Maar in mei 2012 was je 37 weken zwanger en kwam je achter zijn verslaving. Hij heeft al het geld verbruikt voor de drugs en je betaald daar nu nog 120 per maand aan de stadsbank vanwege schulden die hij heeft gemaakt voor drugs Van mei 2012 tot januari 2013 (8 mnd) hulp gehad voor zijn verslaving, toen ben je zwanger geworden vd 2e en de hulp is nu sinds 2 maanden weg en nu zit hij weer aan de drugs en sta je 1000 in de min door de drugs? Hoelang heeft hij vorige keer dan in de kliniek gezeten? Hij was als hij nu niet was teruggevallen pas 10 maanden "clean"? En is die 28 dagen die hij nu in de kliniek moet blijven wel afdoende om zijn verslaving te stoppen? En voor mei 2012 had hij toen ooit gebruikt/verslaafd geweest? Of waren jullie toen nog niet zolang samen? En als hij dadelijk uit de kliniek komt is hij dan zijn baan niet kwijt vanwege dat hij nu in de kliniek zit en zijn werk dat ook wel zal weten?
Dit dus. Meid denk aan je kinderen! Wil je die in de ellende brengen omdat jij een perfect gezin wil zijn? Je zult nooit meer een zorgeloos leven kunnen leiden omdat je vriend kan terug vallen. EN DAAR NIET EERLIJK OVER IS? Eerlijkheid is het belangrijkste in een relatie. Je zult hem nooit meer vertrouwen. Word onafhankelijk en zorg dat je de boel op de rit krijgt! Je zit tot je nek in de schulden en het is maar af te wachten wat de stads bank doet als ze hier Lucht van krijgen. In het slechtste geval dan word het geheel opeisbaar dan hang je.
ik heb een tweeling van twaalf en toen ze twee waren is mijn man hervallen in zijn verslaving(drugs en drank)elke keer opgenomen,terug thuis,daghospitaal,psychiater,pillen,andere pillen,enz...met alle schulden,angsten,pijn,onzekerheid,wantrouwen vandien.ik heb steeds gevochten voor mijn gezin en gevochten om het hoofd boven water te houden.de vernedering als ik weer eens ergens een afbetalingsplan moest vragen of als ik geld moest lenen bij mijn ouders vergeet ik nooit ...mijn man bleek schizofreen te zijn maar herviel steeds opnieuw in zijn slechte drank-en drugs gewoontes en bleef ook altijd maar tegen me liegen over alles.ik hoop en geloof dat het bij jou anders loopt en ik wil je laten weten dat ik je heel veel kracht en blijf geloven in jezelf,een mama heeft kracht voor tien heb ik ondervonden.ik wil je zeker niet kwetsen of beledigen maar het is erg belangrijk steeds te onthouden dat jij niet verantwoordelijk bent voor hem en zijn welzijn.ik heb jaren het idee gehad dat ik voor mijn man moest zorgen en ik ben daar zo ver in gegaan dat ik niet enkel mezelf vergat maar ook mijn kindjes die er achteraf bekeken erg onder hebben geleden.ik ben zelf in therapie gegaan(ben ik nog steeds)om dat verantwoordelijkheidsgevoel los te laten én nu om aan het schuldgevoel tov de kinderen te werken.mijn man manipuleerde me op een manier die ik zelf niet kan verklaren.hij was ooit een intelligent man met een hoge functie,wij waren gelukkig samen en hij was een voorbeeldige papa voor onze tweeling.ik ben een slimme(al zeg ik het zelf vrouw die steeds de raad geeft je nooit te laten doen,je nooit te laten vernederen en toch zat ik in die spiraal....nu mag mijn ex man de kinderen niet meer zien,heb ik het exclusief ouderlijk gezag en wil ik met mijn nieuwe man(sinds 4jaar)die mijn kinderen doodgraag ziet,gaar een kindje van ons samen.maar de kinderen en ik zijn wel in therapie en hebben nog een lange weg te gaan.wij hebben de hel gezien.het lijkt misschien alsof ik je wil ontmoedigen maar het ene verhaal is het andere niet en nogmaals ik geloof dat het bij jou wél goedkomt maar wat ik wil zeggen is:blijf het bekijken vanuit jouw standpunt,niet in medelijden leven voor hem en jezelf vergeten.jij hebt recht op een mooi leven waarin je rust kan vinden.vergeet dat nooit!ALLES komt ALTIJD goed,denk daar altijd aan.ook alleen sta je sterk als mama als het echt moet.laat je niet kapotmaken.vechten is goed maar het leven mag niet enkel vechten worden. dikke knuffel en heel veel sterkte xxxxxxxxxxxx
Ach meid, wat erg! Hier een succesverhaal,je mag me gerust pb-en. Ik wil het niet openbaar zetten. Ik ben maar oh wat blij dat ik niet heb geluisterd naar iedereen die riep dat ik bij hem weg moest!
