ik zou daar echt geen probleem mee hebben, sterker nog, ik zou er eerder blij mee zijn! ik was degene die er bij schoonouders op moest hameren om een traphekje aan te schaffen. Dat duurde allemaal zo lang (zoonlief kon inmiddels al een tijdje de trap op klimmen) dat ik van ellende zelf maar een hekje voor ze heb gekocht. Voor hun is het ruim 30 jaar geleden dat ze kleine kinderen over de vloer hadden en nu is het voor hun ook aanpassen aan de manier van opvoeden van deze tijd (met al die veiligheidsmaatregelen) Daarnaast heb ik een vader die helemaal niet zo veel interesse toont in zijn kleinzoon, vind ik soms erg jammer. Als we elkaar zien speelt hij wel leuk met zoonlief, maar doet liever graag zijn eigen dingen. Ik heb zelf maar 1 oma gekend, de moeder van mijn moeder en dat botstte nogal met mijn vader. Ik zag mijn oma niet veel maar vond het altijd fijn als ze er was. Ik kan me niet herinneren dat zij zich met de opvoeding van mijn zus en mij heeft bemoeid. Wat TS betreft: ik heb het idee dat jouw schoonouders je zo kunnen overtuigen van hun mening dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Ga op je gevoel af en houd daaraan vast! Voelt een situatie niet goed, ga op je strepen staan en bespreek dit. Heb je het idee dat een situatie toch eigenlijk best wel toegeeflijk is, doe dan wat water bij de wijn. Wat anderen ook zeggen, als jullie als ouders zijnde duidelijk kenbaar hebben gemaakt aan schoonouders dat jullie iets wel of niet willen en zij luisteren er niet naar of respecteren jullie keuze niet, dan is dat hun probleem! Tuurlijk mogen ze best iets willen en dat moet best kunnen in overleg, maar zomaar een mening opdringen en daarmee hun wil opeisen, nee absoluut niet!
Ik heb niet alles gelezen, maar ik stel mezelf ook wel eens die vraag! Ik denk nog altijd dat wij een kindje hebben gekregen voor onszelf en niet voor de grootouders. Mijn eigen vader en zijn vriendin bemoeien zich nergens mee, doen nauwelijks iets voor ons zoontje, spelen met hem als ze hem zien, en dat is niet vaak, maar dat vind ik prima. Zij hebben hun leven en ik had eerlijk gezegd juist het tegenovergestelde verwacht omdat mijn "sriefmoeder" uit Peru komt en daar bemoeien ze zich juist heel veel met de kleinkinderen enzo. Bij ons is het een heel raar verhaal wb schoonouders. Schoonmoeder vooral. Ik werd de eerste keer zwanger en toen begon het. Overal wilde ze bij betrokken worden, en soms kreeg ik het idee dat ze het gevoel had dat zij opnieuw een kind kreeg. Ik moest alle kleertjes, spullen en speelgoed van mijn man en schoonzusje aannemen die bewaard waren, ik heb werkelijk ruzie gehad dat ik een wandplankje wilde (die had zij vroeger niet, en daar moest het commodekleed komen van mijn man) en dat ik niet wilde dat mijn schoonvader een vast badje in de kamer zou maken (want die had zij vroeger wel en dat was handig) en de kleuren van de kamer waren te fel en dat moest meer babykleurtjes zijn en ga zo maar door! Helaas overleed ons meisje. Toen kreeg mijn schoonzusje een kind en daar kwam ze wel door met haar mening! Het leek en lijkt werkelijkwaar alsof het hun kind is, en dat is nog erger geworden toen schoonzusje uit elkaar ging met haar vriend en bij haar ouders ging wonen! Niet mijn probleem, maar ik krijg serieus de kriebels bij opmerkingen als, dat hebben wij nu ook (gehad) met .... (Kleindochter), als ik iets vertel over mijn zoontje! Of... We hebben de hele nacht op gezeten met ... Maar goedm niet mijn probleem dus. Ze proberen dit soort dingen ook met mijn zoontje. Inmiddels steeds minder omdat ik het niet toelaat! Dan maar een bitch, maar ik ben het totaal niet eens met de opvoeding, of meer het gebrek daaraan, die ze hebben gehanteerd en hanteren bij mijn man, schoonzusje en nu dus nichtje. Ik heb zelf meerdere opvoedingsmethodes over me heen gekregen, ben vroeger uit huis geplaatst geweest omdat ik een slechte start heb gehad en veel heb meegemaakt enzo, dus ik heb veel meegepikt en weet daarom precies wat ik wel en niet wil. Volgens schoonmoeder ben ik dus veel