Voor mij is het helaas wat moeilijker om die situaties te vermijden maar mijn situatie is daarin ook wat anders als voor de meeste van jullie. Wij hebben hier minimaal eens in de 2 weken 2 kids rondhangen en worden daardoor waarschijnlijk juist nog vaker uitgenodigd voor kinderverjaardagen e.d. Ook hebben de zus en broer van mijn vriend jonge kids (jongens 0-4) die het leuk vinden om te komen spelen, of iets leuks te gaan doen, met hun oudere neven. Voor mij is het haast onmogelijk om die situaties te vermijden...
Natasja: maar heb je door ie 2 kinderen dan niet wat meer het gevoel dat je er toch bij hoort? Hoe gaat het nu met je? Heb je een afspraak gemaakt met de huisarts?
Ik denk ook dat mijn gevoelens daarin daarom ook anders liggen, dat het misschien andere dingen zijn die ik juist zo confronterend vind. Bijvoorbeeld in de "schoon familie situatie": D. lijkt heel veel op zijn vader terwijl M. juist veel op mijn schoonmoeder lijkt. Neefje J. heeft ook veel gelijkenissen met deze familie, terwijl neefje M. heel veel lijkt op zijn vaders familie. Neefje B lijkt juist weer heel veel op zijn moeder... Niemand lijkt op mij, misschien zou er nooit iemand bij komen die op mij lijkt, waar ik mezelf in terug zie en zal ík nooit eens horen hoeveel (...) op mij lijkt... In andere situaties met vrienden e.d. is dit natuurlijk ook zo. Ik weet niet waarom maar dat gevoel zit heel erg diep bij mij. Misschien omdat ik 5 van de 6 jaar lang lachend heb aangehoord hoeveel de kids hier op hun vader en moeder lijken en toen altijd droomde over het kindje van ons samen die er bij zou komen. Vriend en ik hebben het er zo vaak over gehad hoe deze er uit zou komen te zien en welke eigenschappen van mij we hierin terug zouden zien... Het is gewoon niet eerlijk dat hetgeen wat voor andere zo vanzelfsprekend is voor mij onmogelijk blijkt te zijn. En vriendlief heeft het ook echt wel veel verdriet gedaan, hij keek er ook zo ontzettend naar uit. Maar als puntje bij paaltje komt lopen er hier wel 2 jongens rond, waarvan 1 qua uiterlijk ontzettend veel op hem lijkt en allebei zijn ze in hun doen en laten precies hun vader en is hij echt hun papa... Ik realiseer me dan telkens opnieuw dat ik dit misschien wel nooit zal hebben en ik kan me dan zo ontzettend alleen voelen... Pff, door dit alleen nu al uit te typen springen de tranen me in de ogen... (Dat was niet de bedoeling eigenlijk)
Het is ook gewoon heel oneerlijk! Ik vind het op het moment ook moeilijk om te horen of lezen dat iemand voor de tweede of zoveelste keer zwanger is. Op facebook bijvoorbeeld. Dan denk ik: Waarom jullie weer en wij niet en misschien wel nooit? Jullie hebben er al 1! Als mensen voor de eerste x zwanger zijn heb ik daar minder moeite mee. Hoewel, dat ligt er ook weer aan wie. Op mijn werk (jeugdzorg) hoor ik wel eens dat een meisje dat ik begeleid heb in verwachting is. Dat is dan zelf nog vaak een kind....
Oh, Natasja, herken het allemaal zo goed. Ik werk met kinderen en al die jaren werkte ik toe naar het moment dat ik zelf ook een kindje zou gaan krijgen. Ik fantaseerde idd ook over hoe het er uit gaat zien en welke eigenschappen het van jou en welke het van je partner gaat krijgen... En dan nu... Ik begrijp je eenzaamheid te midden van 'jouw' gezin zo goed. Natuurlijk wil je er nog eentje van jezelf! Is puur natuur, dat verlangen... Hoe gaat het verder? Ik heb ook een hele lichte menstruatie dit keer. Mijn lichaam zal wel weer op gang moeten komen na al die pogingen... Fsk: ik heb gewoon geen faceboek. Puur om al die confrontaties uit de weg te gaan... Ik heb juist moeite met de eerste zwangerschap bij vrouwen om me heen. Bij de tweede of derde moet ik nog even slikken maar is die diegene toch al moeder.... Maar het frustreert me dan zeker ook wel dat het zo oneerlijk verdeeld is hoor... zij 2 of 3, ik de hele wereld verzetten voor misschien wel niets...