ik ben heel blij te lezen dat het ook goed kan aflopen,dat is ook waar ik in dit verhaal in geloof maar ik waarschuw enkel dat als het niet goed gaat je toch naar jezelf en je kinderen moet kijken ook want zoals ik het heb aangepakt-steeds blijven geloven in beterschap en in mijn huwelijk-dat is heel heldhaftig maar de kinderen dragen er de littekens van(niet letterlijk)en dat vergeef ik mezelf nooit.hij deed mij veel pijn en als ik dan zei dat het genoeg was geweest begon hij "dat hij dit nooit had mogen doen en dat hij beter dood was"en vertrok hij in zijn auto en ipv dan naar mezelf en de kinderen te zien belde ik dan de politie om hem te gaan zoeken(terwijl hij zichzelf heus niet echt iets ging aandoen)...dat ging zo jaren door en dat slaat erg diepe wonden in een mens/kind.ik wens niemand dat toe.daarom post ik dit,niet omdat ik graag met miserie te koop loop maar om iemand,mocht ze ooit in zo een suituatie verkeren,te helpen de moed te vinden voor zichzelf te kiezen. maar ik hoop dat dit verhaal een even happy ending kent als het jouwe en ik heb al heel wat pech gehad in mijn leven maar ik ben nog altijd een erg gelukkig mens...kan ook moed geven misschien
Once an addict always an addict.. Als je in mei 2012 erachter kwam nog geen jaar geleden dus had je eigenlijk dat nog geeneens goed verwerkt, persoonlijk had ik dan niet gekozen om nog een keer zwanger te worden, dat had ik even een paar jaar aangekeken want ik neem aan dat de schulden ook nog niet opgelost worden (en anders ga ik bij je in de leer want meer dan 10.000 schuld wegwerken onder een jaar is knap werk!) Daarom vind ik het onverantwoord van jezelf om nog een keer zwanger te raken , je had wel kunnen weten dat dat nu nog echt niet opgelost was, dat is eigenlijk nooit maar goed zeker niet zo snel stabiel (ja de buitenkant) ik vind ook niet dat je dan nu "zielig" mor gaan doen want jij wilde zo snel teveel weer.... Maar goed dat is mijn mening ik vind niet dat je alle verantwoordelijkheid af kan schuiven naar hem, je hebt zelf ook hersens mag ik hopen. Ik wens je het beste en vooral dat je zelf ook leert om betere keuzes te maken die je kind voorop hebben en niet jezelf of je partner...