te streng omdat Nee, nee is en omdat ik dus ook al vroeg (voor 1 jaar) ben begonnen met time outs! Zij doen dit ook met nichtje, maar, in mijn ogen, op de verkeerde manier! Te lang, niet consequent en dus niet echt effectief! Ik hou de EHBO manier aan, en gebruik het momenteel zelden omdat het al werkt als ik zeg dat hij n de stoel op de gang moet! Als ik mijn zoontje daar breng, doen ze precies wat ik niet wil, en gaan daarna triomfantelijk staan vertellen dat het heeft gewerkt! Daarom passen ze nu deels ook niet meer op. Verwennen en eigen manieren ok, maar niet omdat ze mij een hak willen zetten. Klein voorbeeld, met mijn nichtje werd als baby altijd gelopen als ze huilde of om haar in slaap te krijgen om haar slapend in bedje te leggen, ik wilde dat dus niet, ik heb en hou bekkenpijn, en mijn zoontje was al snel heel groot en zwaar. Ik heb hem daar een keer gebracht, en toen hij zijn bedje zag ging hij huilen, dat deed hij altijd, ze hebben het niet eens geprobeerd op mijn manier, maar hem in slaap gelopen en dat was serieus het eerste wat er gezegd werd toen k hem kwam halen! Toen ik psych bezoekjes had en zij dat uurtje oppasten, heb ik bijna altijd gezorgd dat dat in een slaapje was! Inmiddels hebben ze het heel druk met schoonzusje en nichtje, en wei ig tijd voor ons zoontje. Geen probleem voor mij, maar ze proberen gemiste tijd keihard in te halen (vooral schoonmoeder) als ze hem wel zien! Continue onderbreken in zijn spel enzo, want er moet worden geknuffeld! Prima als zoontje dat leuk zou vinden, maar door alle gemiste tijd, willen ze niet inzien dat het geen knuffelkind is en dat ze niet zo een band met hem krijgen als met mijn nichtje! Hij duikt dus nu altijd meteen bij mij op schoot als we met opa en oma zijn, want zodra hij ook maar bij oma in de buurt komt wordt hij opgepakt en in de houtgreep gehouden omdat hij zit te spartelen om eraf te komen. Qua opvoeding probeert ze nog wel eens haar mening te geven, maar ik luister er niet eens meer naar! Ik ging altijd de discussie aan, maar dat werkt alleen maar averechts. En geloof me, dat zit in me, dus dat kost me heel veel moeite en k trap er nog regelmatig wel in. Ik ben na een tijdje wel eens zover gegaan dat ik heb gezegd, blijf nou eens van hem af (toen was hij nog kleiner en kon net een beetje kruipen en lag volgens haar op de koude vloer dus moest ze hem weer oppakken en knuffelen), ze begon meteen te schreeuwen, maar hij is bij opa en oma en het is mijn kleindkind! Ik heb toen gezegd, het is mijn kind en ik ben dus de baas! Ja, belachelijk, maar was het zo zat! Ze zegt ook wel eens, even bij mijn kindje kijken... Mijn man zegt dan nu dus, ik zit hier hoor! Dat is je kleinkind ik ben je kind! Ze heeft ook, euhm... nogal aparte koosnaampjes voor mijn man, hij heeft ook een aparte, lange, dubbele naam, en als mensen die niet volledig uitspreken of een andere naam gebruiken wordt ze witheet, hij heet .... en die naam is met zorg uitgekozen! Maar... Inmiddels geeft ze mijn kind dus dezelfde belachelijke koosnaampjes (denk aan vrouwelijke lichaamsdelen) als haar eigen kind en als ik het nog 1 keer hoor ga ik haar opmerkingen tegen haar gebruiken. Inmiddels is er een discussie over een peuterbed! Wij willen het bedje van Ikea sundvik zwart... Zij vindt dat we de bopita moeten nemen in het wit! En het is volgens haar, ondanks dat ik zoontje al een aantal keren heb zien klimmen met slaapzak, nog te vroeg! Hij valt er heus niet zomaar uit! Maar straks in de zomer, met blote voeten, doet hij dat dus wel, daar was ik vorig jaar al bang voor! Maar goed, dat Ikea bedje komt er als het vakantiegeld er is! Frustratie alom hier dus, zelfs nu ik al afstand heb genomen! Maar het is ons kind, ik ben het meeste bij hem, dus ik weet wat wel en niet goed voor hem is! Ik ga de discussie niet meer aan! Ik weet dat ze daardoor een nog grotere hekel aan me krijgt, inmiddels negeert ze me als ik iets zeg, maar dat interesseert me niet veel meer! Nee, het is niet leuk, maar jammer dan! Ik ga gewoon nog wat minder vaak langs!
