Moet even mijn verhaal kwijt, ik woon samen met mijn vriend, hij heeft 2 kinderen uit een eerdere relatie, een zoon van 17 en een dochter van 7...zelf heb ik uit een eerdere relatie een dochter van 8 jaar. Ik heb echt moeite met zijn kinderen, ze zijn zo onopgevoed, hebben totaal geen structuur meegekregen. Zijn zoon van 17 is hondsbrutaal tegen me, en zijn dochter, gaat veel te laat slapen houdt mijn dochter daardoor wakker, ze liggen bij elkaar op de kamer. Zijn dochter is ook ongemanierd, praat over doorheen, wil continue aandacht...maar op een negatieve manier... Het is zo moeilijk omdat het zijn kinderen zijn. We hebben nu samen net een baby....de kinderen zijn gelukkig vaker bij zijn ex (een Poolse) maar houdt er nogal rare regels op na...zijn ex, is ook heel vervelend, al vanaf het begin valt ze ons lastig, er is altijd wat, ze woont nog in het huis waar ze ooit woonde met mijn vriend, en vertikt het om te koop te zetten, waardoor wij niks kunnen kopen en alleen maar huren. Ik heb nooit problemen met mijn ex gehad, wat ook erg prettig is voor mijn dochter, ik zie mijn dochter gelukkig vaker dan zijn kinderen, want ik zie dat mijn dochter er ook onder lijdt... Heeft iemand nog tips...1 keer in de 2 weken heb ik een rot weekend mede door die kinderen. Ik ben soms ten einde raad
Jeetjuh, wat een vervelende situatie Ik heb helaas geen tips voor je omdat onze situatie heel erg anders is. Wij hebben namelijk wel goed contact met de moeder van de kids en ookal hanteren wij niet helemaal dezelfde regels, normen en waarden, hier heb ik de jongens vanaf het begin heel duidelijk gezegd dat ze in mijn huis via mijn regels moeten leven. Hun moeder heeft ze dat ook meteen in het begin heel duidelijk gemaakt. En we proberen het ook een beetje op elkaar af te stemmen. Ik wil je heel veel succes wensen en hopelijk kunnen jullie snel een manier vinden waarop jullie fijn met zijn allen samen kunnen zijn...!!
Zo, dat is goed om te horen, zo kan het blijkbaar ook..Toch hoor je het heel vaak dat samengestelde gezinnen ik geloof zo'n 70% niet werkt...Stond een stuk in het NRC laatst hierover... Het is ook beter als er een goeie relatie is met de ex, maar dat is helaas in ons geval niet, zij houdt zich totaal niet aan afspraken, en werkt alles tegen...kinderen opvoeden kan ze niet, ze groeien op voor galg en rad...en omdat ze maar 1 x in de 2 weken bij ons zijn, is het heel moeilijk om onze regels te hanteren... Ik schaam me heel erg voor met name zijn dochter...ik moet iig mijn dochter in bescherming nemen...mijn dochter is heel verlegen en merk als zijn dochter er is dat ze ondergesneeuwd wordt...zij eist alle aandacht op en krijgt die dus ook...overigens niet van mij...maar ik moet op gaan passen want begin die kinderen echt te haten...
Mag ik vragen waarom je dan toch een serieuze relatie met hun vader bent aangegaan, waarom je toch met hem bent gaan samenwonen, waarom je ook nog een kind met hem hebt? Wellicht is dat wel de reden waarom het percentage zo hoog ligt. Er wordt blijkbaar onvoldoende van tevoren bekeken of men op 1 lijn zit met de opvoeding, ook met de exen, en of de kinderen wel goed met elkaar kunnen omgaan. Als dat niet gaat, dan is het toch beter om niet te gaan samenwonen, maar te gaan latten?
Sorry alamea, je opmerking is vast goed bedoelt maar het is wel erg makkelijk gedacht. Helaas is het nou eenmaal zo dat niet iedere ouder rekening houdt met de opvoedwensen van een ex partner. TS schrijft nergens dat haar vriend het eens is met de manier waarop zijn ex de kinderen opvoedt. Het is alleen erg moeilijk om je kinderen bepaalde normen een waarden mee te geven wanneer je hen maar eens in de 2 weken een weekend bij je hebt. Je moet hierbij toch echt de medewerking hebben van je ex partner waar de kinderen het grootste deel van de tijd zijn en wie dus een veel grotere invloed heeft. Moet jij de persoon waar jij van houdt het dan maar lekker in zijn eentje uit laten zoeken, of op afstand houden, omdat zijn ex vervelend loopt te doen (ook met oog op het huis en de hele situatie)...??
Eigenlijk wel ja. Mijn prioriteit zou bij het welzijn van mijn dochter liggen, niet bij mijn liefdesleven. Zolang die situatie met ex en opvoeding niet verandert en de kinderen niet met elkaar overweg kunnen, zou ik hebben gekozen om voorlopig te latten. Deze situatie levert alleen maar miserie op, het heeft negatieve gevolgen voor TO haar dochter, en er zal een punt komen dat dit ook kinkjes in hun relatie veroorzaakt. Ik denk serieus dat latten de redding is.