Beste ts, Mijns inziens is een relatie een wisselwerking tussen 2 mensen die elkaars gedrag beïnvloeden maar soms ook in stand houden. Jouw man heeft een ernstige verslaving, dit is blijvend. Ik lees tussen de regels van je verhaal door dat je hem wil 'redden'. Een verslaving is helaas voor altijd, zijn gevoeligheid voor stimulerende middelen blijft en ook als het goed gaat zal jij altijd met een verslaafde partner wonen. Altijd bedacht zij op evt terugval en zorg dat hij de rekeningen niet plunderd. Uit het feit dat je bepaalde dingen niet wil horen maak ik wel op dat je kennelijk zelf ook veel twijfels hebt over je relatie, maar graag reacties wil die jou nu sterken in de gedachten dat je een goede keuze maakt om bij hem te blijven. Ik werk inmiddels 15 jaar als sociotherapeut in een instelling waar gezinnen komen die kampen met verslavingsproblematiek. Vanuit mijn professie zal ik mensen altijd adviseren het belang van de kinderen voorop te stellen! Kinderen zijn kwetsbaar en hebben recht op een goede opvoeding en stabiele gezinssituatie. Een partner die bewustzijnsveranderende middelen neemt kan onbetrouwbaar/ grillig zijn in gedrag. Daarnaast handelt een ouder ook niet in belang van de kinderen door de randvoorwaarden van het gezinsleven in gevaar te brengen door geld te laten verdwijnen, schulden maken, kans op vast werk etc in gevaar te brengen door gebruik. Laat staan de onveiligheid voor kinderen als een partner gebruikersgedrag gaat vertonen, hetgeen erg beschadigend voor de kinderen is. Mijn stukje is niet bedoeld om met het vingertje te wijzen, maar wel om pleidooi te houden voor de rechten van het kind. Ts, fijn dat je partner wel erkent dat hij een probleem heeft en behandeling/ detox aangaat. Vraag jezelf echter af ( wellicht met prof hulpverlening) hoe je hem het beste kan ondersteunen.
Hier kan ik me helemaal in vinden en vind het een goed advies! Respect dat je vecht voor je gezinnetje! Verder schrik ik echt van veel reacties en de verwijten die daarmee naar ts worden gemaakt. Ze had niet zwanger moeten worden bijv? Sorry, maar achteraf kijk je een koe in zijn reet... Ts heeft meer aan tips/adviezen hoe verder te gaan dan aan al die verwijten. Tuurlijk is bij hem weggaan het makkelijkste, de weg van de minste weerstand... Maar is dat ook het beste voor ts en kinderen? Ik zou ook eerst alles geprobeerd/overdacht willen hebben, voordat ik mijn huwelijk zomaar eventjes aan de wilgen hang. Dat is toch wel het minste dat je verplicht bent tegenover jezelf en je kinderen.
ach ja misschien denkt ze de volgende keer dan wel zelf na als ze het allemaal weer op de rit krijgen en niet weer 8 maanden erna zwanger worden.. ik vind juist enige verantwoording bij jezelf zoeken een teken van kracht en niet van zwakte, een sterk iemand kan wel zeggen dat het misschien niet zo slim was maar dat ze ervan heeft geleerd, een zwakker iemand wijst met vingers dat iemand anders het gedaan heeft.
Ik zeg niet dat ik het helemaal oneens ben met je hoor. Maar wat heeft ts hier nu nog aan? Ze is zwanger punt. Dat hebben ze toen samen besloten en als ze toen had geweten wat ze nu weet, was ze wrs ook niet zwanger geworden. Maar het is nu eenmaal wel zo, dus vraagt ze om adviezen/tips om nu verder te kunnen komen. Tja dan helpt het niet als ze er geroepen word dat ze überhaupt niet zwanger had moeten worden en dat ze nu niet zielig moet doen. Ik vind ts ook helemaal niet zielig doen overigens. Ze uit haar frustraties, haar onmacht... En dat mag, want ik snap op zich haar frustraties en onmacht wel.