Babsie en Natasja, Jullie gevoelens passen bij mensen die in een zeer zwaar traject zitten en dat mogen we echt niet onderschatten hoor (en daar mag je eigenlijk ook nooit sorry voor zeggen, we hebben het ons toch niet vrijwillig zelf aangedaan ?). Mensen die het traject niet van kortbij meemaken of het zelf hebben ondergaan, hebben totaal geen idee wat dit met ons doet. IEDERE dag is er wel iets, dat ons weer herinnert aan wat ons niet lukt (wat voor zoveel mensen vanzelfsprekend is). Ik merk dat ik mezelf ook afsluit voor mensen om me heen, omdat ze OF rake opmerkingen maken OF dat ze TE egoistisch zijn omdat wij niet met hun kunnen meeleven. Dat we dat wel willen, maar niet voor elkaar krijgen, dat boeit hun dan weer niet. Nee, dan merk je dat je steeds meer voor je eigen "wereldje" kiest en niet (te veel) geconfronteerd wilt worden met die pijn (keer op keer). Helaas zijn er genoeg meiden (zoals jullie dus), die de confrontaties niet uit de weg kunnen gaan en dat maakt het des te moeilijker (petje af voor jullie doorzettingsvermogen). Juist daarom ben ik zo blij met forums zoals deze, dat er wel mensen zijn die begrijpen hoe het voelt. Ik ben zelf ook niet al te aktief de laatste tijd, omdat het momenteel TE veel met mij doet, maar ik lees dagelijks wel met jullie mee en leef ook mee (zover ik alles kan volgen). Zwaai zwaai ook naar de rest hier... Dikke knuffel, Liefs,
Normaal ben ik iemand die niet zo snel over mijn gevoel schrijf. Maar ik denk dat dat gisteren ook nog te maken had met die negatieve test. Ik had me de hele dag zo groot gehouden, het leek gewoon bijna of ik het allemaal wel kon handelen. Maar toen ik dat laatste berichtje uittypte kwamen daar dan toch de tranen... En wat voelde ik me daarna schuldig tegenover jullie. Want ik heb tenminste nog 2 jongens in mijn leven voor wie ik al meer dan de helft van hun leven toch een soort ouder-figuur ben. En ookal zal ik nooit hun moeder zijn, ik weet dat zij ook heel veel van mij houden. Kreeg toch wel heel erg het gevoel alsof mijn probleem dan meer een luxe probleem is vergeleken met jullie. Mijn excuses hiervoor...!!
Natasja, je hoeft nooit sorry te zeggen voor het uiten van je gevoelens.. Ik denk dat iedereen jouw serieus net zo serieus neemt als ons eigen verdriet. Jouw 'luxe'probleem is geen luxe probleem. Jij verlangt net zo goed naar een kindje van jou zelf al lopen er al 2 van je vriend rond.. @Babsie, je bent niet kansloos.. je hebt hoop op iets wat je zo verdiend.. dus voel je nooit kansloos!! De gevoelens van verdriet als er WEER een ander zwanger is, zijn voor iedereen herkenbaar. Ik heb schijnbaar supervruchtbare stellen om mij heen. Amper seks en wel direct zwanger en zo, ongelukjes niet gepland. Ik kan bij iedere keer dat ik het hoor weer zitten huilen. Oh.. en ik HAAT babyshowers.. ik wil niet meer geforceerd leuk doen terwijl mijn hart huilt.. Zo ik heb gesproken. Hier, even een paar dagen niet online geweest, onder een steen gezeten en wil me ingraven.. Vind het wachten rot! 8 april komt de paragnost weer.. zeer benieuwd!
Natasja: wat een stoere ben je toch! En hoezo schuldig voelen? Fijn dat je de kinderen van je vriend hebt, maar dat doet niet veel af aan jouw wens om zelf moeder te worden. Het is een oerinstinct om daar naar te verlangen. Verontschuldig je daar nooit voor. En laat die tranen maar eens rollen. Lucht misschien wel heel erg op! Jolanda: bedankt voor je reactie. Ik heb er veel aan om te lezen hoe jullie met die confrontaties omgaan. Vooral wat je schreef over 'wel willen meeleven, maar het niet kunnen' raakte mij. Want zo is het helemaal. Ik vind het erg te lezen dat je alles je zo intens raakt op het moment. Het wordt tijd dat we weer kunnen gaan LEVEN! Het is alsof de tijd al die jaren stil is blijven staan... Ervaar jij dat ook zo? Ongelukkige jaren, weggegooide jaren... Als het toch nog lukt een kindje te krijgen roep ik achteraf vast dat het een hele waardevolle tijd was waarin ik me enorm ontwikkelt heb...maar voor nu... Poppetje: ook jij bedankt voor je reactie. Jij zit dus ook niet in zo'n beste flow... Ik snap het, als er actie is, is er hoop. En hoop doet leven! Spannend, die paragnost! Heb je daar al vaker een reading van gehad?
