het ook 2 keer uitgesteld *bloos*.
Maar met me laatste echo net voor 12 weken moest het gewoon echt gaan gebeuren, en ik voelde me al gelijk niet meer goed en was zo bang.
Ik mocht gaan liggen en heb de andere kant op gekeken, en echt waar ik heb er niets van gevoeld, daar hadden ze me wel mee mogen platspuiten.
ik vond de vingerprik wel gemener, terwijl ik juist zo tegen het bloedprikken opzag.

heeel veel succes, en na die tijd lach je alleen maar om jezelf.. ookal kan je dat nu nog niet geloven.

 

Goh, wat een herkenning zeg.
Mijn hart slaat gelijk een stuk sneller als ik denk aan bloedprikken. Of andere naalden dan. In het verleden beheerste het op een gegeven moment mijn dagelijks leven. Daarom heb ik er toen voor gekozen gedragstherapie te volgen. Juist om je hoofd een andere kant op leren te denken.

In de jaren dat je angst voelt, volgt je hoofd een soort kettingreactie. Zodat je elke gedachte eraan meteen aan angst linkt. Ook zal elke ervaring die je met hoge spanning in gaat, je angst versterken. Wil je het overwinnen, dan moet je leren te ontspannen. Het mooiste is als het je lukt om je gedachten om te buigen. Ik zal je vertellen wat voor mij erg werkte.

Ik ging met opbouwende kracht steeds meer enge dingen doen. Zo begon het met praten over bloedprikken, dan een naald op afstand zien liggen, de naald vasthouden en bekijken, op televisie zien dat iemand geprikt wordt, de naald op mijn arm leggen, de naald door een ander laten vasthouden, live meemaken dat iemand geprikt wordt... enz enz. Totdat helemaal boven aan mijn lijstje stond dat ik zelf geprikt werd. Het doel was dan niet dat dat gebeurde tijdens bijna-paniek, maar in relatief rustige toestand.
Ik vroeg bij de prikpoli inderdaad naar een ervaren persoon, legde mijn probleem uit en vroeg of iemand iets meer tijd zou kunnen nemen. Ik zorgde dat ik even 2 minuten rustig kon zitten. Ontspanningsoefeningen doen en goed in en uit ademen. Denken aan rustige dingen. Alle spieren loslaten. En ik zorgde ervoor dat de arts dan met naald en al klaar zat, zodat als ik het teken gaf, ze kon handelen. Dit gaf mij het vertrouwen en houvast.

Ondertussen draai ik me juist niet om voor nare dingen. Praat iemand over een enge ervaring. Gewoon luisteren. Schrijf het op. Lees het nog eens, nog eens. Vaak is het de derde keer minder eng. Zo ook met televisiebeelden. Neem een aflevering ingang oost (oid) op en probeer alles te kijken. Doe ontspanningsoefeningen. En kijk de aflevering later nog eens. Dan nog eens. Zo kun je je hoofd trainen dat het eigenlijk helemaal niet zo eng is. Misschien zelfs wel interessant.

Klinkt natuurlijk onmogelijk. Dat dacht ik ook.

Ben je trouwens bang om flauw te vallen, dan is dit een tip: Je kan medisch gezien niet flauwvallen als je je grote lichaamsspieren aanspant. Voel je je licht in je hoofd worden, span dan je beenspieren en rugspieren aan. Daardoor gaat je hart harder pompen en komt er genoeg bloed in je hoofd zodat je niet kunt flauwvallen.

Ik wil niet alles-weterig overkomen. Maar ik hoop juist dat mijn ervaringen andere mensen kunnen helpen. Het heeft mijn ogen geopend.