@ glimworm : Nou, ik zou in normale omstandigheden er ook geen probleem mee hebben met die hele uitzet. Mijn schoonouders hebben dit bv ook gedaan en had ik geen probleem mee, als zij dat allemaal in huis willen halen moeten zij maar weten, toch? Maar bij mijn schoonouders is het meer van, nou dat staat hier, en als het nodig is kan je het gebruiken. Maar met mijn ouders is het anders. Als zij dit ook zouden gedaan hebben, zou ik geen rust meer hebben, en zou ze blijven zagen tot onze zoon daar ook zou blijven logeren. We willen dit echt nog een tijdje uitstellen en dan ben ik er ook zeker van dat ze me na een tijd met een schuldgevoel zou opzadelen van dat ze het allemaal heeft gekocht voor niks. Ik heb dit dus tegengehouden om mezelf wat rust te geven. Zou het makkelijk zijn, praktisch, ja natuurlijk, maar er zou ook geen einde aan het gezaag komen. Ik ken hen nu al goed genoeg...
@ MamaTal85 : Wat een verhaal... Je hebt het toch ook niet makkelijk gehad. Maar ik herken veel van mezelf in je verhaal. En ergens in je verhaal, sla je volgens mij ook de nagel op de kop he. Als moeder ken je toch jouw kind het beste en weet jij ook wat het beste is voor je kind. En dat overal in betrokken willen zijn ook in de zwangerschap, herken ik heeeeel veel van. Staat trouwens ook al in een andere topic. Ook toen moest ze alles weten, dit is op een moment geëscaleerd en de weken voor mijn bevalling heb ik mijn ouders gewoon niet meer gehoord of gezien. En die discussie over dat peuterbed... Herken ik ook volledig. Ik moet met hen ook over heel veel dingen discussiëren. Nou niet alleen voor de baby hoor, maar over elke beslissing die wij nemen, overal hebben ze commenaar op. Ze vinden het behang niet goed, verkeerde meubels, we moeten andere gordijnen nemen, we moeten de verbouwingen anders aanpakken,... Er komt geen einde aan. Er is een blijft gewoon één constante: het is nooit goed.
NiteOwl, ik herken het helemaal en begrijp dus precies wat je bedoelt. Ik wil voorop stellen dat ik vind dat je héél erg coulant bent in het betrekken van opa en oma bij je kind. Als ik het goed gelezen heb ga je daarmee nu al over je grenzen heen, en is het constante gevraag en de gestelde eisen daar dus ook VER overheen. En ik weet hoe moeilijk het is, maar ik vrees dat je het niet kunt gaan volhouden als je jezelf zo ongemakkelijk voelt. Misschien toch een keer met kleine stapjes beginnen om grenzen te stellen, hoe moeilijk ook. Als je het gedrufd hebt, en ervaren hebt dat het je rust geeft, is het de volgende keer misschien makkelijker. En als ik het mag zeggen: misschien is het 'makkelijker' omdat het je eigen ouders zijn en je daarom de eerste persoon bent die hen erop kan aanspreken. Als het de schoonouders waren, heb je ook nog vaak dat je man het toch anders ervaart, en bovendien ook degene is of zou moeten zijn die ze erop aanspreekt. Misschien een iets warrig verhaal, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb dezelfde ervaringen met mijn schoonouders. Waar ze eerder nooit op bezoek kwamen, wilden ze nu onaangekondigd 2-3 keer per week langs komen. En dan op de claimende manier die jij beschrijft. Alle foto's willen nog voordat wij ze afgedrukt hadden, overal kritiek op, niks goed, en het kind als een afgod behandelen. Een heel huis vol speelgoed (meer dan bij ons thuis), en een slaapkamer wilden ze ook aanschaffen. Ik heb duidelijk gemaakt dat onze zoon niet daar kwam slapen en dat een bed dus niet nodig was. Wat het ergste was is dat ze vooral alleen maar onze zoon wilden en ons (lees: mij) vooral NIET. Het was ronduit pijnlijk voor mij. Onze verstandhouding is echt verpest en zal nooit meer worden als voorheen.