Hoewel ik het zeker vervelend voor TS vind dat ze zich in deze situatie bevindt, heb ik er ook wat moeite mee. Niet alleen is er een verslaafde in het spel, een snelle nieuwe zwangerschap maar daarnaast is TS niet in staat om voor zichzelf te zorgen vanwege ziekte. Allemaal zaken die naar mijn idee vragen om meer overweging. En nee, daar heb je nu niets meer aan maar mensen hebben de neiging om zichzelf niet te verbeteren.. en misschien helpt het toch iets om dingen in perspectief te plaatsen en vanaf nu slimmere keuzes te maken. Veel sterkte
ik heb veel respect voor ts omdat ze niet voor de gemakkelijkste weg kiest zoals velen zouden doen. een verslaving is een ziekte, ts haar vriend wil geholpen worden. geven jullie jullie partner ook op voor andere ziektes? in een verslaving kan je altijd terugvallen maar in andere ziektes zoals bijvoorbeeld een depressie of anorexia ook, waar als partner ook moeilijk mee te leven valt. moet je dan ook voor de gamakkelijke weg kiezen en zeggen van : zoek het u maar uit misschien komt het weer goed als je een lange tijd genezen bent??? een verslaving is hetzelfde, een ziekte
Zulke topics zijn vaker geweest en het loopt altijd op zelfde uit...ben het eens met tweede reactie op de OP. Je wil mijn mening nu nog niet horen, maar wil er toch wat over zeggen, omdat ik oprecht hoop dat je in iedergeval verder kijkt naar de toekomst. Voor wanneer hij weer thuis komt, hoe het dan moet. Wat je vriend heeft gaat NOOIT meer echt weg. Hij, jij en je kindjes ook zullen hier de rest van jullie leven mee te maken blijven houden. Als je dat gevecht aan wil gaan maak dan idd vanaf nu vaker een overweging en neem NU stappen voor het financiële gedeelte binnen jullie relatie. Mocht je in de toekomst ooit wel op het punt komt dat je bij hem weg wilt wil je niet voor zijn schulden op hoeven draaien. Hij gaat niet beter worden, dit is een ziekte van de hersenen. Neem daar acties op, zorg dat er niet meer schulden kunnen ontstaan door zijn verslaving. Praat met maatschappelijkwerk hoe je dat het beste kan regelen. Kijk bv wat er bij de bank gezamelijk is. Direct laten veranderen. En rood staan niet meer doen! Je wilt straks niet met 2 kindjes (kindje komt er aan dus commentaar daarop is achteraf altijd makkelijk) alsnog alleen en met misschien een veelvoud aan schulden komen te zitten. En die tijd gaat komen als je nu niet stappen gaat ondernemen die jou en de kindjes de financiële zekerheid geven om normaal je boodschappen te kunnen blijven doen. Heel veel sterkte en wijsheid!
De man van TS maakt duizenden euro's schuld om drugs te kopen, plundert de rekeningen voor drugs, zitten nu bij de stadsbank vanwege de schulden door de drugs, liegt en bedriegt en kan de kinderen ernstig in gevaar brengen met zijn drugsgebruik en eventuele dealers, en laat tot 2x toe zijn zwangere vrouw zitten omdat hij drugs boven zijn gezin verkiest, dat is toch heeeeeel wat anders als dat je man kanker heeft of een andere ernstige ziekte waar je niks aan kan doen. Kanker of een depressie overkomt je, die cocaïne duw je toch echt zelf in je neus
Een verslaving is toch écht een ziekte hoor. Sterkte TS. Ik kan je geen advies geven, ik heb geen flauw idee wat ik zou doen in jouw situatie.
Een verslaving kan je idd altijd terugvallen, het is hoe je daarmee omgaat wat belangrijk is. Zet je dat door, of stop je ermee. En TS haar partner was wel heeuuul makkelijk over de streep te halen. Ik hou zielsveel van mijn man, maar als hij een terugval heeft en hij gaat daarmee door dan ben ik weg. En dat is NIET de makkelijke weg hoor, geloof me. En mijn man is het daarmee eens.
Ze kiest hier niet voor, ze geeft zelf aan dat ze geen keuze heeft omdat ze helf niet red in haar eentje en dus niet weg kan..... Dan kiest ze nu dus hoe moelijk de situatie ook is voor de makkelijkste weg. Kinderen horen veilig te zijn..... dat zou prioriteit 1 moeten zijn.