Deze paragnost is al een keer geweest, vooral om te kijken of ze contact kon krijgen met mama. Heel gek de dingen die ze zei.. Dingen die zij onmogelijk kon weten. Stoer dat ik ben wilde niet huilen maar heb toch een traantje gelaten.. Ze heeft tarotkaarten gelegd en er kwam de kaart van het einde, ik ga een periode afsluiten. Hoop de periode met tegenslagen!!! Over een kindje zei ze dat er één kwam. Een klein poppetje, mama noemde mij pop dus een kleine van pop is poppetje. Het gekke is dat ik ook altijd dat voorgevoel heb gehad dat ik er maar één mag krijgen, een meisje. Is ook gependeld trouwens, meerdere malen.. Hou me hier dus maar aan vast en het loslaten gaat beter, soms alleen nog buiten..
oooooooooooh babsie wat begrijp ik je toch goed!! ook ik heb ut daar moeilijk mee hoor! wat me dan het meest nog stoort... het gaat op zon dag ook alleen maar over de kleine.. bevalling enz enz..je ziet het geluk en trots in de ogen.. natuurlijk is dat te begrijpen en logisch dat de gelukkige ouders het daar over willen hebben maar toch doet het zon pijn.. want je word weeeeeeeeeeeeer eens met de neus op de feiten gedrukt.. net zoals jolan zegt je wilt wel meeleven maar je kunt het op dat moment(en meerdere momenten) gewoon niet! niks om voor te schamen vind ik!!!! ik laat de tranen dan ook gewoon lopen!!
Nou hier net een afspraak gemaakt om op kraamvisite te gaan. Ze had al gezegd dat ze het begrepen als we niet kwamen. Maar toch vind ik het moeilijk. Stel nu dat we straks zwanger raken en dan hebben we iedereen om ons heen min of meer verwaarloosd. Ze is nu bevallen van de 2e en allebei in de eerste maand proberen. Zo jaloers!!! Toen ze in het kraambed van de eerste lag hadden wij net onze allereerste klusmaand erop zitten. Niet wetende wat ons boven het hoofd zou hangen. Nu 3 jaar verder en nummer 2 is daar en wij staan nog steeds met lege handen. Zelfde geld voor een ander familielid die zeer binnenkort ook haar 2e zal verwelkomen. Ook wij waren bezig toen zij zwanger werden van de eerste...pfffff Voel me zo'n slome duikelaar. Ik haal het nooit meer in. Lijkt wel of je altijd een eeuwig een van iedereen verliest. De eeuwige loser. Herkennen jullie dat? Alsof iedereen de finish haalt behalve ik. Weet niet wie het zij maar iemand vertelde dat ze alleen op kraamvisite gingen als er niemand anders bij was. En dat vond ik een zeer goed idee. Ik heb dan ook gezegd dat ik wilde komen maar alleen als er niemand bij is. Zo kun je in ieder geval ook over je eigen vertellen (het ivf-verhaal) zonder dat je, je in moet houden en stom glimlachen omdat er vreemden in de kamer erbij zitten. Heb haar dat uitgelegd dus we hebben een 'lege' avond voor onszelf hihi. En toch vind ik het makkelijk een baby in mijn armen te houden dan te horen moeten dat iemand (weer) zwanger is. Hier is de pregnyl uitgewerkt denk ik want ik voel ineens mijn borsten niet meer, en ze zijn ook weer geslonken. Jammer. Was wel blij met mijn extra cupje. Enige wat ik nog voel is pijn aan mijn darmen en nu sinds gisteren een paar keer per dag fikse mesntruatiekrampen. Dat je echt bang word....nou ik houd me benen nog ff bij elkaar. BLIJF ZITTEN!!!