Mijn schoonouders zijn schatten en passen meestal 2 middagen per week op ivm werken. Mijn schoonmoeder bemoeit zich absoluut niet met de opvoeding maar in haar huis gelden haar regels. Hij mag thuis niet aan de radio komen en daar ook niet dus als hij dat daar doet krijgt hij ook gewoon Nee te horen. Ik heb daar geen moeite mee. In het geval van TS vind ik denk ik alleen dat vakantie verhaal te ver gaan. No way dat ik zonder m'n kind op vakantie ga. Verder die foto's e.d of die spullen tja dat is hier ook zo. Daar stoor ik me niet zo aan maar goed ik ben gezegend met hele lieve ouders/schoonouders. Stel grenzen en zeg gewoon eerlijk wat je vind en misschien moet je maar eens niet de gulle middenweg zoeken maar gewoon voet bij stuk houden....
Om antwoord te geven op je vraag: Als ouders heb je recht om te bepalen waar de grens ligt tussen het ouders zijn en het opa en oma zijn. In mijn eigen geval ligt die grens gewoon duidelijk vast, wij ouders voeden de kinderen op, en bepalen hoe en wat! Zijn ze in huis bij opa en oma zonder ons, moeten ze er daar wel luisteren.
Dat schuldgevoel heb je zelf in de hand. Als zij het nodig vinden om een hele babykamer aan te schaffen, lekker laten gaan! maar ze kunnen het ook eerst aan jullie vragen of dat wel echt allemaal nodig is. Daar ligt het probleem ook denk ik, zij overleggen niks (met jullie), zij gaan maar overal vanuit dat iets goed is en als zij dat zo willen, prima, maar dan moeten ze niet raar op hun neus kijken als het dan net anders loopt. Wat onze situatie betreft: zoonlief is voor schoonouders niet het enige kleinkind, hij heeft nog een neefje (zoontje van zwager en schoonzus) die 2 maanden jonger is en zijn broertje van net 2 maanden oud. Die 2 blijven wel wat vaker bij opa en oma slapen, dus wat dat betreft is het alleen maar fijn dat ze "spullen" in huis hebben. Straks komt er nog een kleintje bij van ons dus een hand vol kinders! Hier is wel eens gevraagd of zoonlief eens een nachtje bij hun moet slapen, zodat wij ook eens er opuit konden of een nachtje rust krijgen, maar het is niet zo dat ze dat zo vaak vragen dat we er een punthoofd van krijgen. Mochten je ouders dat wel doen, kun je zeggen: Wie gaat zagen, wordt overgeslagen! Even een algemeen punt wat ik hier heel veel tegenkom in schoonoudertopics: Ik vind het trouwens de grootste onzin dat als het om schoonouders gaat, dat dan de man er maar op afgestuurd moet worden, want het zijn zijn ouders.lekker het probleem op je vent afschuiven en het hem op laten lossen Als schoondochter zijnde ben je misschien aangetrouwd, maar zeker een deel van de familie en moet je zelf je conflicten (kunnen)oplossen met wie je die hebt.