Helemaal mee eens. Het gaat niet alleen om de relatie van TS met haar vriend, maar om 2 gezinnen die het samen moeten vinden met elkaar. Dat moet je in je afweging, om samen te gaan wonen, meenemen.
Ik vind het wel een goeie...maar ik wist niet van te voren dat de opvoeding van die kinderen zo slecht was..het was ook een samenloop van omstandigheden dat we vrij snel gingen samenwonen, ik moest uit mijn huis en hij woonde heel klein...Wij hebben het heel erg fijn als we samen zijn, of met ons kind, of met mijn kind erbij...mijn kind is beleefd, lief gehoorzaam, ok, ze heeft natuurlijk ook weleens wat..Hij vindt het ook moeilijk vwb zijn kinderen, hij communiceert amper met zijn ex...doordat ze hier maar 1 x in de 2 weken een lang weekend zijn, is het best lastig. Mijn vriend is een schat, maar ik denk dat hij ook wat slap is...hij lacht het vaak weg..ook als zijn dochter weer eens heel vervelend doet...Zijn zoon noemde me een paar maanden geleden mongool, daar zegt hij dan niks van...en hij noemde zijn eigen vader loser... Maar goed, een samengesteld gezin is niet makkelijk...latten zou altijd nog een optie kunnen zijn, als het echt niet gaat werken... Afgelopen weekend was echt heel erg..die jongen van 17 zit de hele tijd bij ons, en vertelde ons dat hij zich verveelde..ik begrijp het niet, ik verveelde me nooit, en was altijd op pad met vrienden, hij is heel duf en er zit niet veel bij..vroeg hij of hij tv mocht kijken..ik had de tv net uitgedaan vanwege knallende koppijn, zegt hij tegen mij: dan ga je toch op je bed liggen zodat ik hier tv kan kijken..sorry maar ik vind dat echt brutaal, en totaal respectloos...ik voel me heel onvrij als die kinderen hier zijn...
Die jongen is 17...als hij niet bij jullie wil.zijn dan zou ik hem.zeggen dat hij niet verplicht hoeft te komen...dat jullie het heel.fijn vinden.als hij komt maar dat in jullie huis jullie regels gelden en als hij daar niet aan wilt houden blijft hij maar bij zijn moeder. Wat betreft het meisje, dat is lastiger maar ik zou toch heel duidelijk telkens weer jullie regels en normen en waarden benoemen en je man een schop onder zn kont geven dat hij zijn kinderen in het gareel houd als ze er zijn.
Die jongen van 17 moet volgens mij van zijn moeder ook weg, de weekenden dat hij bij ons is, maar ik vind op die leeftijd (zijn moeder heeft de zorgplicht) dat je niet meer om het weekend naar je vader gaat met een tasje...daar is hij te oud voor...dat hij gewoon eens langskomt om zijn vader te zien, of een keer blijft eten...wij gaan binnenkort verhuizen..nou eist hij ook nog een eigen kamer. Terwijl we eigenlijk niet genoeg kamers hebben voor iedereen, bovendien zal zijn kamer dan anderhalve week leeg staan...de kamer wordt uiteindelijk voor onze zoon...heb ik ook gezegd...onze zoon kan wel tot zijn 2e bij ons slapen...wij hebben straks een grote zolder.. Maar binnenkort maar weer eens een gesprek met mijn vriend...wel vervelend dat hij er zelf zo weinig aan doet, straks ben ik de boze stiefmoeder...alhoewel me dat niet zoveel kan schelen...
Sorry, maar ik vind echt dat jij schandalig praat over 'die kinderen', respect kun je namelijk niet opeisen, dat moet je ook verdienen! Ja, ook bij kinderen. als jij zo'n kloof maakt tussen je eigen dochter ( helemaal het einde, perfect kind) en kinderen van je man (verschrikkelijk, haten?), dan geloof ik best dat ze zich niet fijn voelen in jullie huis, en dus ook niet fijn gedragen.
nou ik zal je wat vertellen...ik blijf altijd heel netjes en beleefd, zelfs vrienden van mij verbazen zich erover hoe aardig ik blijf..over respect gesproken, die zoon heeft totaal geen respect voor mij en voor zijn eigen vader...wat dat betreft kan ik heel goed een masker opzetten..ik geef vaak nog mijn eigen dochter de schuld in ruzietjes...Maar de maat is vol, ik heb het een paar jaar aangekeken..maar de kinderen blijven onbeschoft, ongemanierd etc. sorry, maar dan is het gewoon klaar voor mij, en moet er opgetreden worden...had afgelopen weekend vreselijke migraine, waarschijnlijk door opgekropte gevoelens
Een vriendin van mij is met nieuwjaarsdag eerder weggegaan, ze trok het niet met die kinderen, en vertelde me later, dat jij het volhoudt met die kinderen, ze misdragen zich...en ze gaan totaal respectloos met je om, ze had echt bewondering voor mij, hoe ik er mee omging...