Schik me te pletter. Telefoon gaat. Ja met stichting kinderwens...er ging bij mij geen belletje op. Ik had me toch niet ergens voor aangemeld ofzo? Ik dacht een of ander goed doel. ' ja uit dusseldorf' Owjaaaaaaaa goh wat ben ik afwezig zeg. Ik sprong op want ik was ze eerlijk gezegd totaal vergeten. ' u had nog wat vragen stond er in uw mail.' dat klopte maar van de schik kon ik me toch niet meer herinneren wat die waren! Ik verwoed naar het briefje zoeken waar ik ze op had geschreven. Nergens te bekennen. Dus beetje hakkelend. Eh.......eh.....nou...eh..... Ik vroeg toen maar naar hoe het daar ging met betalen en wanneer er een behandelplan met prijslijst werd verstrekt voor mijn verzekering. Ik heb mijn situatie uitgelegd en verteld dat ik twijfel over mijn behandelwijze ( vast protocol met pil en deca) en ze zei dat ze een protocol per persoon opstelden. Daarna gaf ik de resultaten van deze ivf door en ik hoorde dat ze het meteen opschreef. Ik heb een afspraak gekregen voor begin juli. Helemaal prima. Omdat ik nog wacht op de uitslag van deze poging en eerst nog de cryo wil gebruiken ben ik dus nog even zoek. Als dat allemaal op niets uitloopt dan kan ik meteen door naar dd. Duzzzzz. Baal van mezelf. Ben zo'n warhoofd de laatste dagen. Niks voor mij. Lijk wel een paar niveaus gedaald sinds de terugplaatsing. Was ook totaal niet bezig met dusselorf. Maar dit is een prima afspraak. Ze besloot met: hopelijk is het niet nodig en bel je gewoon af als het niet meer nodig is. Ik hoop het ook... Wat zijn ze trouwens beleefd zeg daar. Haha ben gewend dat ze een beetje uit de hoogte doen op enkeling daargelaten.
Hoi dames, ik lees al een tijdje met jullie mee en ik zou graag meeschrijven als dat mag. Ik ben 40 en kinderloos. Na 3 miskramen al snel overgestapt naar gent waar men hoge factor 8 heeft ontdekt en mthfr hetro, ook bij dr P geweest en ik gebruik het hele rattaplan. Pred, clex, vitb, vit d3 , utro en nu inmiddels ook eerste gestimuleerde iui, tweede afgebroken omdat er ineens eisprong was op dag 8. Vorig jaar was mijn amh 1,3 voldoende volgens de prof maar vorige week opnieuw geprikt en het is schrik!! 0,4, dhea is 150 Volgens de prof gewoon doorgaan met iui dan zijn de kansen nog steeds beter volgens haar dan ivf. Ik ben erg ongerust en snap erniets van ik word over 2 maanden 41. Ik kan pas een nieuwe afspraak krijgen in juli. Wat vinden jullie van mijn waarden? Sorry voor mijn lange echo bericht, Liefs L
Lindra, welkom meid. Jammer genoeg ben jij ook verblijd met de lage amh ( not) Ik zou als ik jou was een beetje aandringen op ivf. Kansen met iui blijven kleiner dan met ivf en zodra je over de 42 komt gaan ze steeds moeilijker ivm de leeftijd. Ik zou als ik zo jong was als jij zo snel mogelijk met ivf starten....tenzij je ze al gedaan hebt?
hoi allemaal, ook ik heb te horen gekregen dat ik een lage amh waarde heb. Ik ben nog totaal in shock en kan het maar niet bevatten. Hoezo overgang, ik ben 27? Ik weet nog niet waar ik aan toe ben, enkel dat mn waarde 0.4 is. Ik weet ook niet hoelang ik heb en wat me staat te gebeuren. Je kan helaas niet veel info vinden op internet. Ik heb de neiging om alle ziekenhuizen af te bellen en heb heel erg het gevoel dat ik heel SNEL iets moet alvorens het te laat is... Ik moest me melden op dag 2,3 of 4 van mn menstruatie voor een inwendige echo..en verder heb ik geen flauw idee wat me staat te gebeuren. Kan iemand mij helpen aan het verdere proces?
Mi87 inderdaad not blij. Het is ook moeilijk terug te vinden hoe slecht 0,4 is voor bijna 41. Nee nog nooit ivf gehad werd altijd vrij snel zwanger, nu sinds half jaar niet meer. Maar volgens de S toch door met iui volgens haar net zoveel kans als gestimuleerde iui.