"Wie gaat zagen, wordt overgeslagen!" Oooooh, die moet ik zoooo onthouden! Goddelijk gewoon! Maar je het gelijk, als ik met een schuldgevoel zit, heb ik dat vooral aan mezelf te danken. Ik zadel mezelf constant op met gevoelens van schuld, wil constant goed doe voor hen, maar er komt een punt dat het gewoon niet meer gaat. Ze zijn zo veeleisend, het kan gewoon nooit goed zijn. Weet van mezelf dat ik me hier dringend ga moeten overzetten. Ook van die foto's, waarom ik me er zo aan erger, dat ze die allemaal willen hebben, is eigenlijk tweeledig: als ze die al allemaal hebben, kunnen we nooit eens iets spontaan doen daarmee, bv een fotoboek laten samenstellen, want ze hebben het toch al allemaal. Ten tweede, hebben men ouders zo een digitaal fotokader, waar ze die dus allemaal willen opzetten. Maar zie dat dus echt niet zitten dat ze dus ook die foto's willen van na de bevalling, ik zie er echt niet uit en ten slotte is dat toch persoonlijk. Wil ik ook niet dat zomaar iedereen die te zien krijgen. Mijn man ging er een selectie van maken, wat hij wil dat ze hebben, maar ben er al zeker van dat er serieus commentaar op gaat komen. @ glimworm : ivm dat de man het alleen moet oplossen met schoonouders heb je gelijk hoor. Wij hebben ook een mond he! En moet eerlijk toegeven dat ik ook vaak van hem verwacht dat hij mij bijspringt in de vele discussies met mijn ouders. Wat hij ook doet, simpelweg omdat ze naar hem wel nog luisteren. Als hij eens met de vuisten op tafel klopt, houden ze zich er wel aan. Als mijn schoonouders iets doen dat mij niet aanstaat (niet dat dat veel gebeurd hoor), zeg ik het hen ook gewoon, en dat wordt gewoon uitgebabbeld. Onze zoon is voor mijn schoonouders ook het vierde kleinkind, dus die moeten hun aandacht al wat verdelen... Voor mijn ouders het enige kleinkind, en ook het middelpunt van hun universum. Heel schattig allemaal, maar strontvervelend (sta me toe het te zeggen). We hebben nu deze week een afspraak met de kinderarts, gewoon om op controle te gaan. We hebben hier beslist dit toch niet (zeker niet op voorhand) aan mijn ouders te vertellen. Gewoon om zelf wat rust te hebben. We zullen zien hoe dit uitdraait... Hopelijk heeft ons andwoordapparaat dan ook wat rust...
Ik denk dat opa en oma worden mooi is omdat je minder zorgt draagt en wel de leuke dingen meemaakt. Helemaal als er goed contact is. Hier is er normaal contact. Bij opa en oma mag natuurlijk meer en dat vind ik prima. Ik vind ook normaal als ze hem zeggen als iets niet mag, maar ik blijf de "baas"!
Natuurlijk wil je het liefst een goed gesprek, met wederzijds respect voeren. Maar dat moet dan ook van twee kanten komen. En tegenwoordig is de maatschappij toch echt anders ingericht dan hij pakweg 30-40 jaar geleden was. Dat geeft een hele andere invalshoek van opa's en oma's, die niet past in de huidige tijd. Voorbeeld: mijn SM heeft nooit buitenshuis gewerkt, maar was thuis met haar zoon. Mijn SV werkte en bracht het geld binnen. Hun mening is dan ook, dat thuisblijven met je kind(eren) het enige juiste is. En daar heb ik anno nu een andere mening over. En als hun mening de enige is die ze willen horen (of het alternatief: opa en oma passen op), dan is een 'goed gesprek' gauw beëindigd, zeker als jij het predikaat 'slechte moeder' krijgt omdat je wil en moet werken. De situatie is vaak gewoon niet zo ideaal!
Je hebt wel een punt denk ik, vandaar ook mijn eerder algemene vraag in het begin van deze topic. Ook ik heb het gevoel dat (voor alle duidelijkheid, voor jullie weer denken dat ik veralgemeen ) sommige grootouders (waaronder mijn ouders) hun rol toch compleet anders zien, dan bv mijn grootouders. En dan heb ik het niet over aanvaarden van goed bedoelde raad of zo. Sommige grootouders plaatsen zichzelf vind ik op hetzelfde niveau als de ouders. Willen bijna overal even hard bij betrokken worden als de ouders zelf. EN goed bedoelde raad daar is absoluut niks mis mee, heeft ook al vaak zijn nut bewezen. Maar waar ik het moeilijk mee heb, is wat er soms gebeurd als je als ouder beslist die goedbedoelde raad toch even naast je neer te leggen. Dan moet je soms echt gaan opboksen tegen een muur van onbegrip. En heb toch ook heel vaak het gevoel dat sommige grootouders er ook van overtuigd zijn dat hun mening en hun manier de enige juiste is, zoals ook wordt aangehaald in jouw voorbeeld van te gaan werken. En dan wordt praten echt een hele uitdaging. Als iedereen bij zijn gelijk blijft, tja, dan kan je geen kant meer op. Maar ik vind wel nog altijd dat het beslissingsrecht uiteindelijk bij de ouders blijft.
Dat word ik soms ook maar probeer me er maar niet te veel aan te ergeren..schiet ik toch niets mee op