Tja ik zou bij je vriend aankloppen, en wat doe je er zelf voor om het ze naar hun zin te maken? En van die tv, tja.. hij vraagt toch netjes of de tv aan mag omdat hij zich verveelt. Jij kon toch ook even de kamer uit gaan? Hij is bijna volwassen, geen klein kind meer.
nou doe eigenlijk alles haal en breng zijn dochter naar school..heb er voor gezorgd dat ze op zwemles zit...anders had ze er nu nog niet opgezeten..vwb die tv..wij hebben nu nog een vrij klein huis...mijn huiskamer is het enige plekje wat ik heb..slaapkamer heel klein...hij heeft een eigen kamer...ik laat me door hem niet mijn kamer uitjagen...hij zei; kan je niet nr je slaapkamer gaan..ik vind het nogal brutaal...hij helpt amper in het huishouden is aartslui...vertikt het om een zaterdagbaantje te zoeken..als mijn dochter die leeftijd heeft wil ik echt dat ze een bijbaantje heeft dat ze ook voor haar eigen dingen kan sparen..dat niet alles zomaar komt aanwaaien...deze kinderen zijn door en door verwend...van die moeder een enorm vrije opvoeding...
Verplaats je nou eens in die kinderen. Zij hebben niet om deze situatie gevraagd. Hun moeder is niet consequent, en biedt dus geen veiligheid. Hun vader woont niet meer bij hen, en is ineens met een voor hen vreemde vrouw gaan hokken, die zelf ook al een kind had en dan krijgen ze ook nog eens een baby samen. Wat is hun thuis? Waar zijn de ouders waar zij geborgenheid en veiligheid moeten vinden? Bij jullie thuis zijn ze niet welkom en weten ze donders goed dat ze niet op de eerste plaats komen (want dat zijn jouw voorbeeldige dochter en jullie baby). Bij moeder gaat het misschien ook niet allemaal lekker. Sorry, maar deze hele situatie draait niet om jou, maar om de kinderen. Het wordt eens tijd dat iemand hen op de eerste plaats zet. Hoezo mag een jongen van 17 geen eigen kamer bij zijn vader in huis? Moet hij dan maar op zichzelf gaan wonen omdat pa en zijn vriendin hun nieuwe kinderen meer ruimte gunnen dan de jongen die er eerst was? Of mag hij alleen nog op bezoek komen bij zijn vader? Triest vind ik dat, dieptriest.
Nou eerlijk gezegd vind ik dat een kind wat ergens fulltime verblijft meer recht heeft op een eigen kamer dan iemand die er vier nachten per maand is, wat natuurlijk niet wegneemt dat stiefzoon wel een slaapplaats moet krijgen. Mijn stiefzoons hebben nu ook de grootstr kamer van het huis terwijl zener om het weekend zijn en mijn dochter slaapt in een hokje van 1,5x2 meter. Nu heeft ze nog geen ruimte nodig maar over een jaar krijgt zij wel de grote kamer en verhuisd het stapelbed naar het kleine kamertje. Simpelweg omdat ik vibd dat zij straks moet kunnen bovenspelen (net zoals de jongens dat 26 dagen per maand kunnen bij hun kamer in mama's huis.
aan dat laatste berichtje heb ik tenminste wat..fijn..ik werd helemaal afgebrand hier..wat ik al eerder schreef ik doe juist enorm mijn best en heb ook niet gezegd dat mijn eigen kind geweldig is..ze is ook weleens brutaal...maar wordt ondergesneeuwd door mijn stiefdochter...en die kinderen zijn alles behalve zielig...ze krijgen heeeel veel aandacht..ze komen niks tekort......mijn vriendinnen, collegas etc zeggen ook dat ze het nog geen dag zullen volhouden met deze kinderen...ik hoop gewoon dat er een weg is wat het allemaal plezieriger zal maken voor iedereen
Misschien komen ze wel wat duidelijkheid in de opvoeding tekort? Ik bedoel ook helemaal niet dat ze zielig zijn, en nog wat meer verwend moeten worden. Misschien hebben ze wel een veel korter lijntje nodig. Dat is niet helemaal jouw pakkie-an, maar ze zijn zo geworden door de hele situatie waarin ze opgroeien. Dat kun je hun kwalijk nemen, maar ik denk eigenlijk dat pa en ma aan de bak moeten met hun kinderen. Ik ken ook wel samengestelde gezinnen waarin één of meer pubers een tijdje van vast huis veranderen, die wonen dan niet meer bij hun moeder maar bij hun vader+vriendin. Omdat het anders onhoudbaar werd. Misschien is zoiets wel nodig. Wat ik alleen wil zeggen, is dat je (of eigenlijk moeten je vriend en zijn ex dat doen) eens moet kijken wat die kinderen echt nodig hebben. En daar alles voor doen om dat voor elkaar te krijgen.
helemaal mee eens... Enige wat deze topic bij mij oproept is: arme kinderen... En ts, doen alsof wat betreft je gevoelens werkt niet met kinderen, die prikken daar zo doorheen.